White sandy beaches.... Welkom in Tofo

Daar sta je dan in je partypants op de ‘white sandy beaches‘ van Tofo een biertje weg te werken samen met Magnus en Tom. De laatste avond van het verblijf in Mozambique zit er bijna op en de volgende morgen moet je weer terug naar koud Pretoria om vervolgens de plannen in uitvoering te brengen en naar het nog koudere Kaapstad af te reizen. Nee, dan blijf je liever hangen in het land waar alles nog vreemder gaat dan Zuid-Afrika en waar de atmosfeer zo rustgevend is dat je wel wat langer kan wachten op je eten, drinken, grensovergang, openbaar vervoer en zelfs je nachtrust. Mozambique dus, hoe ben ik daar gekomen en wat heb ik de afgelopen week daar uitgevoerd? Bereid uzelf voor op een flinke dosis tekst.

Het is donderdagavond 21 juli 19:30 en Jan, de chauffeur van de Backpackers, wil mij en Magnus niet naar het busstation brengen dat een kleine tien minuten rijden is, wat betekent dat wij nog snel even een taxi moeten bellen en iets voor achten vertrekken we dan gelukkig naar het station met een beperkte achterstand. We moesten daar om 20:00 zijn en kwamen aanzetten om 20:15, maar zoals het vaker gaat in Zuid-Afrika was de bus zelf een half uur te laat en hoefden we ons verder geen druk meer te maken over de tijd. Tijdens het wachten maakten we min-of-meer kennis met een Zuid-Afrikaan die een beetje last heeft van paranoia, maar die ons wel van een mooie tip voorzag en ons bij de grens mooi liet voordringen, maar dat later. Wij, op advies, ervoor gezorgd dat Magnus de bagage in de laadruimte deed terwijl ik voor een mooi plaatsje kon zorgen, en dat kun je gerust aan mij overlaten. Vlak voor de televisie, met een tafeltje en genoeg beenruimte, en dat is mooi voor mijn 1,92m, maar zoals het wel vaker gaat in Zuid-Afrika markeerde er uiteindelijk wel iets aan de plaatsjes; zo was de armleuning van Magnus niet volledig in werking, was mijn rugleuning niet af te stellen, wat voor mij geen probleem was, maar meer voor de persoon achter mij, en zo werkte de speakers voor de film niet daar waar wij zaten en konden wij de supergave film The Contractor alleen volgen door een spoedcursus Portugees te volgen en de ondertiteling te lezen. De reis zelf zou een onaangenaam aantal uurtjes in beslag nemen, dus waren Magnus en ik deze donderdag even naar Menlyn gegaan om de nodige voorbereidingen te treffen in de vorm van literatuur, snacks, drinken en broodjes om zo de reis te overleven.

We vertrokken rond 21:00 richting Johannesburg om vanaf daar richting de grens te reizen. In Johannesburg zag ik iets wat ik nog niet eerder gezien had hier, de volksverhuizingen die de mensen uitvoeren. De Mozi’s stapten in Johannesburg op met nieuwe DVD’s, stereo’s, televisie en weet ik het wat niet allemaal om dat vervolgens in Mozambique te verkopen, daarnaast hebben ze kilo’s eieren, uien, brood, fruit, kleding en wat al wel niet... het is toch een raar volk, die door Portugesen en Arabieren beinvloedde bevolking. De rit voor de grens was nog als aangenaam te zien, de muziek deed het nog, we hadden nog wat eten en konden staren naar een film, maar eenmaal bij de grens begonnen de ongemakkelijkheden een beetje aan te zetten. We moesten namelijk eerst wachten tot de grens openging en eenmaal daar aangekomen stond er al een flinke rij auto’s te wachten en toen we eindelijk de bus vlakbij de hokjes hadden neergezet zagen we dat er een paar mensen buiten aan het wachten waren voor een van de zalen waar de stempel van goedkeuring kon worden bemachtigd. Dat geduld een schone zaak is wisten we al, dat het lastig was om Zuid-Afrika geduldig te blijven had ik aan ondervonden, maar dit was een nieuwe test. Het binnenkomen van Mozambique gaat in zo’n drie stappen, eerst krijg je een stempel waarop de datum van vertrek uit Zuid-Afrika is aangegeven, daar zijn niet zo gek veel mensen aan het wachten en ging dus ook vlotjes… so far so good dacht ik nog, maar daarna, toen ik me realiseerde dat er binnen dat zaaltje voor de stempel zo’n 150 man stond te wachten begon ik het ergste al weer te vrezen. Gelukkig was die Zuid-Afrikaan uit Pretoria zo vriendelijk geweest om op ons te wachten en wist via een omweggetje een rij te pakken die niet zo vol was. Er waren slechts tien wachtende voor ons, maar de gast die achter de balie stond was nog trager dan dikke stront de berg op en waar andere baliemedewerkers vijf mensen helpt had deze meneer er maar liefst eentje gedaan. Stempelen is uiteraard een zwaar en lastig beroep en deze uiterst competente, hardwerkende en snelle jongeman had dus volledig het recht om ons het dubbele te laten betalen dan wat de bordjes aangaven. Corrupte bende, maar wel op een bepaalde manier ook weer mooi om te zien en gaaf om mee te maken. Gelukkig hoef ik niet elke dag van Zuid-Afrika richting Mozambique. Na deze ervaring met afpersing moesten we nog een klein stukje lopen voordat we de bus in konden en waar onze paspoort werd gecontroleerd en de reis vervolgens vervolgd naar Maputo.

Van het stuk vanaf de grens naar Maputo heb ik niet zo gek veel meegekregen dus valt er ook niet zo veel over te verhalen, maar omdat ik Niels’ vier uur moet vol proberen te krijgen zal ik gewoon maar wat zeggen: Het ging snel. Ik weet niet hoeveel uur het was en ook niet hoeveel kilometer, maar ik was blij toen we rond 08:30 Maputo binnenreden en ik besefte dat dit Maputo was. Maputo, de hoofdstad van Mozambique, is geen mooie stad, een aantal vervallen gebouwen, niet al te schone straten en een verkeersdrukte waar Rome nog een puntje aan kan zuigen, maar toch gaf het me een euforisch gevoel en weer wat goede moed voor het tweede gedeelte van de reis. Toen de bus eenmaal tot stilstand was gekomen ergens in Maputo zag ik al een paar mannetjes staan met zo’n taxi-bordje in de hand en het eerste wat Magnus hoorde was ’taxi?’ en toen ik even later naar beneden ging hoorde ook ik van vier verschillende kanten ’taxi? taxi?’ nou, vooruit dan maar, sinds we toch naar een andere bushalte moeten om een bus naar Tofo te nemen. Tijdens de taxirit bedachten we ons dat het wellicht handig zou zijn om wat geld op te nemen zodat we de bus en de taxichauffeur kunnen betalen en wat te gaan eten nadat we twaalf uur geen goede maaltijd hadden gehad. Het is natuurlijk een handig bedacht idee en in theorie zou het ook niet zo lang moeten duren, maar omdat dit Afrika is bleek het toch een lastigere opgave dan verwacht. Het was vrijdag en op vrijdag worden de mensen uitbetaald waardoor ze op vrijdag met z’n allen in de rij gaan staan om geld te pinnen, maar dan ook echt met z’n allen en dat leverde dus nogal ERG lange rijen op bij Millenium Bank, maar niet bij Standard Bank en laten wij er op deze manier nou achter komen dat Standard Bank niet echt mee wou werken met het geven van ons geld. Wij zo ongeveer alle banken geprobeerd, behalve Millenium, toen we na twee uur een tip kregen van een van de bewakers bij Standard Bank waardoor we eerst een beetje de stad uit moesten en bij een winkelcentrum eindelijk ons flappen konden tappen. Pinnen is smerig in Nederland, maar hier in Afrika is het smerig EN vermoeiend traag. We hadden dus ons geld en besloten die arme taxichauffeur maar eens mee te nemen om te lunchen en hij mocht kiezen. Tot mijn verbazing koos meneer de KFC, het zal hier wel iets te luxueus zijn, en nadat we voor hem wat kip hadden gekocht mocht hij ons afzetten bij de busstandplaats. Hij blij, wij blij.

Bij deze standplaats werd er een bus naar Tofo voor ons gevonden en mochten wij voor MTn 400,- , dat is zo’n E14,-, plaatsnemen op de achterste bank van dit microbusje, zo’n microbusje is een voorbeeld van efficientie; zo’n vijf tot zeven meter lang en anderhalve meter breed kan het een capaciteit aan van 25 mensen met bagage, niet echt comfortable, maar wel efficient. Eenmaal genesteld werd ons geduld wederom op de proef gesteld, we moesten zo ongeveer een uur wachten voordat de bus daadwerkelijk een teken gaf om te vertrekken en zelfs de lokale bevolking begon te morren, te zeuren, te zaniken en zelfs te schreeuwen. Nou, als dat gebeurd dan weet je dat je te lang aan het wachten bent. Bij het busstation zelf was het een totale chaos, wellicht is het gecoordineerde chaos, maar desalniettemin chaos. Drommen mensen die van en naar bussen lopen, hun waren proberen te kopen/verkopen, bussen aan het laden/lossen zijn en dat in een, voor het aantal mensen, beperkte ruimte.

Toen we dus eindelijk eens vertrokken waren, de bus startte niet met een sleutel maar door middel van het ophoogje af te rollen en dat beloofde we dus wat, stonden we na tien minuten al weer stil om te tanken en nog voor we goed en wel stilstonden bij de pomp waren er rondom het busje tal van mensen verzameld om hun spulletjes te verkopen; simkaarten, zonnebrillen, etenswaren, hoeden, pennen en nog tal van andere spullen waar wij geen zak aan hebben. Als blanke reiziger in het openbaar vervoer sta je regelmatig in de belangstelling, soms is het irritant omdat men denk dat wij wel even alles kunnen en willen kopen en soms is het positief. De mensen zijn vriendelijk en erg behulpzaam wanneer je iets niet weet en er naar vraagt en ze vinden het prachtig om blanken met het openbaar vervoer te zien reizen. Elke keer wanneer wij om een verklaring vragen van hoe en wat, kregen we een uitgebreid verslag. Deze reis voorzag ons zelfs van gezellige drinkpartners toen onze voorburen een fles Amarula uit de rugzak toverden en mij en Magnus ook twee glazen aanbood, dat hoeft natuurlijk geen tweede keer aangeboden te worden, zo dronken we ons halverwege de rit naar Tofo weer een beetje moed in. De rit duurde zo’n negen uur en die twee glaasjes Amarula waren meer dan welkom. Toen we eindelijk in Tofo aankwamen werden we begroet door het donderende geluid van de Indische Oceaan en dat klonk als muziek in de oren. Het plan was om wat te eten en te drinken om daarna na een geweldig warme douche het bedje eens op te zoeken, maar, zoals het wel vaker gaat in Afrika, kwam daar verandering in. De backpackers bar was volgestampt met gezellige mensen, de douche was koud en er waren geen dekens bij de kamer inbegrepen en zo werd het nog een late avond.

Zaterdagochtend werd ik wakker met het geluid van brekende golven en dat is een mooi geluidje om mee wakker te worden, meteen in de kleren om maar eens te kijken hoe dat strandje van Tofo er dan uitziet en het eerst wat ik zie nadat ik de duin ben opgelopen zijn inderdaad de ’white sandy beaches’ en een mooie zeetje daarachter... paradijs! We hebben deze dag niet al te veel gedaan, beetje op het strand liggen, wandelingetje gemaakt en vooral veel ontspant. In de avond wat kaartspellen gespeeld en vrienden gemaakt voordat Sanne en Jorrit ook aankwamen zetten. Hierna nog wat meer gekaart, gedronken en het gezellig gehad en de toon voor een mooi verblijf in Tofo was gezet. De zondag was ook niet al te inspannend aangezien Jorrit en Sanne nu moesten bij komen van hun twaalf uur durende reis en ’s avonds was het gewoon weer tijd om plump te spelen, een Zweeds spelletje dat in Nederland ook bekend is als boerenbrits ofzo. Maandag zouden we een Ocean Safari doen, maar omdat het bewolkt was om 11:00 besloten om wat rond te rijden in de auto en naar Imhambane te gaan, helaas was alles gesloten in verband met Independence Day en zijn we na wat rondzwervingen naar een nog mooier strand gegaan alvorens terug te keren naar Fatima’s Nest onze backpackers waar er dus geen warm water is voor de douches, het water wordt hier namelijk opgewarmd door een vuurtje onder een klein watertorentje, dat vuurtje brandt niet zo gek vaak. Dinsdag was het wederom een dag van totaal niets doen en ’s avonds wat gezellig drinken en werd er besloten om de volgende dag misschien te gaan surfen. En dat hebben we woensdag dus gedaan, nadat we voor de derde keer hadden geprobeerd om op Ocean Safari te gaan, wat niet gelukt was omdat de zee te ruig was. Dat de zee best ruig was kwamen we al surfend achter, ik weet niet of surfen normaal gesproken lastig is, maar nu was het echt superlastig. Na een paar uur in de ochtend was het gelukt om een paar keer op de knietjes te komen en dat was zo vermoeiend dat er een even een lange break nodig was. Na deze break was de zee nog wat ruiger geworden en zelfs de doorgewinterde surfers uit Kaapstad vonden de omstandigheden verre van ideaal om deze sport te leren. Dat hield Magnus, Jorrit en mij er natuurlijk niet van om het toch te proberen en nadat de aanhouder had aangehouden was het toch gelukt om eindelijk eens op dat bord te staan, niet zo gek lang maar toch! Ik kan nu dus officieel zeggen dat ik surfen kan, nu nog wat oefenen om het nog beter onder de knie te krijgen. ’s Avonds moe maar voldaan weer wat spelletjes gespeeld waaronder de ’circle of death’, wat een drankspelletje is en donders mooi om te doen. Donderdag was weer een dag om bij te komen en ook niet al te veel gedaan behalve liggen, zitten en lol trappen met Tom, Erica, Magnus en Annabel, we hebben samen wat partypants gekocht om de laatste avond in Tofo op een leuke manier uit te luiden. Met een gezellig groepje hebben we weer The circle of Death gespeeld (Spiderman op die vrouw die er HEEL chagrijnig uitziet!!!) en had als resultaat dat we de vrijdagmorgen ietsjes later dan gepland vertrokken vanuit Tofo naar Pretoria, maar dat mag de pret niet drukken.

Nu zit ik weer in Pretoria, Magnus heeft zojuist het land verlaten en mijn planning is een beetje door de war geraakt dankzij mijn visum dat binnenkort niet meer geldig is. Ik moet de 17e het land uit en mijn vlucht is voor de 21e geboekt dus moet ik mijn vlucht verzetten naar de 17e. Maar misschien dat ik met Fiona en Blessed naar Zimbabwe kan en dan moet ik mijn vlucht verlaten naar een nog onbekende tijd. De tijd zal wel leren.

PS: Wist je dat:
er in Mozambique altijd een te kort is aan iets?
dit soms vis is?
dan weer bier?
en soms chocolade mousse?
het niet alleen in Maputo een opgave is om geld te pinnen, maar ook in Inhambane?
om maar te zwijgen over Tofo zelf?
Spiderman tijdens The Circle of Death inhoudt dat je met minimaal drie ledematen een muur moet aanraken?
Sanne de regel gemaakt had dat zij een persoon als 'muur' mocht aanwijzen?
dit leidde tot vragende blikken en boze reacties van verschillende medegasten?
dit ons totaal niet interresseerde omdat er al flink wat uurtjes verstreken waren?
het in Tofo flink warm was?
het desalniettemin toch geregend heeft?
ik die nacht ERG koud was vanwege het gebrek aan een deken?
ik dat erg zielig vind voor mezelf?
ik Plump en Circle of Death zo spoedig mogelijk moet introduceren ter ere van Tofo?
Tom, Magnus en ik de macht gaan overnemen in Inhambane?
we, al conspirerende, zo veel uren doorgebracht hebben?
we hiermee ook Tofo en wellicht de rest van Mozambique ook in handen krijgen?
ik liever in Tofo was gebleven?
er in de Mozambikaanse vlag een Kalasjnikov AK-47 is verwerkt?
omdat het net zo makkelijk was om er een aan te schaffen als in de vlag te gebruiken?
dit waarschijnlijk een uit de hand gelopen dronkenmansgrap is geweest?
dit het laatste is van deze update?