Joden en vulkanen in Nicaragua

Alles gaat nog goed hier in Nicaragua, ik zit nu eindelijk in Costa Rica en ben van plan hier ongeveer drie weken te verblijven om daarna de laatste twee weken van mijn trip in Panama rond te trekken. Het einde is al weer in zicht en de maanden zijn weken geworden. In Nicaragua ben ik de drie Israëliërs van El Mirador weer tegen gekomen en we hebben besloten om met z'n allen, vijf man dus, Nicaragua te bezichtigen. Dolle boel. In León kwamen we ze tegen en hebben elkaar daarna opgezocht in Granada. Vervolgens zijn we doorgereisd naar Isla de Omotepe en via Rivas naar San Juan Del Sur om te surfen. Wat valt er te vertellen? Eigenlijk niet zo gek veel, ik heb weer een leuke tijd gehad, heb niet al te veel dingen gedaan, ben nog steeds verbaasd over hoe vulkanen eruit zien en ben naar de kapper geweest. Lekker kort dus weer, net als dit verhaal. Ben daarnaast mijn fototoestel kwijtgeraakt, maar ik had gelukkig twee of drie dagen daarvoor alles van mijn memorycard overgeheveld naar de laptop, dus het meeste is bewaard gebleven. Dus helaas geen foto's meer van vrouwen die ik tegenkom, sorry Jan, maar daarentegen ook geen foto's van die lelijke rotkop van me, gelukkig maar Jan. Maar weest niet getreurd, er zijn nog genoeg foto's die geüpload moeten worden en heb ik nog vier man bij met die een camera hebben, dus het zal wel goed komen! Zoals onderhand ook al wel duidelijk zal zijn, reis ik niet meer af naar Zuid-Amerika domweg omdat ik daar geen tijd voor heb, en als ik de tijd zou hebben dan zou ik het geld er niet voor hebben, oh en ik wil natuurlijk geen ruzie :P. Dus ook geen t-shirt van een voetbalheld voor de steeds trager ogende maar altijd op tijd zijnde supervoetballer met geweldige passes die altijd exact op maat zijn, ik zal kijken in een sportwinkel hier, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. Maar goed, meer detail, omdat jullie van lange verhalen houden, hoewel het deze keer heus meevalt. Oh en ik ben blij dat sommigen toch nog helemaal doorlezen, helden!

León, Nicaragua
Honduras verlaten, en het vaste reisritueel wordt weer toegepast: Je stapt uit de bus, reageert op één van de eerste 'Taxi amigo taxi'-kreten van de mannen op de hoek, kijkt in je backpackersbijbel waar je ook al weer zijn moest, toont totaal geen interesse om te onderhandelen over de prijs, gaat akkoord en wordt netjes afgezet bij je hostel van keuze. In dit geval Via Via in León. Het hostel ziet er helemaal niet verkeerd uit, beetje aan de prijzige kant, maar wel een bar en restaurant waardoor je niet zo gek veel hoeft te lopen voor je ontbijt, lunch en diner. Ik blijf een luie donder hoor, maak je absoluut geen zorgen. We checken dus in, lopen wat rond, boeken een tour, lopen wat meer rond en gaan eten. Lekker, eten, altijd goed, eten! Terwijl we wachten zie ik opeens een Jood op straat lopen die wat gezetter is dan de meeste Joden die ik gezien heb tijdens deze reis, en ik zweer je het zijn er aardig wat, deze Jood heeft krullend jaar, een bekend t-shirt en een hele bekende kop... Het is Gal: 'Haaaaaaaaai Gal', roep ik. "Heeeeeeeey", roept Gal terug, 'Wat een toeval zeg, waar zit je? Guy is er ook, trouwens de Champions League finale gezien? Klote he?' 'Ja, nogal toevallig man', antwoord ik. 'Balen van die finale, dat eerste doelpunt deed Man U de das om, ach ja c'est la vie hè'. Genoeg gedetailleerd zo toch? Gal zit in het hostel tegenover de mijne en roept Guy en Sagi erbij, we spreken af voor de avond en gaan allemaal weer onze eigen ding doen. Het komt erop neer dat we nu elke avond gaan stappen, de hardste jodengrappen maken (ze zijn er zelf mee begonnen!) en in lege discotheken onszelf weten te vermaken met lokale gebruiken en Cuba Libre. We komen uiteraard nog meer Israëliërs tegen en nemen er nog een paar. De volgende morgen is geen pretje, maar we moeten toch de tour doen naar een meer in een krater bij een vulkaan die de vroegere nederzetting van de voormalige hoofdstad van Nicaragua. Flinke afzetterij als je het mij vraagt, we betalen namelijk zo'n $20,- voor de trip per persoon en we worden naar de plaats gebracht per openbaar vervoer, wat dus echt spotgoedkoop is, krijgen een spotgoedkoop ontbijt, wat kraanwater en doen eigenlijk niets voor de rest. Daarbij komt dat de twee 'guides' vrijwilligers zijn en dus ook geen cent te zien krijgen, het goede hiervan daarentegen is, is dat alle winst naar een goed doel voor straatkinderen gaat. Toch weer iets goeds gedaan. Na een paar dagen met de Israëliërs chillen hebben we allemaal León wel gezien en besluiten we richting Granada te gaan, we een beetje eruit zou moeten zien als León (koloniaals met felgelkleurde huizen, leuke parkjes en mooie straatjes), maar dan leuker, gezelliger en vooral mooier.

Granada, Nicaragua
Halverwege de dag gaan we richting Granada, de zon schijnt en het is best warm, we vinden de juiste chickenbus en komen in een bakoven terecht... Het zweet stroomt van ons lichaam en de zakjes water zijn niet aan te slepen. We kopen er continue twee, één voor het verkoelen van de nek/borst en de ander om binnen aanzienlijke tijd naar binnen te werken, als de volgende waterverkoopster weer komt opdraven snel dat andere zakje water nuttigen en verder weer. Dit gebeurt zowaar niet al te bewust, maar toch. De hitte is niet te houden, maar gelukkig begint de oven te rijden en terwijl het ding rijdt koelt het een beetje af, maar onvoldoende om minder vocht te verliezen. Na een uurtje komen we dan aan in Granada, zetten de aankomstceremonieritueel weer aan en arriveren in het hostel, zorgen ervoor dat onze Joodse vrienden ook een plekje hebben en gaan de stad verkennen. We lopen een paar blokken, eten een hotdog (mmmmmmmmmm) en maken onze weg terug. Gal, Sagi en Guy zijn ondertussen ook aangekomen en we gaan wat drinken en kaarten. We spelen in Granada elke avond het spel Asshole, wat een grappig spel is en blijft (Wout denkt er het zijne van, maar spelen zal die!). Even kort uitleggen wat voor spelletje dit is (de Israëliërs spelen het niet als drinkspel, dan is de lol er snel vanaf), komt ie: Iedereen krijgt een aantal kaarten, de stapel wordt volledig uitgedeeld (zonder jokers), en je moet proberen zo snel mogelijk die kaarten kwijt te raken (middels een zooi spelregels uiteraard). De winnaar is vanaf dat moment el Presidente(/a), de gene die het laatst zijn kaarten kwijt raakt is asshole, en daartussen zitten dan weer andere benamingen. De volgende ronde is el Presidente de baas, en wat mag de baas doen? Nou, eigenlijk alles, maar we houden het hier bij drinken. Als je dus president bent mag je tegen iedereen zeggen dat die een slok van z'n drinken moet nemen, en niemand kan dat tegen jou, je bent immers Bush/Stalin/Ché. De asshole heeft een probleem, want iedereen is boven hem in de rangschikking en mag dus door iedereen opgedragen worden om te drinken. Voilá, mooi spelletje dus. Na het spelen van dit spel, en andere, is het tijd voor uitgaan en dat is uiteraard best gezellig. We vinden wat lokale barretjes en wat minder lokale barretjes en maken er een gezellige boel van. Overdag gebeurt er bar weinig, behalve dat er een beetje rondgeslenterd wordt in het stadje en eenmaal een bezoek aan het kratermeer Apoyo en Managua (Guy moet daar z'n bril ophalen). Oh en we vinden per toeval een geweldig kleine toko wat een gamezaak blijkt te zijn. En ze hebben daar potverdorie een Playstation 3 mét Pro Evolution Soccer, nou wil het zo zijn dat zowel Sagi, als Guy, als Gal gek zijn van dit spelletje en dat Wout z'n voet ontzettend pijn doet, dus gaan we met z'n 4-en even tournooitje spelen, de winnaar is eigenlijk van te voren al bekend, en dat ben ik. Israëliërs, nog nóóóóóóóóít van verloren. Dat zijn een beetje de dagen in Granada, lekker goed voor mijn vakantie gevoel dus. Nadat Guy z'n bril heeft opgehaald en het hostel overspoeld wordt met meer Israëliërs wordt het de hoogste tijd om 'm te smeren. Isla de Monotepe is de volgende bestemming.

Santo Domingo, Isla de Omotepe, Nicaragua
Isla de Monotepe, zoveel van gehoord, niets van gezien, maar we komen eraan! Vanuit Granada gaat er een spotgoedkope ferry die keilangzaam is en er vier uur over doet om bij het eiland aan te komen. We vermaken ons niet echt en de films die ze laten zien zijn bout. Het laatste uur begint het ook nog eens te stormen en te regenen terwijl het donker wordt, geen geweldige 'views' van de twee vulkanen die samen een eiland vormen dus. Hopelijk morgen dan maar. We regelen een taxi met z'n 9-en (zijn nog twee Israëliërs bij gekomen en een stelletje) en gaan op weg naar Santo Domingo, wat tussen beide vulkanen in het centrum van het eiland gelegen is. Het dorpje stelt echt helemaal niets voor en het hostel is redelijk, we komen hier Alex tegen, die we ook al in Granada zagen en die gaat er weer vandoor de volgende dag omdat er niets te beleven valt. Nou, dat biedt hoop zeg! We drinken wat, relaxen wat en duiken het bedje in. De volgende morgen willen we eigenlijk naar een waterval, maar dat is duur en intensief en passen er in eerste insantie voor, als we daarna alsnog willen is het nog duurder geworden en hebben we er geen zin meer in. Guy en ik besluiten dan maar op een fiets te huren en over de slechte wegen van het eiland rond te fietsen, dat was een goede actie, want, ook al was het zwaar met een gare mountainbike op en neer, de uitzichten zijn supermooi daar. Het is toch een rare ervaring om zo dicht bij een perfecte vulkaan te zitten, met een klein wolkje rondom te top, echt super mooi. We vinden ook nog, puur door avontuurlijke instincten, een kleine baai, waar één vissersbootje ligt en voor de rest rotsen en volgens te zien zijn. We hebben het echt vréslijk warm en duiken dus even het water in, terwijl we aan het zwemmen zijn komen er twee paarden op hun dooie gemakje wat water drinken. Ze zullen wel bezit zijn, maar ze liepen vrolijk los rond en geen eigenaar in velden of wegen te bekennen. Na zo'n 2,5 uur te hebben gefietst brengen we de mountainbikes terug en gaan weer chillen op het strand en zwemmen in het meer, wat net een zee is. De avond is weer begonnen en we gaan eten, met z'n 8-en... vijf Israëliërs, een Finse en Wout en ik. Dat was eigenlijk niet zo'n heel slim plan, want fast food is hier niet fast, dus laat staan een restaurant in laag seizoen voor acht mensen. We komen ook binnenzetten en het keukenpersoneel opent even goed de ogen en kan dan aan de slag. Het personeel bestond uit welgeteld één dame, dus dat schoot lekker op, maar het duurde minder lang dan verwacht en het eten was zeer goed te doen. Grappig eiland dat Isla de Omotepe, we besluiten tijdens/na het eten om de volgende morgen alsnog naar die waterval te gaan en dan 'vamos' naar San Juan Del Sur en we zien wel of onze Joodse reisgenoten meegaan/willen. Als we terug komen van het eten is de bar van ons hostel al gesloten en maken we ons op voor een rustig avondje, en wordt het idee om te vertrekken versterkt, want het is bijna zaterdag en zaterdag moet je in een plek zijn waar een party is! San Juan Del Sur dus! Gal, Sagi en Guy zijn niet overtuigd en we zien wel hoe het gaat de volgende morgen. De volgende morgen word ik redelijk vroeg in de ochtend gewekt door gekletter wat lijkt alsof het keihard regent. Had ik al verteld dat het regenseizoen al een poosje begonnen is? Het regende dus ook echt keihard, BAMOS dus, vinden nu ook Gal en Sagi. Guy niet, die hoopt op een party ergens op het eiland en we maken ons op om te vertrekken.

San Juan Del Sur, Nicaragua (ik doe dit natuurlijk om volop interessant te zijn)
De rit naar San Juan Del Sur ging ontzettend makkelijk, we fixen een taxi naar waar de boot vertrekt, vijf minuten nadat we aankwamen vertrekt er een gaar, rammelig, lawaaierig bootje die ons na een uur afzet op het vasteland. Daar regelen onze goudexperts een taxi naar San Juan Del Sur en weer een uur later komen we aan bij ons hostel naar keuze... Helaas zit die al vol en moeten we het bij een ander hostel doen en dat is gewoon een familiehuis die enkele kamers verhuurt aan gringo's en andere reizigers, best gezellig en 'cosy' maar niet wat we willen. We checken het stadje een beetje uit en gaan boodschappen doen, want onze Palestinabezettende maten zijn op hun centen en houden van koken (het is goedkoper en lekkerder) dus shoppen maar! En koken kunnen ze hoor, dat hadden ze al eerder laten zien in Antigua toen ze een soort reüniemaaltijd hadden klaargemaakt (met zo'n 7 mensen van El Mirador), en ook nu is het weer heel goed te doen. Helaas had Gal de ketchup voor tomatensaus aangezien en is het niet zo lekker als Gal had gewild, maar smikkelen deden we zekers! Daarna is het tijd om ons klaar te maken voor de zaterdagavond, de eerste bar waar we heengingen was een beetje te Amerikaans (zit echt propvol met Amerikanen in San Juan) en Gal en ik waren niet tevreden. Wij gingen natuurlijk even kijken of er nog wat te beleven valt en gaan op zoek waar er een feest/discotheek is, de fietsende taxichauffeur rijdt ons erheen en is getuige van de allerlaatste foto die ik gemaakt heb met mijn foto camera. Deze man werkt zich helemaal in het zweet (Gal is niet de kleinste) en dat moet ik natuurlijk vereeuwigen. We komen bij het feestje aan, betalen een schandalige entreeprijs van twee euro en komen in een walhalla van Nicaraguaneensenanesuase cultuur terecht, er lopen denk ik welgeteld vijf touristen rond en de rest is vanuit de omgeving (zo lijkt het althans) en er is een dik feest aan de gang met een DJ, presentator, shows en spelletjes (natuurlijk snappen we niet alles, maar de hoedencontest was wel makkelijk te volgen, ook de anale podiumsexshow ontgaat ons niet). Dat wil ik trouwens weer even uitleggen, vrouwen schudden hun heupen en billen, een man gaat erachter staan en meeschudden, de vrouw raakt met haar neus de grond aan, terwijl ze schudt en de man danst lekker intiem mee. Beetje duidelijk uitgelegd? Cultuur dus, geweldig om deel van uit te maken. Na een kleine twee uur blijkt het Amerikaanse barretje dicht te zijn want er komen drommen toeristen binnen en de muziek slaat over in wat meer Westerse dans muziek, niet verkeerd maar anders. Ook de rest van de mannen hebben hun weg gevonden naar deze discotheek en het werd nog gezellig.

De volgende dag was het dan tijd om weer eens te gaan surfen, maar dat willen we met Casa Oro doen, ons hemels hostel, maar we mogen er niet in, het zit weer vol! Jammer dan, op naar een ander hostel. We komen bij een hostel waar al drie Joden zitten, en die ben ik al een paar keer eerder tegengekomen en onze Joden kennen die Joden ook. De dag is een rustige, loop wat rond op het strand, hang wat in de hangmat, we gaan uit eten dit keer, en hangen wat meer. Dan laat het regenseizoen weer van zich horen en valt de stroom uit in het stadje, we vinden onze weg naar het nieuwe hostel en lopen langs Casa Oro, daar hebben ze wel licht! Ons hemels hostel heeft altijd licht, ons huidige hostel niet... ook geen water, dus moeten we maar veel deo spuiten en gaan even stappen. Het is rustig en we houden het rustig, de volgende dag moeten we naar Casa Oro en dat doen we ook en we regelen een shuttle om te gaan surfen. Voor het eerst sinds Mozambique twee jaar geleden, jippie cayeeee. Deze dag zelf gaan we nog naar een strand en doen natuurlijk rustig aan, 's avonds maken de Joden schnitzel en daarna is het weer even in de kroeg kijken. Dan breekt dinsdag aan en dinsdag is surfdag, surfen dus, we nemen les en het gaat best goed. Guy doet het meteen en Sagi kon het al een beetje. Met z'n 3-en zijn we dus even die golven aan het domineren, lachen, hard werken, leuk, vermoeiend en veel spierpijn, vooral de volgende dag. En dat blijkt helemaal als we weer gaan surfen, alles doet pijn, maar toch gaan we even een paar uurtjes los. We zijn het zat en vertrekken naar Costa Rica, daar moet het surfen nog leuker zijn, wel wat duurder, maar Nicaragua is nu leuk genoeg geweest. We gaan richting de grens via Tica Bus en komen zonder noemenswaardige problemen aan in Liberia, Costa Rica. Daar is niet zo gek veel te doen en we de volgende dag vertrekken we waar ik nu zit: Tamarindo. Surf's up dude!!