Torres del Pain(e)

Vijf nachten en zes dagen bivakkeren in één van ‘s werelds mooiste en bekendste nationale parken, een echte must-see dus. Hoe Marin houdt van kamperen en Jesper het meer moet hebben van de wandeltochten zelf. We hebben hier allebei onze ervaring opgetypt, dus het zijn flink wat woorden geworden.

23 februari
De plannen zijn gesmeed, we gaan op aanraden van Kenny de ‘W' lopen en samen met de receptioniste van het hostel hebben we bekeken waar we beginnen en waar we allemaal blijven overnachten. Het is een oost-naar-west route geworden en vandaag is het zaak om alle campingplekken te reserveren, we gaan kamperen, vijf nachten… In een park waar het tijdens de afgelopen zomer (nu dus) nog gesneeuwd heeft ter hoogte van de wandelroutes. Gekkenwerk als je het mij vraagt, maar Marin vindt kamperen geweldig en het is een stuk goedkoper dan in zogeheten ‘refugios' te verblijven.

We hebben een prijsoverzicht gemaakt en het kost per nacht €50,- per persoon, als we dan willen ontbijten, lunchen of dinneren komt er per maaltijd nog eens flink wat bij. Er zijn ook andere mogelijkheden, zoals daar een opgezette tent boeken of een tent huren in Puerto Nateles, maar als we dan toch gaan kamperen, dan met onze eigen spullen. Waardoor we deze dag op het laatste moment alles geregeld moet worden.

Komt er nog bij dat er drie bedrijven zijn die in het park de boel runnen; CONAF (die het hele park beheren en monitoren), Fantastico Sur (accommodatie in het oosten) en Vertice (het westen). Waardoor we genoodzaakt zijn om langs drie kantoren te moeten, met Zuid-Amerikaanse tempo en de standaard siesta in de middag in ons achterhoofd kan tijd nog een rol spelen!

Maar goed, we hebben een plan voor vandaag; alles regelen! En met goede moed ontbijten we en laten ons ge-wel-di-ge hostel achter. Met een stel Amerikanen, die wel naar een informatie bijeenkomst zijn geweest en ons weten te vertellen dat we tijdens onze trip hoe dan ook zeiknat gaan worden en dat we dit maar beter alvast kunnen accepteren. Oh, het waait ook hard, altijd, overal. Kamperen is niet het leukste hier, lijkt mij dan. Bij onze eerste stop merken dat wij niet zo slecht voorbereid zijn als we dachten, wij hebben immers een route, de mensen die worden geholpen hebben echt geen idee waar ze mee bezig zijn, maar ja, alle refugios zijn al lang volgeboekt. Kamperen is de enige optie nog. Wij regelen al onze campsites binnen vijf minuten per kantoor en hebben meer dan genoeg tijd om te kijken naar kampeer benodigdheden; een tent, matjes, gas, eten en bestek. Nadat we bijna een tent kopen zonder stokken (vandaar dat die zo goedkoop was), hebben we ook al deze spullen binnen no-time geregeld. Tijd over om voor het laatst in de weelde van de beschaving te lunchen voordat we de bus moeten pakken naar het begin van onze tocht. Dat duurt ongeveer drie uur met de bus, een bij behorend informatie filmpje (als je buiten de accommodaties vuur gebruikt kun je een aardige boete en celstraf verwachten!) en tot slot een shuttle busje naar Laguna Amarga, vanwaar we de klim beginnen.

Dan eindelijk onze tocht, we hebben dit opgesplitst in mijn ervaringen en in Marin's ervaringen, dus bereid je maar voor voor nog eens zeven pagina’s!

Dag 1 Hotel Torres naar Campamento Torres (~9 kilometer)
Een stuk omhoog is de opdracht vandaag, nadat we zijn afgezet door de shuttle bus bij Campamento Torres Central is het zaak om de juiste route te vinden, op zich niet zo’n probleem ware het niet dat wij de namen van al die campings niet zo goed weten. En de rest van de bezoekers ook niet, wij krijgen te horen dat de camping die wij geboekt dachten te hebben anders heet dan verwacht. En ik raak NU AL EEN BEETJE IN PANIEK! We hadden toch de hoogstgelegen camping geregeld of ben ik nou gek, als dit niet het geval is dan valt de hele planning in het water of we moeten gigantisch veel lopen morgen, gigantisch veel. Gelukkig brengt een medewerker de noodzakelijke duidelijkheid, want we hebben wel de juiste camping geboekt en kunnen dus echt beginnen met de tocht. Liever de zekerheid voordat we dat hele stuk omhoog klauteren dan dat we daar boven aankomen en erachter komen dat we het toch fout hebben gedaan!

Een stuk omhoog dus. Dit is aardig pittig, ik weet niet waarom Kenny het leuk leek om ons dit te laten doen, maar wij zijn Nederlanders, het zit al in de naam Nederland, Neder betekent Laag. Wij moeten dus laag bij de grond blijven. Het liefst een beetje onder de zeespiegel en bergen zijn niet aan ons besteed. Alhoewel onlangs hebben we geleerd (met de quiz van Ik Hou Van Holland) dat de hoogste plek van het Koninkrijk der Nederland toch een flinke 800+ meter is, maar ja, die staat dan ook in het Carribische gebied.

Wat een ellende die eerste uren, want zo lijkt het, uren voordat we pauze gaan houden. Marin kan al helemaal niet meer en staat op het punt om op te geven, althans zo lijkt het. We zijn slechts 30 minuten bezig, met klimmen laat dat duidelijk zijn, wanneer we gaan zitten om even een Snickers te eten en volgens mij maken ze in Chili andere Snickers, want het is de lekkerste Snickers ooit. Zelfs Marin knapt er weer van op en de pijngrens lijkt eventjes vergeten. We moeten alleen nog drie uur lopen… Daarnaast moeten we in de gaten houden dat we voor het donker op de camping zijn! De pauze heeft wel geholpen en het wordt een simpel vervolg van de klim, gewoon de ene voet voor andere voet en vooral niet te veel omhoog kijken. Wel af en toe omkijken of Marin er ook nog loopt, om dan even stomverbaasd het schitterende uitzicht te bezichtigen, maar niet te lang want we raken daglicht kwijt en we moeten nog even!

Na zo’n anderhalf uur komen we dan eindelijk bij het hoogste punt van vandaag een houten bord geeft aan dat we bijna bij kamp Chileno zijn, wat voornamelijk bergafwaarts is, wat een weelde! Ook Marin knapt weer helemaal op en bij het kamp aangekomen gaan we er even goed voor zitten. Lekker uitrusten, want we moeten nog vier kilometer op en neer, dus niet zo pittig meer. Dat Marin niet beseft dat we nog vier kilometer moeten wordt later pijnlijk duidelijk wanneer we weer een houten bord met de route tegenkomen. We hebben er 1,2 kilometer opzitten en moeten er nog precies drie (die borden zijn niet echt betrouwbaar, maar goed) en dat is iets wat Marin echt niet bevalt… “We waren er toch bijna?” “Sjonge jonge, ik dacht echt dat we er bijna waren” “Wat een onzin” “Ik kan echt niet meer hoor” Hoor ik af en toe achter me, ik bedenk een manier om het minder te laten lijken en we beginnen bij de Westdijk om zo’n drie kilometer naar Polynorm te lopen. Dit lijkt te werken en 45 minuten later komen we uitgeput aan bij onze gratis camping: Campamento Torres!! Hoezee hoezee, even de tent opzetten (wat opvallend makkelijk gaat) en wat eten voordat de lichtjes uitgaan.

Eventjes dan, want het is koud hier op 800 meter hoogte en de matjes liggen voor geen meter. Ik lig de halve nacht te woelen en te draaien, dan weer koud, dan weer warm. Wat een ongelooflijk @#@$@$ idee om te kamperen.

Dag 2 Campemento Torres naar Mirador Torres en naar Campamento Frances (~18 kilometer)
De wekker gaat niet, want de telefoon staat uit om batterij te sparen, toch staan we rond 07:00 naast de tent in de kou om het hoogste punt van onze tocht te bereiken. Het is zo’n 45 minuten bergop, weer bergop, maar de pijn van gister is misschien door het hoofd vergeten, het lichaam herinnert. De kuiten zijn zwaar, de benen zijn moe en de voeten beginnen te protesteren. Toch zetten we door, want voor het uitzicht op de drie pillaren die dit park naam geven hebben we al deze moeite gedaan. Terwijl we omhoog slenteren zien we af en toe de gouden toppen, super mooi als je het mij vraagt, maar we zijn er nog lang niet! Het pad is ondertussen geen pad meer en het is af en toe zoeken naar grip onder de schoenen, terwijl we half klauterend over blokken graniet steeds dichterbij komen zien we ook de gouden glans verdwijnen. Toch te laat vertrokken. Eenmaal aangekomen bij het meer aan de voeten van de pillaren zijn we blij dat we het gehaald hebben. Het is er erg mooi, maar ik weet op dat moment nog niet of ik het wel de moeite waard vond. Nu, achteraf, absoluut wel! Ik had er ook minder moeite mee dan Marin ;).

We rusten even uit en nemen het uitzicht in ons op en gaan terug naar Campamento Torres om de tent af te breken en goed te ontbijten. Vandaag wacht een lange tocht, maar is gelukkig voornamelijk naar beneden! Het onbijt moet gemaakt worden in een houten schuurtje, want open vuur! En daar smikkelen we de eerste warme pasta maaltijd op, waarna we met vernieuwde energie de tocht aanvangen. Na zes uur wandelen en volop genieten van het uitzicht komen we aan op onze eigenlijke tweede verblijfsplaats, Cuernos, maar hier hadden ze geen plaats meer op de camping waardoor we genoodzaakt waren om naar Frances te gaan. Dat lag volgens het kantoor van Fantastico Sur op zo’n 45 minuten, maar ze waren waarschijnlijk vergeten dat wij van oost naar west lopen en dus alles berg op was. Juist waar we volop zin in hadden, bergop, maar niet voordat we langs een soort van strand eindelijk de eerste harde windvlagen tegemoet kwamen, wind tegen uiteraard! Na nog zo’n twee uur buffelen kwamen we eindelijk aan bij Campamento Frances waar we op de meest romantische plaats (bij de wc’s en douches, want open vuur) onze eerste warme Noodles naar binnen schrokken. We drinken wat wijn en praten gezellig met buren, maar ook nu zijn we kapot en gaan op tijd de rust opzoeken. We slapen nu lager bij de grond en op een platform van hout, hierdoor is het een stuk warmer dan de vorige nacht, maar dat matje en de ondergrond doen pijn aan de ligplekken van de heupen. Gelukkig slaap ik een stuk meer en hoeven we ook niet zo vroeg op de volgende morgen, dus kunnen we lang blijven liggen.

Dag 3 Campamento Frances naar Campamento Italiano (~3 kilometer) naar de Mirador heen en terug in totaal ~9 kilometer
Een rustdag vandaag, we hoeven slechts 3 kilometer verplicht af te leggen en dat doen we vanaf een uur of 10:30, tijd zat. De drie kilometers waren nog redelijk pittig, want de blaren zijn al op komen dagen en de spierpijn hakt er aardig in, daar komt bij dat we nog een klein stukje moeten klimmen bij de gratis camping van Italiano te komen. Ik weet ondertussen niet waar ik meer moeite mee heb; omhoog omdat het zo vermoeiend is of omlaag omdat dat het meest pijnlijk is. We doen er uiteindelijk een klein uur over en Marin heeft besloten dat ze niet mee gaat naar het uitzicht punt over de Hoorns en Torens van Pain. Marin gaat de tent opzetten en ik ren als een dolle naar boven, eindelijk geen backpack van zo’n 8 kilo op mijn rug en voel me zo licht als een veertje! In mijn haast vergeet ik mijn fles water mee te nemen en daar kom ik na zo’n 30 minuten lopen achter. Geen probleem hoor, want de meeste stroompjes water zijn goed om te drinken (zo zijn onze flessen water ook steeds gevuld) en bij elk stroompje neem ik wat slokken. De eerste twee kilometer van dit uitstapje waren omhoog en nog eens omhoog, maar dat deert me niets, ik ga als een speer, ik ga als een raket! Opeens ben ik echt boven(hoewel het echte punt volgens mij nog verder is, maar het zal wel) en geniet van 360 graden super uitzicht! Ik blijf zo’n 10 minuten genieten en ga weer als de brandweer terug.

Marin heeft de tent natuurlijk al opgezet en is lekker aan het lezen als ik terug kom, we doen de rest van de dag niets, beetje kaarten en lezen, heerlijk!

Dag 4 Campamento Italiano naar Campamento Grey (~19 kilometer)
De langste wandeldag voor de boeg, het begint voornamelijk bergafwaarts en een makkelijke route, maar na deze 8 kilometer hebben nog 11 kilometer klimmen en dalen voor de boeg, een pittig stukje dus. Gelukkig beginnen we dus lekker ontspannen bergafwaarts richting Paine Grande, waar we uitgebreid gaan lunchen om te zorgen dat we energie genoeg hebben om een van de meest pittige stukken te lopen, het is niet alleen een lang stuk, maar dat klimmen is aardig vermoeiend ;). Het gaat ons een stuk makkelijker af dan de eerste dag, deels omdat we getraind zijn ondertussen en deels omdat er vaker rustmomenten in het parcours zitten. Halverwege de tocht zien we in de verte de Grey gletsjer, wat mooi zeg! Misschien nog wel mooier dan de Torres zelf!

Na acht uur zit het erop, we hebben het weer gehaald en omdat we redelijk vermoeid zijn kopen we eerst een pak wijn, rode wijn, en wat biertjes voordat we onze tent opbouwen, we hebben een rustige plek uitgekozen en gaan pas eten als het donker is. Het is door de vermoeidheid allemaal wat uitgelopen! Gelukkig konden we ook nog douchen! We zitten redelijk dicht bij een gletsjer en het is een heldere nacht, het is deze nacht dan ook echt super koud. Het vriest, aldus het flesje water dat nog buiten ligt, en dat merken we. We slapen allebei slecht, hadden dus toch meer sokken moeten aantrekken. Kamperen is echt een stom idee.

Dag 5 Campamento Grey (~500 meter)
Vroeg wakker, maar we vertikken het om naar buiten te gaan, veel te koud. Pas om 09:00 besluiten we om naar beneden te gaan waar je kunt kayaken en laat dat nou net te laat zijn. Want om 09:00 begint de tour. Marin dwars en wil eigenlijk die dag al meteen terug naar Puerto Natales, met de ferry. Gelukkig doen we dit niet want deze dag is het volop zonnig en kunnen we de hele dag in de zon zitten. Alsof het wintersport is met de witte bergtoppen in de verte. Behalve dat we in de bergen zijn met sneeuw bovenop zijn er nog meer overeenkomsten met wintersport, veel mensen hebben hun winterkleding aan en lopen met skistokken. Ik mis alleen de snowboards en skischoenen. We doen vandaag dus niet zo heel veel en boeken het kayaken naar de gletsjer voor de volgende dag en meteen de ferry terug ook maar, Marin is het lopen aardig zat.

Dag 6 Campament Grey naar Puerto Natales (~1 km)
De wekker gaat vroeg we moeten namelijk de tent afbreken, spullen inpakken en dan eindelijk gaan kayaken. We hoopten op hetzelfde weer als gister voor op het water, maar het lijkt erop dat het dan eindelijk gaat regenen. Eenmaal bij de kayaks gekomen blijkt het hier allemaal prima te zijn, we zitten in een groep van acht mensen en per twee in de kayak. Ik mag uiteraard met Marin en ik mag nog sturen ook! Na de uitleg gaan we te water en op wat moeite met sturen na gaat alles prima. We rammen nog wel tegen een ijsberg aan, maar gelukkig zinken we niet a la Titanic. We genieten met volle teugen van het geniale uitzicht en de tocht en zijn harstikke blij dat we gedaan hebben. De Grey gletsjer is één van de grootste in Chile maar was een jaar geleden nog 12 meter hoger en ja dat komt door de klimaatveranderingen! Na wat photoshoots en een pitstop naast de gletsjer keren we tevreden terug bij het begin. We maken een kleine oversteek naar de boot en zijn enige tijd later klaar met het park. Vooral omdat een hele vriendelijke man het niet erg vind om ons naar het busstation te rijden, want hij moest er toch heen, en als ik vraag of we dan niet mee zouden kunnen rijden naar Puerto Natales antwoordt hij positief! Helemaal top, in plaats van drie uur wachten op een bus die ons nog eens vier uur later in Puerto Natales afzet zijn we nu met 1,5 uur terug in de bewoonde wereld! Wat een weelde. We (lees: ik) praten wat met de man die enkel Spaans kan en de rit is zo voorbij!

Zes dagen afzien en genieten zit erop. Het was super!

En dan nu Marin’s kant van de tocht:

Okay, we gaan 6 dagen het nationale park Torres del Paine in. Dat houdt in; Pasta koken, Hiken, pasta koken, kamperen en dat in die volgorde herhaalt zich dus 6 dagen. Nou ja eigenlijk 5 dagen. De laatste dag gaan we ons s'avonds ziek eten aan alles behalve pasta, dat hebben we al besloten.

Dag 1 Hotel Torres naar Campamento Torres (~9 kilometer)
Goed, we nemen de bus naar het park om 14:00 uur, we komen aan rond 17:30 uur en gaan direct lopen. Volgens de kaart is het best een stuk omhoog. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat het goed te doen is.... na een 45 min lopen denk ik toch, ''pfff pittig, komt goed''. Na nog een half uurtje verder lopen... "Men dit is niet te doen, ik heb het heet, mijn benen vooral mijn kuiten verzuren en ik kom niet meer op adem... Hmm, Marin laat je niet kennen, dit kan jij, hoe ver kan het nog zijn? Er komt straks een stuk wat makkelijker is". Even zitten, drinken!

En we gaan weer verder. Jesper rent zowat de berg op, ik doe het op mijn eigen tempo. Ondertussen gaan mijn gedachtes als volgt:
"Ik doe dit nooit meer, ik zeg het maar niet hard op, anders krijg ik op mijn kop van Jesper. Maar ik doe dit noooooiiiittt meer!!!! Grrr, hoe komt Kenny er in vredesnaam bij dat dit leuk is! Je ziet alleen maar bergen en het pad, wat maar omhoog lijkt te lopen!!! Waar ben ik aan begonnen en Jesper lijkt een makkie te hebben, heb ik dan zo'n slechte conditie? Jesper rookt, okay hij voetbalt. Maar ik rook niet en heb toch ook gesport...
Okay Marin, even aan leuke dingen denken, straks lekker in onze tent aan een wijntje, die heb ik wel verdient! Ja, inderdaad die heb ik volop verdient! Sjongejonge, kom op! De ene voet voor de andere voet zetten, je komt er wel!”

Yes, daar heb je de campsite Chileno, dat betekent vast dat wij er ook bijna zijn. Ondertussen ben ik al drijfnat van het zweet. Maar mijn stemming wordt wat beter want het einde moet toch bijna in zicht zijn. Ik heb het idee dat we al 100 uur onderweg zijn, dus dat moet wel.

We gaan er weer tegen aan. En al snel verandert mijn stemming weer in een grafstemming. Want we moeten nog 4 km. Jesper probeert me op te vrolijken maar heeft al snel door dat dat geen zin heeft.
Hersenen uit! En stapje voor stapje verder!
"Die Kenny spoort niet helemaal hoor, hoe haalt hij het in zijn hoofd om te zeggen dat dit zo mooi en fantastisch moet zijn... Hmm, Misschien heb ik wel niet goed geluisterd? Heb ik het verkeerd verstaan (dat gebeurt wel eens)".

Jesper probeert nog een koekje bij me naar binnen te proppen maat het enige wat ik wil is de campsite Torres zien!
Mijn benen zijn net pap ik kan ze niet meer optillen. Dit is zo niks voor mij!!
Uiteindelijk zien we het bordje campsite Torres, nog 1 minuut.
Een half uur later zitten we in onze geweldige tent aan een wijntje en een pastasalade. Genieten! Ik ben de tocht hier naar toe al bijna vergeten.

Dag 2 Campemento Torres naar Mirador Torres en naar Campamento Frances (~18 kilometer)
De volgende dag worden we wakker. En zijn we het met elkaar eens dat de matjes waarop we liggen (lees: 1cm dik) niet echt comfortabel zijn.
We moeten nog 3 kwartier naar het uitkijkpunt, hoe moeilijk kan dat zijn...
Weer vergis ik mij, wat een klim! Halverwege zeg ik: ''Jesper ga jij maar! Ik kan niet meer! En als ik Kenny zie dan doe ik hem wat''!!
Jesper wordt boos en dwingt me door te gaan. Pff gehoorzaam als ik ben, volg ik met hangende schouders...

Uiteindelijk zijn we er! En ja wat een uitzicht, hier hebben we het voor gedaan! We zijn allebei uitgelaten, wat prachtig!
Uhm, tja! Dacht dat er wat mis was met ogen of misschien wel met mezelf. Want, hebben we het daar nu echt voor gedaan? Tuurlijk het is mooi 3 rotsen naast elkaar aan een meer?! Maar bloed zweet en tranen heeft het mij gekost en misschien ook wel bijna mijn relatie en zowieso mijn vriendschap met Kenny!
We schieten een paar foto's en we gaan weer naar beneden.
Op de camping kook ik lekker pasta bolognese op een eenpits, hier hou ik van. Lekker kneuterig koffie zetten, zittend op een boomstam ons ontbijt naar binnen werken.

Vandaag moeten we naar campsite Frances lopen. Een aardige wandeling, sowieso het eerste stuk naar beneden lopen, waar ik gister zo op heb lopen schreeuwen. Nu is het fantastisch en iedereen die ik tegen kom wens ik dan ook heel veel succes hahaha!
Alles is nu een stuk mooier en misschien heeft Kenny dan toch gelijk? We lopen lekker in het zonnetje en zweet gutst van ons af!
Maar we mogen niet klagen. We drinken water uit de rivieren en eten koekjes en lunchen op een rots met prachtig uitzicht. Wat heeft de wereld mooie plekken.
Na ongeveer ongeveer 7 uur wandelen bereiken we de Cuernos, ''ik vraag me af of we hier kunnen camperen, heb 2 blaren en ben best moe'' Mijn gedachten spreek ik hardop uit en het antwoord had ik natuurlijk wel kunnen bedenken. Nee, we lopen door!
Na anderhalf lopen en nog net niet weggewaaid te zijn komen we aan bij de camping, Frances.
Och heden, ik kan hier douchen, wat geweldig. De douche is heerlijk en ik kom als herboren terug. Vanavond hebben we op het menu noedels (heerlijk)

Dag 3 Campamento Frances naar Campamento Italiano (~3 kilometer)
Na weer een nacht geslapen te hebben, lees: elke keer als we ons omdraaien worden we wakker! Voelen we dat onze heupen beurs zijn van de harde ondergrond, onze spieren doen pijn maar we gaan weer vol goede moed verder, eerst weer het ontbijt: Pasta bolognese! Vandaag wordt een rustig dagje, een half uurtje lopen naar campsite Italiano.
Jesper gaat omhoog klimmen, ik vertik het! (heb nog nachtmerries van dag 1)
Ik ga de tent opzetten, dat is echt een makkie! Ik zoek een mooie steen uit en ga lezen, lekker relaxen, dat vinden mijn spieren vast ook erg fijn.
Jesper is sneller terug dan verwacht en verteld dat het erg mooi was boven, mooier dan de Torres.
We gaan lekker chillen in onze tent. Potje kaarten en weer verder met lezen.
Die avond bereid ik een overheerlijke Pasta bolognese.

Dag 4 Campamento Italiano naar Campamento Grey (~19 kilometer)
Vandaag belooft weer een pittige wandeling van ong 8 uur. De eerste uren zijn goed te doen en lopen we door (waarschijnlijk) een afgebrand gebied, wat zonde! Maar toch heeft het ook wel wat sprookjesachtig, de bomen lijken wel van zilver.
We zien weer veel moois en nemen ook mooie foto's helaas schieten deze beelden te kort bij wat de werkelijkheid is. Maar de werkelijkheid is op ons netvlies gebrand. Dat kennen wij in Nederland niet.
We komen aan bij Paine del Grande dat betekent dat het moeilijkste gedeelte gaat aanbreken van die dag. We besluiten eerst een lekkere lunch te nuttigen en die valt goed in de smaak. Verder doen we nog wat kleine boodschapjes want onze voorraad is bijna op. De boodschappentas is gevuld met: ja! je raadt het al; pasta en bolognese saus!
We vertekken en dit keer had ik me mental goed voorbereid, geen valse hoop. Ik ben ingesteld op het ergste! Maar deze keer weet ik zeker dat er iets moois te wachten staat daar boven..
Het is een pittige wandeling met vele bergen die we moeten beklimmen maar, waar we tussendoor ook makkelijke stukken hebben, er staat een hoop wind en er wordt ook aardig wat van mijn klim vaardigheden verwacht. Ik doorsta het allemaal en naar mijn idee gaat het goed! Uiteindelijk zien we wat ons beloofd is; de gletsjer Grey. Wauw ik heb nog nooit zoiets gezien! Wat gaaf! En voor het eerst ben ik Kenny dan ook echt dankbaar en wordt de vriendschap toch weer een beetje hersteld.
We komen er ook achter dat de borden niet helemaal kloppen want we moeten nog 6 km. En de laatste km zijn toch zwaarder dan we hadden verwacht (dit was overigens elke dag zo). We puffen en klagen wat, maar we gaan door!
We komen aan op de campsite Grey, zetten voor de laatste keer onze tent op, ook hier zijn douches en daar geniet ik volop van. Ik kook weer pasta en duiken dan lekker de tent in om te gaan slapen. Van slapen komt weinig want we hebben het koud en houden elkaar wakker omdat we elke keer aan de dekens trekken of omdraaien. Het is trouwens niet zo gek dat we het koud hebben want het vriest!

Dag 5 Campamento Grey
Lekker ontbijten met een bord, je raadt het al, PASTA!! Het wordt een mooie zon overgoten dag. En we gaan kajakken! Yes eindelijk, daar heb ik het allemaal voor gedaan!
We lopen naar de organisatie om onze trip die dag te boeken. De beste man zegt dat we om 13:00 uur terecht komen, we lopen met hem mee naar de balie om alles te regelen, daar blijkt dat ze vol (?!) zitten. Wat??? Iedereen heeft ons gezegd dat we de excusrsie gewoon daar konden boeken, dat moest geen enkel probleem zijn.
We kunnen pas de volgende dag om 09:00 uur terecht.
Ik ben dwars en het allerliefst had ik gelijk die middag de ferry genomen terug naar de bewoonde wereld.
Ik kom weer bij zinnen en samen met Jesper besluiten we dat we de excursie de volgende dag gaan doen. Want de excursie heeft mij tenslotte de hele trip op de been gehouden en volgens Jesper zou ik er anders alleen maar spijt van krijgen, hier moet ik hem wel gelijk in geven.
We genieten verder die dag van de zon en doen dus niet veel.
Die avond kook ik voor het laatst pasta.
Ik zie erg op tegen de nacht, ik trek alles aan wat ik mee heb en word deze nacht maar een paar keer wakker.

Dag 6 Campament Grey naar Puerto Natales (~1 km)
JAAA! Kajakken! We ruimen onze spullen op, bouwen de tent af (voor het laatst) en gaan dan naar de waterkant waar we onze mede excursieleden ontmoeten. Uit Engeland, Canada en USA. We krijgen uitleg en het klinkt moeilijker dan dat het is (blijkt later).
Ik zit voorop en Jesper dus achter en hij moet sturen. We gaan als een speer, dit kunnen wij wel!
Het is fantastisch en ik ben zo blij dat we het toch hebben gedaan, dit roep ik dan ook wel 100 keer. Wat een ervaring! Zulke grote ijsrotsen en de beelden van de titanic schieten door mijn hoofd!
De gletsjer is echt gaaf, dat dit kan, zomaar uit het niets een berg van ijs (okay hij is wel niet zo hoog, maar weet niet hoe ik het anders moet uitleggen)
Gewoon weg fantastisch!!!
Na onze excursie pakken we de ferry naar de bewoonde wereld, ik lees mijn 2de boek uit voordat we voet aan land zetten. Het begint te regenen en ik denk ''wat hebben wij een mazzel gehad met het weer''.
We komen aan bij de bussen, Jesper vraagt aan een willekeurige man welke bus wij moeten hebben. Ik kan dan wel geen Spaans maar begrijp wel dat er geen bus voor ons is en dat we dus moet LOPEN!! AAH, nee echt geen zin in!
De beste man vraagt aan een andere man of we mee kunnen rijden met hem, en dat kan! YES!
In de auto komen we erachter dat hij ook naar Puerto Natales gaat. En zo gebeurt het dat wij helemaal mee kunnen rijden naar het dorp, en hoeven wij geen uren te wachten op de bus.
Nu kunnen wij om 20:30 uur in een restaurant zitten om ons vol te eten aan alles wat op de tafel belandt (en wat eetbaar is)
Het was me een tocht, met ups & downs & downs. Het is een overwinning geweest voor me!
De highlight was de gletsjer en het kajakken! En natuurlijk was het park super mooi en zo verschillend, ik heb er toch wel van genoten, ook al was het afzien. De eerste dag zal ik nooit vergeten.
Dus Kenny, bedankt voor deze ervaring, onze vriendschap is nog gewoon in orde hoor!!! En ik heb me ingehouden wat het schrijven betreft. No hard feelings?