Gesloten deuren

We gaan al sinds onze aankomst in Frankrijk door het leven als meneer en mevrouw Van Dijk, soms is het meneer Kimball van Dijk (Sja, mijn grootvader was een Welshman en naar hem ben ik vernoemd ofzo) en Marin de Graaf. Andere keren is het familie Kim van Dijk en vragen ze niet verder. Hoezo gaan wij onder enkele pseudoniemen door het leven? Nou, we hebben een ACSI-camping kaart meegekregen voor onze vakantie van Rob en Kimberley van Dijk en vaak hoeven we die alleen maar af te geven als identificatie. Soms worden er om extra gegevens en ID gevraagd en moeten we keihard liegen om onze euro’s te behouden. Wat er in Bordeaux gebeurde was weer wat anders, want we wilden afrekenen op het moment van vertrek, maar blijkbaar hadden we al betaald! Niet verder vragen, voet op het pedaal en wegwezen om de wijnen van de omstreken van Bordeaux maar eens proeven.

We hadden dé wijnroute gevonden die ons langs tientallen kilometers wijngaarden zou leiden; La Route des Châteaux. Het gebied heet de Médoc en is een kleine anderhalf uur lang een wijndomein, je rijdt er door welbekende wijndorpjes als Margaux, St. Julien en Pauillac om maar te zwijgen over de schitterende Châteaux die je her en der uitnodigen om even van hun wijn te proeven en vooral een fles of drie te kopen. We zien een paar kastelen opduiken die helaas helemaal gesloten waren, maar waar we wel een paar foto’s konden maken met de Van. De Fransen werken op bizarre tijden lijkt het, want we gingen ook de wat normalere wijnhuizen in, waar we werden ontvangen door open parkeerplaatsen maar dichte deuren. Je kunt er wel een rondje lopen, maar naar binnen ging niet, allemaal hadden ze siesta of waren ze gewoon gesloten. Na een keer of vijf hielden we dat maar voor gezien en was het tijd om op zoek te gaan naar wat te eten, want zoeken naar wijn maakt dorstig én hongerig. Ook hier was het slagingspercentage erg laag, elk dorpje wat we doorreden leek wel een spookdorp zo leeg en rustig als het overal was. Na enkele uren te hebben gereden, we waren ondertussen al op weg naar de hoogste duin van Europa, zagen we opeens borden voor een McDonalds! De goudgele poorten in de vorm van een M lachten ons tegemoet en verwelkomde onze zin in eten maar al te graag. Rijdt je in culinair Frankrijk, moet je bij een McDonalds eten… Het is wat. Maar ja, we hadden allebei aardige trek en dan moet je wat.

De magen weer vol en dus weer energie om het leven weer van een positieve kant te benaderen en wat blijkt? We zijn aardig in de buurt van Dune du Pyla! Daar wilden we ook heen, want je komt niet elke week in de buurt van een duin die meer dan honderd meter hoog is. Wat daar dan weer een tegenvaller van is, je moet ook dat eind omhoog klauteren. Gelukkig zijn ze daar berekend op toeristen en hadden ze, na de kermis met shops en prulwinkeletjes, een heuse trap aangelegd om aan de top te komen. Eenmaal daar gekomen heb je een schitterend en merkwaardig uitzicht. Het uitzicht over de baai is al mooi met het water, strandbedden, grote jachten en andere scheepvaart. Maar als je 180 graden draait zie je opeens de bossen waardoor we gereden waren overgaan in een berg zand die ver boven datzelfde beboste gebied uittorent. En niet bepaald geleidelijk. Nou, genieten dus en na een poosje genoten te hebben is het tijd voor het zoeken naar de camping, die we eerst pardoes voorbij rijden, gelukkig hebben we onze fout snel door en krijgen we een mooi plekje onder de bomen op de heuvels aangewezen, met uitzicht over de baai. We lopen nog even een rondje over het campingterrein en gaan eten bij het beste restaurant waar we tot dusver in Frankrijk gegeten hebben. Blijven daar nog even op het terras hangen en maken onze weg weer naar huis. Want de volgende dag is het tijd om naar Biarritz te gaan, party-hardy aan de Atlantische Oceaan!