Duivelsche doch memorabele roadtrip

Costa Rica! We zijn er, volgens velen het mooiste land van Centraal Amerika, met de beste golven om te surfen, de rijkste natuur en de mooiste zonsondergangen. Nou lieve kijkbuiskinders.... Het is geweldig mooi en ik geniet met volle tuigen, maar er zijn momenten geweest waarop ik dacht: 'Nou nou nou, mag het ook wat minder?' Niet zozeer dat we gevaarlijke situaties hebben getrotseerd en overwonnen, maar wel dat het regenseizoen soms wat roet in het eten gooit en dat ik dingen verlies die best handig zijn voor een goede thuiskomst. Maar ik moet je wel zeggen, Costa Rica is echt ongelooflijk, grúwéluuuuhk mooi. En de stranden zijn ook niet verkeerd, raar, maar niet verkeerd.

Liberia
Zoals je wellicht weet ging de grensovergang niet al te moeilijk en werden we door Tica Bus netjes afgezet in Liberia, onze Canadese reismaat wist waar we heen moesten voor een goedkoop, maar gaar, hostel. Dus volgden haar naar het hostel. De eigenaar was een zak hooi die niet echt enthusiast was over de aanwezigheid van Nederlanders en Israëliërs in zijn hostel en kon niet lachen om onze geweldige (uiteraard) opmerkingen en hilarische grollen. De bedden waren gaar en het hostel was niet meer binnen te komen na twaalf uur 's avonds, dat wordt dus geen stappen, maar dat maakt niet zo gek veel uit want het plan is om vroeg naar Tamarindo te vertrekken. We moesten nog wat eten en gingen naar dééééééééééééééééééé Pizza Hut de Pizza Hut en kwamen in aanraking met het dure Costa Rica, is natuurlijk ook niet zo heel raar als je uitgerekend bij de Pizza Hut gaat eten, maar de maaltijd was over $10 oftwel zo'n 5000 Colones (ik voel me wel stinkend rijk hoor, maar die duizenden Colones vliegen ook zo de hand uit) en het was niet eens zo heel lekker. De Israëliërs helemaal in rep en roer, want het is duur. Na de dure, doch matige, maaltijd blijven we nog even zitten in het hostel om te praten en nemen afscheid van Taylor, zij moet rond 04:00 richting vliegveld, dooooeg. Wij gaan niet veel later ook maar slapen, want we willen vroeg op staan om de bus te pakken.

Om zes uur gaat de wekker en om zeven uur staan we paraat op het busstation om de bus te pakken naar een plek waarvan ik de naam nog steeds niet weet, maar die bus schijnt pas om 8:30 te gaan, dus anderhalf uur te vroeg. Goed advies van onze host bij het hostel, maar goed, ik zie dat er bussen direct naar Tamarindo gaan en dacht dat dat best een mooi plaatsje was, dus gaan we daarheen.

Tamarindo
De bus die naar Tamarindo gaat lijkt een beetje op de streekbussen in Nederland, alleen iets minder comfortabel. We komen zonder noemenswaardige problemen aan in Tamarindo en vinden een redelijk goedkoop hostel om te crashen in de avond, we laten Wout en Guy weten waar we zitten en gaan naar het strand. En het strand is helemaal niet verkeerd, mooi strandje. Alleen, zoals al wel vaker, heeft het regenseizoen ook Costa Rica gevonden (hoewel ze zelf zeggen dat het regenseizoen eigenlijk nog niet begonnen is) en worden we van het strand verjaagd door de regen, we komen net op tijd het hostel in, want het begint me toch een partij te gieten, het lijkt Nederland wel, alleen is het hier nog lekker warm. We Joden gaan weer koken en 's avonds is het stappen, in tegenstelling tot Guatemala, vind ik hier de lokale muziek geen zak aan. Het is iets van Raggae Hiphop en ik weet niet wat ik er mee aanmoet, gelukkig draaien ze af en toe nog de bekende hits van Centroamerica en speelt er een matig bandje Salsa tussendoor (daar had Michelle wel raad mee geweten). De kroeg gaat dicht en iedereen vindt een weg naar de disco die er vlak bij ligt, ook hier heeft in eerste instantie Raggae Hiphop de voorkeur, maar gelukkig wordt dat geleidelijk wat minder en wordt het toch nog gezellig :)

De volgende dag lopen we een beetje rond om te kijken of we een auto voor een normaal/goed prijsje kunnen huren en gaan we weer naar het strand, dit keer zonder verjaagd te worden, maar nu verbrand ik juist een beetje, gelukkig niet teveel. Aan het eind van de middag komt Wout het hostel binnen en kunnen we ons klaarmaken voor de zaterdagavond dance acts die wij nu al 25 jaar oefenen. We gaan naar een toko toe waar 'Costa Rica nummer één band' een optreden weggeeft, nou heb ik wel eens slechte optredens gezien van muziek waar ik niet van houd, maar dit komt toch wel in de top vijf. Het zijn allebei goede performers en kunnen goed rappen, zo heb ik het idee tenminste, maar de show is waardeloos. Nadat de show eindelijk is afgelopen is het de beurt voor onze favorite muziek hier in Centroamerica, Raggaetonhitfestival, en vermaken wij ons prima tot er op een gegeven moment een klein vechtpartijtje uitbreekt, Pura Vida no?, alles kalmeert redelijk snel en we gaan weer verder met een gezellig feestje bouwen. Nog geen uur later is het echter even helemaal mis en zijn er flink wat mensen bezig elkanders hoofd in te beuken waar een Neanderthaler jaloers op zou zijn geweest. Het gevecht begint klein, maar ons kent ons en het loopt bijna uit de hand, de security is er net op tijd bij om het ergste te voorkomen, maar ze hebben de boel nog niet onder controle, men blijft doorvechten en pas als de politie zijn entrede doet houden de Jean-Claude van Dammes het voor gezien. Na deze vechtpartij is het meteen een stuk rustiger in de discotheek, maar dat kan te maken hebben omdat zo ongeveer iedereen hier aan de coke is, en dat is best gevaarlijk met politie in de buurt! Wij blijven nog even plakken, maar het feest is stervende dus houden we het voor gezien.

Zondag, altijd een relaxte dag, zo ook vandaag. Vandaag gaan we ook aan onze road trip beginnen en ik heb daar best wel zin in. Ik vind het sowieso altijd wel gaaf om in een vreemd land achter het stuur te zitten en helemaal in een auto die goed rijdt (het spijt me lieve Ford en lieve Citroën) en helemaaaal in een 4x4, het is geen super grote maar toch. We halen de auto op en willen even nog op het strand liggen, maar we liggen nog niet goed en wel en het begint te regenen, de regen gaat over in gieten en gieten wordt een storm. We moeten weer vluchten en gaan wat eten, 'Israëlisch' voedsel: broodje falafel met hummus, het is geen broodje Hadi's maar evengoed nog best te eten. De regen wordt gaandeweg ook wat minder en we kunnen beginnen met rijden. Ik achter het stuur, Gal navigeert en Wout/Sagi zitten als brave kinders achterin, so far so good. We volgen de wegen die op de map staan en nemen, onbewust, de strandroute die aangegeven staat. Deze route is niet optimaal, maar hè we hebben een 4x4, vol gas dus. Eigenlijk moet ik zeggen dat de weg ronduit slecht is, maar onze GeKo laat zich niet zomaar kisten. We rijden door heuse natuur en komen bij strandjes aan die er, ondanks de aanhoudende regen, erg goed uitzien. We rijden een keer verkeerd en komen bij een rivier aan die aan het overstromen is, althans dat denk ik. Er was al even geen echte weg meer, maar we wouden toch gewoon de map volgen, wat dus eigenlijk niet echt zo was. We rijden terug en komen nu op de goede weg aan en niets lijkt er aan het handje, de weg is redelijk plat en er is weinig verkeer, het zicht is goed en de natuur net zo, maar na zo'n half uur rijden komt onze eerste beproeving. Het water heeft zich een weg weten te banen over de weg die wij moeten volgen en we weten niet zo goed wat we moeten doen nu, we kijken hoe diep het is en het valt gelukkig reuze mee, maar is het wel zo verstandig om te doen? Ach wie maalt erom? Goáán met die péérdekop want er is geen andere mogelijkheid. De mensen die aan de andere kant van de stroming staan, die durven het niet aan (geen 4x4 en een busje) en vol goede moed banen we een weg door het water richting het droge. Woooohooo zijn wij even vet bezig! 4x4 is de shit! We rijden weer verder met de euforie van deze score tegen het water, 4x4 één; water nul. We rijden nog even verder door machtig mooi Costa Rica en beproeving twee staat een uurtje later op ons te wachten. Dit keer lijkt het wel een rivier die over ONZE weg loopt en dit keer zijn we nog iets banger dan de vorige keer, máár we hebben wel onze krachtige 4x4, dus we doen het gewoon, eerst wel even gekeken hoe diep het is natuurlijk en naar onze deskundige mening moet het redelijk makkelijk kunnen. 4x4 twee; water nul, dit gaat de goede kant op en we voelen ons onoverwinnelijk, maar het spel is nog niet gespeeld want weer een klein half uur later duikt de gouden regel opeens op de weg. Nu staan er wat meer auto's te wachten bij een flinke rivier, waaronder andere 4x4's en we beginnen al terug te krabbelen van onze onoverwinnelijkheid. We vragen de anderen: Is het mogelijk? En ze antwoorden positief, mááár, voor Sámara is een weg nog erger overstroomt dan deze en daar kom je echt niet over! Met nog zo'n 20 minuten te rijden naar Sámara, slaat het water keihard terug en laat ons kansloos terugtrekken. We moeten nu in plaats van 20 minuten rijden zo'n 2,5 uur rijden om in Sámara te komen, over een goede, ge-asfalteerde weg. Helaas, pindakaas. Maar dat maakt ons niet uit, zolang we er maar komen en dat doen we dan zo'n kleine 2,5 uur later dan ook. Playa Sámara here we are.

Sámara
We vinden een redelijke hostel en proberen de volgende dag te gaan surfen, we huren een surfbord en doen pew pew pew, na een half uur ben ik echt hélémaal lam in mijn armen, maar heb toch een paar keer op het bord kunnen staan, yeeeeeehaaaaaa. Het strand waar we op liggen wordt gaandeweg het 'high tide' opgeslokt door de zee en is dus niet echt een strand meer, dus besluiten Wout en ik om op zoek te gaan naar een waterval waar we over gehoord hebben en nemen de auto vol vertrouwen mee. Aangezien we niet echt weten waar we heen moeten vragen we een paar keer rond hoe we moeten rijden, je bent de weg nooit kwijt zolang je vraagt en we vragen heel wat af tot we op een gegeven moment op de, naar verluidt, juiste weg komen. Dit is een dirt road, maar gelukkig hebben we 4x4 en racen we over het weggetje heen, terwijl we door een schitterend landschap rijden beginnen we ons na een uurtje toch af te vragen waar die waterval nou wel niet is. We geven nog een paar bochten de kans en besluiten daarna maar terug te gaan, maar niet voordat we een gast gevraagd hebben waar er hier in vredesnaam een waterval is. Hij weet er wel een te vinden hoor, we rijden een klein stukje achter hem aan, moeten de auto parkeren en gaan te voet een stuk land naar beneden af en komen aan bij 'de waterval'. Het is niet echt een waterval, maar ziet er evengoed best mooi uit, ik besluit vlak bij het water te gaan zitten en mijn voeten wat verkoeling te geven van de muggenbeten, want dat jeukt als de neten. Ik ga zitten en zie iets zilvers in het water verdwijnen... Was dat nou de auto sleutel? Ik voel mijn zakken na en weet het zeker, de auto sleutels in het stromende water, vlak voor een waterval, die is pleite dus. Ik licht Wout in en het duurt een minuutje voor ik weer helder kan nadenken, ook Wout heeft zijn probleemoplossende vermogen ingeschakeld en we beginnen bij een belangrijk aspect van het oplossen van problemen; een probleemanalyse. En die luidt ongeveer als volgt: PANIEK!!!!!!! Neuh, Wout en ik zijn niet echt paniekerig, het komt allemaal wel goed en we weten ook wat ons te doen staat, namelijk het probleem bij de spreekwoordelijke hoorns vatten en zo, hops, oplossen. Ten eerste; we moeten Sagi en Gal informeren dat we niet zo snel terug zullen zijn, zodat ze in ieder geval niet al te ongerust worden en in paniek om elf uur de politie bellen etc. etc. Ten tweede; we moeten terug zien te komen in Sámara. Ten derde; contact opnemen met Europcar, waar we de auto hebben gehuurd. Ten vierde; een andere sleutel weten te bemachtigen (ze geven er maar één mee!) en ten vijfde weer bij de auto zien te komen om verder te rijden. En aangezien we ongeveer vijfenviertig minuten van de 'highway' vandaag zitten en er hier, zelden tot nooit een auto langskomt, lijkt ons dat stappen een, twee en vijf het moeilijkst worden. We kunnen namelijk niet zomaar bellen naar Sagi en Gal om twee redenen, er is hier geen bereik en de onze Israëliërs hebben geen telefoon (we weten uiteraard het nummer niet van het hostel waar we verblijven, heck we weten de naam niet eens). Dus zit er niets anders op dan zo snel mogelijk terug te keren naar Sámara, dat gezegd weet onze Costa Ricaanse vriend ons te melden dat het twee uur te paard naar de weg is, het binnen dertig minuten donker wordt en dit dus nog langer zal duren, áls we het echt, maar dan ook echt willen. Deze man is echt een held, hij ziet de ernst van de situatie in, althans dat denk ik, en leidt ons naar zijn huis, dat 10 meter bij de auto vandaan is. Zijn vader is ook thuis en we krijgen hele zoete koffie voorgeschoteld, nu is het wachten tot onze held Jeronimo, met een oplossing komt, want wij weten echt niet hoe we bij die weg moeten zien te geraken. We hebben zelfs al 'gedreigd' dat er dan maar niets anders op zit dan lopen, in het donker en zonder schoon water, en dat brengt ons bij de enige andere manier van vervoer; paardrijden. Ik heb dat nog nooit van mijn leven gedaan en het lijkt me eigenlijk best wel gaaf om te doen, hier zo op een gare zand/rots weg, in het donker, in the middle of nowhere. We gaan accoord met zijn plan (allemaal in Spaans, blijkbaar is mijn Spaans van hoog niveau) en drinken de koffie op, helaas is ons Spaans niet van voldoende niveau om normale gesprekken aan te knopen met de aardige oude man. Ik denk dat we een half uur moeten wachten tot Jeronimo terugkomt met twee paarden, oh shit, moet ik nou zélf paard gaan rijden, dat belooft wat! Het is ondertussen al donker geworden en de muggen nemen me flink te grazen, mijn t-shirt ligt nog in de auto en het enige van ik om mijn bovenlichaam kan wikkelen is de Mexicaanse strandvlag die ik gekocht heb in Playa del Carmen. Met mijn Cubaanse pet, Mexicaanse cap, gringo zwembroek en teenslippers beklim ik mijn ros die door Wout wordt omgedoopt in Sam Worthington, terwijl Wout's caballo Pink heet (Sanne's paard heet namelijk Floyd, Sanne is Wout's vriendin), en begint de eerste stap vorm te krijgen. We nemen afscheid van de oude man en bedanken hem zo'n vijftien keer voor de koffie, die voor Wout veel te zoet was en inderdaad niet echt leek op Café Negro. Terwijl we staan te wachten voor vertrek valt het me op dat mijn benen worden opgegeten door muggen, echt opgegeten, pura vida! Nou, mijn eerste keer te paard dus, ik tel vroegere kinderboerderijponyritjes (mooi Scrabble woord?) en we nemen nu echt afscheid van de oude man, zijn woorden Dios es su guía, God is je gids, hij wijst naar boven als ik hem in eerste instantie niet goed versta en antwoord 'claro', duidelijk/begrepen. En we gaan te paard onderweg, best leuk dat paardrijden hoor, het gaat niet echt hard omdat het zo donker is, maar best leuk none-the-less. Mijn kont begint langzaamaan steeds meer zeert te doen en het paard lijkt me ook steeds beter te begrijpen, en ik hem en we rijden zo'n uur te paard alvorens bij een klein, klein, klein, klein stadje te komen, wat je echt niet een stadje mag noemen, maar er staan zo'n vijf huizen en er is iemand met een mobiele telefoon, zal stap 1 dan gemakkelijker zijn dan verwacht of zit er nog ergens een knelpuntje? Je mag zelf raden wat het antwoord is. Denk er maar even over na.

We weten de naam van ons hostel niet, dat noem ik een aardig knelpunt, maar gelukkig ben ook ik oplossingsgericht en herinner me wel de naam van het hotel dat aan de andere kant van de weg zit, maar weet daar uiteraard het nummer niet van en onze twee nieuwe vrienden leiden Wout, Jeronimo, onze paarden en mij naar een water hoger punt om een signaal te ontvangen en belt een kameraad op die het nummer van Hotel Sámara Beach aan het achterhalen is. Één van onze twee nieuwe vrienden spreekt een klein woordje Engels en het is een genot om in deze situatie een beetje Engels te kunnen praten, en we praten dan ook over voetbal en over hoe het in vredesnaam heeft kunnen gebeuren en wat er allemaal voor mogelijkheden zijn om terug te keren naar Sámara, nieuwe en positieve informatie is altijd welkom. We krijgen het nummer door van het hotel en ik vraag of ze onze vrienden in het hostel kunnen informeren dat we niet in levensgevaar zijn en dat ze zich heus geen zorgen hoeven te maken. Wout en ik hadden namelijk al vrede met het feit dat we wellicht daar ergens moesten overnachten en de volgende dag in alle vroegte richting Sámara zouden moeten afreizen. Als we, zoals gevraagd, vijftien minuten later terugbellen naar het hotel blijkt dat er niemand in het hostel was en zijn Wout en ik weer terug bij af. Gelukkig had onze Engelssprekende vriend zeer nuttige informatie en blijken er gringo's te wonen aan het eind van de weg waar we nu staan, die hebben vast ook wel een telefoon. Hups, te paard weer en na zo'n 45 minuten komen we dan bij waar de gringo's zouden moeten wonen. Dit blijkt niet geheel waar te zijn, het blijkt een Christelijk klooster te zijn, en een telefoon hebben ze ook niet, de Amerikaanse man die ons 'te woord' staat heeft ook een paar sappies te veel op en kan zijn verbazing totaal niet onderdrukken over hoe wij in vredesnaam zijn beland waar we zojuist zijn aangekomen. Wout en ik gooien onze principes een beetje overboord en praten in op de man om ons naar Sámara te brengen, sja de nood is aan de man, na enig wikken en wegen besluit de man ons naar Sámara te brengen... So far so good, maar hij is wel dronken dus we moeten maar zien of we aankomen :). We bedanken Jeronimo een keer of dertig en vertellen hem dat we naar alle waarschijnlijkheid over een dag over twee terug zijn om de auto op te halen. We moeten immers nog de sleutel ophalen in Tamarindo en via nog onbekend transport weer bij de auto zien te geraken. We stappen in en rond 21:45 plaatselijke tijd zet onze Amerikaanse ingenieur ons af bij het hostel, wij lopen naar boven en zien Gal en Sagi onbekommerd relaxen. Gal had al bedacht dat we naar een plaats in de buurt waren gegaan om Star Trek te kijken of iets dergelijks, ze hebben zich in ieder geval geen zorgen gemaakt om ons. We vertellen wat er gebeurd is en ze geloven ons natuurlijk niet, ook zij vrezen dat we nog een dag of twee in Sámara vast zitten, maar dat zijn zorgen voor morgen.

's Morgens bel ik naar Europcar en fases drie en vier van ons geweldige stappenplan blijken totaal geen moeite te kosten, ik zeg namelijk dat ik m'n sleutel ben kwijtgeraakt en dat is geen probleem hoor, binnen drie uur staat er een Europcar medewerker voor de deur om ons een nieuwe auto te geven, vanwege voorzorgsmaatregelen wordt onze auto vervangen, ik vertel nog maar niet dat de auto zich in niemandsland bevindt. Wanneer ik vraag wat de extra kosten zijn slaat mijn hart toch wel een paar keer over. De kosten voor het kwijtraken van een sleutel bedragen een luttele $260,- ... Ik reageer uiteraard verbaasd en voel mijn bankrekening flink klagen, 260 dollar is gewoon een extra week met de auto. Ook mijn gouden vrienden van Israël verkeren in een heuze shock, dat moeten we even verwerken met een goede hap eten en op het strand te liggen, oh wacht het is weer vloed en er is geen strand meer. Dan maar even hangen bij het hostel en daar worden we gebeld door Europcar; 'Hey maat, ik heb ff met m'n manager in San José gesproken en die zei dat $100,- ook wel bèst is.' Als ik dat aan Sagi vertel tilt hij me op en danst een rondje door de kamer, daarna laten we Gal ook het goede nieuws horen en een heus CAMPIONE! CAMPIONE! gevoel komt naar boven, geld en Joden het doet rare dingen met ze. Zij blij, ik blij, nu hoeven we alleen nog maar te wachten op die medewerker en hem het slechte nieuws over de locatie van de auto mede te delen en dan kunnen we deze dag nog vamos naar Santa Teresa. Wanneer de medewerker verschijnt en ik hem met de moed in mijn schoenen vertel dat de auto zich ergens afgelegen bevindt, heeft hij maar één ding te zeggen: 'Vamos'. Nou ja zeg, zelfs stap vijf wordt op deze manier een makkie. Gal, de medewerker genaamd Erwin en ik doen dus vamos en we vinden de weg waar onze auto geparkeerd staat. Ik zeg dat het maar zo'n kwartiertje rijden over deze weg is, maar één kwartier wordt een half uur en uiteindelijk zo'n drie kwartier. Ondertussen zijn zowel Gal als Erwin geshockeerd over de afgelegenheid en vragen meerdere malen hoe gek we wel niet zijn, Erwin heeft duidelijk plezier in de weg want hij scheurt de weg over en vertelt ronduit over de vruchten, vogels, bomen en bergen en is hiermee meteen soort van reisgids. Als we eindelijk bij de auto komen en we alles gechecked hebben op problemen ben ik zeer, maar dan ook zeer opgelucht. De auto stond er immers nog en in plaats van twee dagen druk bezig te zijn met reizen hoef ik maar een drie uurtjes te wachten én word ik afgeleverd bij de auto. Jeronimo laat zijn gezicht ook zien en ik bedank hem nog eens dertig keer en geef hem 7000 Colones, wat neer komt op zo'n 10 euro. Hij wou het geld eigenlijk niet, maar dat is toch het minste wat ik kan doen voor de geweldige hulp die hij gegeven heeft, held. Gal rijdt terug en vertelt het verhaal aan Sagi, in het Hebreeuws uiteraard, alles is goed en wel dus is het tijd om weer bamos te doen; op naar Santa Teresa.