Belgique magnifique

In de spiegels beginnen de contouren van Spakenburg steeds kleiner te worden, de eerste brug richting Frankrijk wordt genomen en opeens rijdt je als slome pad tussen werkend Nederland. Het oude wagentje genaamd ‘Green Peace’ (een hippie naam voor een hippie bus, niet door ons zo genoemd!) wil niet zo hard meer en met maximaal 100 km/u knallen we naar de grens. We hebben besloten om zo weinig mogelijk GPS/TomTom/Digitale Navigatie te gebruiken, maar gewoon ouderwets twee wegenkaarten van Frankrijk, waar we voorlopig dus nog niets aan hebben. Gelukkig is Gent niet zo heel moeilijk te vinden en behalve een kleine omweg bij Antwerpen rijden we zonder al te veel problemen naar deze mooie stad.

Het Goede Doel twijfelde over België, wij ook, want het is af en toe flink turen om te zien waar we precies heen moeten en als ook nog eens een weg afgesloten is rijden we op blind vertrouwen van de weinige bordjes naar het centrum. We zetten stiekem toch even de navigatie aan, die laat zien dat we volop perfect rijden en op een kwartier lopen van het oude gedeelte vinden we een parkeerplaats. Het lijkt een beetje een louche buurt, maar we durven het toch aan, doen de gordijntjes dicht en maken te voet weg naar de terrasjes, winkeltjes en bezienswaardigheden. Met in het achterhoofd dat we onze Volkswagen nooit meer zullen zien, want gestolen. Maar deze negatieve gedachtegang wordt snel op de achtergrond verdrongen door het mooie weer, dat zachte Vlaamse taaltje, lachende mensen en de mooie gebouwen die ons hebben ingesloten.

We slenteren wat rond, Marin neemt foto’s, allemaal niet zo spectaculair natuurlijk. Pakken een terrasje met wat te eten en drinken, en kijken en luisteren naar de mensen om ons heen, zo lekker in de zon. Lopen nog wat rond en stappen pardoes een restaurant in om goed en uitgebreid te dineren op het bereiken van het buitenland, de vakantie en gewoon ons. Maar steeds vaker komt de prangende twijfel over het behoud van ons busje bovendrijven, zal hij er nog staan? Is het gestolen door de lokale criminelen of liefhebbers van oudjes? Weggesleept omdat het parkeerkaartje niet goed te zien was? In de brand gezet door jaloerse modernisten? De mogelijkheden, oh oh, de mogelijkheden! We tafelen nog wat na en besluiten een afzakkertje te nemen alvorens naar huis te lopen.

Wat ook niet geheel onbelangrijk is, is de weg terug naar de parkeerplaats, die weten we uiteraard nog te vinden en tot mijn opluchting zien we een opvallende groene kleur in de vorm van een busje verschijnen, precies op de plek waar we hem achtergelaten hadden. Geen eieren op de ramen, lekke banden, gestolen benzine of aanwijzingen van inbraak. Helemaal in orde dus. Het bed is al opgemaakt, de gordijnen al gesloten en kunnen dus meteen de nachtrust opzoeken. Maar ook daar zijn er weer regelmatig twijfels die opdoemen. Mag je hier wel overnachten? Zo meteen tikt de politie op het raam en dan? Wat als je moet plassen vannacht? Misschien willen ze vanavond ons huis wel meenemen, kunnen we ze dan dusdanig afschrikken? Overmeesteren? De mogelijkheden, oh oh, de mogelijkheden! We leggen ons hoofd neer op de kussens en zijn vertrokken naar spannende dromen en avonturen.

Twee tellen later worden we wakker, het is licht, de stad maakt een herrie als nooit tevoren in de vorm van vrachtwagens, bussen en toeterende auto’s. We zijn de nacht zonder problemen doorgekomen, zijn niet in aanvaring gekomen met dienstdoende politieagenten, criminelen of jaloersen. We lopen nog een rondje binnenstad voor het ontbijt (lees: brunch) en vertrekken aan de hand van een klein beetje navigatie uit Gent.



De notities van een Vlaam;

Daar gaat ze,
zoveel schoonheid heb ik nooit verdiend.
Daar staat ze,
zoveel gratie heb ik nooit gezien.
Soms kruipt ze,
terwijl ze het verkeer bespeelt,
ik laat ze,
zolang ze maar met mij de wegen deelt.
En zelfs de hoeders van de wet, kijken minzaam als ze fout parkeert.
En zelfs de flikken hebben pret, als ze magistraal voorbij marcheert, ongegeneerd.