Coming Home

De C staat voor ...

Colombia; het enige land van Zuid-Amerika waar ik heen ga, het was natuurlijk de bedoeling om meer te doen, maar met mijn langzame doordachte manier van reizen blijft het hierbij. Klagen hierover hoeft niet, want juist door mijn relaxte manier van reizen heb ik Centraal-Amerika goed kunnen bekijken en moet ik bekennen dat ik best blij ben dat het gegaan is zoals het gegaan is.

Centroamerica, dat was een inkoppertje. Dan nu de C van zo Chronologisch mogelijk;

Central Park, NYC, The Big Apple, het was me wat daar, wat een dolletje en druk! Het sneeuwde hier ook trouwens en omdat mijn vorige Egyptische schoenen niet waterdicht meer waren moest ik maar nieuwe kopen. Die schoenen hebben echt alles meegemaakt, sneeuw, lava, hoogte, grotten alles. Maar nu, een dag voor mijn vertrek uit Colombia, zijn ze gejat... waar halen ze het lef vandaan! Gelukkig heb ik meer dan alleen die schoenen als herinnering aan zowel New York City als de rest van mijn trip. Over NYC zelf; mooie stad, vaag en Central Park was raar om te zien met al die sneeuw. Kennis gemaakt met een paar New Yorkers, de highlights van de stad gezien en dat was allemaal redelijk indrukwekkend, door Brooklyn en Manhattan gebanjerd en genoten van de laatste beetjes sneeuw.

Cancún en Playa del Carmen, mijn eerste kennismaking met de Mexicaanse kust was in Playa del Carmen en een weekendje naar Cancún tijdens Spring Break, ik heb zo'n maand in Playa Del Carmen gewoond en heb er een goede tijd gehad. Hoewel het mij allemaal niet zoveel boeide aan het begin kwam het na een kleine week toch allemaal goed, veel feestjes, veel zon en heel veel mensen ontmoet, super gezellig dus, maar ik ben er wel langer gebleven dan ik gepland had.

Clases de Español, zeven hele uren Spaanse les gehad van een relaxte, muziekliefhebbende, alternatieve, beginnend leraar, Mexicaanse gast; Morris. Samen met Nicole, het ging niet zo heel best allemaal, maar het was ontzettend ontspannen en ik ben heus wel wat opgestoken, een piepklein beetje grammatica, een klein aantal woorden en de basis voor het rondreizen. Ik heb er vooral aan het begin heel veel aangehad, hoewel ik de antwoorden nog moest ontcijferen.

Chiapas in Mexico, samen met Nicole een weekje op de weg om mooie watervallen te bekijken, nooit de bedoeling geweest toen ik mijn plan maakte, maar na een kleine drie weken in Playa del Carmen moest ik er toch even tussenuit, voor mij het hoogtepunt in Mexico, samen met de tour naar de pyramides bij Mexico-Stad. Het leidde er ook toe dat ik Michelle en Vanesse op de meest onwaarschijnlijke manier ontmoette, wat weer gevolgen later had :).

Chichén Itzá; één van de zeven wereldwonderen die ik wou gaan bekijken, het duurde verrekte lang voordat ik de Maya ruines eindelijk bezocht, maar ik kan ze van mijn lijstje afhalen (Ik was eigenlijk van plan om alle wereldwonderen in Centraal- en Zuid-Amerika te bezoeken, maar ja) en het was, terugblikkend, toch wel de moeite waard. Ja, het was verrekte druk en er waren veel te veel mensen, ja het was ontzettend warm en dor en ja ik heb daarna nog mooiere ruines gezien, maaaar die grote tempel in het midden, het voetbalveld en het observatorium (ofzo) waren toch indrukwekkend.

Caves en Cayes in Belize, je ontmoet dus mensen en sommige mensen gaan naar dezelfde plekken als waar ik heen wil, wil je naar 'La Isla Bonita' en gaan daar andere mensen heen, dan zorg je ervoor dat je elkaar daar ziet. Ik dus Bram en Josine achterna en wetende dat Vanessa en Michelle ook naar Caye Caulker gaan, je blijft wat langer omdat het gezellig is en je komt elkaar, weliswaar afgesproken, weer tegen in San Ignacio, vanwaar ik de meest indrukwekkende grotten ooit heb betreden. De ATM tour was een dure, maar zeker een hele mooie en dus de moeite waard. Je besluit om samen met drie Nederlanders verder te trekken, Michelle, Bram en Vanessa en je leert over Guatemala, dat daar toch iets meer te doen is dan Tikal alleen.

Chaotische trek in de jungle, de geweldige vijfdaagse jungletoch met Michelle naar El Mirador Basin, echt chaotisch was het allemaal niet, behalve toen we bijna geen drinkwater meer hadden en toen de bijen ons aanvielen. Vijf dagen op pad met een grote groep in een jungle waar niet zo geek veel regen valt, super mooie oude Maya overblijfselen gezien en het uitzicht over de jungle vanaf La Danta (dacht ik) is niet te beschrijven, de zonsopgangen en -ondergangen waren niet de meest indrukwekkende van je leven, maar het gevoel om met een paar andere al koffiedrinkend over de jungle naar de zon te kijken is een goede.

Chickenbusses in Guatemala, de eerste kennismaking met de chickenbus was in Guatemala, die oude Amerikaanse schoolbussen omgetoverd in rijdende discotheken, kleurrijker dan de regenboog en sneller op de weg dan Schumacher. Guatemala was veel meer dan chickenbusses, Guatemala is mijn nummer één land in Centraal-Amerika, dankzij Michelle en Vanessa die mij en Bram overal naartoe gesleept hebben, of eigenlijk Michelle die Vanessa ook moest laten werken zo nu en dan. De stad Antigua was twee weken gezelligheid, feestjes en salsa en de komst van Wout-Peter maakte het alleen maar beter, de grootste Maya-markt van Chichicastenango was op dat moment niet zo heel boeiend, maar later besefte ik hoe interessant en mooi dat eigenlijk wel niet was, het uitzicht over de rivier Semuk Champey is ongevenaard, de Maya ruines van Tikal, het stromende lava in de stromende regen van Pacaya Vólcano was een waar natuurwonder, het meer met drie vulkanen van Átitlan en het feit dat ik weer aan het reizen ben met Wout-Peter.

Clases de Salsa, een week lang met Matt, moge zijn knie geheeld worden, Bram en later Wout-Peter onder begeleiding van Michelle en Gabri (of whatever) geprobeerd om te leren salsadansen, dat het niet 100% gelukt is moge duidelijk zijn, maar het was zeker wel de moeite waard. 's Middags les en 's avonds oefenen met je ziel, zo leer je het wel.

Carnaval, ik heb weinig carnaval meegemaakt, maar een vleugje van het carnaval kregen we mee toen we in La Ceibe moesten overnachten om naar de Bay Island te gaan in Honduras, authentiek en gezellig, heel weinig toeristen en alle omringende blokbewoners de straat op. Leuk om mee te maken en totaal onverwacht.

Coral Reef Barrier en een aardbeving in Honduras op het Bay Island Útila, leren duiken en mijn PADI gehaald, samen met Wout-Peter en 's nachts letterlijk wakker geschud doordat er een aardbeving gaande was, niet iets om zomaar aan de kant te schuiven, slapen gaan met de gedachte dat er weleens een tsunami zou kunnen komen, toch in slaap weten te komen, ondanks dat je droomt van je kamer vol met water en de volgende dag te horen krijgen dat zo goed als alle eilandbewoners in paniek naar het hoogste hutje op het eiland waren gevlucht, daar een poos bleven en er een tsunami waarschuwing uitgegaan was voor 90 minuten na de beving, toen wij dus allang weer aan het slapen waren.

Chocola, oh wacht, nee, dat heeft weinig met mijn reis te maken, het smelt veel te snel in deze warmte. Over warmte en smelten gesproken, vulkanen, die kunnen er ook wat van, dingen laten smelten omdat het zo warm is. En als we over vulkanen praten, praten we niet alleen over die paar vulkanen in Guatemala, die waren daar ook in overvloed, maar Nicaragua kon er echt wat van, qua vulkanen. Het jammere van vulkanen, zolang ze niets doen, zijn het gewoon bergen, maar dan in de vorm van een voetbal pion die je altijd moet omzeilen omdat je anders de bal kwijtbent. Op afstand blijven dus! Wat betreft spijt en vulkanen; het is jammer dat ik niet ben wezen volcanoboarden in Léon en niet Concepción heb beklommen op Isla de Ometeppe, beide in Nicaragua.

Computergames, ik speel ze veel in Nederland, maar mijn verbazing was groot toen ik samen met Gal en Guy een Playstation 3 met Pro Evolution Soccer zag, toch raar dat zo'n console als de Playstation 3 in een armoedig, nietsverhullend gebouwdje staat, omgeven door de andere consoles, maar wel gaaf om toch eens een keertje achter zo'n ding te zitten.

Catching Waves, wave's up duuuude, ja ja, ik heb weer mogen surfen, nu begonnen met Sagi en Guy in Nicaragua en daarna een beetje in Costa Rica, surfen is niet echt mijn ding, maar het blijft leuk als je zo ene golf weet te 'berijden'.

Costa Rica en haar roadtrip, samen met Wout-Peter en de Israëliërs twee weken een auto gehuurd, omdat we ons hadden laten vertellen dat het openbaar vervoer in Costa Rica echt knaken is. Nou... dat hebben we geweten zeg, eerst de sleutel kwijtgeraakt na een bezoek bij een soort van waterval om zodoende met de nodige pijn en moeite, te paard en te beschonken wagen terug te keren, een zooi rivieren overgestoken en zelfs moeten terugkeren omdat er een rivier teveel van het goede was, vast komen te zitten in de bergen, geholpen worden door een heel dorpje en tot slot over het strand moeten rijden met opkomend water omdat de weg niet verder liep... Ja ja, Costa Rica en haar roadtrip waren verbazingwekkend.

Canopy, na een avontuurlijke roadtrip was het tijd voor nog meer avontuur, ziplijnen van berg naar berg, ook weer met de Joden, mooi en leuk om te doen, maar niet zo spectaculair angstaanjagend als ik verwacht, en misschien wel gehoopt, had. Het was evengoed gaaf en de uitzichten waren niet verkeerd, in hetzelfde natuur gebied ook een hot springs resort bezocht, vage shit!

Carribean vibes, aan de ene kant de Pacifische Oceaan en aan de andere het Carribisch gebied, ik ben in Mexico voor het eerst in aanraking gekomen met de Carribean, heb het in Belize pas echt meegemaakt, op Útila was het ook te vinden als je langs alle duikers keek, in Costa Rica heb ik het nauwelijks meegekregen, maar op Isla de Bastimiento was het dan eindelijk echt raak. In Bocas del Toro had je het ook wel, maar daar was het toch vooral te doen om toeristen tours te laten doen in plaats van 'relax man'. Dat er veel toeristen waren in Bocas was wel duidelijk, goede feesten en drukte in het hostel, het begin van een Panama-familie, en mooie strandjes en eilandjes à la Carribean gezien.

Canal de Panama, één van de bekendste attracties van Panama, niet al te boeiend, maar wel het vermelden waard.

De C staat voor Continuïteit, want nu kom ik dan eindelijk aan bij de C van Colombia en ga verder met waar ik de vorige keer ophield, het vliegtuig richting Cartagena.

Cartagena; machtig mooie koloniale stad, ik heb er al meer van gezien en ik moet zeggen dat koloniale steden mij wel bevallen. Samen hier gearriveerd met Nicolas en David (een Amsterdammer en fervent Ajacied, altijd lachen) en naar Media Luna getrokken. Het plan was voor mij om rustig aan te doen en vroeg te slapen, maar omdat er een bar en dakterras bij het hostel inbegrepen zijn komt hier uiteraard verandering in. We nemen er een paar en ik haak halverwege de avond af, terwijl David en Nicolas onder het genot van een paar biertjes blijven hangen. De volgende dag is het dan even tijd om Cartagena te bekijken, samen met David en Nicolas rondtouren door de oude stad, het probleem in Cartagena is de warmte. Het is echt verrekte warm en er is geen briesje wind, met veel pijn en moeite weten we toch een groot deel te bekijken en gaan dan terug naar het hostel om bij het zwembad te liggen, we praten wat met mensen en hebben plezier met mensen, horen wat meer over een moddervulkaan en doen eigenlijk niet zo gek veel. Dan komt er een Ozzie bij ons aan tafel zitten onder de naam Scott en met Scott hebben we het nog even gezellig. Scott is op reis met zijn vriendin Rose en met andere gesprekspartners van die dag gaan we na het eten op het dakterras zitten en komen daar in feite niet meer weg tot zonsopgang. Ook de volgende dag doen we niet al te veel meer en kom ik in aanraking met nog meer en nog meer mensen, we blijven zowat de hele dag in het hostel zitten en proberen nog wel uit te gaan, maar een discotheek komen we niet echt in. We gaan weer naar het dakterras en spelen een spel 'Apples & Apples' met een groep van zo'n acht man, het wordt weer laat en de volgende dag besluiten we eerst naar het strand te gaan en daarna naar de moddervulkaan, met David, Nicolas en Andres (die nog precies één dag een auto heeft). Scott, Rose en Andrea (ja ja, ze was ook in Media Luna, maar Phil zit in Taganga en we gaan na de moddervulkaan daarheen). David haakt af en gaat met de anderen per bus richting Taganga zodat Nicolas, Andres en ik overblijven om het rare natuurwonder van een moddervulkaan te bezoeken. En dat is echt een ervaring apart, we rijden ernaar toe, nadat we een cigaret gerookt hebben met de Colombiaanse politie die ons stopten om de piepkleine, lelijke auto af te zaniken :), en zien een soort van bouwwerk met twee trappen van een meter of 15 à 20. Ik vraag me nog af wat dit te beteken heeft, maar nadat we uitstappen zien twee modderfiguren de trap aflopen en dat ziet er best grappig uit. We kopen een ticket, en gaan gekleed in onze zwembroek vol goede moed de trap op richting de top van deze minivulkaan. Boven aangekomen zien we iets wat ik niet verwacht had, een bad met modder en een zooi Colombianen die er nogal modderig uitzien, we kijken even om ons heen of dit geen Candid Camera grap is en besluiten dan maar het bad te betreden. Ik ga als eerst en zak langzaam en beetje bij beetje af naar beneden omdat ik niet kopje onder wil gaan, maar wat schetst mijn verbazing? Ik blijf rond mijn navel hangen in de modder en moet mezelf wat naar beneden duwen om er tot mijn schouders in te zitten, Andres en Nicolas hebben dezelfde ervaring en we genieten met volle teugen van deze rare ervaring. We proberen wat rond te maneuvreren, wat niet echt lukt en blijven nog wat relaxen, want je kunt op je rug liggen en er is geen beweging in te komen. Na een klein half uur vinden we het welletjes geweest en besluiten weer naar beneden te gaan, stap voor stap en worden flink op de foto gezet door onze fotograaf. We worden gedirigeerd naar het nabij gelegen meertje en worden gewassen door locale vrouwen, hoe perfect is dat, het wordt wel eventjes raar als ze ons manen om ook de zwembroek uit te trekken en mijn eerste skinnydip is een feit. Het water is natuurlijk erg modderig, maar het blijft vage shit dat je met zo'n twintig anderen naakt in een modderig watertje zit. We nemen een biertje, betalen de vrouwen voor het wassen en de man voor het nemen van de foto's met Nicolas' camera en gaan verder. Als we weer on the road zijn voelt Andres dat de auto niet zo heel gemakkelijk rijdt en wat blijkt, we hebben een lekke band en het begint al bijna donker te worden... Nu is Colombia veilig verklaard, maar met pech langs de weg staan vinden we niet zo'n pretje en gaan als een malle aan de slag om de band te vervangen, gelukkig zit er een reservewiel in de auto en binnen tien minuten zijn we klaar om verder te gaan op de reserveband, maar nog voordat we in Santa Marta zijn (20 minuten van Taganga) blijkt dat ook de reserveband niet helemaal luchtdicht is, we rijden dus een poosje door Santa Marta op zoek naar een tankstation met lucht en vinden dat na een half uur dan eindelijk ook en kunnen verder naar Taganga, waar David, Scott, Rose, Andrea en Phil al zitten te chillen. In Taganga doen we wat feestjes en spreken af om te zoeken naar een organisatie die ons wel even The Lost City van de Tayronai kan laten zien. Na drie dagen in Taganga, beetje feesten en gek doen, op het strand liggen en ontspannen gaan we dan met deze groep van zes en twee vrienden van Scott en Rose, genaamd Jacqueline en John, op pad, through the jungle, over the mountains.

Cuidad Perdida, The Lost City; mijn voornaamste reden om Colombia te bezoeken, eindelijk is de ochtend dan gekomen om deze stad te zien, we hebben gereserveerd voor zes dagen, want dan kunnen we mooi mak aan doen. We worden opgehaald en maken kennis met onze guide: de C van Carlos en krijgen een lunch voorgeschoteld en maken kennis met een groep van zes Engelsen die met ons deze tour gaan doen, wederom een grote groep voor een meerdaagse hike door een jungle. Dit keer is alles anders, deze trip is, in vergelijking met El Mirador, verschrikkelijk goed georganiseerd; Er zijn meerdere kampen waar we overnachten waar de koks flinke maaltijden voorschotelen, de slaapplaatsen zijn voorzien van hangmatten met muggennetten, er is genoeg eten voor ontbijt en lunch en avondmaal en alle mensen kunnen flink doorkanen, we komen tal van andere Lost City-gangers tegen en de route is zo fucking vermoeiend dat het een wonder is dat mensen hier niet dood aan gaan. De eerste dag zou het zwaarst moeten zijn, volgens mensen die klaar waren toen wij moesten beginnen, je moet namelijk eerst een kleine 40 minuten vlak lopen en vervolgens een uur steil omhoog, daarna weer even 20 minuten vlak, om vervolgens 30 minuten af te dalen en weer zo'n 10 minuten steil omhoog naar ons eerste kampement... en ja, het was verrekte zwaar, in de brandende zon, zonder voorbereiding en met veel asfalt en alcohol van de afgelopen maanden, maar het was zeker niet de zwaarste dag. We zweten ons wel helemaal de pleuris en drinken een flink aantal liters water om maar niet uit de drogen, als we eindelijk de top halen zijn we allemaal zo blij als een kind natuurlijk en genieten van een stuk fruit en een Oreo snack. Maar we zijn er nog niet en moeten dus verder, gelukkig is het vanaf hier voornamelijk afdalen en dat is lang niet zo vermoeiend als klimmen. We komen bij een klein dorpje aan op het laagste punts sinds een paar uur en daar is koud, jawel koud, bier te verkrijgen, David, Phil, Scott en ik nemen er een paar en moeten nog zo'n tien minuten omhoog lopen, want het eerste kamp is niet ver meer! We komen aan, zijn blij, nemen nog een biertje en zijn kapot, het avondeten wordt geserveerd en zo moe als een hond duiken we onze hangmat in. Morgen weer een dag zwoegen.

Cocaïne fabriek, de tweede dag mogen we voor z'n €10,- een bezoekje brengen aan de basiscreatie van de partydrug cocaine, interessant dus. We worden rond zeven uur gewekt door onze held Carlos en moeten een kleine tien minuten lopen alvorens bij de 'fabriek' komen, de fabriek is gewoon een middelgrote tent redelijk verborgen in de jungle waar de basis van cocaine gemaakt wordt. Men neme een zooi chemicaliën, die pleur je door je samengeperste cocabladeren, die filter je met andere chemicaliën, vervolgens filter je deze door een doekje en pleur je weer wat chemicaliën door de chemicaliën om het te zuiveren en vervolgens klop je het droog, ofzo. Dan krijg je 'base' en 'base' kun je roken, schijnt ook supervet te zijn, ik pas en laat het over aan Scott, David en Phil, die uiteindelijk niets voelen, maar wel kunnen zeggen dat ze base gerookt hebben in een cocaine fabriek in Colombia... Nou, dus dat, we gaan maar eens ontbijten en weer op stap, op naar het tweede kamp. De tweede dag is een stuk makkelijker en binnen no-time komen we dan ook aan bij het kamp, hier nemen we weer een koud biertje, dat lauw is en wachten op het eten, vlak nadat we bij het tentenkamp aankomen begint het te storten en er valt dus weinig meer te doen, we wachten op de lunch, vervolgens wachten we op het avondeten en dan is het wachten tot je in slaap valt in één van de hangmatten, wetende dat er duizenden muggen van je bloed willen proeven. Flink smeren dus met DEET en Bushdoctor om ze zo goed mogelijk van je lijf af te houden. Dat lukt maar half, maar goed, zorgen voor morgen want je wilt slapen en je weet dat de volgende dag een zware en lange wordt, maar ook dat je dan eindelijk aankomt in de Verloren Stad.

Crossing the river 9x, de derde dag is aangebroken, een lastige dag, het is modderig en mijn New York Zoo sneakers hebben het er maar lastig mee, naast het feit dat het modderig is wordt het ook een stuk lastiger, we moeten namen een aantal maal de rivier oversteken, en die rivier komt in sommige gevallen tot op navel hoogte voor mij en de stroming is op sommige plaatsen niet misselijk. Nadat we de eerste keer de rivier overgestoken hebben moeten we even langs/over gevaarlijke bergwanden klauteren (als je hier je grip kwijtraakt val je een kleine zeven tot tien meter naar beneden op andere rotsen), echt klauteren, maar iedereen weet het te overleven, we doen de rivier nog een paar keer en gelukkig is het een vlak gedeelte. De hond van het tweede kamp is ook meegekomen en dat is echt een heldin, een teef, want ze zwemt in de volle stroming elke keer naar de overkant, met ons, wat een bikkel. Na nog acht keer de rivier te hebben getrotseerd, te hebben genoten van geweldige rivieruitzichten en na nog acht keer te hebben gejuicht voor de superhond komen we dan eindelijk aan bij het begin van het eind. De 1300 treden steil omhoog naar de Verloren Stad, wat een opgave na twee dagen 'wandelen'.

Cuidad Perdida zelf dan eindelijk, na een kleine 40 minuten afzien en omhoog klimmen zie je de eerste plateau's, en dan moet je niet denken dat je er al bent, neeeeeeeee, dat is pas het begin, je moet daarna nog eventjes, gelukkig niet al te veel meer, maar toch nog eventjes. Maar na dat eventjes kom je dan eindelijk op de grote plek met een paar plateau's en het uitzicht over, zowel de stad als de bergen is schitterend, echt super super super super mooi. De Britten zitten al klaar en praten half met de militair die daar een beetje om zich heen kijkt en zich verveelt, ik had me al laten vertellen dat je op de foto kan met geweren, petten en andere militaire artikelen, dus ik haal mooi m'n pakje Marlboro tevoorschijn, vraag of die gast een peuk wil en vraag daarna aan David of hij een foto van me kan nemen met zo'n gun in m'n hand. Véééét! Dat doen we dus eventjes, ik zie er stoer uit, hij blij met z'n peuk en dan begint het te regenen, snel naar het laatste kamp en douchen en eten, want ik gieuwt om wat te eten. We kaarten uiteraard eventjes na het eten, en wachten op de militairen die met bier komen aanzetten, dit duurt even, maar na het eten is het dan zover, biertje en kaarten en dan slapen op matrassen dit keer... en dat was geen genot, wat een zeert de volgende morgen. De morgen van verkenning van de stad, na het ontbijt, ook de morgen dat we een begin maken om terug te keren en dat is dan weer wat jammer. De stad dus, echt een grote teleurstelling, we gaan niet zozeer de stad zelf in, we gaan in een hutje zitten en praten over politiek en ontvoerde toeristen, na een uur ofzo, lopen we terug naar waar we vandaan kwamen en krijgen we uitleg over de stad (wat wel interressant is uiteraard), maar in plaats van nieuwe dingen te zien, lopen we langzaam maar gestaag terug naar de trap... Dat heb ik allemaal al gezien en dat was indrukwekkend, maar ik wil meer zien potverdorie! Nou, dat ziet er dus niet in, we praten nog wat over de functies van de plateau's waar we overheen lopen en dan is het vamos, terug zu hause! En terugkeren geeft altijd een impuls wat betreft fitheid en snelheid, en we gaan dan ook als een speer terug, David en ik volgen één van de koks, die ons probeert af te schudden, maar we bijten ons vast en keren dan ook in rap tempo terug. Na de laatste rivieroversteek doen we een pauze omdat een andere kok dat wil en opeens is onze 'leider' 'm gesmeerd, hij wou dus echt van ons af; niet zo raar ook als je bedenkt dat we omhoog rende, omlaag sprintte en als een malle door de jungle liepen, jammer voor hem dat we nog zo lang bleven hangen :). We komen dus ook terug in ons tweede kamp en besluiten onze tour in te korten van zes dagen naar vijf dagen, en dat is een pijnlijk besluit.

Conditie, die heb ik natuurlijk al lang niet meer, en de laatste dag werd voor mij, en vele anderen, een loodzware dag. We moeten namelijk drie keer flink omhoog klauteren, en dat vindt mijn lichaam niet zo prettig en sputtert tegen. Ik begin ziek te worden na de eerste klim, dehydratie en beetje koortsig, ik heb ontzettend veel gedronken, maar het blijkt niet genoeg en ik loop puur op karakter en met verstand op min 9999999 door, basisconditie heb ik nog en daar maak ik dan blijkbaar gebruik van. Op slakkengang klim ik naar boven, en blijf gestaag stijgen, kom boven aan, stort bijna in, neem nog meer water, en begin weer met afdalen, het gaat wat beter omdat ik me nu niet zoveel hoef in te spannen, maar moet ook weer omhoog... Dat gaat ook weer in een slakkentempo, maar weet het uiteindelijk nog redelijk snel te doen, ben blij als we eindelijk boven ben (ik loop er echt bij als een lijk) en doe dan rustig afdalen samen met Scott, die nogal dikke knieën heeft en niet al te snel kan afdalen, ondertussen komt Phil stuiterend voorbij en even later komt ook Diego (een guide van een andere groep waarbij we continue in het kamp mee zaten) naar beneden donderen, dat gaat namelijk veel sneller. Ik heb de kracht niet meer voor (c) Gordon en de knieën van Scott raden het ook af om te doen, dus beetje bij beetje dalen we af. We komen dan eindelijk bij de eerste stop van de eerste dag en chillen wat in het water, daarna zijn we het zat en hebben geen zin om verder op Carlos te wachten (zelfs Rose heeft hem ver achter gelaten), ik besluit dat ik er helemaal genoeg van heb en ga op hoog tempo richting de stad. Als ik dan die laatste meters maak en na een bocht de stad zie, ben ik heel blij, en neem een biertje... stom natuurlijk want ik kan 'm niet eens opdrinken, zo gaar/ziek ben ik! Iedereen druppelt binnen onder daverend applaus van de mensen die er al zijn en we mogen terug naar Taganga! Kapot, moe, verrot maar voldaan komen we aan in de Pelican en nemen er nog één, die er weer niet ingaat.

Coastal town, dat is Taganga een plaatsje aan de kust, twee dagen na de loodzware hike gaan we vissen en een strand bezoeken in Parque Nacional Tayrona, we vangen wat vis en zonnebaden nog wat meer, best gaaf om te doen, op zo'n bootje zitten met je hengel uit en half in slaap vallen tot je beet hebt. We keren terug met negen vissen, Scott en ik hadden er beide vijf, maar Phil wou er eentje teruggooien... mafkees! Als we terugkomen komen we erachter dat David 'm zomaar gesmeerd is, de jongens hadden gister namelijk een party (ik niet, was nog ziek) en David had er een paar teveel genomen en ging dus niet mee vissen, maar bij terugkomst heeft hij zijn biezen gepakt en is 'm gesmeerd! Zonder gedag te zeggen! Dit valt niet in goed bij de Ozzies en de Brit, terwijl het mij geen reet kan schelen, zo gaat dat soms nou eenmaal. Toch is het wel jammer dat iemand na twee weken zomaar weggaat zonder gedag te zeggen. Wat gebeurt gebeurd en we gaan weer gewoon verder met ons leven in Taganga, maar dan zonder David. Andrea, ze is al bijna 32, en ik besluiten om toch Parque Nacional Tayrona van dichterbij te bekijken en maken het plan om de volgende dag te gaan, we gaan weer eten bij het geweldige restaurant om de hoek; Pachamama, twee Fransosen die de zaak runnen en ontzettend lekker eten klaarmaken, de eigenaar en tevens butler, had ons al eerder uitgenodigd om een muziek/drankspel te spelen, maar dat hebben we toen, verstandig als we zijn, geweigerd ivm de tocht naar The Lost City, maar als we weer met z'n allen aankomen zetten vragen we naar dat spel, en hij gaat accoord. Hij heeft twee flessen Rum klaarstaan en het spel gaat als volgt: Hij laat de introductie horen van een computerspel of film en diegene die het als eerste weet krijgt een shot, als niemand het weet neemt de eigenaar een shot. Dat is dus lachen geblazen, we spelen dit spel namelijk enkele uren en we drinken, werkelijk waar, de bar leeg. We besluiten na de twee flessen Rum namelijk verder te gaan en kopen vervolgens nog een fles Wodka, Whiskey en Rum, terwijl meneer zelf nog een fles Tequila in het zakje doet. Er komen gaandeweg de avond ook wat meer mensen aanzetten, inclusief de groep Britten van de trek, en op een gegeven moment staan Phil en Scott achter de bar en is de eigenaar zijn katsverrotte vriendin thuis aan het brengen. Geslaagd dus, de volgende morgen wat minder, want Andrea en ik gaan in alle vroegte naar Tayrone Park, en moeten brak als we zijn de zon trotseren, we nemen een shared-taxi naar de ingang en moeten vervolgens flink zweten voordat we bij de eerste stop, Arrecifes komen, we doen een kleine break van een uur en vervolgen onze weg naar Gabo San Juan De Guia, het laatste strand en ook het mooiste strand van het park. We doen verder niet zo gek veel, overnachten in een hammock (met het restaurant ernaast waar een zooi Chilenen tot vieren muziek aan het maken waren) en gaan de volgende dag nog even chillen op het strand voor we weer terugtrekken, ondertussen zijn we alleen de Argentijnse Marcela en Italiaanse Valeria tegengekomen, die waren ook bij het spectakel in Pachamama, en gevieren gaan we terug. We gaan de volgende dag met z'n allen (Scott, Phil, Andrea, Rose en ik) naar Cartagena en nemen daar afscheid van Scott en Rose die hun weg maken naar Medellin en Europa. Ik blijf nog even hangen met Phil en Andrea en kom ook Valeria en Marcela weer tegen, ik doe niet veel meer in de laatste dagen en ook als ik in Panama City aankom besluit ik niet zo gek veel meer te ondernemen; ik koop een nieuw paar schoenen, want mijn schoenen zijn dus kwijtgemaakt in het hostel waar we blijven en that's about it.

Coming Home, het zit er op, ik kom naar huis, na een kleine vijfenhalve maand is het dan zover. Voetballen weer, vrienden weer, het dorp weer, eigenlijk alles weer, lekker vertrouwd, ben wel Koos Werkloos, maar dat moet wel goed komen, toch?

Conclusies, nu even de algemene zaken op een rijtje zetten, zaken die voor elk land eigenlijk telde en niet specifiek voor één locatie.

Cardgames, duidelijk, kaartspelletjes. Geleerd om asshole, shithead, jeniv, memory en weet ik niet wat te spelen, uiteraard ook kaartspellen gespeeld die ik al kende en vooral heel veel plezier mee beleefd. Goede manier om te socializen en een goede manier om niet al te duur in bepaalde sferen te geraken.

Cigaretten, als Wout-Peter en ik reizen, rook ik met hem mee. Normaal is dat maar een weekje of twee à drie, dit keer dus twee maanden, iets langer dus. Maar Wout-Peter is weg en als ik terugkom in Nederland is het weer zaak om clean te worden, hoewel ik momenteel zeer weinig kankerstaafjes opsteek, vooral na de helse dagen door bergen en jungle.

Chagrijnig, nooit geweest, wel moe, geïrriteerd, ziek en ongerust, maar chagrijnig, nah!

Cuba Libre, het heeft niets te maken met Cuba, althans niet voor mij, maar de rum&cola vs Jesper relatie is begonnen in Mexico, Playa del Carmen uiteraard. In L'ambassade een liter Cuba Libre voor een schijntje, in Guatemala was het iets minder best, maar nog steeds spotgoedkoop en toen, toen kwam Nicaragua met haar Flor de Caña... Wat een heerlijke rum en wat hebben we dat veel gedronken met die Israëliërs. Na Nicaragua geprobeerd hetzelfde te doen met de locale rum van Costa Rica, maar dat had niet hetzelfde effect, maar gelukkig werd het weer wat beter in Panama. Ja, ik heb naast alle nationale biermerken ook zekers de nationale rumsoorten weten te proeven.

Communicatieproblemen, een paar zinnen die me ontzettend geholpen hebben de afgelopen periode, let vooral niet op de grammatica :):
'Donde es' - Waar is?
'Esta possible' - Kan ik misschien?
'Quanto costa' - Kostdat?
'Quanto tiempo' - Hoelang mag het nog duren?
'Que hora es' - Hoe laat is het?
'Dos cerveza' - Twee bier!
'No, gracias' - Nee, oprotten.
'Quanto minutos esta el proximo ...' - Hoeveel minuten voordat de eerstvolgende .....
Dit leverde regelmatig succes op, en soms duurde het wat langer om te bereiken wat ik nodig had.

Comedar oftewel voedsel, er is genoeg rijst en kip in Centroamerika, ik heb er wel genoeg van de Gallo Pintos en Casados, uiteraard was er ook genoeg Burger King, McDonalds en Pizzahut en lokale fastfoodketens als Pio-Pio, Tip-Top, Pollo Campero en nog wat meuk.

Cascades, de watervallen, uiteraard komt eerst Chiapas, maar ook in Guatemala (Semuk Champey), Nicaragua (vanaf een afstand), Costa Rica en Colombia heb ik verschillende mooie en minder mooie watervallen weten te zien met als hoogtepunten Semuck Champey en Cascade Aqua Azul.

Coincidence of het lot, het ontmoeten van mensen heeft tot hele rare resultaten geleid; beginnende met de ontmoeten van Michelle en Vanesse in Campeche, die kans is één op honderd en dankzij hun, of door hun, heb ik veel meer van Centraal Amerika gezien dan gepland, ook het feit dat ik Bram en Josine tegenkwam in Caye Caulker en dat Bram vervolgens mij reismaat wordt met Vanessa en Michelle. De El Mirador trek, die leidde tot een samenwerking met de drie Joden voor twee maanden, verschillende reizigers die je continue weer tegenkomt op verschillende plaatsen zoals drie andere Joden, Alex, Andrea, Phil en nog veel meer. De ontmoeten met Matt, onze kamergenoot in Antigua, geweldige gast, jammer van z'n been. Afscheid genomen van Guy, Gal en Sagi en nog geen dag later het begin gesmeed van een familie door met Elske en Nienke te kaarten, terwijl ik alleen maar meedeed omdat George gevraagd werd mee te doen en ik ook inhaakte, George had ik eerder al in Antigua, León en San José gezien. Vervolgens met die twee Achterhoekers naar Panama getrokken en door een conversatie aan te gaan met Saad (die ik al in verschillende keren in Nicaragua gezien had, maar niet gesproken) nader kennis gemaakt met de drie Duitse stalkers en zo een grote groep geworden. Het feit dat ik met Nicolas in dezelfde taxi zat, voor hetzelfde vliegtuig en vervolgens naast elkaar zit in het vliegtuig, samen met hem en David naar Cartagena en daar Andrea bij toeval ontmoet, Scott die een gesprek aanknoopt, en we allemaal naar The Lost City willen. Ik kan nog wel even doorgaan, en alle toevalligheden proberen op te noemen, maar dat is onmogelijk. Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt, maar ik mag echt niet klagen over hoe het allemaal gelopen is.

Cultuurverschillen, die zijn natuurlijk immens, ook per land zijn er de nodige verschillen, ik zal jullie alles maar besparen.

Crocodiles en ander wildlife, echt ontzettend veel gezien, niet zo zeer de grote beesten waar iedereen ontzettend veel respect voor heeft, maar wel slangen, apen, kaaimannen, toekans, luiaard en weet ik het wat allemaal. Ook de kleine beestjes als misschien wel honderden vlinders, grote mieren, grote spinnen, grote insecten in het algemeen, ben er niet altijd even blij mee en natuurlijk alle vissen tijdens het duiken, met als hoogtepunt een schildpad die bovenlangs zwemt.

Cash, altijd lastig, gelukkig heb een ik Creditcard omzelf in de schulden te werken, ik ben niet de enige die last heeft van een bepaald gebrek aan geld. Centraal-Amerika is geen rijk gebied, ja er zijn rijke stinkerds, maar over het algemeen is het best arm. Ook dat heb ik ervaren en dat maakt je toch weer extra blij om te realiseren dat ik opgegroeid ben in een samenleving die het allemaal voor elkaar heeft. Toch ogen de mensen vaak gelukkig en leven ze in vrede.

Con Mucho Gusto, met veel genoegen, alle mensen die ik ontmoet heb en mijn reis hebben gemaakt tot wat het is, voornamelijk niet Nederlandstaligen, maar dat terzijde. Dankzij alle Amerikanen, Europeanen, Ticos en Ticas, Centroamerikanen, Ozzies en weet ik het wat heb ik een reis van mijn leven gemaakt en ik dank u allen. Tot binnenkort allemaal