Decadent in West-Indie

Van Australië naar Indonesië is op de kaart maar een klein stukje en met zo'n vliegtuig doe je er dan ook niet zo lang over, helemaal niet als je richting Bali gaat, hét vakantieoord voor Australiërs en eigenlijk voor de hele westerse wereld. Wie kent er ondertussen niet iemand die een paar weken dit eiland bezocht heeft? Als je dit überhaupt leest en je kende nog niet iemand, dan is dat nu dus wel het geval. Alhoewel, voorlopig is het slechts één nacht en niet enkele weken. Maar dan nog.

Een ontwikkeld land (hoewel daar nog steeds discussies over gaande zijn) ingeruild voor het vertrouwde kabaal van een Zuidoost Aziatisch derdewereldland. Want net als in Vietnam, Laos en Cambodja word je hier weer overspoelt door honderden scooters op de weg, zitten mensen met hun billen tegen hun hakken te wachten op vervoer, rookt iedereen en zijn goudvis, mag je ook zo goed als overal een peuk opsteken, is karaoke eerder regel dan uitzondering, zie je overal eettentjes langs de weg staan (Nasi Goreng omnomnom) en is het Engels soms ver te zoeken. Heerlijk.

Ik ben al een poosje gewend om vooral in hostels mijn onderkomen te vinden en om mijn wederzien met Kenny en Rianne overzichtelijk te houden heb ik een hostel uitgezocht in Kuta, wat vlakbij (op de kaart dan) het vliegtuig ligt. Zo dichtbij bleek het niet te zijn, maar dat is een klein detail. Voor Kenny en Rianne was het de eerste keer in een hostel tijdens hun verblijf in dit eilandenland (want, zo zegt de Lonely Planet; er zijn 17.000 eilanden of waren het er 21.000?) en voor mij voorlopig de laatste keer, want met z'n drieën gaan we een poosje lekker decadent doen in onze voormalige kolonie. Het hostel zelf is zoals zoveel hostels, vijftien bedden op een kamer gevuld met backpackers en voor je het weet kun je wel een praatje maken met enkele van hen. Wij doen dat echter niet en gaan gezamenlijk het nachtleven opzoeken in dit strandplaatsje, want het moet toch gevierd worden... En men zag dat het gezellig was.

Niet veel later gaat de wekker al weer (en ik heb een jetlag van twee uur tijdsverschil!!!!!!), omdat Kenny daar gelukkig nog aan wist te denken, en stappen we het vliegtuig in naar een ander eiland; Flores. En dat klinkt Spaans/Portugees, maar dat is het niet bepaald. Waarom gaan we zo snel al weer naar een ander eiland? Nou we gaan de 'Komodo Dragon' eens van wat dichterbij bekijken, we gaan duiken en er wonen twee vrienden van Kenny en Rianne op dit eiland. Als dat niet reden genoeg is? En dat decadente dan?

Het vliegtuig landt weer eens zonder problemen en op een van de kleinste vliegveldjes die ik gezien heb worden we opgewacht door enkele vriendelijke taxi chauffeurs, wij krijgen een aardige man die zeer goed Engels spreekt en die ons een beetje van tips voorziet, hoewel sommige tips waarschijnlijk goed voor de familie zijn, en ons zonder morren van hotel naar hotel rijdt tot we de juiste vinden. U leest het goed aandachtige lezer, van hotel naar hotel, alles heet hier dan ook hotel. Ons hotel heet geen hotel, maar beach resort. En hij is luxe, voor mij dan, maar nog niet helemaal af, gloednieuw zal ik zeggen. We kunnen voor een redelijke prijs daar overnachten met z'n drieën op de kamer en laten ons geen twee keer zeggen dat ze hier ook een zwembad hebben, aan de zee, met een schitterend uitzicht. We nemen de eerste keer nog onze eigen handdoeken mee, maar al snel komt er een mannetje met vier handdoeken aanzetten die we kunnen gebruiken aan dit zwembad. Dat ook nog eens helemaal voor onszelf is, aangezien er maar twee kamers verhuurd zijn in het hotel, best toch. Naast het zwembad, mooie slaapkamer en van alle gemakken voorziene badkamer (geen ligbad) hebben we ook nog eens de beschikking over een chauffeur, soort van in ieder geval, die ons naar het dorpje brengt en ons weer komt ophalen als we het hotel bellen. Grof, die luxe, grof. Maar hier stopt mijn decadente leventje niet bij, we gaan ook elke avond uit eten bij een waar restaurant (meestal Europees), hoewel het voedsel niet altijd even geslaagd is. Met name Rianne maakt verkeerde keuzes die op het menu staan. Zo krijgt ze garnalen met kop en al, deegballetjes met een knoflook smaakje en een chocolade cake met geklopte slagroom dat vloeibaar en reeds enkele tijd over de datum is. Kenny en ik hebben een stuk minder te klagen, vooral de burgers gaan er goed in. Wij zijn net van die Hollanders die in de 17e eeuw eventjes de baas spelen in een land ver weg, wij zijn de gouverneur-generaal, wij hebben de macht en dat lijkt al helemaal zo omdat het lijkt alsof het personeel in het hotel ons op de wenken bedient. Zoals gezegd zijn we een van de weinige gasten en maken ze ontbijt alleen voor ons, hebben ze altijd tijd voor ons, brengen ze ons onze drankjes aan het zwembad en wordt onze kamer elke dag schoongemaakt.

Nou dat dus, de eerste dag op Flores bestaat vooral uit weinig doen (lees: dobberen in het zwembad) en kijken bij welke duikclub we een duik kunnen maken, we lopen er een paar af en die hebben eigenlijk allemaal hetzelfde te bieden, maar Kenny wil per se bij een club duiken die in de Lonely Planet staat en die kunnen we maar niet vinden. Zoeken levert niets op, wel vinden we de moskee die flink in de steigers staat, wat zo ongeveer de enige architecturen bezienswaardigheid is. We gaan dan maar een supermarkt in en aan een andere blanke man vraagt Kenny of hij wat weet en die man raadt ons aan bij Divine Diving te kijken, omdat daar de show gerund wordt door een Nederlander. Ook heel toevallig, veiliger voor het gevoel, leuk en vooral heel toevallig. Daar spreken we dan af om de volgende morgen te duiken, twee keer zelfs, in Komodo National Park, naar verluidt staat dit gebied in de top vijf van plaatsen om te duiken over de gehele wereld, toe maar. We wisselen natuurlijk wat verhalen en bespreken de taal, die voornamelijk uit onherkenbare woorden bestaat, maar zoals bij de andere voormalige koloniën die ik bezocht heb (lees New York en Zuid-Afrika) is er Nederlands terug te vinden in de taal. Zo gebruiken zij woorden als informatie en recreatie op de zelfde manier als wij, hoewel je het schrijft zoals je het zegt; informasi / rekreasi. Vraag je naar helm, handdoek, asbak, stekker of stopkontak dan weten ze precies wat je bedoelt. En hoef je voor ongevallen ook niet moeilijk te doen; praktek dokter spesialis, polisi of kantor pos. Hier zal ik het bij laten, want er zijn nog genoeg andere voorbeelden te noemen van woorden die wij in het Nederlands op ongeveer de zelfde manier gebruiken als Bahasa Indonesia.

Het dagje niets doen gebruiken we vriendelijk en maken plannen over wat we wanneer gaan doen, hoewel we gewaarschuwd zijn voor het feit dat het nu regenseizoen is en dat er een kans bestaat dat duiken niet doorgaat, hebben wij het geluk dat het overdag schitterend weer is. Zo ook de dag van ons duiken, voor mij is het al een flinke tijd geleden dat ik met een tank zuurstof op mijn rug 45 minuten onder het wateroppervlak doorbreng, maar gelukkig hoef ik geen 'refreshment course' te ondergaan, omdat er ik niets over zeg ;). Het PADI pasje is genoeg om mee te mogen. We komen iets te laat aan, het blijft Indonesië, krijgen ons outfit en mogen op de boot stappen, wat een best leuk bootje is, waar we met twee divemasters, twee Duitsers en drie andere crewleden vertrekken richting de duikplaatsen, we worden ingelicht over wat de duiken inhouden en geven ons over aan het koraal en de onderwaterwereld. Ik weet nog toen ik in Honduras mijn PADI haalde, dat ik het duiken wel mooi vond, maar niet super geweldig zoals de rest van de mensen die daar aan het duiken waren, ik was niet de enige en Wout-Peter gaf een mooie beschrijving van hoe hij het duiken ervoer, zo zei WP ongeveer het volgende erover; 'Het is net alsof je in dat geweldige met achtbanen en andere schitterende attracties volgebouwde pretpark bent, maar jij zit in dat saaie langzame treintje dat je door het hele park rijdt en waar je nergens kunt uitstappen.” Begrijp me niet verkeerd, duiken is echt mooi, zoals dat pretpark erg leuk is om te bezoeken, maar ik wil meer. Ik wil schildpadden boven we langs zien zwemmen, ongevaarlijke haaien om me heen zien cirkelen, doen alsof ik kan communiceren met dolfijnen en net doen of ik met een shotgun omvergeschoten wordt, net doen of ik kogels a la Neo ontwijk en Mario Kart op de zandbodem doen. En dat is nou net teveel gevraagd ;).

Moet ik wel zeggen dat we eerst duik net in een aquarium zwommen tussen miljoenen vissen met schitterend koraal langs de muur en we zagen zelfs een schildpad eten en twee haaien chillen op het koraal. En dan nog moet ik klagen? Zelfs toen we de tweede duik dikke vette 'Manta Rays' zagen, een baconfish (wat achteraf geen vis was, maar het leek wel op spek!) en nog wat grappige beesten, was ik nog steeds niet gehypnotiseerd door de magische wereld van het duiken. Misschien heeft mijn legendarische zuurstof gebruik er mee te maken, want ik gebruik zuurstof als een overbeladen DAF die door de Alpen tourt diesel gebruikt. De zuurstoftank is ongeveer net zo snel leeg als het eerste flesje bier na een altijd welverdiende overwinning op s.v. Spakenburg. Toen we na de tweede duik boven kwamen en enkele mooie snapshots op de camera hadden van zowel het koraal, als de schildpadden, de haaien, de manta rays en het andere tuig dat dit koraal zo mooi maakt, was het tijd voor de lunch. En die was overheerlijk. We beloven de mensen van Divine Diving dat we nog terugkomen voor een trip naar Rinca (het tweede eiland in Komodo National Park) met wellicht nog twee duiken en gaan even naar het hotel om daarna onze motor te regelen voor een tripje richting het centrum van Flores, Ruteng, want daar wonen Valentino en Henrike (hopelijk heb ik de namen goed :) ).

Zondag gaan we in 'alle' vroegte (lees 07:00) op pad naar Ruteng, Kenny en Rianne op de automatische scooter en ik op een schakelbrommert, maar al snel komen we tot de conclusie dat het beter is om te ruilen, de scooter heeft het zwaar om de berg op de te komen, terwijl de brommer met gemak richting top manoeuvreert. Na deze wissel van besturing crossen we door de bergen, zwaaiend naar de kinderen die ons maar al te graag een high-five willen geven, wat nogal pijnlijk was voor Rianne met een klap op de pols bij 40 km/h, ik ben ook benieuwd naar de pijn die 't jochie gehad moet hebben. We sturen onze superfietsen langs schitterende rijstvelden, door dorpjes die nauwelijks het vermelden waard zijn en ontwijken andere motorrijders, trucks, bussen, minibussen en auto's met de finesse van Rossi en komen na zo'n vierenhalf uur zwoegen aan in Ruteng, waar de taak nog op ons wacht om Valentino te vinden, maar dat gaat best rap. Na vijf keer vragen naar het bensin stasion waartegenover zij wonen weet een man precies wie we bedoelen (er zijn dan ook weinig mensen getrouwd met een vrouw uit Belanda) en stuurt ons de juiste kant op, om daarna snel op zijn eigen motor te springen en ons te begeleiden. Heel mooi en heel makkelijk.

We worden gespot door Valentino en ik maak kennis met deze Indonesische man, die in Nederlandse hippe stijl gekleed is en daardoor opvalt ten opzichte van de andere mensen hier. Hij was net thee aan het drinken met zijn familie en we maken dan ook kennis met de rest van de crew, een broer hier, een oom of neef daar en zijn vader en niet veel later komt Henrike met een van de kinderen ook kennis maken. De Nederlanders herenigd in het huis van Valentino's vader, waar hij ook slaapt tot zijn eigen huis af is. Na wat gepraat en een 'geschiedenisles' wordt het tijd voor een rondleiding en gaan we wat eten. Het huis is, zoals de meeste huizen die ik in Zuidoost Azië gezien heb, basic. Niet al te veel poespas en ruim genoeg om Valentino, Henrike en de drie kinderen te huizen een flink contrast dus met de luxe van ons hotel. Het eten is heerlijk en ik ben de naam van al het voedsel al lang weer vergeten, uiteraard wordt er flink op los gepraat tijdens het eten en zo kan ik het koppel wat beter leren kennen. En ik heb geprobeerd om dat om te zetten op papier, maar dat was nog best lastig, laat ik het in het kort zeggen; Valentino probeert hier in zijn geboortestad een deel van de Nederlandse werk ethiek en enkele normen en waarden over te brengen. En dat wil hij doen door als voorbeeld te dienen en vooral veel te praten, beginnend met zijn eigen familie. Gelukkig realiseert hij zelf ook dat dit een lang en langzaam project is, maar ik hoop dat hij erin slaagt. Ze blijven nu een jaar in Ruteng en gaat dan weer terug naar Nederland en zo willen ze af en toe heen en weer pendelen om zowel een leven op te bouwen hier als hun leven op een bepaalde manier in stand te houden in Nederland.

Als de regen ophoudt gaan we met z'n achten naar de oude 'hood' van Valentino en de bouwplaats van zijn huis, daarnaast heeft hij geregeld dat we bij zijn oom kunnen blijven die nacht, omdat het met de regen, de duisternis en lange rit voor ons niet bepaald een gerust gevoel geeft om diezelfde avond terug naar Labuan Bajo te rijden. We maken kennis met nog meer familie en vrienden, krijgen weer heerlijk eten voor geschoteld en vermaken ons met de drie toppers van meiden, de gastheer en gastvrouw, nog meer familie en uiteindelijk met kaartspellen en trucs alvorens onze bedden in te duiken. Nu geen airco op de kamer ;). Een echte homestay dus en die nacht slaap ik zonder enkele problemen tot de volgende morgen; geen hanen, geen honden en geen baby's die ons van onze nachtrust houden!

Vroeg naar bed resulteert in vroeg op staan en we worden verwelkomt met wat thee en lekkere broodjes, geaccompagneerd door gebrekkige Engelstalige gesprekken met onze nieuwe familie en een flinke variatie aan muziek dat uit de speakers in de huiskamer blaast (Vengaboys, traditionele muziek van Ruteng en Celine Dion passeren de revue). Daarna werd het tijd om weer op de motoren te klimmen en te worden rondgeleid door Ruteng, waarbij we een authentiek origineel dorpje bezochten en langs de oma van iemand gingen die ons de weg wees ergens, Valentino ging even netwerken en socializen en wij mochten de mooie rit terug naar Labuan Bajo maken, die met een paar regendruppels overwegend droog en snel was. Kenny houdt de vaart er aardig in en na vier uur en een ongemakkelijk kont leveren we onze brommers af en plannen we de tour naar Rinca voor de volgende dag en slapen we weer in het paleis dat ons hotel is.

Onze laatste samenwerking op Flores bestaat uit een boottocht naar het Nationale Park waar Rianne en Kenny weer twee duiken maken terwijl ik, mede door de prijs en wat ik dus zei over duiken, lekker op de boot ga hangen en een boekje lees. En dat is in deze prachtige wateren echt geen straf, met een lekker zonnetje, waardoor ik in de schaduw kan zitten, en een mooi blauwe (mooi blauw bestaat niet) zee gevuld met groene eilandjes. Als de duikers voor de tweede keer boven komen is het weer tijd voor de lunch en even later zetten we koers naar Rinca, waar we een gids krijgen die ons wat over het eiland en haar dieren kan vertellen. We moeten wel met een gids omdat de Komodo Dragons te gevaarlijk zijn en we willen het toch graag navertellen. Op zowel Rinca als Komodo zijn er iets meer dan 2.000 van deze 'draken' in het wild te vinden en wij zien er volgens mij zes of zeven. Dus zes van de ~4.500 wilde beesten zijn door ons gespot! Daarnaast zien we tijdens onze wandeling nog een buffel, een everzwijn, wat apen en kalkoenen. De wandeling was niet echt boeiend, behalve natuurlijk de dieren in het wild en ik luister met een half oor naar wat onze gids allemaal te vertellen heeft en voor ik het weet zijn we weer bij de boot. Prima! We geven die aardige vent een fooitje voor de bescherming, klimmen de boot op en feliciteren Niels (de duiker) met z'n verjaardag. Helaas nodigt hij ons niet uit om een biertje van hem te drinken en moeten we het doen met water of cola, worden we droog afgezet in Labuan Bajo, praten we nog wat met de eigenaresse en Niels en knijpen ertussenuit voor een duik in ons zwembad (alsof we nog niet genoeg water gezien hadden) om daarna voor het laatst te gaan uit eten en een drankje te doen, want Kenny en Rianne vliegen de volgende morgen terug naar Bali. En deze keer hebben we allemaal, ja ja inclusief Rianne, heerlijk eten. De volgende morgen komt dus en ik neem afscheid van Kenny en Rianne en komt mijn administratie als gouverneur-generaal (residen) tot een eind. Ik blijf nog een nacht op het eiland en verkas van paleis Soestdijk naar een rijtjeshuis, om de dag erna de Ferry naar Lombok te pakken en daar de eerste van honderden(?) vulkanen van een afstandje te bekijken, dat af te reizen en te bekijken om niet veel later (paar dagen) terug te keren op Bali, ook weer met de ferry.