Tommyknockers Tommyknockers

Tommyknockers, Tommyknockers

'Oh hey daar, hoe gaat het?'
'Eh, prima, en met jou?'
'Ook fantastisch hoor, een beetje koud misschien, maar dat is niet zo'n probleem. Maareh, mijn naam is Jesper en ik ben vandaag op pad gestuurd door CARE Australie om iedereen te vertellen wat we momenteel allemaal aan het doen zijn. Heb je eerder van CARE gehoord? Misschien herken je ons logo?'
'Ehm, ik moet je zeggen dat ik niet met CARE bekend ben nee.'
'Aha, geen probleem, om je een beeld te schetsen; wij zijn een internationale humanitaire hulporganisatie die vechten tegen wereldwijde armoede, mensenhandel, prostitutie en de nare zaken die als gevolg daarvan ontstaan. Veel mensen realizeren zich niet dat er momenteel 50 miljoen 12-jarige meisjes zijn die op het punt staan om gedwongen de prostitutie in te gaan. Best schokerend toch? Wij zijn een NGO en krijgen dus geen hulp van de overheid, alles wat wij doen kunnen we alleen doen met de hulp van giften van goede mensen als jezelf. Dus mijn baan is best simpel, ik moet iedereen in deze buurt vragen dat als je iets kleins zou verliezen, iets van 5 dollar in de week, zou je daar teveel slaap over verliezen?'
'Ehm, nee, niet bepaald'
'Precies, dat komt neer op een bakkie koffie per week, nietwaar?'
'Heh, zo ongeveer wel ja'
'Nou alles wat we doen vandaag is het invullen van een formulier, dat over enkele weken start en terugkomt als een maandelijkse bijdrage voor zolang jij je dat kan veroorloven. Veel mensen doen dit als een automatische incasso van hun bankrekening, maar de meesten gooien het op hun creditcard omdat je dan weer punten daarvoor terugkrijgt. Dus wat werkt het beste voor jou?'

Dit is mijn vrij vertaalde script dat ik bij elke deur aan de man moet brengen, want lieve mensen, in Australie het land van de kangeroes, koala beertjes, footy en surf dudes en dudettes heb ik besloten voor het goede doel te werken. En dan niet vanachter de telefoon mensen al bellend lastigvallen, of op straat mensen aan te houden om mijn verhaal te doen terwijl men haast heeft om de metro of train te pakken. Nee, lieve lezers, ik doe het veel persoonlijker, ik kom je opzoeken in de luchtbel van veiligheid en klop op je deur of druk op je deurbel. Bam, daar staan we dan, oog-in-oog met elkander, terwijl jij zoekt naar lullige excuses om vooral niets te geven aan het goede doel, pareer ik die lullige excuses met feiten en verhalen. Meestal win jij, maar soms winnen die mensen waar ik voor op je deur geklopt hebt. Of jij het vervelend vindt om mij op je stoepie aan te treffen? Nee hoor, want jij dacht net aan je deurbel en wanneer ik zou aanbellen. En als ik dan hard aan het werk ben komen er altijd bepaalde liederen naar boven die ik dan zachtjes zing, zoals het liedje uit het boek van Stephen King;

'Late last night and the night before,
Tommyknockers, Tommyknockers, knocking at the door.
I want to go out, don't know if I can,
'Cause I'm so afraid of the Tommyknocker man.'

of natuurlijk een oude kraker!


'Daaaaaaaaaaaaaaaaaaar wordt aan de deur geklopt,
hard geklopt, zacht geklopt,
Daaaaaaaaaaaaaaaaaaar wordt op de deur geklopt,
wie zou dat zijn?

Wees maar gerust mijn kind,
Ik ben een goede vrind,
Het is mijn accent dat 't 'm doet
en ik meen het toch zeer goed

Want ik kom van CARE Australie,
CARE Australie, CARE Australie,
Heb jij misschien nog wat geld,
dat je me niet hebt verteld

Kom en 'join the sign-up party'
Dat is echt arty-farty,
Kom en 'join the sign-up party'
Dat is echt vette shiiiiiit!'

Of het altijd terugkomende nummer van 'The White Stripes' met 'Doorbell' en niet te vergeten 'Guns 'n Roses' met 'Knocking on heavens door'. Jaja, ik zing wat af als ik door de wijken van Melbourne, Victoria slenter, niet te luid natuurlijk. Maar goed, genoeg over de gedachtekronkels tijdens de werkdagen, op naar mijn collega's. Ja, dat zijn echte mooie figuren, stuk voor stuk en een van de redenen waarom ik dit werk zo lang uit kan houden.

The CARE team
Na mijn interview met Timm, mag ik meteen de volgende dag beginnen en blijk ik in een groep met enkele Nederlanders terecht te zijn gekomen, drie Nederlandse meiden Shira, Lizet en Shanna die alledrie prettig gestoord zijn. Daarnaast zijn er nog twee Engelsen, Shahira en Barry, die een beetje deze boel beheren. Barry is teamleader en Shahira is een expert. Natuurlijk heeft iedereen een bijnaam, of bijna iedereen, maar Shahira wordt liefkozend 'Golden Goddess' genoemd, omdat ze fantastisch goed in dit werk is, terwijl Shira zichzelf beter bekend heeft gemaakt als Shiraaps (een lekker biertje met cola, right?), de vriendinnen Lizet en Shanna gaan als team bekend onder twee aliassen; the Tomatoes, Your grandma and funny. The Tomato slaat op het feit dat wanneer er een begint met lachen, ze allebei zo rood als een tomaat worden en dertig minuten later pas weer op adem zijn. Barry noemt zichzelf 'The Master' maar wordt door Timm vooral Barkster genoemd. Ik blijf gewoon Jesper en ik klaag er niet over. Het mooie van dit team is, is dat we elkaar niet alleen op het werk tegenkomen, maar ook de zaterdagen met elkaar spenderen en dat is heel gezellig, wat minder gezellig is, is dat dit heel een dynamische omgeving is, mensen komen en gaan en dat is logisch aangezien er alleen backpackers werken.

Na een paar dagen versterken nog twee Nederlanders ons team, Marjolein en Jurgen, beiden best lang in lengte en daarna komt er een Engelsman bij die Matt heet daarom bestaat het team uit negen mensen. Gezellig! Ik zal even snel dat dynamische wisselingen geven; Shiraaps gaat als eerst weg, dan verlaat Marjolein ons weer, vervolgens Golden Goddess, dan houden The Tomatoes en Jurgen het voor gezien en blijven Matt, Barry en ik over. In die tussentijd komen en gaan er verschillende mensen die het na een dag of twee al niet meer aan kunnen.

Het werk
Elke dag beginnen we met een workshop onder leiding van Timm, hierin krijgen we ideeen om vooral vrolijk te blijven tijdens het werk, want het is emotioneel zwaar werk met al die mensen die je 'NEE' verkopen, we praten natuurlijk ook over random zaken als Unicorns, de zaterdagavond, het beginnen van een moshpit en high-fives met een spastic. Daarna is het tijd om te lunchen, als Barry de weg vinden kan (die gast rijdt altijd verkeerd, geniaal) om vervolgens op deuren te kloppen en aan bellen te trekken, ik heb al een paar keer nagedacht om 's avonds te gaan belletje lellen, maar dat zal mijn bankrekening niet zo goed doen denk ik. In de wijken waar wij werken hebben de meesten een flinke tuin wat dus betekent dat ik ook veel moet rennen om niet gezien te worden, het belletje lellen laat ik dus maar achterwege.

Daarnaast heb ik regelmatig nagedacht over diefstal, je kunt tijdens dit werk heel veeeeeeel schoenen stelen (en als je dan drie weken met Shanna samenloopt, begin je zelfs over schoenen te praten), flink wat honden laten schrikken (zodanig dat ze al blaffend tegen muurtjes aanrennen ipv er over heen te springen) en zelfs meenemen, laptops, ballen (rugby, volley, voet, ozzy, tennis), van die steps en kinderen, ja kinderen, want kinderen gooien gewoon die deur open voor je, vragen of je binnen wilt komen en doen net alsof je ze kent. Of misschien heb ik gewoon dat effect op mensen, want ik krijg nu regelmatig te horen dat ze mij zien als die jongeman uit Nazareth, zo hoog in mijn bol heb ik het nog net niet, maar dat zou mijn werk wel een stuk makkelijker maken. Naast het stelen van heel veel dingen wil ik ook nog proberen om te trampoline springen, want er zijn best wat mensen die trampolines in de tuin hebben staan, maar ik wil nog net niet in elkaar geslagen worden door een spierbundel.

Jespy in the Espy
De zaterdagen en vrije avonden besteed ik vanaf dit moment vooral met enkele van deze collega's, met name Shahira, Timm, Shanna, Lizet en Matt en die avonden zijn allemaal stuk voor stuk gezellig, feestelijk, avontuurlijk, nieuw en gezellig! Ik woon dus in St. Kilda en daar heb je een bar genaamd 'The Espy' waar we regelmatig een biertje drinken en waar het regelmatig uit de hand loopt voordat we verder de kroegen induiken, met Shahira als BOB belanden we een paar keer in de 'Revolver', wat niet een al te beste naam heeft onder de Australiers, maar ja, wij zijn toeristen dus daar maken we ons geen druk om. We doen zaterdag aan barbecues en pizzas en zondag aan pool en uitbrakken. Ja, ik kan mijn leven eigenlijk in twee zinnen opschrijven; Van maandag tot zaterdag klop ik op deuren voor het goede doel, om 's avonds met mijn huisgenoten vooral reclames op televisie te kijken. Zaterdag gaat het dak eraf met mijn collega's die ik dus elke dag zie!

Daarnaast zijn er nog speciale evenementen geweest, zoals Koninginnedag, waar ik naartoe ben gegaan met Shanna en Lizet, wat een gezellig feest was dat! Eindelijk weer polonaise lopen, meebrullen met Guus en Andre en als kers op de taart kwam ik de vriendin van Guido tegen! De wereld is echt te klein, na vier weken met Guido op pad te zijn geweest en te horen over Nadine, loop ik gewoon polonaise in Melbourne achter haar aan. Niet dat ik haar herken, maar zij mij wel. Dus enkele weken na het afscheid van Guido word toch nog geconfronteerd met hem, indirect.... super toevallig. Hoewel toeval niet bestaat. Ik ben ook nog een paar keer op pad geweest met oude bekenden van mijn trips en nu ik dit type wordt het tijd om dat ook maar weer te doen!

Zo lieve lezers, nu hebben jullie een beetje een idee van het hoe en wat in Australie, ik zat er nog over na te denken om wat uitgebreider te vertellen over mijn ervaringen tijdens het werk, maar dat houd ik nog maar even voor mezelf. Ik heb zo'n drie weken lang met Shanna samengelopen en dat waren drie gezellig weken, waarbij waanzin dichter en dichterbij kwam, maar ik (en Shanna ook) heb het overleefd! Tijd voor het EK!!!!!!