Klaar met Patagonië

De laatste activiteiten in Patagonië, waar we een muur van ijs bekijken, toch nog een keer gaan hiken. Klaar zijn met hiken en dus gaan fietsen. Wat trouwens ook geen goed idee was. Dan laten we Argentinië voorlopig achter ons en steken we de grens over naar vulkaan Pucon. Oh ja, we hebben mijn verjaardag gevierd met een grensovergang, zo leuk!

Allemaal bedankt voor de berichtjes en reacties die jullie allemaal sturen na dat we onze verhalen online zetten. We vinden onszelf natuurlijk reuze interessant en na de reacties al helemaal ;)! Vooral blijven doen dus!!

Na de verschrikking dat Torres del Paine heette zijn we eerst een paar dagen bijgekomen in Puerto Nateles waarna we onze bus regelen terug naar Argentinië, El Calafate om precies te zijn en dat doen we op de mooiste dag van het jaar! Nu ben ik in twee landen jarig geweest, leuk man. De busreis zelf was niet zo heel boeiend en mijn verjaardag ook niet. Hoewel we ‘s avonds lekker zijn wezen uit eten.

We kregen van enkele mensen te horen dat het best prijzig is om met de bus, of met een tour, naar het nabijgelegen Nationale Park af te reizen waardoor we besluiten om een auto te huren voor een dag. Weer eens lekker cruisen met eigen vervoer, heerlijk. We halen ‘s ochtends de auto op, doen wat boodschappen en gaan op weg naar Perito Moreno. Terwijl we de tocht van 80 kilometer aanvangen zien we bij de eerste de beste rotonde een lifter staan die dezelfde kant op wil. Goed als we soms zijn nemen we deze jongen uit Duitsland mee en gedrieën rijden we door het prachtige landschap. Christian, onze lifter, is gelukkig best gezellig en voor we het goed en wel doorhebben rijden we het park binnen.

We hebben een plattegrond mee gekregen en boeken meteen een kaartje om die middag bootje te gaan varen, want wat is de Perito Moreno precies? Nou, dat is weer een gletsjer, maar deze is wat groter en indrukwekkender dan die bij Torres del Paine. Dit gevaarte is zo'n 80 meter hoog en vijf kilometer breed, aan de kant waar wij gaan varen dan. Wat deze gletsjer nog meer een attractie maakt is het gegeven dat het elke dag met zo'n twee meter vooruit gestuwd wordt, wat weer resulteert in ijsbergen die afbreken. Dat ziet er spectaculair uit en klinkt alsof er vuurwerk afgestoken wordt. Terwijl wij de steigers heen en weer lopen horen we regelmatig de knallen van brekend en vallend ijs, maar op wat kleine stukjes na is er helaas weinig te beleven. Gelukkig is het uitzicht schitterend! Hetzelfde kan gezegd worden over de boottrip, wederom ziet de muur van ijs er fantastisch uit maar blijven de spectaculaire vallende ijsbergen uit.

Desondanks keren we met een tevreden gevoel terug in El Calafate, zetten we Christian af bij zijn hostel en maken wij nog een rondje om het meer om het uitzicht in te nemen. We stoppen ergens langs het meer en genieten, maar het wordt al snel frisser en om in de auto te blijven zitten vinden we ook maar duf en keren terug naar ons eigen hostel. Waar we de volgende morgen de auto terug brengen en naar een nieuwe plaats vertrekken, El Chaltén.

De afgelopen tijd hebben we best veel geluk gehad met het weer, overwegend zonnig met af en toe bewolking en dit is gelukkig in El Chaltén niet anders. Wanneer we ingecheckt zijn en alle informatie over wandeltochten hebben opgenomen besluiten we om de volgende dag de benen te testen en een daghike van enkele uren te doen. Wat een dom idee. We zullen het nooit leren vrees ik.

Marin is niet helemaal lekker deze dag en na nog geen 15 minuten bergop lopen wil ze het eigenlijk al voor gezien houden. Maar dat is natuurlijk geen optie! Deze hike blijkt 10 kilometer heen te zijn en de eerste kilometer is bergop en de laatste kilometer is steil omhoog. Marin zet gelukkig helemaal door , maar bij die laatste kilometer gaat het allemaal niet zo makkelijk meer. Maar ze bikkelt door en eenmaal bij de top aangekomen zien we waarom al die mensen deze, wederom verschrikkelijke, inspanning maken. Het uitzicht is namelijk geweldig, het meer bij de Fitz Roy is wat minder boeiend.

Waar het omhoog gaan volop vermoeiend was is het naar beneden gaan weer pijnlijk voor de gewrichten. En na nog eens 10 kilometer terug lopen komen we heelhuids aan bij het bergdorpje. Dit doen we dus nooit meer. Het hiken is nu echt klaar. Over. Uit.

We regelen onze 23 uur durende bus uit El Chaltén naar Bariloche en verwennen onszelf op twee dagen in de zon liggen voordat we een dag in de bus gaan zitten. Heerlijk. Goed voor de benen ook.

De bus naar Bariloche is lang maar wederom comfortable, hoewel we deze keer geen champagne kregen, en checken in bij ons nieuwe verblijf. We zijn blijkbaar niet de enigen die deze busreis en dit hostel geboekt hadden want er staan in totaal drie taxis voor de deur. Die van ons en van twee andere stelletjes. Die twee andere stelletjes zaten met ons op de beneden verdieping in de bus. Dus alle zes de beneden verdieping reizigers gaan naar hetzelfde hostel… wat toevallig.

In Bariloche is er volop de mogelijkheid om te hiken, maar daar zijn we helemaal klaar mee, dus gaan we fietsen. We gaan Circuito Chico fietsen door het nationale park Nagel Huapi. Stom. Zo stom van ons. Want fietsen in een stad is één ding, fietsen door bergen een ander. Het was zo dom van ons dat Marin af en toe met de fiets in de hand is gaan lopen. Is ze dus alsnog aan het hiken ;). Gelukkig wordt ook nu alle moeite goedgemaakt door de schitterende omgeving waar wij ons 23 kilometer door navigeren. En natuurlijk alle keren dat we bergaf kunnen scheuren! We nemen drie uitgebreide rustmomenten; bij een klein plaatsje genaamd Colonial Suize, waar we worst op een broodje eten en Marin langs de Artisan Markt wandelt; na de moeilijke klim met een fantastisch uitzicht over het park en bij een kleine baai waar we goed op adem kunnen komen. Daarna racen we terug naar de fietsverhuurder en in deze heuvels is dat af en toe flink afzien.

Schadevrij geven we de fietsen terug en lopen naar de stoeltjeslift om ons naar een uitzicht punt te laten brengen. Het is misschien 20 minuten omhoog lopen, maar dat vertikken we! Het uitzicht hier is onlangs verkozen tot één van de top tien uitzichten in de wereld (hebben we ons laten vertellen) en is een goede plek om even helemaal tot rust te komen. Wat we ook zeker doen.

Ook deze inspanning verdient enkele rustdagen en we verblijven uiteindelijk vijf nachten in ons hostel. We hebben het geluk dat de eigenaar het hostel sluit voor nieuwe gasten ivm vervanging van personeel en we maken er gezellige tijd van met de andere stelletjes die tegelijk aankwamen. Het is nu ons huis!

Ook aan dit komt een eind en we hebben voor de zaterdag ochtend een transfer geregeld naar Pucon in Chili, waar we waarschijnlijk een beklimming van een vulkaan gaan doen. Kijken hoe dat gaat, vooral gezien onze rubberen benen!