Alles gaat voorbij

Met de Middellandse Zee en al haar decadente bewoners en gasten achter ons, kunnen we ons mengen tussen de gewone burgers van Frankrijk, maar we rijden nu ook voor het eerst richting het noorden, richting Nederland en terug naar huis. En als dat voor de deur staat dan is het tijd om er eerst nog van te genieten. En dat kan volgens mij wel in de gastronomische hoofdstad van Frankrijk en de daadwerkelijke hoofdstad.

Lyon
Ook nu is de camping weer binnen no-time gevonden dankzij het uitmuntende navigeren van Marin en na het inchecken en een powernap (want Lyon zal vast en zeker gezellig worden ’s avonds) OV-en we het oude gedeelte van Lyon in. Ook dit is weer UNESCO en dus weer heel mooi om doorheen te slenteren. We slenteren niet al te lang door de stad heen en vinden een mooi pleintje om te eten, want dat gastronomische moet toch even onderzocht worden. Het eten is prima en geeft ons een goede bodem om een Ierse pub in te duiken en Ierse pubs zijn ALTIJD gezellig (behalve in Amersfoort) verrassend genoeg werd het ook hier erg gezellig. We maken kennis met verschillende mensen waaronder Jakob. Jakob is een 19 die net een paar weken druiven is wezen plukken en nu met een klein beetje geld rond probeert te komen in de grote, wijde wereld. We raken aan de praat en op een gegeven moment moeten we met z’n allen een keuze maken; 1. Of Jakob gaat om 23:00 naar huis, want z’n roommate moet ergens heen en heeft maar één sleutel, 2. Of Jakob kan wel bij ons in het busje crashen. Het wordt dus optie 2. We hebben een logé en kan Jakob nog wat langer blijven hangen in de stad. Het blijft nog een poosje gezellig en dat is de volgende dag minder aangenaam als we een lange rit richting Parijs voor de boeg hebben.

Vincelles en Versailles
Van Lyon naar Parijs in één dag doen we maar niet, ook omdat we weer niet over tolwegen/snelwegen gaan, dus rijden we zo lang mogelijk door voordat ik in slaap val achter het stuur en komen in Vincelles terecht, dat ligt redelijk in de buurt van Auxerre, daar zetten we 'm weer neer op de camping maken een praatje met de buren en na wat te eten is het tijd voor een paar afleveringen kijken op de laptop. De volgende morgen maakt Marin de keuze om op de camping in Versailles te gaan staan, omdat het een mooie voorstad is, er wat te zien valt en omdat de trein direct van het station vlakbij vertrekt. In Versailles pakken we eerst de fiets om rond het Paleis van Versailles te fietsen en vanaf het openbare park nog eens een kijkje te hebben over dit grootse gebouw. Maar van fietsen word je moe dus tijd voor een terrasje voor we gaan barbecueën naast ons busje.

Parijs
De wekker vroeg gezet, voor de 23e keer ontbeten met stokbrood, snel naar binnen gewerkt natuurlijk, want vandaag is het een hele dag Parijs! \o/ \o\ /o/ ← juichende poppetjes. We vliegen de heuvel bijna af richting de trein en weten de juiste trein te nemen. Alhoewel juiste, na twee stations te hebben gepasseerd weigert de trein verder te rijden. Via de intercom wordt het een en ander gezegd en mensen beginnen de trein te verlaten. Watskeburt? We kijken wat in het rond, ergens hoor ik een half uur, besluiten in eerste instantie te wachten, maar na enkele minuten wachten wil ik toch meer weten en begin mijn onderzoek. Het onderzoek concludeerde dat de trein waarschijnlijk een uur stil zal staan vanwege een storing ergens, dat er geen bussen ingezet worden en dat er op loopafstand een ander station is, maar die gaat naar een ander gedeelte in Parijs. Dit onderzoek voltrok zich niet in het Engels, ook niet in het Frans, nee nee nee, het werd zowaar in het Spaans gedaan. Daarom weten we ook niet wat de precieze oorzaak is of waar precies dat andere station is, met als gevolg dat we even aan de wandel gaan en daar op de plattegrond het andere station zien aangegeven. Het is echt in de buurt en wanneer we wachten op aankomst van deze trein rijdt het naar een station midden in Parijs, prima dus.

Eenmaal in de stad is het natuurlijk dingetjes bekijken; de Eiffeltoren inclusief bommelding, de Arc de Triomphe, de Champs-Élysée en nog wat gebouwen die groots en meeslepend zijn. Maar na enkele uren wandelen begint de zin te komen om eens lekker lang te blijven zitten, op een terras. We gaan richting de Sacre Coeur en vinden daar het adres waarop ik afgesproken had met Damien en Nellianda, die enkele weken in Cairns waren toen ik er ook zat. Het bier en de wijn vloeit rijkelijk en het wederzien met deze Franse vrienden is een erg aangename. Herinneringen worden opgehaald, muziekteksten worden meegeschreeuwd en danspasjes worden uitgevoerd. Ondanks alle gezelligheid gaan we redelijk op tijd naar huis, om verschillende redenen; we kunnen dat feestgedruis niet zo goed meer aan, we zitten al een flinke tijd op het terras en morgen moeten we helemaal naar huis rijden, de treinen stoppen bijna met hun diensten. Nou, genoeg excuses toch?

Naar huis
Topfit nemen we afscheid van Versailles en merken dat de benzinemeter in het rood staat, dat is minder goed nieuws en wanneer we op de ring in Parijs aankomen vinden we een bordje waaruit blijkt dat het niet ver rijden is naar een tankstation. Volgen dus! Braaf nemen we alle aanwijzingen voor de juiste weg tot ons en komen tot de conclusie dat we naar de Arc de Triomphe worden geleid, oh oh. Als dan ook nog eens het tankstation gelegen is op een plekje waarbij de auto niet hoger dan 1,9m mag zijn, voelen we ons erin geluisd door die Fransen! We kunnen immers alleen nog terug door achteruit te rijden of een rondje te doen in de verkeerschaos rondom deze triomfboog. Al bijna vier weken geen deukje, laat staan een ongeluk, gekregen en dan nu deze rotonde op, wat een gedoe. Maar goed, terwijl Marin de camera niet kan vasthouden omdat ze d'r hart al vast heeft, maken wij dit rondje. Vele camera's leggen onze verrichtingen vast, want het is zaterdag en druk met toeristen, maar wat ze niet weten vast te leggen is het ongeluk dat we krijgen, want die krijgen we niet. Professioneel worden en paar keer aan de kant geduwd en duwen we af en toe anderen weg, maar zonder blikschade of andere kleerscheuren weten we het rondje te voltooien. We laten nu ook alle borden in de stad voor wat ze zijn en smeren 'm de snelweg op, want vandaag is het tijd om de tolwegen goed te doen. Zes uur later zien we ons kleine dorpje steeds groter worden en zijn we terug. We rijden zaterdagavond en zondag nog een paar rondjes door het dorp, maar als we maandag het busje ook echt weer terug moeten geven is de vakantie na 4408 kilometers voorbij. Klaar. Over en uit. En kan het nagenieten beginnen.