De Death Road

We hebben gedaan waarvoor we kwamen. Death road!

Al van het begin, tijdens het plannen van deze reis, wilde ik naar La Paz, Bolivia. Ik had namelijk gelezen dat daar de gevaarlijkste weg was van de wereld. Een erg smalle weg langs een berg met diepe afgronden van minstens 40 meter diep, het is een weg die naar beneden loopt en je kan dan met een mountainbike naar beneden fietsen, je hoeft niet eens te fietsen want je gaat vanzelf.

Eenmaal in La Paz begin ik al te twijfelen, de mensen die mij kennen weten dit van mij. Ik kan zoveel plannen maken maar als het puntje bij paaltje komt kan ik zomaar terug krabbelen omdat ik het toch te eng vind. Uiteindelijk doe ik het toch.

Ik moet er wel bij zeggen dat het voor auto's, vrachtwagens en bussen de gevaarlijkste weg is. Heb ergens gelezen dat er in 1996 (geloof ik) een bus vol met mensen de afgrond in verdween. De rest van de research heb ik achterwegen gelaten, het is beter om zo min mogelijk horror verhalen te lezen. Jesper wilde er al helemaal niks van weten...

Goed, we hebben gehoord dat Gravity de beste en veiligste organisatie is in La Paz. Het is ook de duurste maar dat is ons leven wel waard. We gaan naar het kantoortje, gevestigd in een leuke winkelstraat, waar ik overigens niks koop! Een aardige medewerkster gaat met ons zitten en legt het ons allemaal heel duidelijk uit, zo vertelt ze ook dat de fietsen om het jaar vernieuwd worden. En na elke rit gaan de fietsen naar de fietsenmaker. We krijgen gelijk een goed gevoel bij deze organisatie. We boeken de tour want ik kan niet maken om het nu niet te doen en het lijkt me een fantastische ervaring. Hoppa, de angst opzij en gewoon doen!

We tekenen wat formulieren en we geven een telefoon nummer door, voor geval van nood. Het aardige meisje zegt erbij dat het gewoon uit voorzorg is en dat de organisatie niet verantwoordelijk is, mocht het fout gaan.. maar dat gebeurd niet (dat weten we nu allemaal anders hadden jullie dit niet gelezen :-) ) We gaan die avond op tijd naar bed, want de volgende dag is het zover. SPANNEND!!!

We verzamelen ons bij een 100% fake English bar. Toevallig is dat tegenover ons hostel. Een beetje zenuwachtig ben ik wel, gezonde spanning noem ik het maar. Jesper heeft hier geen last van (zegt hij). Ik moet nog even hardop lachen omdat er een quote op de deur staat geschreven; “Fat people are harder to kidnep, stay safe and eat a lot!” Haha hoe verzinnen ze het. Tja, La Paz schijnt ook een gevaarlijke stad te zijn, gelukkig heb ik Jesper om mij te beschermen (en hi heeft mij). Ook kunnen we allebei heeeel hard rennen, alhoewel we hebben de hoogte tegen, La Paz ligt op 3650m hoogte dus na 10 stappen moeten we al op adem komen. Goed ik dwaal af.

De groep is verdeeld in groepjes van elf en we stappen in ons busje met de fietsen op het dak. Het is een uurtje rijden voordat we aankomen op het beginpunt, La Cumbre, op 4700 m hoogte. We krijgen uitleg en dan is het tijd voor het ritueel. Een flesje alcohol komt voor de dag. Een scheutje aan de rechterkant van je wiel voor pachamama (moeder aarde) een scheutje op je wiel zodat de fiets heel blijft en een scheutje om op te drinken zodat wij heel blijven, voor het geluk dus! Het is niet te drinken, pure alcohol. Het ruikt naar de hand desinfectie gebeuren, blegh!

Het eerste stuk is 22 kilometer op asfalt om te wennen aan de fietsen. Maar de auto's scheuren langs je heen. Dit gaat makkelijk en ik vertrouw mijn fiets voor 100%, Jesper zie ik niet, hij heeft het tempo er goed inzitten terwijl ik ben beste vrienden met mijn remmen geworden.

We komen bij een tunnel die we niet in mogen met de fiets schijnbaar is dat vorig jaar niet goed gegaan, iets met een auto, voorruit, fietser en een coma van 4 weken. We gaan erlangs heen, dit word de eerste ervaring met grind en stenen. Vol goede moed trotseer ik dit padje, al snel is de moed verdwenen in de afgrond ernaast. Al glibberend en hobbelend kom ik vooruit. Ik probeer vaart te houden maar word aan beide kanten ingehaald ( wie haalt er nou ook rechts in? Dat is toch een internationale regel voor op de weg) ik kan mijn trappers niet meer vinden dan hoor ik één van mijn trappers een grote steen raken, ah, daar is die dus gebleven. Ik blijf overeind en trap door, en het asfalt is alweer in zicht.

Nou als dit het gaat worden, beloofd dat niet veel goeds. Jesper ondervindt geen problemen, hoe kan dat ook anders! Nog een klein stukje fietsen en dan stappen we allemaal weer het busje in. We gaan een stukje mee liften omdat het uphill is, en dat is niet te doen op deze hoogte, wordt ons verteld. We stappen maar al te graag in.

En daar is het, de beroemde Death Road, een smal weggetje dat langs de berg kronkelt alleen maar grind, stenen en gaten. We krijgen uitleg, we hebben twee gidsen, de profs bij ons, Cameron uit Schotland en Will een Boliviaan allebei ervaren mountain bikers. Will is ook de fotograaf van vandaag, hij maakt de hele dag de foto's van ons in actie! Hoeven we ons daar ook geen zorgen over te maken en kunnen we ons alleen maar focussen op het fietsen en de weg. We hebben regelmatig een stop voor foto's, drinken, snacks, lunch en om uitleg te krijgen wat we op het volgende stuk weg kunnen tegen komen.

Er wordt ook vermeld om links te fietsen, dus niet langs de kant van de berg maar juist de kant van de afgrond. Dit ivm de auto's die naar beneden rijden, zij kunnen dan gemakkelijk uit het raampje kijken om te zien hoeveel centimeter ze nog hebben voordat ze voorgoed van de weg verdwijnen. En zo zien ze de fietsers ook beter. Al met al het schijnt zo veiliger te zijn.

We beginnen. Het valt reuze mee, ja je moet goed opletten en je remmen zijn je beste vrienden. Ik zit als één bonk gespannen spier op de fiets, er wordt gezegd te ontspannen en af en toe ook te gaan staan op de trappers omdat je de ander de dag erna niet meer kan lopen. Gaandeweg lukt dit mij!

De eerste stop is een feit, alles is goed gegaan. We genieten van het mooie uitzicht en het groen. Prachtig is het. Als je aan het fietsen bent ben je je daar heel niet bewust van. Op het volgende stukje komen we langs een waterval. Cameron vertelt dat we hier juist aan de rechterkant langs moeten (de enige uitzondering op de regel). We komen genoeg watervallen tegen waar we doorheen kunnen fietsen, het volgende stuk word ook wel the “devil's tale” genoemd, omdat het zo lekker kronkelt en het daardoor op een staart lijkt. Je moet een beetje fantasie hebben.

We stappen weer op de fiets en het is prachtig gewoon remmen bij de bochten en de grote stenen vermijden en als dat niet meer lukt er gewoon overheen fietsen met volle vaart, de fietsen kunnen dat aan. En dat blijkt ook! Jesper zie ik weinig , die fiets nog steeds ergens voorop. Ik ben overigens ook niet de laatste maar zit lekker in het midden. Het is ook geen race, dit wordt ons herhaaldelijk verteld. Op een gegeven moment stoppen we ergens aan de kant van de weg, er komt namelijk een ambulance aan. Hmm wat zal er gebeurd zijn, denk ik. Nadat de ambulance gepasseerd is vervolgen we onze weg.

Bij de volgende stop kleden we ons om, want het is tropisch warm geworden. De omgeving is ook subtropisch geworden, prachtig om die verandering te zien. Goed zonnebrand smeren en deet opspuiten. We krijgen een banaan, een chocolade reep en een heerlijk bekertje koude cola! Voor het volgende stuk vertelt Cameron dat hier de meeste ongelukken gebeuren, de meeste denken dat ze dan superman zijn (vanwege de normale hoeveelheid zuurstof die binnen komt) of juist te vermoeid zijn. Dus allemaal, blijf gefocust, hou je kop erbij, je bent nog steeds op de Death Road.

Het is echt kicken! Het vertrouwen wordt steeds groter en zelfs ik trap wat bij om harder te gaan. Maar nog steeds voorzichtig. Dan word ik ingehaald door een andere groep die wel losgeslagen apen lijken, links en rechts met z'n tweeën tegelijk inhalen. Wat een gekken! Ik blijf lekker op mijn eigen tempo, toedeloe.

Even verderop zie ik ineens onze gids Cameron aan de kant van de weg en ik zie iemand ernaast zitten in de berm? Het is Ollie met bebloede knieën. Vlak voor de rest van de groep, met Jesper heb ik het erover wat er is gebeurd, we hebben geen idee, behalve dat hij gevallen is natuurlijk. Ik moet zeggen dat ik hem ook wel erg hard zag gaan telkens, ook in de bochten die hij af sneed. Hij stapt de bus in, die ons de hele tour volgt en we gaan verder tot het volgende rustpunt. Cameron gaat de wonden van Ollie desinfecteren en ik kijk toe, uiteindelijk weten ze niet zo goed hoe het verbonden moet worden, ze hebben geen vette gazen, dus ga ik me er lekker mee bemoeien en haal ons EHBO tasje erbij. Ollie wil graag weer verder fietsen waardoor we besluiten het niet te verbinden met elastomull, we smeren het in met vaseline zodat er toch een laagje overheen zit om het te beschermen. Ik vertel Ollie dat hij in het hostel de wonden (lees: oppervlakkige schaafwonden met hier en daar een wat diepere wond) goed moet uitspoelen zodat al het vuil eruit is. En dat het ook belangrijk is te blijven bewegen, die knieën van hem zullen wel lekker stijf worden.

De donkere wolken omringen ons en het dreigt te gaan regenen. We hopen dat we droog en wel de finish halen. Het laatste stuk is wat gemakkelijker, nog een paar keer door diepe plassen waarbij ik mezelf vraag of het beter is om te stoppen of om er keihard doorheen te fietsen, ik kies voor het laatste en gil het uit van plezier. De finisch is op 1100 meter hoogte en eindelijk in zicht. Nog een laatste bocht en we leveren de fiets in! We geven elkaar een high five en we verzamelen ons in een barretje en terwijl wij genieten van het lekkerste biertje ooit slaat de tropische regen storm toe. We zien de andere groepen doorweekt binnen drijven. Zij hebben zo'n 45 minuten in de regen gefietst. Pff, zijn wij even blij dat we net op tijd waren.We nemen onze trofee in ontvangst: een echte Gravity t-shirt, hét bewijs dat we Death Road gefietst hebben.

Na een klein uurtje borrelen en gezellig kletsen stappen we weer in de bus voor een stop bij een dierenopvang. Hier worden allerlei dieren opgevangen die mishandeld en/of gewond zijn. Van apen tot landschilpadden. Deze dieren blijven voor altijd op die plek want van de overheid mogen ze niet meer het 'wild' in. Dus alles wat wij hier uitgeven gaat naar de organisatie, wat een goed doel! En voor de verandering lopen wij in een kooi en zijn de dieren 'vrij'. We kunnen hier van een heerlijke koude douche genieten en natuurlijk spot ik een spin, een best wel grote! Hij verstopt zich snel achter de prullenbak, ik had mijn heldin al gevonden die hem wilde pakken voor mij. Relaxt douchen is er niet bij nu ik weet dat er een huisdier achter de prullenbak zit te loeren. Na twee min ben ik klaar. Kleed me razendsnel om en schuif aan bij het diner. Hmm lekker pasta! Als we thuis zijn hoeven de eerst komende maanden geen pasta meer.

Na een uurtje stappen we weer de bus in terug naar La Paz. Gelukkig niet dezelfde weg maar de nieuwe weg die ze hebben aangelegd omdat de oude weg te gevaarlijk is en nog meer begon af te brokkelen. Moet er wel bij vermelden dat de nieuwe weg ook zich heeft gevoegd bij één van de gevaarlijkste wegen van de wereld! Tja, misschien ligt het ook gewoon wel aan de chauffeurs die denken dat ze het eeuwige leven hebben. Wie zal het zeggen.

Wij hebben dit avontuur weer beleefd, het was een fantastische ervaring.



´Youth is wasted on the young´ - George Bernard Shaw
Terwijl sommige mensen vechten om een dagje langer te mogen leven zijn er vele adrenaline junkies, zoals wij nu in mindere mate, die bewust het leven op het spel zetten (laten we niet overdrijven, er gaan duizenden mensen deze weg af op de fiets, maar toch) om iets te mogen doen wat weinig anderen durven en/of kunnen en/of willen doen. Dus het minder goede nieuws van onze Death Road ervaring wat die ambulance betreft.

Cameron vertelt ons in de bus dat er een meisje over de rand is gevallen met de fiets. Zij nam de linkerkant bij de waterval waar onze gids nog zo vertelde dat wij rechts moesten gaan fietsen. Het is daar ongeveer 40 meter en meerdere mensen hebben de val overleeft, het hoe en wat weten we niet, dus laten we hopen op het beste.

Zo zie je maar, allemaal zitten we een beetje verslagen te luisteren en is het een beetje onwerkelijk geworden, stil! Blij en dankbaar dat bij ons alles goed is gegaan. Maar never again, wetende dat de gedachte aan dat meisje nog lang in mijn hoofd zullen spoken.