Ik voel al nattigheid

Een redelijk vlotte update na de laatste keer, maar er is zoveel gebeurd de afgelopen tijd dat nog niet behandeld is. Ik heb nu ook even de tijd om achter de laptop te kruipen en weer wat op te schrijven.

Nadat we dus herenigd waren bij tussen Lanquin en Semuk Champey en Bram en ik achterin een pickup truck twee uur lang naar Cobán hebben gezeten zijn we de volgende dag doorgereisd naar het langverwachte en, naar verluid, machtig mooie, gezellige, schitterende, leuke en geweldige Antigua. Daar heb ik twee weken gezeten, heb iedereen weg zien gaan maar Wout-Peter ervoor zien komen, samen met Wout ben ik verder gegaan naar Lago Atitlán en vervolgens naar Honduras. In Honduras ben ik nog even naar een Maya ruine geweest en zijn we doorgereisd naar de noordkust, daar was carnaval in La Ceiba en de ferry naar Útila (Bay Islands) voor een diploma en het Carribische gevoel, op Útila hebben we niet veel bijzonders gedaan behalve dat we onze lieve vrienden weer tegen zijn gekomen, gedoken hebben en een aardbeving overleefd. Nu zitten we samen in Tegucigalpa en dat is de hoofdstad van Honduras, binnenkort vertrekken we richting Nicaragua.

Cobán, Guatemala
Na de toevallige ontmoeting met Bram en Vanessa nabij Semuk Champey zijn we tezamen teruggereisd naar Cobán, in Coban hebben we echt helemaal niets gedaan, we zijn gaan uit eten ter ere van ons samenzijn en omdat Michelle en ik al een busticket hadden geboekt richting Guatemala-City de volgende morgen om 07:00 leek het ons verstandig om het niet al te laat te maken. Michelle en Vanessa hadden natuurlijk heel wat om bij te kletsen en Bram en ik gingen even meekijken met een filmpje. X-Men Origins: Wolverine, een draak van een film, maar waarom vertel ik dit? De DVD die erin was geduwd was een pre-release DVD en dat leverde nogal grappige momenten op aangezien de special effects bij lange na nog niet compleet waren. Hi-la-risch... zegt genoeg over de film zelf toch? De volgende dag vroeg op dus en het was de bedoeling dat Bram en Vanessa met ons meegingen, maar Vanessa had niet zo'n zin, was moe of was ons nu al zat, want zij bleef nog wel even een uurtje liggen om bij te slapen. Dus met z'n drieën richting het busstation en richting Guatemala. De bussen zijn ook in Guatemala helemaal niet verkeerd, deze was ook voorzien van A/C en de stoelen zaten comfortabel genoeg om een poosje in te moeten vertoeven. Vier of vijf uur later komen we dan in Guatemala-City aan zonder al te veel problemen, daar wordt een taxi gepakt naar de chickenbus die ons binnen een uurtje en voor acht Quetzal (80 cent) naar de stad brengt waar Michelle niets anders dan lovend over is. Ze heeft hier, als ik me niet vergis, anderhalve maand gezeten en een sociaal leven opgebouwd hier. Wat ze ons ongeveer verteld heeft over de stad luidt als volgt: Het ziet er schitterend uit, de mensen zijn ongelooflijk vriendelijk en je kunt er ontzettend goed stappen. Nou, goan met die perdekop! De chickenbus waarbij we gedropt worden is een mooie en nu kan ik dus meepraten over openbaar vervoer en afgedankte maar goed opgeknapte Amerikaanse schoolbussen die er echt vet uit zien. We zijn de eerste die plaatsnemen en we genieten even van het feit dat wij in zo'n chickenbus zitten, blijft mooi. Chickenbus, wat is dat voor naam? Niet veel later wordt het voor mij ook duidelijk waarom ze zoiets een Chickenbus noemen, want gaandeweg, als de bus dus rijdt, wordt het voller en voller in de bus en de mensen nemen zo ongeveer alles mee, kippen en andere beesten laten ze vandaag thuis. We horen de helper (die regelt de financien en 'lokt' mensen de bus in) van de chauffeur niets anders schreeuwen dan ANTIGUA ANTIGUA ANTI ANTI ANTIGUA ANTIGUA ANTI ANTI (zo'n 20 minuten lang) en als de bus stopt, dit is nog voordat het overvol wordt in de bus, komt er een gast met een paar pizza's de bus in: pizza pizza pepperoni pizza pizza salami queso pizza pizza (deze zin vijf keer in 10 seconden). De mensen kunnen hier ratelen en wij maar verbaasd dat we ze niet echt verstaan met onze gebrekkige kennis van de Spaanse taal. De bus baant zich een weg door de stad heen en zit op een gegeven moment best wel erg propvol, en als je denkt dat ie zo goed als vol vol is, komt er nog een man of vijf bij en vervolgens weer een groep van zeven. Bram en ik wedden elke keer dat de bus nu echt vol zit en worden elke keer weer teleurgesteld. Wij zitten achterin met z'n drieën op een bankje voor twee, Michelle zit naast ons op een andere bank met alle baggage. Tussen Michelle en mij staan en zitten vier mensen, achter de bus hangen nog wat mensen (inclusief de helper) maar de bus zit nog niet vol hoor. We kijken een uur verbazend en grappend om ons heen tot opeens Michelle ons de bus uit dirigeert, hup opschieten we zijn er!

Antigua, Guatemala
Met de nodige moeite worden onze tassen uit de chickenbus geladen en staan we in een geklinkerde straat waar alle huizen weer eens in felle kleuren zijn geschilderd, aha dus dit is het opgehemelde Antigua, en mooi is het. Het heeft een beetje hetzelfde uiterlijk als San Cristobal de Las Casas in Mexico (wat lijkt dat toch weer lang geleden) en is erg gemoedelijk, Michelle oriënteert zich een beetje en begint op volle snelheid te wandelen, ze heeft een missie en dit is bekend terrein, haast, niet haast, maar snelheid is geboden, we moeten namelijk wel zorgen dat we alle vier (Vanessa uiteraard ook) kunnen overnachten in the Black Cat hostel, dat is volgens hun namelijk het beste hostel óóóit! Bram en ik vinden het wel prima en durven natuurlijk geen weerwoord te hebben, we volgen als brave hondjes, ook al vinden we wel dat Michelle een beetje snel loopt hoor, het is te warm om snel te lopen. Maar Michelle trekt zich er niets van aan, ze lacht een beetje schaapachtig en als ze eenmaal precies weet waar ze zit loopt ze net zo hard, misschien wel harder, door. Bram en ik volgen uiteraard met de meeste grote gemakzucht, maar hebben niet echt tijd om om ons heen te kijken naar de stad. De eerste indrukken zijn in ieder geval goed: de zon schijnt en de straten zijn overal waar we lopen mooi. Dan lopen we in de juiste straat en zo, hops, El Gato Negro in, dat dit ons thuis wordt voor de komende anderhalve à twee weken weten we nog niet. We checken in, vinden onze kamer en gaan meteen even Antigua doorlopen, beginnende bij Parque Central, en ik loop nog wat extra rondjes om te kijken hoe de staat in elkaar steekt. Na een uurtje heb ik het wel gezien en begint het bewolkt te worden, blijkbaar zijn wij niet de enigen die gearriveerd zijn in Antigua, het regenseizoen is ook begonnen in zuidelijk Guatemala. En regenseizoen in Antigua betekend elke dag regen, elke dag, meestal begint het om een uurtje of vier en is het rond zes uur wel weer droog en soms valt het langere tijd met bakken uit de hemel neer. Later die dag komt Vanessa ook binnenzeilen en zijn we weer met z'n 4-en.

De twee weken in Antigua zijn twee weken van gezellige middagen en avonden, rustige ochtenden en vooral veel genieten. Zaterdagmorgen gaan Bram en ik meteen ons eerste avontuurtje beleven, we gaan Pacaya Vulcano beklimmen in de middag, dit blijkt geen makkie, want het giet kei- en keihard. Als we aankomen bij het dorpje voordat we naar boven wandelen komen de kinderen onze groep tegemoet met poncho die ze verkopen voor vijf Quetzal (vijftig cent). De poncho's zijn niet echt poncho's maar gewoon stukken plastic waarvan we zelf maar een poncho moeten proberen te maken. Het werkt niet echt en Bram en ik komen echt doorweekt aan bij het lava. En dat lava maakt alles weer goed, het ziet er vet uit en stroomt flink door. Het is er ook eindelijk warm, maar na zo'n 15 minuten hebben we het wel gezien en is het eitje klaar dat een koppeltje gebakken heeft bij het lava. We rennen bijna terug naar beneden om wat warmers aan te trekken en in een bus te zitten waar het gelukkig droog en warm is. Vanessa en Michelle veinzen dat ze medelijden met ons hebben als we terugkomen, maar een goede warme douche en een lekkere maaltijd doet me goed, alleen ben ik 's avonds niet van de partij omdat ik toch wat moe ben, eindelijk eens een rustige avond dus, ook wel eens nodig. We zitten met z'n vieren in één kamer en onze vijfde kamergenoot is niet zo heel gezellig, hij wordt ons na twee of drie dagen zat en vertrekt naar een ander hostel of andere kamer want hij wordt vervangen door Matthew Fitzgerald uit Australië, en dat is wel een gezellige gozer. Nu zijn we dus vijf man sterk en gaan gezellig uit en stappen en een sfeertje maken.

Maar helaas begint dan het eind, Vanessa besluit om nog een weekje naar San Pedro Sula in Honduras te verblijven alvorens naar Utila te gaan, ze werkt en woont daar dus is het voor haar wel zo leuk. We nemen dus met de nodige moeite afscheid, ik ben ervan overtuigd dat ik haar niet meer zien zal en neem dan ook echt afscheid (Bram en Michelle gaan ook richting Utila dus dat is maar tijdelijk). Dat is dus de eerste van ons groepje die het pand verlaat, maar het leven gaat ook zonder amiga Vanessa verder en om de pijn te verzachten komt Matt met het idee om salsa te gaan dansen. Ik heb er wel oren naar en zaterdagochtend is onze missie een bekende van Beiron, vriend van Michelle, te vinden om zo snel mogelijk salsalessen te volgen. We slagen en kunnen dezelfde middag meteen aan de bak. Bram lijkt het ook wel leuk om te doen en met z'n drieën gaan we dus proberen om salsa te dansen, dit tot de hilariteit van Michelle die al zo'n acht jaar vol passie salsa danst en over onze eerste stapjes op de vloer een heuze documentaire maakt. Na een uur salsa zijn we dan ook kapot, maar tevree, en 's avonds kunnen we natuurlijk meteen deze stof toepassen op de vloer, met Michelle als voorbeeld (die is niet bij te houden, maar toch!).

Dit doen we een paar dagen en dinsdag hoor ik opeens een hele bekende stem me uitschelden voor weet ik het wat, ik zit met m'n harses achter de laptop, ik kijk op en zie het gebruinde gezicht van een wel hele bekende jongen. Wout-Peter is eindelijk aangekomen in Antigua, reden voor een feestje dus. De dagen komen voor 'ons' groepje nou echt tot een einde, want hoewel Wout-Peter er nu een vijftal van maakt, vertrekt Bram niet veel later richting Copán om daar op Michelle te wachten en gezamenlijk naar Vanessa en Utila te gaan. Bram vertrekt op een woensdagmorgen om 04:00, dus gewoon de avond van Wout's aankomst, en dat doet hij met verve. We gaan namelijk stappen en hoewel Bram om 23:00 besluit toch even te slapen zien we hem niet veel later weer terug in de kroeg, hij gaat gewoon veel zuipen en doorhalen, dat overleeft ie wel. En overleven doet hij het, maar niet voordat hij om half vier in den ochtend onze kamer binnenstormt, mij en Matt het leven zuur maakt, vier keer over zijn eigen benen heen struikelt, ternauwernood met backpack en al door de deur komt, vervolgens nog even terugkomt om al blééérend zijn toedeledokies te verkondigen, weer naar beneden gaat, terug komt, een paar keer over spullen een struikelt en dan met een knal de deur dicht gooit. Goedemorgen Bram, tot ziens Bram! Dus weer iemand die het pand verlaat, gelukkig is Wout er! De volgende avond gaan we voor de laatste, allerlaatste, keer stappen met Michelle, zij vertrekt namelijk de volgende middag naar Utila en we zien elkaar niet meer omdat Wout en ik 's ochtends een taak hebben. Nog één keer salsa met Michelle dus en we wagen onze laatste salsa stapjes met de volleerde. We nemen, bijna in tranen natuurlijk, afscheid en de afgelopen anderhalve maand flitst langs door mijn door alcohol bedoezelde gedachten heen. Wat was het toch een leuke en speciale tijd, elkaar op de meest onmogelijke manier leren kennen, toevallig weerzien op een eiland in de Carribbean, door grotten geklauterd en gezwommen en vijf dagen door de jungle gewandeld. Nee, dat is niet niets. Maar die tijd is nu voorbij en zit ik opgescheept met die Wout! Ik ben dus de laatste overgeblevenen en samen met Matt en Wout nemen we er nog eentje, omdat we 's ochtends vroeg toch vroeg, echt vroeg, opmoeten.

Wout en ik gaan donderdagmorgen om 06:00 Pacaya Vulcano beklimmen en deze keer is een stuk aangenamer dan de vorige keer, geen regen en redelijk uitzicht. Dit keer besluit ik om een stok te huren van de kinderen, ook weer 50 cent. Now I can stick my stick in the lava! We klimmen dus en zien weer lava, minder dit keer, maar nog steeds lava en warmen wat marshmellow aan het lava, ik verbrand bijna m'n benen als ik te dicht bij de lava stroom kom en moet als een malle terug naar een wat kouder stukje en mijn schoenen uitdoen, het werd me iets te warm onder de voeten en het leek wel of mijn schoenen gingen smelten. Gelukkig gebeurt dat niet, want mijn New York Zoo schoenen die ik in New York City heb gekocht en eigenlijk voor the New York City Streets zijn gemaakt kunnen voorlopig alles nog weerstaan (El Mirador, ATM tour) en dus ook de hitte van Pacaya. We komen terug en we zijn zowaar op tijd om Amiga Michelle nog te zien, maar wat blijkt? Ze kan nog helemaal niet vertrekken, ze _moet_ dus nog een dagje blijven in Antigua... Al dat afscheid nemen voor niets gedaan! Kan ze in ieder geval weer even helpen met salsa les. De volgende dag is dan echt het moment van afscheid en weer slik ik een traantje weg hoor! Want het is toch wat, zo'n maand lang met Michelle (en niet te vergeten Vanessa en Bram, maar die waren er niet altijd bij!). Samen naar El Mirador, samen de ATM-tour gedaan, ja ja die tijd is nu voorbij en ik moet het verder met Wout doen ;). Matt besluit de volgende dag ook naar Utila te gaan en Wout en ik gaan een andere kant op, we gaan naar Lago Atitlán. Dat valt nog redelijk in het water allemaal, oooh, wat gaat er gebeuren, lees snel verder.

Maar voordat we verder gaan wil ik nog even toevoegen dat ik over Antigua echt de helft niet eens behandeld heb, de mensen die we ontmoet hebben uit alle delen van de wereld, inclusief locals, de kroegen en discotheken waar we geweest zijn en wat er allemaal in gebeurd is, de atmosfeer die er hangt na het uitgang voordat er wellicht, als het misschien mogelijk is, een afterparty in een restaurantje is, de soort van afterparty's zelf, de ruines die ik bezocht heb, de kerken die er staan, de voetbalpotjes die we gedaan hebben, Chichicastenango waar de grootste Centraalamerikaanse Maya markt is, het muurklimmen dat we samen met Matt gedaan hebben, het bezoekje aan de bioscoop met vrienden van Michelle, de verhalen van vage acties van kamergenoten, het feit dat ik Saidja van school tegenkom, het ontspannen in het hostel zelf en ga zo maar door. Antigua is echt een superleuke ervaring geweest en Michelle heeft geen woord te weinig gezegd over de stad, het was dan ook best vervelend om afscheid te moeten nemen van mijn nieuwe vrienden en van de stad zelf. Maar wat het mooie van backpacken is, je ontmoet mensen en daar heb je de grootste lol mee, maar op het moment dat ze weg zijn moet je toch verder en dat doe je ook, en terwijl je dat doet kom je weer nieuwe mensen tegen die je vorige maatjes weer bijna doen vergeten. Michelle, Bram en Vanessa zal ik niet zo één, twee, drie uit m'n hoofd kunnen zetten, maar met het ontmoeten van nieuwe mensen ben je toch weer druk met nieuwe dingen. Sentimenteel gedoe, verder met waterige praktijken!

Lago Atitlán, Guatemala
Met het vertrek van Vanessa, Matt, Michelle en Bram zit ik opeens in de kamer met vier onbekenden, vreemdelingen, rare snuiters en mede-backpackers. Één van die rare snuiters is Philippe Potter (geen familie van) en dat is wel een gezellige gozer, hij gaat zaterdag richting San Pedro (bij het meer) en Wout en ik besluiten met hem mee te gaan. Als we in het busje stappen zien we wel meer bekende gezichten van het hostel en het lijkt wel of het hele hostel richting San Pedro gaat. De dag van vertrek zitten Wout, Phil en ik in ieder geval een beetje te wachten op het busje dan om twee uur in de middag vertrekt en praten en praten en praten om zo de tijd maar te doden. Dan komt het busje aan en mogen we zo'n drie uur zitten. We komen aan in San Pedro, dumpen onze spullen bij het eerste de beste hostel/hotel dat we tegen komen en gaan met Phil een kroegje in, na het kroegje wordt het een discotheekje, na het discotheekje een after party en toen bed. Phil was zijn sleutel vergeten dus Wout en ik regelen wel een slaapplaats voor hem.

De volgende morgen gaan we richting San Marcos, omdat het daar volop chill is, naar verluidt en dat is het ook wel, maar had ik al gezegd dat het regenseizoen is begonnen in zuidelijk Guatemala? Nee, dan weet je het nu. Vanaf twee uur 's middags begint het te regenen en er is echt waar, geen ene bal te doen daar. Dus dat is niet al te leuk en voor zwemmen wordt het eigenlijk iets te koud, we besluiten om ons in onze kamer op te sluiten en filmpjes te kijken. De volgende dag willen we naar de Indian's Nose maar niemand schijnt te weten waar dat is, dus dat verloopt ook niet zoals het zou moeten in plaats daarvan gaan we maar weer over het meer varen met een bootje en laten ons afzetten in Panajachel. Daar doen we ons toeristen dingetje (niet veel en beetje rondlopen, eten en rondlopen) en koop ik maar eens een paraplu, wedden dat dat nog een welkom artikel is de komende dagen? Dan is Wout-Peter het opeens zat: 'Hey, daar waar Bram enzo zitten. Daar schijnt de zon toch?' Ja, dat noemen ze de Carribbean. 'Dat moek hên!'. Prima, let's go! Wij richting San Pedro, waar we eerder aankwamen de vorige dag, om een shuttle ticket te boeken naar Antigua, Guatemala City en uiteindelijk Copán. Dat geregeld tijd voor voedsel, Wout was onderwijl kei- en keinat geregend, want had ik al verteld dat het regenseizoen al zo'n twee weken bezig is? En ging een nieuwe trui kopen, dat is hem niet gelukt, wel kwam hij Phil tegen en die nodigde ons uit om een poosje in zijn crib te chillen. Dat doen we dan ook en rond zeven uur denk ik: 'Hoe laat zou de laatste boot naar San Marcos gaan?' het antwoord 'Die hebben jullie al gemist.' Helaas moeten we dan een taxi nemen om thuis te geraken, maar dat kan later ook wel, we zijn nu toch al te laat voor de boot, dan nemen we d'r nog een paar. Dat doen we dus en gezelligheid kent geen tijd, maar om kwart voor twaalf wordt het toch maar eens tijd om te kijken of we een taxi kunnen pakken (het bier was toch op), maar wat ziet ons oog? Geen taxis, vast dus in San Pedro. Maaaaar, voor wat hoort wat en Phil heeft nog wel twee matrassen ergens op een kamertje liggen en daar maken we met liefde gebruik van. We crashen daar dus, worden de volgende morgen vroeg gewekt, nemen afscheid en de boot naar San Marcos en maken ons gereed voor vertrek. De shuttlebus die ons uiteindelijk naar Copán brengt, brengt ons in eerste instantie twee bekende gezichten. De twee Engelse meiden die we al eerder tegenkwamen in Antigua schijnen ook hun weg te willen maken naar de zon en we besluiten om gezamenlijk verder te reizen naar eerst Copán, dan La Ceiba en dan the Island; Utila (daar zitten nog zo'n vier personen die we dachten nooit meer te zien toen ze vertrokken). Wat een dolle boel. Vamos maar!

Copán y La Ceiba, Honduras
Na een kleine acht à negen uur reizen komen we eindelijk aan in Copán, we regelen daar een hotel en eten snel wat. We zijn allemaal redelijk schoon af en slapen perfect in onze mooie bedjes (veel beter dan zo'n karig matrasje bij Phil). Ik wil nog even de ruines van Copán zien, maar WP heeft een beetje last gekregen van de gekke Mexicanengriep en blijft onder de wol. Ik regel wel even dat we in La Ceiba aankomen die dag en boek samen met Bunny en Blondie (Mo en Minnie, de Engelse meiden) een bus om vervolgens naar de ruines te gaan.

Ruinas Copán zijn best mooi om te zien, maar als je Palenque, Chichen Itzá, Tikal en La Tigra in El Mirador gezien hebt dan is dit niet zo heeeeeel erg bijzonder meer. Het is allemaal heel erg gedetailleerd en is wat kleinschaliger, dus nog zeker de moeite waard en ik was er dan ook nog ruim twee uur druk mee. Ik moest onderhand weer terug naar het stadje om nog wat te eten, Mo en Minnie eten mee, Wout ligt nog brak te zijn en regelt de check-out <3. Het eten duurde wat langer dan verwacht en we moeten ons nog flink haasten om de bus te halen, gelukkig wil de eigenaar van een auto ons wel een handje helpen tegen een schandalige prijs, maar het is duurder (veel duurder) om nieuwe bustickets te kopen. We springen dus achterin z'n pickup terwijl hij als een gek door de straten sjeest, twee minuten later zijn we bij de opstapplaats op het moment dat de bus gereed is om weg te rijden... so glad we made it. We rijden enkele uren en komen aan in La Ceiba, de plaats waar de ferry richting onze uiteindelijke bestemming vertrekt, Útila. Maar er gaan niet zo gek veel boten per dag en moeten we eerst nog een nachtje verblijven in deze kuststad, we vinden een redelijk hotel en gaan nog even de straat op. Het blijkt dat het deze week carnaval is in La Ceiba, met zaterdag als waar hoogtepunt, maar nu is het ook nog best gezellig met verschillende podia waar artiesten performen, barretjes waar je bier kan halen en flink wat mensen die aan het hangen zijn. Één podium trekt onze aandacht in het bijzonder, hier wordt continue hetzelfde rideltje gedraaid en mogen toeschouwers een dansje opvoeren, dit dansje is in Nederland beter bekend als 'bubbling' maar dan twee of drie graadjes erger. Netjes gezegd, anal sex on stage, iedereen wel de kleertjes aan hoor. We kijken het even aan met de kaak op de grond en besluiten toch maar verder te kijken. Na een kleine anderhalf uur houden we het voor gezien en smeren we 'm terug naar het hotel. De volgende morgen staan we redelijk vroeg op en begeven we ons richting de haven waarvandaan de boot vertrekt. Wij zouden wij niet zijn als we te laat arriveren voor de eerste boot en laat de volgende boot nou zo'n zeven uur later vertrekken. Er is in de omgeving echt NIETS te beleven en na een uurtje of drie zijn we het echt spuugzat, dus doen we wat innovatiefs; we kijken of er ergens een stopcontact is zodat we een filmpje kunnen kijken. De enige plek is het klein, piepkleine gebouwtje op het dock waar ze de tickets verkopen. Dit gebouwtje heeft niet zo gek veel ruimte, maar is wel voorzien van A/C en een stopcontact. We plaatsen m'n laptop op een stel dozen, de backpacks op de grond en gaan onderuitgezakt klaarzitten om naar James Bond te kijken, Quantum of Solace en het personeel dat regelmatig langskomt kijkt zo nu en dan een stukje mee. Het is misschien wel de raarste plek waar ik ooit een film gekeken heb ;). De film duurt redelijk lang en we hebben weer wat tijd doorstaan, wanneer we naar buiten stappen zie ik opeens een zooi mensen meer staan dan op het moment dat we naar binnen gingen (toen waren we de enigen) en het lijkt erop dat we niet al te lang meer hoeven te wachten. En dat hoeft ook niet echt meer, we mogen de boot op en het vertrek naar een duikoord is aanstaande. De vaart naar het eiland is ontspannen en een uurtje later arriveren we. Wout en ik zijn redelijk fan van de TV-serie 'Lost' en we hebben ook eigenlijk weinig vertrouwen in 'the Island'. Nu maar hopen dat we geen John Locke of Benjamins Linus tegenkomen.

Útila, Honduras
Voordat we nog een stap gezet hebben op the Island, is al bekend waar we onze duikbrevetten willen gaan halen en ook hoe we het gaan regelen, want het kan best wel eens vol zitten, daar waar we willen zijn. Minnie en Mo blijven op het dock om op alle bagage te letten terwijl Wout en ik bij Underwater Vision gaan kijken of er nog plaats voor vier man is. We hebben van verschillende Australiërs en Kiwi's te horen gekregen dat erg goed te doen is en ook in Copán komen we een meid tegen die hier gezeten heeft, makkelijke keuze dus. De korte weg van de steiger naar de enige weg op Utila staat vol met proppers en flyeraars die ons de beste en vetste shit aanbieden, maar we hebben een missie en dat wordt ons na vijf stappen al een stuk makkelijker gemaakt wanneer ene Pamela een flyer heeft met Underwater Vision. We vragen dus of we even snel kunnen kijken want we zijn met z'n vieren, en dat kan. Het is een kleine vijf à tien minuten lopen voordat we aankomen bij het bijbehorende hostel en we lopen de trap op naar het kantoortje, krijgen de prijzen te horen en wat er allemaal bij inbegrepen zit (vier nachten, twee fundives en het hele Padi Open Water pakket). Wij vinden het allang prima en lopen richting de andere trap om naar beneden te gaan. Die trap komt uit bij het volleybalveldje, wat hangmatten, de steiger voor het bootje en de zee, maar dat is allemaal van ondergeschikt belang want mijn oog ziet iets onverwachts en opvallends. Een rug met een bekende tattoe vangt als eerste mijn blik, daarna zie ik een blonde meid naast een Chineesachtig meisje staan die weer naast een boerenhollandse gozer met kroeshaar staan. Zou het echt waar kunnen zijn? Ja, potverdorie, het is echt waar. Daar staan ze met een big-smile op hun gezichten en een lichtblauw boekje in de handen, ik spring op de rug van Matt voordat Vanessa, Bram en Michelle doorhebben wat er gebeurt. Haaaaaaaaaaai you tossers! What the heck, jullie ook precies bij dit hostel? Wat een toeval weer zeg, ongelooflijk! Een weerzien met de mensen die nooit verwacht weer te zien (wellicht met uitzondering van Bram) tijdens deze reis. Grappig, gezellig en geweldig, maar first things first. Zij ontvangen hun duikbrevet en Wout en ik moeten die twee Engelse meiden nog ophalen. Dat doen we dan ook in rap tempo en daarna is het drinken op wederom een hereniging, dat gebeurt nu wel erg vaak zeg.

Tijdens het eten en drinken bij een aquarium, wat een vierkant in een steiger is met wat mooie rotsjes en verlichting, vertellen de vier hoe leuk duiken wel niet is en maken ons warm voor de volgende dag, want dan beginnen wij. In Útila is niet zo gek veel te doen, het is één hoofdstraat met wat zijweggetjes en in totaal iets van tien kroegjes, maar we vinden het gezellig waar we zijn en Bram springt voor de grap in zijn onderbroek de zee in vanaf een verhoging samen met wat anderen... de toon is gezet. Wij zijn wat gaar van de reis en het lange wachten en de wetenschap dat we morgen eerst een paar videos moeten kijken en theorie zouden moeten doorlezen (uiteindelijk hebben we het boek één keer doorgebladerd om de quizzes te lezen) gaan we redelijk op tijd naar onze kamer toe. De videos die we de volgende morgen zijn echt moordend saai en flauw (de humor van PADI's bespaar ik jullie maar) maar we slaan ons erdoorheen met waterige koffie en onze humor (veel beter natuurlijk) en na wat antwoorden op vragen die we gemaakt zouden moeten hebben is het dan tijd voor het echte werk; Duiken, YEAH! We wisten van die ongelooflijk saai videos al ongeveer wat ons te wachten staat, maar we gaan natuurlijk nóg een keer praten over het materiaal dat nodig is voor duiken, maar nu gaan we ze ook gebruiken. Ik vraag me trouwens af of mensen überhaupt wel lezen tot hier, ik denk eigenlijk van niet, maar ik doe een testje. Als je dit leest ben je echt een sukkel. Nu geef ik toch een beetje PADI-humor weg, want PADI's zijn cool en stoer en leuk. Oh ja, het materiaal, we leren het om de duikfles heen te doen, te checken of alles werkt en we leren nog de belangrijkste gebaren voor onder water. Van Bram en Matt (dat waren buddies, buddies zijn maatjes onderwater die op elkaar moeten letten... zit ik dus met Wout opgescheept, die let nooit ergens op! Hopelijk leest hij het ook niet zo ver tot hier) leren we wat grappige handgebaren, maar we krijgen nog niet echt de kans om die toe te passen de eerste 'duik' want we leren eerst de basis. En zoals bij heel veel nieuwe dingen die je moet leren is de basis leren echt bout. Ik krijg overal kramp en het lijkt wel over ik op de noordpool zit, zo verschrikkelijk koud heb ik het. Maar we overleven het en kunnen ons gereed maken voor onze eerste echte duik, op 12 meter. En de eerste duik is nog best leuk ook, we zien wat vissen (surprise!) en een schildpad <3. Maar wat nog het leukste is, is dat je onderwater heel goed gevechten in slowmotion na kan doen, althans het vallen is leuk. Je hebt het misschien al wel door, duiken boeit me niet zo gek veel. Het is allemaal mooi om te zien hoor, maar het is niet adembenemend, tenzij de luchtfles leeg is (haha!). Zoals Wout het mooi zegt, het is net alsof je door een pretpark heenrijdt op zo'n treintje. En dat je vissen ziet, sja, daarvoor zijn het vissen hè. De duiken die erop volgen zijn ook allemaal wel leuk en aardig, maar voor mij is het niet echt hosanna en hallelujah zo mooi! Het is ontzettend gaaf om te kunnen, maar het is gewoon een beetje saai. Misschien is het koraal wel helemaal niet zo mooi, of zijn er domweg niet genoeg boeiende vissen om de aandacht erbij te houden. In ieder geval, nadat we onze PADI binnen hebben besluiten we nog twee fundives te doen (zitten bij de prijs in hè) en voor de rest hangen we een beetje in de hangmatten boven het zand, zwemmen we naar een schip waar je vanaf kan springen en doen we eigenlijk niet zo gek veel, zelfs niet zo gek veel uitgaan want op de één of andere manier zijn we het allebei beu rond een uurtje of elf (hele dag nietsdoen). We blijven uiteindelijk toch nog ruim een week, we nemen weer afscheid van iedereen, maar dit keer is het toch écht, écht, écht de allerlaatste keer. Michelle vliegt namelijk een paar dagen later naar huis, Vanessa gaat weer aan het werk in San Pedro Sula, Matt gaat terug naar Honduras om zijn motor op te halen en Bram gaat richting Roátan om nog wat duiken te doen daar. Dus de kans dat we ze nog tegenkomen is klein (behalve Bram, die doet waarschijnlijk ongeveer dezelfde route), heel klein, maar ja, dat dacht ik de vorige keer ook.

Terwijl Michelle al in Nederland zit, Vanessa weer in San Pedro en wij allemaal liggen te snurken in onze bedden in Útila word ik opeens rond een uurtje of half drie 's nachts wakker. Dat word ik over het algemeen wel vaker, maar nu is het toch wat anders, ik word dus echt wakker en zie en hoor alles heen en weer schudden, trillen, rinkelen en bewegen. Mmm, maar dit klopt niet, volgens mij is The Island in het proces wat men beschrijft als iets van een aardbeving... Paniek! Paniek! Oh nee wacht, mijn laptop staat nog open op het kastje, even snel dichtdoen, want stel dat ie ervanaf dondert. Rustig dus, maar het blijft schudden als een gek en zo'n tien seconden later zie ik dat Wout ook doorheeft dat het een aardbeving is. We zitten allebei schuddend op ons bed en kijken naar elkaar. Ogen redelijk wijd open, zo van, mmmm dit zou best wel eens gevaarlijk kunnen zijn, of niet dan? Ja, zegt de blik van Wout, maar we blijven mooi zitten, het zal toch zo wel over zijn? Ja, hopen mijn ogen. Het duurt uiteindelijk nog zo'n 30 seconden voordat hte weer wat stiller wordt, wonder boven wonder staat alles nog op het kastje en is het hostel niet op onze kop naar beneden gevallen. Ik vind het allemaal wel weer prima, de rust is wedergekeerd dus ik kan weer verder slapen. Dan komt Bram de kamer op, oogt wat verwilderd en verbaasd. We praten wat en slapen verder, niet echt beseffend dat we in direct, ongelooflijk ernstig levensgevaar verkeerde want er was nog 90 minuten lang een tsunami waarschuwing, maar wij sliepen allang weer. De volgende morgen zeg ik tegen Wout dat ik het best vaag vond en dat ik ging slapen met het idee: 'Er kan zo elk moment water de kamer binnen storten.' En dan toch verder slapen hè. Het blijkt dat Wout het ook dacht, maar net als mij er weinig zorgen om maakte. Bram en Matt zijn die ochtend gewoon vertrokken en de aardbeving heeft weinig schade berokkend op het eiland, er zijn iets van drie huizen verzakt, ééntje half ingestort, de meeste flessen drank zijn kapot gevallen en dat was het wel zo'n beetje. En dat terwijl het epicentrum slechts zo'n 100 km hiervandaan lag en het een 7.1 op de schaal van Richter had. Wat een top eiland, maar Wout en ik beschouwen het als een waarschuwing van The Island en maken plannen om de volgende dag te vertrekken, het wordt alleen iets te gezellig die avond en het is al weer zaterdag als we in alle vroegte vertrekken naar de hoofdstad van Honduras: Tegucigalpa. Mooie naam hè?

Tegucigalpa, Honduras
In de hoofdstad valt er eigenlijk niet zo gek veel te beleven, het is een beetje een smerige en ontzettend drukke stad, we voeren echt helemaal niets uit hier, zijn niet wezen stappen, hangen een beetje in de kamer TV te kijken, gaan naar Angels & Demons en gaan het nationale park La Tigra in. Dat is dan weer een verhaaltje opzich want we lopen onszelf helemaal kapot om een waterval te zien, beklimmen bergen en dalen ze af en als we er ganz verrot aankomen, blijkt er echt een pisstraaltje naar beneden te komen, viertig meter hoog en dan zo'n pokkestraaltje. Ik dacht dat het regenseizoen begonnen was potver! Ach ja, c'est la vie en we gaan op pad naar de uitgang waar het heel moeilijk is om vervoer terug te komen, althans dat was de waarschuwing, het blijkt ook zo te zijn en na nog wat uurtjes lopen komen we aan bij de 'snelweg'. Mogen zowaar een chickenbus in en door de gietende regen komen we weer aan in Tegucigalpa. Vier uur lang 'cloud forest' overleefd, zonder gids, sja als je eenmaal naar El Mirador bent wezen wandelen kun je dit ook wel aan toch? En Wout? Wout had ook een makkie, want zo zijn we. We gaan morgen naar León in Nicaragua en weer wat tours doen, misschien dat Wout nog wat Spaanse lessen gaat volgen en misschien dat ik wel meega, of ik ga een andere tour doen, activiteiten yay!

Nou het was weer een redelijk verhaal en we zitten nu in Nica, veilig aangekomen en ik ben, hoe kan het ook anders, de drie Israëliërs tegengekomen van El Mirador, dat wordt zo dus een dolle boel.