Een kort verhaal over El Mirador

Tijd voor een update, kleintje maar hoor, een kleintje met vele activeiten weliswaar want ik ben op een tour toer gegaan. Wat ik daarmee bedoel? Ik heb de afgelopen periode flink wat geld uitgegeven aan tours, zo ben ik in San Ignacio, Belize op de befaamde ATM cave tour geweest en naar Mountain Pine Ridge. In Guatemala een tour gedaan naar Tikal (momenteel de grootste Maya site dat blootgelegd is dacht ik) en nog iets veel bijzonderderererers, ik ben namelijk op een vijfdaagse tour door de jungle geweest dat mij en Michelle naar, waarschijnlijk, de grootste Maya site ooit bracht. Maar die is nauwelijks blootgelegd omdat het gebied immens groot is. Sja, als je al twee dagen moeten lopen door de jungle om er te komen, kun je wel begrijpen dat het best groot is toch? Tot slot ben ik nog naar een riviertje met een mooi uitzicht geweest, Daartussendoor en daarna zijn natuurlijk ook nog de nodige dingen gebeurd, maar dat komt wellicht naar boven.

San Ignacio, Belize
Beginnen dan maar waar ik gebleven was, in Caye Caulker had ik een ontmoeting met Michelle en Vanessa en die zou ik in de ochtend verlaten om ze de volgende dag weer in San Ignacio te begroeten, waarom ik niet met ze meereis? Josine heeft haar laatste dag in Belize voordat ze teruggaat richting Cancun en daarna Nederland en het is toch leuk om zo'n laatste avond te vieren. Dus vandaar dat ik 's ochtends rond een uurtje of half tien met backpack en al richting de boot ga om naar Belize City te reizen, daar aangekomen sta ik even op het station te wachten tot de bus komt en dat werd geen pretje, die bus en zo, hoewel het wel weer zo'n typische Centraalamerikaanse ervaring is. Watskeburt? Nou, eerst moet ik een half uurtje wachten voor de bus komt, maar dat maakt me natuurlijk niet zo gek veel uit, maar op het moment dat de bus komt zie ik opeens een stroom mensen richting de bus gaan... Ik doe nog de nodige moeite om erbij in te komen, druk m'n tas voor me uit, druk m'n backpack over een paar mensen en til mezelf de bus in. Ik ben wel binnen, maar kan helaas niet zitten, ach dat overleef ik ook wel denk ik... Helaas blijkt een kleine minuut later dat ik geen geluk heb, want alle mensen zonder zitplaats worden vriendelijk doch dringend verzocht om de bus te verlaten. Balen. Dus toch de volgende bus maar pakken dan, die komt gelukkig tien minuten later en dit keer laat ik me niet overvallen door de stroom mensen, ik zorg ervoor dat ik bij de nooduitgang van de bus ben, pleur alles weer naar binnen en ga op een stoel zitten. Mijn plek is veilig en de bus mag vertrekken, gelukkig doet ie dat en een paar uurtjes later arriveer ik in San Ignacio, op zoek naar Josine en Bram. Gelukkig wist ik waar ze verblijven en zitten zij op het balkonnetje te chillen, no problemo dus. 's Avonds gezellig stappen, want Josine kan natuurlijk niet zonder 'fiesta' haar laatste avond beleven en het is best druk in de enige discotheek/kroeg die we vinden en ook best gezellig dus het wordt weer laat en Josine verlaat de volgende morgen het land iets later dan gepland.

Bram en ik doen deze dag ook maar wat rustig aan omdat we geen tour geboekt hebben, er voor de rest niet zo gek veel te doen is en we weten dat Michelle en Vanessa onderweg zijn. Dus zitten we een beetje op het balkon in de zon en besluiten we even in de rivier te zwemmen en kijken of we zo'n rotsje kunnen vinden om van in het water te springen. Vlak voordat we vertrekken zien we twee backpackers aanwaggelen. Ik zal de woorden van Bram gebruiken: "Volgens mij komen Vanessa en Michelle daar aan, duo penotti." En Bram had gelijk, het waren Vanesse en Michelle inderdaad die daar richting onze guesthouse kwamen. Wederom een reünie dus en Bram en ik besluiten om evengoed nog even de rivier in te jumpen van waar dan ook. Daarna weer terug, eten en plannen maken voor de komende dagen, Bram besluit om net als mij aan Vanessa en Michelle te gaan hangen en we besluiten om met z'n vieren een tour te doen naar Mountain Pine Ridge de volgende morgen, we krijgen dan ook de aanbieding om de welkbekende ATM-tour te doen, maar daar moeten we nog even over nadenken. Het is deze avond zondag en op zondag moeten we natuurlijk wel even een stapje wagen, de enige kroeg/discotheek waar muziek vandaan komt besluiten we maar binnen te treden en we zien een redelijk gapende leegte, waar enkel wat mensen aan de bar staan te praten of achterin het pand te gamen. Maar wij lieten ons natuurlijk niet gekmaken en besloten even een dansje te wagen, drie gringo's en een chinolita (of hoe je het ook spelt) op de vloer, het was blijkbaar zo slecht dat het licht uitging... Wel het gesprek van de avond, dag en rest van week. Maar goed de tour dus, eerst gaan we een grot, de Rio Frio Cave, in waar Mayas vroeger rituelen hebben uitgevoerd en krijgen we een hele lading met Maya historie en het hoe en wat over ons heen gegooid. Gelukkig spreekt de gids duidelijk Engels en is het allemaal goed te volgen. Na deze kleine grot gaan we lunchen bij een paar kleine watervalletjes, Rio on Pools, wat er allemaal best gezellig uitziet en daarna is het tijd voor het hoogtepunt van de tour, voor als je van watervallen en zwemmen houdt tenminste: Big Rock Waterfall. En redelijke waterval waar gezwommen bij kan worden, de waterval zelf wordt omringt door rotsen en Bram en ik kunnen tot een meter of zes/zeven, misschien hoger, klimmen om er daarna vanaf te springen. Best vet dus, saltootje hier, pijntje daar maar wel leuk :). Hier blijven we even relaxen en wanneer de zon achter de bomen verdwijnt en het opwarmen minder makkelijk gaat besluiten we 'm te peren. De klim terug naar de auto is nog best een lastige, maar niets is te moeilijk voor ons Hollanders, daarna leggen we nog even een bezoekje af bij een artiest die een groot hoofd in de tuin heeft staan (voor illustraties verwijs ik maar naar de foto site http://picasaweb.google.nl/flepser ).

Michelle en ik besluiten om de volgende dag nog even de ATM (Actun Tunichil Muknal) tour te doen, om de dag later te vertrekken richting Flores en Tikal. Bram had de ATM tour al gedaan met Josine en Vanessa is iets te tranquilo voor fysiek inspannende tours dus gingen we met z'n tweeën, best prijzig, maar achteraf zeker wel de moeite waard. De ATM tour is één van de bekendste tours in Centraal-Amerika en het laat ook wel blijken waarom dat zo is. 's Ochtends rond een uurtje of acht worden we opgewacht om richting de grot te gaan waar het allemaal zou gebeuren, onze gids is stevige Creool (half Maya en half Afrikaans) met een goede dosis humor en een zelfverzekerde uitstraling om hem heen. Hij is een echte bushdoctor en was erbij toen archeologen de grot die we gaan bezoeken ontdekten, in 1989, hij kan het dus wel dromen allemaal, maar is een trotse man en met veel liefde praat hij over de omgeving, het oerwoud, de grotten en de historie van de Mayas. De rit richting het afzetplaats is een gezellige met veel informatie over de natuur en zijn geschiedenis, we komen er achter dat hij al vanaf jongs af aan in de jungle rondloopt, er een hutje heeft waar hij zelfvoorziend is en regelmatig erheen gaat om te ontspannen, een studie gevolgd heeft in de States en daarom ook erg goed Engels kan. Hij gebruikt geen namen maar steden/landen om ons aan te spreken en dat levert af en toe leuke situaties op. Als we aankomen bij de plek vanwaar we moeten hiken doet hij nog even een laatste check en met een big ass machette gaat Patrick 50 minuten lang voorop, want we moeten hiken door de jungle om bij de ingang van de grot te komen. Eenmaal aangekomen kunnen we naar beneden klauteren en moeten vervolgens een meter of 15-20 zwemmen voor we weer ergens komen waar we kunnen staan, vervolgens het hoekje om, zaklantaarns aan en de ge-wel-di-ge grotten aanschouwen. Met het beetje licht dat we hebben moeten we ons een weg zien te banen door het water, over rotsen, langs stalectieten en stalagmieten. Soms kunnen we niet staan en moeten we weer zwemmen, soms zit je tot aan je heupen in het water en soms kun je gewoon normaal lopen. Het duurt ongeveer anderhalve uur denk ik voordat we bij het eindpunt komen waar we geen water meer hebben en in deze anderhalve uur vertelt Patrick honderduit over het ontstaan van de grotten, hoe grotten op een natuurlijke wijzen weer dichtslippen, de reden waarom de Mayas hier waren, over de dieren die in de grotten verblijven en licht hij ons een beetje in van wat er te wachten staat als we eenmaal omhoog zijn geklauterd. Want het eindpunt is nog lang niet het eindpunt, een gevaarlijke klim leidt de groep, op sokken want schoenen kunnen de boel kapotmaken, naar en grote gapende leegte waar je in eerste instantie helemaal niets bijzonders kan zien, behalve dat de zijkanten er indrukwekkend genoeg uitzien om al te zeggen dat de toer geslaagd is. Maar dan laat Patrick het echte werk zien, tientallen potten en pannen (artifacts) die de Mayas hebben achter gelaten enkele jaren geleden. Die artifacts staan daar omdat ze geofferd zijn aan de regengod, na deze artifacts steken er wat andere dingen boven het zand: skeletten van, naar alle waarschijnlijkheid, geofferde mayas, het hoogtepunt van de toer (voor mij was het het klauteren door de grotten) is het volledige skelet van een Maya prinses, 'The Crystal Lady'. Na enkele blikken is het tijd om weer terug te klauteren en zwemmen richting het kamp, om daarna weer terug te wandelen naar de auto en gedropt te worden in San Ignacio. Deze tour is echt een must-do, in Egypte ga je naar de Giza pyramides, in Rome ga je naar het Colloseum en in Belize doe je de ATM-tour. Je bevindt je in principe in een levend museum, want naar verluidt, is alles wat er gevonden is in deze cave onberoerd gelaten door de archeologen en hebben kapers/looters hun kans niet weten te grijpen om het leeg te roven. Na de tour is het weer even ontspannen en wordt er 's avonds wat gepooled, de volgende dag staat Flores in Guatemala op het programma en daar willen we niet al te laat heen.

Flores, Guatemala
De rit richting Flores gaat redelijk gemakkelijk, we vinden een taxi chauffeur die ons vieren wel even naar de grens wil brengen, de grensovergang is een makkie en vervolgens is er een gast met een minibus die toch naar Flores gaat en ons voor 10 USD elk wel even een liftje wil geven. En aangezien het een rit is van zo'n vier uur ofzo vinden wij het wel prima, helemaal omdat iemand eerder al het dubbele vroeg. Eenmaal aangekomen in Flores worden we zelfs afgezet bij het hostel waar we heen wilden en wordt het meteen kijken wanneer we naar Tikal kunnen. Flores zelf is weer zo'n gehucht waar niets te doen valt, het is een eilandje in een meer en ontzettend klein, geen grote discotheken en drukke kroegen dus, maar dat maakt niet uit, want in het hostel zelf is het gezellig genoeg, tot een uurtje of tien. Want dan gaat de muziek uit en moet je zachtjes doen van de manager...

Maar goed, het is niet anders, Tikal dan maar. De volgende morgen vertrekken we richting Tikal en dat ging niet al te gemakkelijk: Doordat we een stuk later opstaan dan we willen lopen we een uur vertraging op, vervolgens komt de shuttlebus die we na het opstaan boeken anderhalf uur later ofzo en komen we pas om 12:00uur in Tikal aan. Gelukkig heeft elk nadeel een voordeel, omdat we zo laat zijn, zijn de meeste bezoekers al weer Tikal uit en hebben we het geluk dat het bewolkt is en dus niet al te warm wordt. Ik moet er nog even bij vermelden dat we een Vlaamse Reus meegenomen hebben naar Tikal, een beer van een vent uit Gent (dacht ik) die ook in het hostel zit. Maar dat is weer overbodige informatie om zo het verhaal nog wat te rekken. Tikal dus, we 'huren' een gids en vier uur later zijn we het park weer uit, met een dosis informatie en mooie gebouwen en uitzichten op het netvlies. Tikal is één van de grootste Maya steden/ruines van het moment, groter nog dan Chichen Itza, en is best goed geëxcaveerd hierdoor kan het meeste beklommen worden en krijg je een goed beeld/idee van hoe de steden er vroeger uitzagen. Ik kan er best veel over vertellen, maar zoals eigenlijk met alles zou ik eigenlijk willen zeggen: Ga er maar eens kijken! Er zijn twee grote pyramides die je beklimmen kunt en van daaruit kun je over de jungle kijken en zie je de andere tempels en het grote plein, best mooi om te zien dus. Het grote plein is ook best indrukkwekkend, ze hebben daar, naar mijn idee, alles blootgelegd en er staan twee tempels tegenover elkaar, met daarnaast een voetbalveld van vroeger, er tussenin wat heilige stenen en aan de andere kant plateaus die ook de hoogte in leiden, sja moeilijk uit te leggen, je moet de foto's maar zien :)

Weer aangekomen in het hostel in Flores raken Michelle en ik erg geïnterresseerd in een Maya gebied dat de naam El Mirador draagt. Volgens de Lonely Planet is dit de grootste site momenteel gevonden, nauwelijks blootgelegd en zeker de moeite waard als je de tijd er voor hebt. Al snel blijkt dat Bram en Vanessa het zeker niet doen gaan (Vanessa want die is tranquilo en Bram is dodelijk allergisch voor wespen, en het bleek achteraf maar goed ook) en na lang wikken en wegen besluiten Michelle en ik het wel te doen. We hakken de knoop door en willen vrijdag (de volgende morgen) meteen vertrekken, Jeronimo (als dat echt z'n naam is, de manager van het hostel) kent wel een bedrijfje dat tours naar El Mirador regelt en zorgt ervoor dat we een afspraak hebben die avond nog. Voor $270 USD zijn wij uitgenodigd om vijf dagen door de jungle te hiken met z'n tweeën en een gids, maar zegt ie, maar zaterdag gaat er een groep van twaalf mensen en die gaan zes dagen hiken door de jungle om zo het gehele gebied te bezichtigen. Dat gaat ons dan twee dagen tijd extra kosten, maar besparen we $110 USD en ondanks dat Michelle er wat tegenop kijkt om twee dagen extra te verliezen besluit ze gelukkig toch met deze man in zee te gaan. We boeken, betalen en weten dat we niet meer terug kunnen nu... Het gaat echt gebeuren, zes dagen in de jungle. Lopen. Wat een avontuur, ik ben er nog een beetje zenuwachtig van als ik dit schrijf, haha. Bram en Vanesse besluiten samen wat steden aan te doen vanaf zaterdag en het plan is om dan in Antigua een week later weer samen te komen. Vrijdag wordt dus een rustig dagje, want zaterdag gaat de wekker vroeg en wordt het zes dagen afzien. Vrijdag is de dag de laatste goede lunch, het laatste avondmaal (galgenmaal zoals Bram dat noemt), de laatste nacht op een normaal bed, de laatste avond keiharde muziek, de laatste avond met een verbinding naar de wereld, oftewel het eind van luxe (zaterdagmorgen kan er nog warm gedouched worden en krijgen we ontbijt). Dat moeten we zeker niet vergeten, dus genieten we overal nog even extra van. 's Avonds komt die Nederlandse Jeronimo nog even vragen wat wij precies gaan doen, want hij heeft nog een Fransman gevonden die wel meewilt, maar niet heeft kunnen boeken omdat hij pas net aangekomen is in Flores en eerst wil zien wat voor groep mensen het zijn. De vraag is in ieder geval of wij hem mee willen nemen naar de touroperator zodat hij kan zien of het nog mogelijk is enzo. Tuurlijk, want zo zijn wij.

El Mirador, Guatemala
Zaterdagochtend rond 5:30 is het dan zover, tijd voor een laatste ochtend in de Guatemalteekse samenleving, civilizatie, alvorens zes dagen lang overgeleverd te zijn aan de wetten van de jungle. De laatste uurtjes spenderen in de weelde van warm douchewater, verse en goede maaltijden en de privacy en gemak van een heus toilet. Helaas is niets minder waar, de douche is niet bepaald warm, zeg maar keikoud. Ik probeer met mijn beperkte kennis van techniek even de heater aan de praat te krijgen, maar ik word getrakteerd op een stroomschok. Een plons koud water en electriciteit, daar kun je zelfs Vanessa om vier uur 's ochtends direct mee wakker krijgen. Mij ook trouwens. Ik laat me deze laatste kans op een douche natuurlijk niet ontnemen en neem de tegenslagen voor lief, want misschien is er wel helemaal geen douche mogelijkheid in de jungle. Michelle ondergaat de koude douche ook en als we allebei alle nodige spullen bij elkaar geraapt hebben is het wachten op de minibus, samen Matthieu de Fransman. Iets na zessen komt het busje aanzetten en rijdt ons richting het ontbijt. Tijdens de rit komen er nog een paar mensen ons gezelschap houden en het lijkt ons niet minder dan logisch dat deze mensen het ook leuk vinden om zes dagen te lopen naar oude tempels in de jungle, alvorens te arriveren bij het ontbijt

Bij het restaurant aangekomen mogen we plaatsnemen en één voor één drupellen alle deelnemers binnen. Matthieu heeft al besloten dat hij het gewoon maar doet en probeert zijn toegangsbewijs te bemachtigen. We maken tijdens het ontbijt kennis met de grote groep anderen die net zo gek zijn als wij. Het blijkt uiteindelijk een gezelschap te worden van 15(!) reizigers, met één gids en een kok + knecht. De gids gaat onder de naam Raoul en is een man van 53(!) die al 62(!) keer op een neer gelopen is naar El Mirador. Hij loopt mank en heeft verband om zijn vinger... Niet echt gerustellend als je het mij vraagt, maar als je het al 62 keer gedaan hebt zul je wel de nodige ervaring hebben toch? En als een manke man van 53 heen en weer naar El Mirador kan kuieren, dan kan ik dat toch ook vast wel, geen zorgen dus. De groep reizigers bestaat uit verschillende soorten mensen (joh), jong en ouder en vanuit verschillende landen: Er zijn vier mannelijke en drie vrouwelijke Israëliërs van 21 tot 25 jaar die uit het Israëlische leger zijn gekomen en nu Centraal Amerika rondreizen, een Libanese Fransman van 30 jaar die enkel en alleen met een klein tasje de ganze wereld doortrekt, twee Argentijnse meiden van 24 die al werkend hun weg maken naar Mexico, een Frans-Canadese vrouw, een vrouw uit Barcelona en twee Nederlanders (Michelle en ik dus).

Bij het ontbijt praten Michelle en ik over hoe vet het wel niet is om zes dagen door de jungle te lopen en alles maar te zien, hoe zwaar het weleens zou kunnen worden, hoe groot het wel niet zal zijn, hoeveel er wel niet blootgelegd is en vooral hoe cool wij wel niet zijn om het gewoon even te doen. Maar wanneer wij ook in het Engels praten krijgen we van de Catalaanse Eva te horen dat zij maar vijf dagen gaat, en volgens haar iedereen maar vijf dagen gaat. Even navragen hoe dat precies zit, en het is inderdaad 'maar' vijf dagen. Een beetje jammer en zonde, maar nu hebben we een dag extra om iets anders te doen als we terug komen. Vijf dagen door de jungle met een grote groep mensen; The Fellowship of El Mirador is compleet wanneer blijkt dat Matthieu ook mee mag. Als de shuttlebus bijna gereed is geeft onze tourguide Raoul nog even de tip dat, als je alcohol wilt drinken, je dat het beste nu kan inslaan, want in Carmelita hebben ze geen slijterij (en in de jungle ook niet, *cough* haha! *cough*). En ondanks dat Michelle en ik ons ontzettend goed voorbereid hebben de avond ervoor; zo goed als alle pakjes drinken, gezonde candy/energybars, lollies en koek die het winkeltje op voorraad had hebben we meegenomen. Besloten toch nog even te doen wat we gister besloten niet te doen, wodka en jus d'orange inslaan. Want stel dat we daar zin in krijgen! Dat nog even snel doen en daarna konden we eindelijk richting Carmelita, het eind van de menselijke wereld en het begin van die van de natuur.

Daar eenmaal aangekomen moeten de noodzakelijke spullen zoals water en eten en onze tassen van het busje naar de ezels geladen worden en tegen de tijd dat dit allemaal gedaan is, is het rond 12:00 en zo ongeveer het heetst van de dag, maar dan gaan we dan echt daadwerkelijk onderweg, vijf uur lang wandelen, makkie toch? De eerste dag zal uiteindelijk iets meer problemen opleveren dan verwacht, maar overleven dat lukt wel, want zo zijn we. Wat is nou het geval, na een paar uur lopen is de watervoorraad bij de meeste mensen dusdanig geslonken dat het tijd wordt om bij te vullen. En op de plek waar we gaan lunchen zouden dan een paar jerrycans moeten staan die de ondraaglijke pijn aan de dorst kunnen verlichten (zit geen bier in, weghalen zit er niet bij vandaag). Maar die jerrycans, je kunt het al raden, die staan er niet. Lichte paniek, heel licht maar hoor, ik heb nog water zat en Michelle ook, want wij zijn verstandig met ons water geweest. Maar een paar mensen waren niet zo van de zuinigheid en die zijn er wat minder blij mee. Vooral de normaal zo vrolijke Amir, één van de Israëlische commando's, raakt een beetje in de stress