De Pantanal

Na het avontuur bij in La Paz, is het tijd om richting uitgang te gaan, naar Brazilië met de bus en trein. Daar besluiten we spontaan om de Pantanal in te gaan en moerrassig gebied met veel wild. Spontanal? Hopelijk zien we er ook wat, want het regent, veel.

We hebben online een bus geboekt naar Santa Cruz de Sierra en hopen op dezelfde service als we ondertussen gewend zijn. We krijgen al snel te horen dat er geen eten wordt geserveerd, maar weten wel dat het semi cama is, wat eten inslaan dus en de bus is niet dezelfde kwaliteit maar goed genoeg, helemaal als je beseft dat we in één van de armere landen zijn. Met twee pauzes om eten te scoren komen we 19 uur later aan in Santa Cruz de Sierra. Niets aan het handje dus. We proberen een trein ticket voor dezelfde dag te kopen, maar er zijn helaas geen plekken meer beschikbaar. Gelukkig wel voor de volgende dag en die schaffen we dan meteen maar aan. We hadden ons niet echt voorbereid op een overnachting en pakken de Lonely Planet er bij om een leuk hostel te scoren, stappen in de taxi en komen bij het adres aan waar het hostel zou moeten zitten. Niet dus, het is nu een soort ANWB geworden en moeten we verder zoeken. Gelukkig bestaat het tweede hostel op de lijst nog wel. Het is een mooi hostel met zwembad en pooltafel, wij vermaken ons dus wel.

De nacht verloopt prima en we gaan richting treinstation om onze trein van 15 uur te pakken, het inchecken van onze bagage verloopt allemaal wat verwarrend, maar na de drugshond controle kunnen we plaatsnemen in onze stoelen, waar drie schermen ons verschillende films voorschoteld (ze laten alledrie dezelfde film zien). Top dus. We kunnen niet alles goed volgen vanwege de taal en Spaanse ondertiteling, maar het zijn actiefilms dus we hebben wat te kijken. Het restaurant aan boord heeft drie menus beschikbaar, waar we graag gebruik van maken. We hobbelen over het spoor naar het oosten en komen met een kleine vertraging van drie kwartier aan in Puerto Quijarro, waar het echte wachten gaat beginnen. Samen met een ander koppel nemen we de taxi naar de grens en zien een aardige rij staan, het is 07:30 en de grens gaat pas om 08:00 open.

Wanneer het grensgebouw opent komen we langzaam maar zeker dichterbij, krijgen weer een stempel in ons paspoort en mogen te voet naar de Braziliaanse zijde van de grensovergang. Hier staat een nog grotere rij en na zo'n twee uur wachten zijn we ongeveer 7 meter opgeschoten. Veel Bolivianen proberen de grens over te steken, maar moeten ongeveer alle documenten die ze hebben overhandigen, wat veel tijd in beslag neemt. Eindelijk komt er een dwarse vent langs die eerst wat Bolivianen uit de rij gooit en vervolgens paspoorten van toeristen tot zich neemt, vijf minuten later staan we buiten met de Braziliaanse stempel. Scheelt weer een extra vier uur wachten. We worden vriendelijk aangesproken door een tour verkoper en gaan met hem in zee om de Pantanal te bezichtigen. Een moerrassig gebied met veel dieren om te bekijken via een boottrip, een jeeptrip en enkele wandeltochten. En dan worden we nog in Bonito afgezet ook, top dus!

We komen om 12:00 aan in zijn kantoortje, zo lang heeft de grensovergang geduurd, en een uur later zitten we eerst in een auto, dan in een minibus richting onze verblijfsplaats in de Pantanal. Wanneer we nog een overstap maken gaat het mis, we worden bij de park ingang afgeleverd en zouden opgehaald moeten worden hier. Er is alleen geen bereik in de gietende regen en onze gids wordt blijkbaar niet op de hoogte gesteld en vanaf 15:30 is het wachten geblazen. Verschillende mensen proberen ons te hulp te schieten, maar er komt weinig schot in de gebrek aan talenkennis. Als om 18:00 dan eindelijk een pickup aan komt rijden schijnt dit onze lift te worden. Het is minimaal een uur rijden over een verwaterd zandpad, maar we komen heelhuids aan op de locatie die ons beloofd is. We gieuwen van de trek en krijgen na het inchecken meteen een lopend buffet, maken kennis met de tourguide Gabriel die ook wat Nederlands spreekt en krijgen de vraag of we de night tour niet de volgende avond willen doen. Kapot als we zijn gaan we akkoord, na een koude douche slapen we met 10 minuten.

De wekker gaat vroeg, maar we lagen ook vroeg op bed, ontbijt is geregeld en rond 07:15 maken we een wandeltocht door de wetlands. De regen heeft plaats gemaakt voor zon waardoor de temperaturen de gebruikelijke tropische hoogtes bereiken. We lopen voornamelijk op het droge maar soms tot aan de navel in het water. Marin vindt het allemaal maar niets vanwege de kans op spinnen, muggen, slangen en zelfs een anaconda. Gelukkig blijft het bij vogels, kaaimannen, watervarkens en mieren. Na zo'n drie uur zijn we terug, tot opluchting van Marin, en de middag wandeling laat ze aan haar voorbij gaan. Terwijl wij een gordieldier, Afrikaanse Killerbees, een groep zwijnen en meer van vanochtend zien, ligt Marin te zonnebaden naast het zwembad. Lekker ontspannen dus.

‘s Avonds is er nog een tocht waarin we het water ontwijken en Marin is ook van de partij. We zien bijna een anaconda, de schaduw van een vos en nog meer vogels. Maar de groep is eigenlijk te groot voor een nachtelijk succes verhaal en we keren terug in ons luxe hostel, want we hebben Air-conditioning op de kamer. Top in deze moordende hitte. We houden het vol tot een uur of 22:00 met wat biertjes en bereiden ons voor om een ochtend naar piranhas te vissen, spannend!

Het ontbijt is weer prima, zoals al het eten eigenlijk, en we vertrekken naar de boot, wat zo'n 45 rijden is. Het is een gewone sloep met kleine motor, we krijgen een stuk bamboe met draad in de handen en mogen gaan hengelen, we zien aardig wat toekans overvliegen, maar voorlopig mag nog niemand een vis omhoog takelen. Na een klein half uur is het één van de Japanners die wel succes heeft, maar geen piranha, en de toon is gezet. Binnen vijf minuten vangt de Japanse meid een visje en daarna een dikke piranha. 3-0 voor Japan. Europa blijft achter en na verschillende andere locaties te hebben geprobeerd blijven we met drie vangsten. We keren terug voor de lunch en de vis wordt bereid. Heerlijk!

Daarna is het Pantanal avontuur over en worden we de 1,5 uur, en 44 bruggen, terug gereden om richting Bonito te gaan. We komen weer bij het overstap punt waar we twee dagen terug lang hebben moeten wachten en vrezen hetzelfde scenario. Niets is minder waar want minder dan tien minuten later zitten we in een busje met Air-conditioning richting Miranda. Hier volgt de laatste overstap voordat we het kleine dorpje Bonito inkomen. Hier is het tijd om te ontspannen.