Op wereldreis in Mexico

Daar gingen we dan, op pad met z'n twee, richting de veelbesproken watervallen en het mooiste gebied van Mexico volgens velen. Zoals wel vaker zou gebeuren deze reis, vertrokken we later dan gepland en kwamen we dus ook later aan op de bestemming als gepland. Rond een uur of half elf gingen we de auto ophalen, daarna de spullen bij beide thuis, daarna naar Wall Mart voor wat eten en drinken (inclusief fruit en yoghurt toetjes waar nauwelijks van gegeten werd, gezond?!), daarna weer even langs huis omdat er toch iets vergeten was en tegen twaalven werd de rit pas echt ingezet. De weg naar het zuiden werd genomen, richting Tulum en Chetumal, en vlakbij Chetumal kwam de weg langs mooi blauw water, daar moesten we meer van weten. Even kijken dus, fotootjes, en op weg weer, want we hadden echt nog wel even te gaan.

Hetgeen wat dagelijks gebeurt, gebeurde nu ook weer... het werd schemerig en niet veel later zou de duisternis de weg in zijn bezit hebben en dit zorgde enkele malen voor gevaarlijke situaties, maar niet voordat we even gestopt hadden in Escarcega om te eten. Het restaurant was echt weeeeeeereeeeeeelds gezellig, in al haar TL-buizige glorie, gelukkig was het broodje kaas was zeer goed te doen. Niet te lang gebleven in dit gezelligheidsoord en vol goede moed richting Palenque, want het zou toch niet al te lang meer moeten duren. En dat duurde het ook niet, maar om nou te spreken dat we op ons gemakje in de auto zaten wordt me iets te gortig. Zo waren er uiteraard weinig lantaarnpalen langs de weg, was er nauwelijks verf te vinden, konden we maar mondjesmaat reflectoren vinden die aanduidden waar de weg nou heen ging en waren de tegenliggers potentiele zelfmoordcommando's, ze waren in ieder geval flink aan het oefenen. De kwaliteit van de weg laat, vanzelfsprekend, ook veel te wensen over en kuilen en potholes zorgden ervoor dat de vering flink aan het werk gezet werd. Op een gegeven moment weet Nicole zich achter een idioot busje die vol gas overal doorheen dendert, volgen dus die gek! Dit deed de reistijd minderen, maar de inhaalmaneuvres van dit busje doen Jas Verstoppen achter z'n oren krabben, en wij maar volgen! Op een gegeven moment wordt het toch iets te geestig en lijkt het of een tegemoet komende vrachtwagen op z'n plaat gaat en ons in z'n val mee zal nemen. Op de weg die vooral kuilen kent, blijft die chauffeur op z'n dooie gemakje met 100000km/u doorbanjeren en het ziet er echt naar uit alsof ie gaat kantelen want z'n achterste komt zowat op onze weghelft en schudt angstaanjagend angstig heen en weer. Tot onze grote opluchting blijft dat ding in balans en kunnen wij met ons hart in de keel 'rustig' verder rijden. Niet veel later (zo'n twaalf uur sinds ons vertrek) komen we dan aan in Palenque, woohoo! Twee sterren hotel gevonden, en crashen maar.

In de dagen die volgen worden enkele mooie watervallen bezocht en de Maya ruines die bij Palenque overgebleven zijn en gaat de reis verder naar het plaatsje met de mooie lange naam op 2.210 meter hoogte; San Cristobal de Las Casas. Hier vinden we met het nodige fortuin het hostel die we opgezocht hadden. Inchecken, eten en even kijken of het nachtleven wat voorstelt en dat doet het redelijk, maar niet echt super. Nicole is af en we gaan redelijk vroeg terug. De zondag was ingepland om een beetje bij te komen en voor Nicole dé gelegenheid om even te shoppen, helaas valt er weinig te shoppen voor haar en de markt stelt ook al niet zo gek veel voor. San Cristobal zelf ziet er geinig uit met veel, heeeel veeel, mooi gekleurde huisjes en goede straten. Zet daar wat bergen achter en je hebt een mooi geheel. Maar niet veel te doen dus en KOUD dat het is!! Dus we besluiten een filmpje te huren, zakje chips erbij en op tijd tukken maar weer, om de volgende dag terug te vluchten naar het superbenauwde Palenque. Op de weg naar Palenque rijden we weer eerst even langs een watervalletje om te ontspannen. In Palenque zelf doen we niet zo gek veel en gaan eten bij een restaurant met een molen, gaaf hoor weer eens een molen te zien ;). Het plan wordt gemaakt om de volgende dag naar Campeche te rijden, en daar een nacht door te brengen, om vervolgens via Chichen Itza (één van de nieuwe zeven wereldwonderen) terug naar Playa te rijden.

Het ging niet zoals gepland, maar het is toch goed gekomen :). Richting Campeche ging alles nog goed, opeens rijden we tegen de Golf van Mexico aan, daarna noordelijk voor Campeche, hostel gevonden, auto geparkeerd en beetje ronddolen in deze mooie, maar wederom saaie, stad. Campeche heeft als enige stad van Mexico een stadsmuur vanwege de vroegere Nederlandse en Engelse aanvallen op dit Spaanse stadje, en binnen die muren zijn alle huizen weer felgekleurd geverfd en de straten zien er weer gaaf uit. Het is ook allemaal ontzettend goed bijgehouden. We zien een bijna complete zonsondergang en begeven ons terug naar het hostel (zowaar bij Burger King gegeten, shame on us). Daar weer redelijk op tijd tukken want de laatste dag zou er aan komen.

De volgende morgen weer iets later dan gepland, en de problemen die ons te wachten staan zijn nog niet bekend. Op het moment dat we weg willen rijden zien we twee backpackers staan en vragen hen waar ze heen moeten, het toeval wil dat ze naar Merida moeten, en wij daar langs rijden, het toeval wil nog meer dat ze allebei ook nog eens Nederlands zijn (zo'n makkelijk te herkennen accent :) ). Het toeval wil ook dat één van hen goed Spaans spreekt en dat erg handig blijkt te zijn de komende drie uur... We hebben namelijk een boete ontvangen voor verkeerd parkeren, en in Mexico nemen ze geen halve maatregelen, nee ze halen gewoon je nummerplaten van de auto af en die mag je dan op komen halen. Maar goed dat zo'n gast die in een winkel werkt het even aan het licht brengt, want wij hadden het nooit gemerkt. Hier komt dan het verhaal over de vier Nederlanders en een auto in de Mexicaanse juristieke jungle, en eigenlijk viel het me nog mee.

Een boete, wat nu? In hostel vraag ik wat we moeten doen en die gast schrijft op een briefje waar we naar moeten vragen, want hij weet het niet precies. Op het briefje staat iets, dus beneden in de winkel vragen waar dat is. Die man belt even rond en wijst ons de weg richting het stadshuis (geen rekening houdend met het eenrichtingsverkeer in de straten). Onderweg willen we parkeren en vragen een parkeerwacht waar dat kan omdat we een boete moeten betalen in het stadshuis. Nee zegt die man, daarvoor moet je eerst ergens anders heen, en tien minuten later weten we waar we ongeveer heen moeten, maar omdat de routebeschrijving een iets te lang verhaal is, gaan we toch maar even richting het Toeristen Informatie Centrum. Daar worden we door vijf(!) man sterk geholpen en 30 minuten later weten we wat er allemaal moet gebeuren.
• We moeten eerst naar een politie-afdeling op zo'n 10 minuten rijden, daar moeten we verifieren wat de boete is.
• Vervolgens naar het stadshuis om met 50% korting de boete te betalen.
• Daarna een kopie maken bij het Toeristen Informatie Centrum.
• En dan terug naar de afdeling om onze nummerplaten op te halen en onze rit te vervolgen.

In de hoop dat dit niet al te lang duurt begeven we ons richting de afdeling, daar aangekomen moeten we toch ergens anders zijn, maar dat is gelukkig erg dichtbij. Daar krijgen we te horen dat we maar liefts 207 pesos boeten hebben en dat kunnen betalen daar waar we net waren. Wij daar heen, want voor 50% korting (ja ja rekenwonder dat is zo'n 103 peso!) hoeven we niet helemaal terug naar het stadshuis toch? Dus daar even in de rij staan, drie kwartier op precies te zijn, om alleen maar een nummertje te krijgen. Ik krijg 803 en ze zijn bij 773 terwijl ze bij 760 waren toen ik 45 minuten daarvoor binnenkwam. Dus TOCH maar even naar het stadshuis, om te kijken hoe snel dat gaat. Vollgas richting stadshuis, en daar gaat het me toch een partij sneller. We komen binnen, en 10 minuten later staan we buiten, met 50% korting. Eventjes snel een kopie maken van ons betaalbewijs, en dan richting de afdeling voor onze nummerplaten. Yay, gelukt! Die twee backpackers hadden nu al in Merida kunnen zitten, maar zitten nog gewoon bij ons achterin. Eindelijk kunnen we dan vertrekken richting Chichen Itza, en halverwege de rit besluiten die twee meiden om ook maar meteen naar Chichen Itza te gaan. Eenmaal bij het nabijgelegen plaatsje Pisté aangekomen, zetten we ze af bij een hostel en proberen nog Chichen Itza binnen te komen. Helaas gaat dat om vijf uur dicht en zijn we te laat, dan maar door naar Playa en 's avonds komen we aan. Kapot, half voldaan en half teleurgesteld toch nog maar even stappen en nu is het maandag en is alles weer bij het oude. Binnenkort even snel naar Chichen Itza en dan echt wegwezen in Playa!

Nog even wat dingen die ons opvielen tijdens het autorijden, gewoon zo'n lijstje, of lijst:
• Ontzettend veel kuilen, hobbels, oneffenheden in het wegdek
• Soms uit het niets flinke drempels, en bij elk half stadje de grootste drempels waar je als een gek van 100 naar 20 moet om niet gaan vliegen.
• In de bergen waren wegen deels afgebrokkeld
• Langs de weg zie je tig kippen, varkens, koeien, paarden en geiten aan een touwtje of loslopen
• Militairen en politie die controles houden, maar wij mochten altijd doorrijden
• Een dode vos met vogels er nogal hongerig tekeer mee gaan
• Duizenden klapbandresten
• De meest kleurrijke huisjes, maar ook armoedige houten 'huisjes'
• Verkopers van eten en drinken, bij elke ' tope '
• Kinderen die over/vlakbij de weg lopen, waarvan je niet weet waar ze heen moeten en waar ze vandaan kwamen, omdat het in de middle-of-nowhere is soms
• Fietsers, ja, op de snelweg
• Mensen die hout tillen, veel hout en het is echt warm hè
• Overal zie je welkomsborden: 'Welkom in dit restaurant!', 'Welkom bij deze fruitverkoper!'
• Overvolle, afgeladen achterbakken met mensen.
• Vuur, er wordt flink wat fikkie gestookt langs de weg overal
• Belijning en verlichting is dus niet al te best, zeg maar, niet-bestaand.
• Als de doorgang van de weg, om welke reden dan ook, geslonken is tot één strook staan er mensen met rood of oranje te zwaaien dat je wel door kunt rijden... Ook als er al een half uur geen tegenliggers aankomen
• De maximale snelheid wordt door alles en iedereen flink overschreden, meestal wel het dubbele.
• Lomp rijgedrag (wij niet natuurlijk!)
• De banden begeven het langzamerhand, want in elke bocht beginnen ze te schreeuwen.
• De muziek begint nu ook wel een beetje saai te worden, drie/vier CD'tjes voor honderden uren rijden... Gezellig!
• En tot slot: Het landschap varieert ongelooflijk veel, aan het begin is het overal een beetje dor en dood, dan wordt het volop groen, dan krijg je bergen en jungle, dan wordt het weer wat doder, dan kom je bij de zee, dan weer in het land. In feite zie je echt alles, en das mooi he!

fotos zijn weer te vinden op http://picasaweb.google.nl/flepser