Op vakantie in Salta

We hebben vakantie gevierd, tijdens de reis. Dan hoor ik iedereen al zeggen; “Maar jullie zijn al op vakantie!”. En dat is deels waar, want een rondreis is gewoon hard werken. De wekker gaat vaak veel te vroeg, nachten doorhalen in de bus, lichamelijk intensieve activiteiten en ga zo maar door. In de omgeving van Salta gaan we een weekje op vakantie, het is immers Semana Santa, dus iedereen viert vakantie. Helaas deed Carla dit ook, in Mendoza, en lopen we elkaar mis. Wat dan weer jammer is.

Na de wijntour in Mendoza, wat ook afzien is hoor. Wijn ‘proeven' en rondgereden worden. Nemen we de bus naar het noorden, zo'n 20 uur richting Salta, hier willen we samen met een Iers koppel een auto huren en enkele dagen een roadtrip maken. Behalve het feit dat we om 05:00 uur in de morgen de bus uitgejaagd worden om in een andere bus de laatste uurtjes te overbruggen is er weinig bijzonders te melden over deze rit. Marin gaat het liefst met de bus terug naar Nederland in plaats van met het vliegtuig. Zo leuk vindt ze de busreis elke keer.

We komen redelijk fit aan in Salta en lopen met backpack en al de 15 minuten naar onze verblijfsplaats en spreken af met Keiran en Caroline om onze auto te regelen. We hebben voor deze vakantieperiode een keer het hostel gelaten voor wat het is en zitten in een heerlijk bed and breakfast. Een eigen slaapkamer, een eigen badkamer en een televisie met Netflix!!

Samen met de Ieren gaan we dus op pad om een auto te regelen voor drie dagen, helaas loopt het niet zo gesmeerd als we willen want bij de eerste is er geen auto meer beschikbaar, bij de tweede alleen een klein autootje waar we net in passen, bij de derde zijn er ook geen auto's meer en de vierde is tot 15:30 gesloten. Gelukkig ving Keiran het woord, rentalcar, op bij een vrouw die we passeerden en slaan we onverbiddelijk toe. Alleen moeten we contant betalen en zoveel cash hebben we over het algemeen niet op zak. De oplossing is dat de mannen gaan pinnen en de vrouwen de auto bezet houden als leeuwinnen die hun kroost verdedigen. En dat bleek nodig te zijn aangezien er enkele Duitsers ook aasden op de auto, maar zonder garantie op zoek waren gegaan naar iets anders. Toen dus terugkwamen om de auto toch te nemen hielden de dames uitstekend de wacht. Deze auto is voor ons. De volgende morgen wordt de auto bij ons bed & breakfast afgeleverd en om dat te vieren gaan we uit eten.

Tegen verwachting in wordt de auto precies op de afgesproken tijd afgeleverd en kunnen we aan de tocht naar Cachi beginnen. Dit doen we door zuidelijk af te zakken naar El Carril en, dankzij een minimaal bordje, daar in Westelijke richting route 33 te volgen. Deze route is gelukkig grotendeels ge-asfalteerd en brengt ons eerst door “Quebrada de Escoipe “ waar we al ontzettend kunnen genieten van de uitzichten en, niet wetende dat er nog mooier op ons wacht, nemen we ruim de tijd om foto's te maken van de vallei waar deze weg ons langs leidt. Na een uur rijden doemt de bergketen op waar wij ons doorheen moeten zien te vechten en de weg verandert pardoes in een verhard, omhoog kronkelend zandpad. We zijn aangekomen bij de “Cuesta del Obispo” en dit is een van de meest adembenemende hellingen van Argentinië waar je de auto mee kunt nemen. Het geeft zowel uitzicht over de zojuist gepasseerde “Calchaquies Vallei” als het natuurlijke wonder van Salta; de “Encantando Vallei”. Hier moeten we bijna bij elke bocht stoppen omdat het uitzicht steeds spectaculairder wordt. Ongelooflijk. Het hoogste punt ligt op 3348 meter bij “Piedra del Molino”. Op advies van onze Ierse handlangers drinken we continue water om de hoogteziekte die zou kunnen opzetten tegen te gaan. Behalve lichte hoofdpijn hebben we weinig last van het hoogteverschil.

Als we het hoogste punt achter de rug hebben kunnen we ons klaarmaken voor een nieuw soort uitzicht over het Nationale Park “Los Cardores”. We zakken rustig over het asfalt af, met in de verte een andere bergketen, maar in de directe omgeving zien we steeds meer tropische planten met vlezige stekel. De cactus. En het zijn er echt heel veel, het park is blijkbaar ook bekend in Argentinië om de hoeveelheid cactussen, de diversiteit en de hoogte van deze planten. We draaien het laatste hoogtepunt van deze dag op en komen op lang stuk rechte weg genaamd “Recta de Tin Tin”. Dit was vroeger onderdeel van de Inca Trail en kunnen we dus zeggen dat we dat ook gedaan hebben. Omgeven door cactussen rijden we het park uit en zijn wel een beetje klaar met het foto's maken voor vandaag. Linea directa door naar Cachi om in een leuk en redelijk luxe hostel te verblijven. Maar we zijn op vakantie.

Cachi is een klein dorpje met drie restaurants, een plein en een kerk waarvan het plafond gemaakt is van cactushout. Leuk man. De volgende dag is het de bedoeling om LPG bij te tanken, maar dat hebben ze niet, dus onze voorkeur om op gas te rijden gaat niet door. En dat terwijl we om die reden voor deze auto hadden gekozen om de prijs ervan te, ehm, accepteren. Zonder gas maar met genoeg benzine op pad naar Cafayata dan. Met een uitstapje naar “Laguna de Brealito”. Wat nog een aardige beproeving was voor onze witte bolide.

Het asfalt heeft weer plaats genomen voor een verharde zandweg waardoor het zo'n 210 kilometer lang stuiteren is over de weg. Gelukkig is het een huurauto. De eerste kilometers zijn het aanzien niet waard na de geweldige tocht van de dag ervoor, maar dit verandert gelukkig wanneer we aankomen in het door water en wind geërodeerde kalkstenen landschap van “Quebrada de las Flechas”. Wederom fantastische uitzichten maken de weg een stuk behaaglijker en de nodige foto's worden weer genomen. Helaas gaat ook dit weer voorbij en moeten we nog een kleine 40 kilometer trillen voordat we op de normale weg belanden die ons in relatieve comfort naar Cafayata leidt. Hier blijven we twee nachten in een hotel die in de jaren vijftig tot de top behoorde. Nemen we aan tenminste. Want het ligt aan het park in het centrum van het dorp, heeft een ruime foyer en een grote eetzaal met balkon. De kamers zijn niet zo groot, maar de bedden zijn lekker comfortabel. En na een bord vol empañadas liggen we alle vier binnen no-time voor pampus.

De Ieren hadden nog geen wijnproeverijen bezocht en wij zijn de moeilijkste niet, dus gaan we op dag drie lopend de wijnhuizen af. We betalen een stuk minder dan in Santa Cruz en Mendoza, maar krijgen daarvoor ook een stuk minder informatie voor terug. Gelukkig smaakt de wijn wel ongeveer net zo lekker en klaagt niemand over het gebrek aan informatie. Het laatste wijnhuis dat we willen bezoeken ligt iets verder buiten het dorp, maar deze is wel het mooist. We kopen daar een fles wijn en stellen veel vragen, waardoor we geen tour hoeven te doen en de wijn was hier nog het lekkerst ook! Prima zaken gedaan dus. Voor de rest is er weinig te beleven in Cafayata, dus gaan we lekker ontspannen.

‘s Ochtends staan we rustig op om de laatste dag met de auto af te leggen naar Salta, dit doen we recht door de Argentijnse Grand Canyon wat ook weer mooie beelden oplevert. Maar we zijn een beetje foto moe en maken weinig stops. Alleen bij “El Anfiteatro” en “La Gargante del Diablo” stappen we uit om de immensheid van deze omgeving tot ons te nemen, maar rijden desalniettemin in rap tempo door naar één van de grootste meren in Argentinië “Embalse Cabra Corral”, waar we nog wat fotos schieten en dan echt op huis aan gaan.

De dames willen nog even shoppen, tot ontevredenheid van de mannen, waardoor we eerst nog een stop maken in het winkelcentrum van Salta. De mannen gaan de speelhal in en de vrouwen de winkeltjes, maar het winkelen is van korte duur omdat alles nogal prijzig is. Met als gevolg dat we allemaal maar spelletjes spelen. Als de speelkaart leeg is gaan we nog eenmaal glorieus dineren bij de McDonald's, zetten wij de Ieren af en nemen afscheid. Bijna brullend natuurlijk!! Wij keren terug bij ons bed and breakfast, leveren de auto af en kijken Netflix, de roadtrip is tot een goed einde gekomen en voor de rest doen we niet zoveel meer in Salta.

Zaterdag ochtend pakken we de bus naar San Pedro de Atacama en is de vakantie over. Om 05:00 gaat de wekker weer en mogen we zo'n 10 uur in de bus zitten die ons met wederom een schitterend uitzicht door de Andes naar Chili brengt. Om zo min mogelijk last te hebben van de nog grotere hoogteverschillen proberen we zo veel mogelijk te slapen, wat ons goed afgaat. In San Pedro slapen we weer gewoon in een hostel en zijn er meer dan genoeg activiteiten te boeken, maar daarover de volgende keer meer, want we gaan nu een drie daagse tour doen richting Uyuni, Bolivia!