Rugbygames en Whiskey Coke

De dagen tellen niet meer, het kan zaterdag zijn, het kan woensdag zijn. Het maakt allemaal niet meer uit, elke dag is het warm, schijnt de zon en heb ik wel wat werk te verrichten. Als ik 's ochtends wakker wordt weet ik nooit welke dag het is, ik moet eerst goed op de telefoon kijken en dan weet ik het weer. Eigenlijk gebeurt dit vooral tijdens het weekend, op vrijdag omdat het dan bijna weekend is en op maandag omdat het dan om de naweeën van het weekend gaat, zelfs als ik elk weekenddag moet werken van vier tot tien. Maar omdat ik alles chronologisch probeer te beschrijven begin ik bij woensdagavond.

Woensdagavond was er wederom Champions League met een, op papier, erg boeiende wedstrijd tussen Barça en Liverpool. Heb de wedstrijd niet goed gevolgd want er werd weer gebraaid en ben dus af en toe buiten gaan zitten om mee te knabbelen van de kip en de salade, maar het drong wel degelijk tot me door dat Liverpool de wedstrijd in Nou Camp wist te winnen, en dat vind ik niet echt aangenaam en het voldane gevoel van de PSV wedstrijd was meteen weer weg, althans een beetje weer, want dat van PSV is gewoon erg goed! Ik denk dat rond middernacht de groep Nederlanders het voor gezien hield, ze moesten de volgende morgen immers om 05:45 hun bedje uit en wilde toch wat slapen, en dat ik toen ook maar eens de nachtrust opzocht.

De dagen beginnen op elkaar te lijken, want donderdag was volgens mij haast identiek aan de maandag of dinsdag of woensdag, met het verschil dat ik geen voetbal gekeken heb 's avonds en dat de groep Nederlanders er vandoor waren. Beetje 'Boring Thursday' denk ik, Fiona ging ook al vroeg die avond haar nest in omdat ze de volgende dag vroeg naar Swaziland of Mozambique vertrok om daar een weekendje te spenderen met haar vriend, de twee Duitse meiden en Mister Murray. Beetje ge-internet en naar de TV zitten staren tot ik rond half negen met Blizz (weet z'n precieze naam nog steeds niet :/) naar het vliegvield moest om een paar Ierse gasten op te halen. Ieren zijn onverstaanbaar, dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven denk ik, dus het lukte ons niet echt een gesprek aan te knopen met ze. Misschien is mijn Engels wel gewoon erg gevoelig voor accenten,

Vrijdag zou mijn eerste werkdag alleen zijn: Spanning en Sensatieh! Het was erg rustig en ik hoefde niet veel te doen die avond en ik had het geluk dat de groep Zweden en Noren een braai hadden. Kon ik wederom meegenieten van heerlijk gebraaide kip met Noorse salade. De tafel was erg internationaal met iets van drie Zweden, vier Noren, drie Zuid-Afrikanen, een Deen, een Canadees en mij, de Hollander (later werd de Deen vervangen door een Amerikaan). De braai ging tot tien uur door en ik besloot de bar snel te sluiten omdat ik toch wel zin had in een paar wijntjes. De groep ging razendsnel door de drank heen, en omdat de bar al gesloten was (sleutels van de bar worden ingeleverd bij de nachtwaker) besloten om het nabijgelegen restaurant Eastwood een bezoekje te brengen. Daar bleven we tot een uur of 1 aan een tafeltje zitten en genoot ik weer eens van een dubbele gin-tonic (Portugal? Iemand?), en die was echt heerlijk. Het bleef alleen bij die ene gin-tonic, omdat ik niet echt dorst had, het deed wel een beetje zeer, maar niet verontrustend. Had vast en zeker meer pijn gehad na een potje zaalvoetbal, maar dat doe ik hier niet hè.

De volgende morgen lekker uitgeslapen, hoef immers niet om 10.00 uur op het voetbalveld te zijn voor een uitwedstrijd in Veenendaal ofzo. (Ja mensen, ik mis het voetbal toch wel erg!) En ben een beetje wezen hangen met de Scandi's bij het zwembad, met Mothibi (een weekendwerknemer) tijdens Fulham – Manchester United (negen punten los!) en in de tuin met een boek. Ben momenteel 'De Bank' aan het lezen van een auteur die wordt beschreven al de vrouwelijk John Grisham, dat zit vast wel snor. De Scandi's gingen naar de rugbywedstrijd die in het nabij gelegen Loftus Versfeld stadion gespeeld werd. Als je bij ons de deur uitloopt zie je het stadion liggen, loop de straat uit en ga je linksaf dan loop je zo de gates in, het is erg dichtbij. Maar ik moest helaas werken, dus heb ik Manchester United afgekeken en met een half oog naar de rugbywedstrijd gekeken op televisie. Het einde van de wedstrijd was subliem (voor de rugby-ers dan) de Blue Bulls (het thuis team met de slogan: Ons bloed is blou: Blou Bulle!! Ze zijn je hier ver voor Jan) stond, met nog tien minuten te gaan, met een punt voor op de Chiefs, die met nog twee minuten op de klok met een schot van afstand drie punten scoorde. In die twee minuten hielden de Bulls continue de rugbybal in bezit en maakten geen fouten. In de 83e minuut lukte het de Bulls om door te dringen en wist een gast, net voordat hij buiten de lijn werd geduwd, een duik te maken en te scoren. Jajaja, best spannend! De Bulls hadden gewonnen en dat was reden tot een feestje. Nadat ik om 22:00 afgesloten had ben ik naar Eastwood gegaan waar de Scandi's, met een Canadees en drie Zuid-Afrikanen lekker aan het drinken waren. Ik sloot me daar gezellig bij aan en nam wat biertjes alvorens we met een taxi naar Hatfield vertrokken. En deze taxi's zijn beter dan de Nederlandse, want ze laten zowaar zeven personen toe in een auto omdat ze in de kofferbak nog twee stoelen hebben gepleurd. Goede zaak dus en met z'n zevenen (er gingen er een paar niet mee omdat ze niet echt veel zin meer hadden ofzo) zijn we wat kroegjes en terrasjes afgegaan om te eindigen bij dezelfde kroeg als toen met die Nederlanders, weten iemand die naam? Ik niet in ieder geval. Het was supergezellig, de Zweden en Noren zijn grappige mensen en het dansen leek nergens op bij de drie gozers die mee waren. Dus dat leverde af en toe hi-laaaa-rische momenten op en die momenten duurde tot een uurtje of 4:00 toen ze de bar dichtgooiden. Met vier mensen overgebleven teruggelopen om de volgende morgen allemaal brak bij het zwembad te verschijnen. De een met hoofdpijn, de ander die de hele dag niet wakker zou zijn en weer een ander die maar net besefte dat de zon scheen. Ik daarentegen was topfit, waarschijnlijk nog half dronken want heb de hele avond whisky-cola naar binnen gemikt. Give me a double!

Die zondag zijn we naar de markt gegaan op Hatfield om te ontbijten, iedereen (nou ja, bijna iedereen dan) was ZO hongerig en dorstig (deed best zeer!) dat er gegeten moest worden, en snel ook het liefst.... Maar ja, T.I.A. (This Is Africa) en we moesten nog best lang wachten voordat er gesmuld kon worden. Nog hongeriger, maar gelukkig minder pijn aan het keelgat kwam het eten eindelijk aanzetten, maar de quiche van één van de Noren werd halverwege met een gezicht op ranzig weggeschoven. D'r zat gadverdamme een haar in, met een Canadees in ons midden werden er al direct plannen gesmeed om er een dikke rechtzaak van te maken en een schadeclaim in te dienen wegens het verpesten van twee maanden Zuid-Afrika. Het bleef bij het aangeven van het haartje en deze quiche wegschrappen van de bon. Sja, wie eet er dan ook quiche als ontbijt. Niet lang daarna zijn we huiswaarts gekeerd zodat ik aan het werk kon en de voetballiefhebbers een uur later de Carling Cup finale tussen de broekies van Arsenal tegen de elite supersterren van Chelsea. Het begon spectaculair met een goed Arsenal, werd voorspelbaar door het ervaren Chelsea, was even choquerend met een knock-out van Terry en eindigde knalled met een vechtpartij tussen twee Afrikanen! De rest van de avond gebeurde er vervolgens weinig tot Black Hawk Down (iemand het ooit opgevallen dat de VS-vlag omgedraaid is, weet iemand waarom in vredesnaam?) opgezet werd. Had die nog niet gezien en was best vet, een leuke manier van werken, dat kan ik je wel vertellen. Na een klein probleempje rond twaalf uur; dubbelgeboekte kamers en dus ontevreden Zweden, een ongebruikte kamer toch in gebruik laten nemen en dus twee gematigd tevreden Zweden, dan toch de nachtrust opzoeken. Maar vannacht werden Aslain (ofzo, mijn kamergenoot), die was teruggekomen van een bijna-weekend Pilanesberg en ik opgeschrikt door onverwacht bezoek. Het zal wel een uurtje of half twee zijn geweest toen de deur, die nooit op slot zit, opeens langzaam open ging en er iets al zachtjes rinkelend de kamer binnendrong. Mmm, dacht ik, mmm dacht Aslain, wat zou dat nou kunnen zijn en het licht dat vijf tellen later aansprong onthulde een dikke bruine hond die op de grond kwam slapen. Het was Bazaan de hond van eigenaar Francois die nog dikker dan de keeper van Troppo Cazzo is, en minstens net zo lui als de oorspronkelijke bewoners van Zuid-Afrika, het beest doet de hele dag bar weinig tot er eten gekookt of gegeten wordt! Ik discrimineer niet hoor, ik constateer feiten :P. Dit nachtelijke avontuur zorgde evengoed voor een niet al te goede nachtrust en tegen de dageraad wist ik eindelijk in slaap te vallen. (Ik schat dat jullie ondertussen ook niet al te wakker meer zijn, man wat een wall of text)

De telefoon die een uur later ging heb ik van mijn leven niet over horen gaan en ik vroeg me ook af waar ik in vredesnaam was toen Jan mij kwam wakker maken met de mededeling dat Clifford wat later was en of ik even de bar kon openen.... Nee!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dat KAN niet, ik MOET slapen!!!!! Nou, toch maar gedaan en om 8:30 ofzo kwam Clifford aanzetten dus ik weer mijn nestje in, maar ja van slapen kwam weinig meer en toen ben ik maar begonnen met het uiteenzetten van deze huge update. Hoewel er weinig te vertellen is, toch een lang verhaal. Ik had journalist moeten worden, had ik misschien nog een fotograaf nodig gehad om reportage te doen in Zuid-Afrika over de toenemende criminaliteit. Na een paar minuten schrijven toch wat slaap te pakken weten te krijgen, een uurtje ofzo en toen maar in alle brakheid naar het zwembad. Dertig minuten later met Joleen (de Canadees) meegegaan om boodschappen te doen om daarna weer bij het zwembad te gaan liggen, alhoewel, ik heb zojuist de meest actieve dag van 2007 achter de kiezen, wáááát van de 21e eeuw misschien wel. Want ik had de volleybal, die dient als voetbal (doh), meegenomen en mevrouw de Canadees heeft zelf ook 'soccer' (blegh) gespeeld en ik moet zeggen dat ze niet verkeerd kon trappen. We hielden het bij overtrappen, want haar rok bood weinig vrijheid voor hooghouden, maar het overspelen deed ze zowel met links als met rechts niet slecht. Misschien moet ze maar trainer worden van Troppo Cazzo en meteen masseuse en verzorgster en bierslet ook, hoewel ik denk dat Carla toch beter is in het behandelen van blessures en bier halen, denk ik hoor! Nadat ze een uur later uitgeput op de bank ging zitten bleef ik wat aankloten met de bal en heb ik een nieuwe move geleerd, jaja zowaar een nieuwe move, en ik wil dat elke Troppo Cazzo spelers (inclusief Zuje en Plak) datgene kunnen wat ik nu ga, althans probeer, te beschrijven:
Ik neem voor het gemak een rechtsbenige speler die de move genaamd 'the milkshake' compleet uitvoert. Je moet de bal zeven keer hooghouden, niet meer niet minder, maar dat moet je op een speciale manier doen. Je moet hem namelijk via je rechtervoet naar je rechterbovenbeen spelen om het vervolgens door te passen naar je rechtershouder die de bal weer naar het hoofd doorspeelt. Het hoofd probeert de bal op de linkershouder te plaatsen, die weer overzichtelijk aflegt op het linkerbovenbeen en de final touch overlaat aan de linkervoet. Dus: voet, dijbeen, schouder, hoofd, schouder, dijbeen, voet, maar dan wel van links naar rechts of van rechts naar links.... Beetje duidelijk? Oefenen maar biatches!

Anyway, na heel even te hebben uitgerust weer verder gegaan met hooghouden tot Joleen terugkwam om te zien of ik 'The Milkshake' al kon uitvoeren, want de beloning was op trainingskamp een milkshake en dat zag ik ook wel zitten. Na een poosje kloten lukte het dan uiteindelijk ook en omdat er toch nog twee Zweden moesten pinnen zijn we inderdaad richting Hatfield gegaan om een milkshake te halen. De nerds daar hadden geen milkshake aardbei dus heb ik maar smoothie banaan genomen. Man die krengen smaken goed zeg en zijn niet eens koud, ietsjes aan de prijzige kant (16,20 rand), maar dat mag de pret niet drukken. Daarna helaas afscheid genomen van Joleen, zij vertrok via London (waar ze wellicht Arsenal vs PSV gaan kijken) terug naar Vancouver. Het eerste afscheid van een Zuid-Afrika vriend, de eerste van vele die nog zullen volgen. Toen was het toch wel vier uur geweest, maar gelukkig was Fiona terug van haar weekendje naar Swaziland en hoefde ik me die avond verder geen druk te maken. Toen ik een beetje zat te chillen voor de TV vroegen Magnus en Gustav of er nog mensen waren die meegingen om te rennen. Nou, daar moest ik toch nog wel even goed over nadenken, maar liet me overhalen om het eens te proberen en ja hoor, daar gingen we op zoek naar een plaats waar het gemakkelijk was om te rennen. Gewoon het Loftus Versfeld stadion proberen, helaas kregen we geen toestemming om daar op de trainingsvelden te joggen en vonden we een nabij gelegen gebiedje waar we ons parcour uitzetten. Het was zowat een hindernisparcour met ongelijke stukken gras, asfalt en grind, een grote hoeveelheid gedumpt meuk en stenen all over the place. Maar vijf rondjes, vierentwintig en een slappe benen later toch een voldaan gevoel. Het lijkt erop dat het toch geen vakantie is, wat een gezwoeg. Wat gegeten en naar de film 'Blood Diamond' geweest. Als je in Afrika zit dan geeft zo'n film toch wat extra's mee hè, best leuke film met grappige momenten en het extra tintje dat het in Afrika zijn meegeeft laat zich zeker gelden. Laat me wel even zo vrij zijn om te melden dat de film R14,- was, de medium mango-orange juice R9,50, een grote popcorn (die nergens naar smaakte) R13,- en een zakje winegums R8,50 was. Dat dus neer komt op een avondje bioscoop met te veel eten en drinken daarbij zo rond vier-en-halve euro kost.
Na de film teruggelopen, dat duurt zo'n 15 minuten en besloten om deze update tot een einde te breien. Vandaag heb ik mezelf afgebeuld en misschien kom ik wel fitter dan ooit terug naar het koude kikkerlandje!