Grenzen

Een Engels vrijgezellenfeest in Biarritz en de laatste kans om niet te surfen in de Atlantische Oceaan, de 69 wonderen van Lourdes en haar niet gedronken drinkwater, de Pyreneeën en het Andorra dat we niet bezocht hebben, de luxe en hautaine samenleving van de Middellandse Zee waar we geen geld voor hebben en het aanzicht van de Alpen. Ja ja, er is veel gebeurd en er valt dus veel te vertellen.

Biarritz
Het plaatsje waar Marin al enige tijd naar uitgekeken had; Biarritz. Goed om te surfen en vooral om te feesten. We komen weer bijna in één keer aan bij de camping die Marin uitgezocht heeft en vragen naar de makkelijkste manier om naar Biarritz te gaan. Het is immers al zaterdag en dus hoog tijd om even wat biertjes (en wijntjes) te halen, maar de fiets is te veel moeite als het niet elektrisch is en de taxi is volgens de receptioniste te duur dus zijn we aangewezen op het openbaar vervoer. Ook dit gaat ons goed af, want we nemen de enige juiste bus (er was ook meer één optie) en stappen uit recht in het hart van Biarritz, waar we langs de stranden en de boulevard lopen op zoek om wat te gaan eten en na het eten om een kroegje te vinden wat er gezellig genoeg uitziet om ons de hele avond bezig te houden. Als we eenmaal zitten duurt het niet lang voordat het allemaal redelijk uit de hand loopt, in positieve zin. Er komt namelijk een groep Engelsen gekleed als Fransen binnenlopen en als we er een opmerking over maken in ons beste Engels worden we meegetrokken in de wervelwind van gekkigheid. Ze denken in eerste instantie dat wij Frans zijn en krijgen een uienketting (geen echte uien) omgehangen, er wordt een baretje op ons hoofd gedumpt en Marin krijgt een snor op haar bovenlip getekend et voilà wij zijn onderdeel van de ‘stagparty’. De mannen zijn overwegend ouder dan 35 jaar, sommigen zelfs 50+, en blijven daardoor de hele avond gezellig, want Engelsen. Als het kroegje sluit en er geen vervolg in de club mag plaatsvinden houdt iedereen het voor gezien en zoeken wij ook de camping weer op. De taxi duurt even en de agent waaraan wij vragen waar de taxi-standplaatsen zijn reageert heel vervelend, maar we komen weer veilig thuis. De zondag is zo’n echte zondag waar je lekker niets uitvoert, daar komt bij dat het bewolkt is en regen dreigt en is een dagje uitbrakken snel gemaakt. We wilden eigenlijk nog surfen hier in Frankrijk maar dat komt er dus niet van. We doen wel de hele tijd stoer met het teken van ‘surf’s up dude’ als we in ons surfbusje rijden, maar goed.

Lourdes
Na het brakdagje is het weer tijd voor productiviteit en maken we onze weg naar Lourdes, het is de grootste bedevaartsoord in Frankrijk. Als we het busje parkeren merken we dat ook, het is maandagmiddag en best druk zo rond de grot en het heilige water. Daar komt bij dat er verschillende tourgroepen de kerk bezoeken en verlaten en de souvenirshops en restaurantjes zijn ook allemaal redelijk bezocht. Er lopen mensen met grote en kleine kaarsen rond en grote en kleine containers om te vullen met het wonderwater van Lourdes. Wij zaten er nog over na te denken om ook een emmer te kopen om daar water in te gieten. Het water dat uit de grot komt is namelijk water dat helende eigenschappen heeft, althans volgens de Rooms-Katholieke Kerk die al 69 miraculeuze genezingen heeft toegedicht aan dat water. Wij besluiten het toch niet te doen en maken onze weg richting Toulouse om maar weer op de camping te zitten.

Serignan Plage
Het landschap is al een paar keer veranderd sinds we in Frankrijk rijden en ook nu mogen we weer genieten van een nieuwe omgeving. We rijden namelijk in de uitlopers van de Pyreneeën en dit gebergte blijft aan onze rechterkant meekijken. Ik wilde eigenlijk nog Andorra in, maar aangezien we niet nog meer stress op ons busje willen zetten besluiten we de Pyreneeën maar te laten voor wat het is en op zoek te gaan naar een oud-klasgenote en vriendin van me, Marloes, die ongeveer acht maanden in Serignan-Plage op een camping werkt. De Pyreneeën wil niet dat we weggaan want er staat een partij wind die het ongemakkelijk maakt om te rijden. Gelukkig weten we zonder brokken dit strandplaatsje aan de Middellandse Zee te bereiken en Marloes te ontmoeten. Ook hier waait het nog flink maar ook nu blijft het nog droog. We kletsen en drinken wat met Marloes, krijgen een klein kijkje in het langdurig leven op een camping (eigenlijk is het een campingdorp), Marin gaat het strand op en het zwembad in en de tweede nacht krijgen we een flinke hoosbui over ons heen. Gelukkig is het nacht en hebben we er niet zoveel last van, alhoewel Marin een halve nachtmerrie heeft waarin onze camping overstroomt. Voor ons gelukkig is het niet onze camping die onder water komt te staan, helaas voor anderen is het een camping 50 km meer naar het noorden. Wij vinden het weer in ieder geval niet al te prettig, nemen afscheid van Marloes en gaan op zoek naar windvrije en zonnige gebieden.

Ceyreste en Toulon
Die vinden we in eerste instantie ook ergens nabij Marseille, maar als we daar na een nachtje slapen weer vertrekken zien we een aardig pittig donkere wolk onze kant op komen en proberen te maken dat we wegkomen. We rijden langs Marseille (want gister al doorheen geweest) en komen in Toulon vast te zitten midden in die storm. Ik rijd in eerste instantie nog door, maar wanneer ik door de regen en hagel geen hand voor ogen meer kan zien, parkeer ik het busje ergens beschut. Ik was niet de enige met dit idee en met vier anderen proberen we zo min mogelijk hagelstenen op ons busje te ontvangen, ondertussen stroomt de weg voor ons vol met water en kijken we naar het ontstaan van een rivier. Als de hagel ophoudt en de regen minder wordt kunnen we weer door het raam kijken en zien dat de weg waar we stonden volgestroomd is met auto’s. Nu zitten we vast in het verkeer wat een flinke chaos is geworden, het lijkt me dat er een ongeluk gebeurd is waar al het water heen stroomde en dat we daarom vast staan. We gaan met de nodige moeite weg van onze schuilplaats en parkeren ergens rustig om wat te eten en hopen dat het verkeer weer een beetje doorloopt. Helaas is dit niet het geval omdat belangrijke verkeerswegen tunnels bevatten en die tunnels zitten vol met water en duurt het dus enige tijd voordat we Toulon uit zijn en onze weg richting Saint-Tropez kunnen vervolgen. Het busje heeft verder geen blikschade opgelopen ondanks een flinke tak op ons dak.

Saint-Tropez
Omdat we zo lang stil hebben gestaan in Toulon kunnen we vandaag niet in één keer doorrijden naar een camping nabij Saint-Tropez, maar dat gebeurt de volgende dag gelukkig wel. Port Grimaud is de plaats van de camping en met een veerboot kunnen we ons mengen tussen de rijken. Port Grimaud zelf heeft al enkele jachten in de haven, maar in Saint-Tropez is het allemaal een stapje groter en immenser, ook op de terrasjes zitten de mensen die graag gezien willen worden en dat kunnen lijden. Wij doen daar een rondje en gaan tussen de andere plebs zitten, in een mooi ouderwets straatje nemen we een drankje alvorens naar de citadel te klauteren. Daar hebben we mooi uitzicht over de stad en de baai, genieten daar even van en banen ons een weg terug naar de haven om terug te keren naar de camping. Na de hoosbui van gister is het allemaal al weer flink opgeklaard en omdat de zon ons weer toelacht gaan we ook maar even op het strand liggen. Want dat kan.

Haperende bus
Na de elite van Saint-Tropez is het tijd om de elite van Nice, Cannes en Monaco te leren kennen. Helaas begint onze supervan beetje bij beetje af te takelen; de radio heeft sinds de hagelstorm kuren en laat ons niet meer luisteren naar onze heerlijke CD’s (misschien was hij het niet eens met onze muziekkeuzes), wil één van de 12v opladers ons niet meer voorzien van energie en krijgen we via een flinke knal te horen dat ook de motor zich niet op z’n gemak voelt in de luxe van de Côte d’Azure. Via een schitterende route langs de kust maken wij onze weg richting Cannes (niet zo heel boeiend trouwens) maar als we na een kleine stop op een uitzichtpunt wegrijden horen we iets wat we liever niet horen en hapert de motor opeens met gas geven! En dat terwijl we bergopwaarts rijden! PANIEK!!!! Ik zet de auto snel langs de weg en laat alles even afkoelen, inclusief onze hoofden, voordat ik onze verhuurder Rien een berichtje stuur. Hij belt meteen terug en is bang dat we per ongeluk verkeerde benzine getankt hebben, gelukkig niet het geval. Dan moeten we even ‘onder’ de motorkap kijken, gelukkig weet ik alles van auto’s enzo en via wat aanwijzingen begon ik maar aan wat draadjes en snoertjes te wiebelen. Opeens merken we op dat er een ronde cilinder loshangt en een stalen cilinderhouder, met daarbij een klein groen draadje dat niet op z’n plek zit. De cilinder mogen we nog even laten hangen, maar dat groene draadje zetten we maar weer vast en als we de auto starten doet alles het weer zoals alles het moet doen! Gelukkig! Maar echt comfortabel zitten we niet meer in de auto, toch gaan we verder, want er is nog veel te zien.

Antibes
We vervolgen de mooie route richting Nice en rijden een beetje onverwacht door een schitterend oud dorpje dat Antibes heet, langs hele smalle paadjes en door oude steegjes vinden wij onze weg ook het dorpje weer uit. We besluiten om door te rijden en zo dicht mogelijk bij Monaco in de buurt te kamperen, maar het begint al laat te worden en omdat we Nice niet zo heel boeiend vonden en er geen camping in de buurt is rijden we terug naar Antibes, want dat was allemachtig prachtig. Hier is wel een camping voor ons beschikbaar en als we weer alles op z’n plek gezet hebben nemen we de bus naar Antibes. Voor een euro in de bus, dat zijn nog eens prijzen. We slenteren wat door de oude straatjes, pakken een terrasje hier en daar en genieten met volle teugen van het Franse leven, want zo zijn we. Maar het is al donker geworden en dat betekent dat deze twee oude mensen terug naar huis moeten, de volgende dag is het namelijk weer een stukje rijden.

Monaco
Als we Antibes verlaten hopen we nog even door Nice te kunnen rijden om met ons busje te pronken, maar we moeten eerst even die losse cilinder vast laten zetten bij een garage. Onder toeziend oog van de fotograferende Marin, want dit moet vastgelegd worden, monteert de monteur vakkundig de cilinder. Wij met gebrekkig Frans kunnen deze oude vent gelukkig duidelijk maken wat er mankeert en na een kwartier handenarbeid en voor tien Euro mogen we weer vertrekken. Ondanks dat alles weer op z’n plek zit voelen wij ons nog niet helemaal honderd procent koosjer over alles maar Monaco blijft het doel. Bergje op, bergje af, door een berg heen en daar is Monaco dan. Wat een tegenvaller. Ook erg vervelend om doorheen te rijden, helemaal als er continue een campervan voor je rijdt met 0,00001 km/u. We doen toch geen biertje op het terras hier, maar dat komt omdat we nergens een plek vinden om te parkeren en smeren ‘m snel uit dit prinsdom en vervolgen onze bergachtige route en weten dat we het zuiden nu achter ons moeten laten. We moeten terug naar huis en doen dat via de grote steden Lyon en Parijs, met enkele kleine pitstops.

Tolwegen
Met minder vertrouwen in onze stalen ros proberen we het ergste van de Alpen te vermijden maar kunnen niet ontkomen aan een paar bergetappes. Wederom omringd door een schitterende omgeving proberen we eens via een tolweg wat snelheid te maken om zo wat extra tijd te hebben in Parijs. We pakken een klein beetje tolweg maar zijn niet berekend op de afwezigheid van een hokje met een persoontje erin. Het betaalvakje zat een beetje laag en met pijn en moeite krijg ik het briefgeld in de daarvoor bestemde geldgleuf, maar bij het wisselgeld kan ik helemaal niet. Terwijl de slagboom omhoog staat om ons door te laten stap ik uit om het geld te pakken. Snel stap ik weer in en we weten zonder geraakt te worden de tolweg op te rijden. Wat een gedoe. We moeten de snelweg al snel verlaten om via de groene bordjes richting Lyon te gaan, hier ligt geen snelweg dus moeten we ook maar zigzaggend richting Lyon, dat is alleen veel te ver rijden en ergens aan de voet van de Alpen vinden we een mooie plek om te overnachten; Luc-en-Diois. Maar daarover moesten we wel een col van de buitencategorie overmeesteren. Gelukkig kan onze tijger van een busje dat ook en ondanks de koude nacht weten we zonder problemen het busje ook weer te starten de volgende morgen. We drinken wat koffie en kopen wat brood in het oude pittoreske bergdorpje en zetten de weg in naar Lyon.

We beginnen de volgende morgen weer over die bergwegen, die trouwens allemaal dik in orde zijn, en gaan bij Valence nog maar eens proberen om tijd te winnen via de tolwegen en nu gaan we finaal de fout in, volgens mij hadden we een kaartje moeten regelen toen we op de snelweg kwamen en dat hebben we niet gedaan. Dit resulteerde in een probleem bij het verlaten van de snelweg aangezien de afwezigheid van zo’n kaartje. Gelukkig is alles op te lossen en voor een schamel bedrag van €25,50 mogen we onze weg vervolgen. Dat doen we dus niet meer hè! Maar we zijn wel in razend tempo bij Lyon, dat dan weer wel.