Gehang in Luang Prabang

Een busrit van 30 uur achter de rug,
dat is inderdaad niet even vlug vlug,
het was niet echt oncomfortabel als verwacht,
ik had ruimte genoeg, wat de pijn verzacht.
De grenscontrole duurde wel wat lang,
maar ben eindelijk in Luang Prabang.
Ik heb redelijk kunnen slapen, ondanks de wegen,
we zijn flink wat meters de lucht in gestegen.
Van het laag gelegen Hanoi,
richting de bergen, zo mooi.

Vooral toeristen in deze bus,
en als gezegd, erg knus.
De lokale bevolking nam flink wat bagage mee,
tassen, lampen, zakken aardappels en een TV.
Je kunt het zo gek niet bedenken,
wat ze in Laos zouden schenken.

Genoeg gerijmd, ik kan mijn ei op deze manier niet kwijt,
en dat met alle mooie rijmelarij ten spijt.

De busrit was dus wel een lastige hoor, het zou dertig(30!) uur duren, gelukkig reed onze chauffeur in een redelijk rap tempo en waren we al redelijk rap bij de grens. Hier moesten we alleen even wachten tot die openging, want het was pas 7 uur in de morgen. Voor we goed en wel gestempeld en beroofd waren van onze dollars (moest 35 euro betalen) was het al weer 9:30. Ik kon in Vietnam nog niet zo gek veel slapen, maar ik had gelukkig een slaapbed/zitstoel in het midden achterin, dus hoefde geen andere stoelen voor me te dulden. Helaas was ik wel omringd door drie Vietnamezen/Lao en volgens mij ben ik BETAST! Ach nee, zo erg was het niet, maar kreeg af en toe wel een elleboog tegen mijn hoofd of een knie tegen mijn dijbeen. Niets wat ik niet aan kan dus ;) Na de grensovergang kwam de slaap een stuk beter en toen we meer ruimte kregen achterin was ik helemaal makkelijk en snel weg, dus was het opeens 21:00 en waren we aangekomen in Luang Prabang, Laos... Vijf uur eerder dan verwacht, soms zit het mee.

Luang Prabang
Hier gingen we eerst even op zoek naar een passend guesthouse voor weinig. En met die backpacks op ben ik best snel tevreden, zo niet de dames, die hebben een guesthouse of vier nagevraagd of er plek was, helaas was er dus niet overal plek, maar uiteindelijk eentje gevonden. Daarna wilden we wat eten, maar in alle restaurants waar we langskwamen was de keuken al gesloten. In Laos hebben ze een avondklok, dus zelfs de kroegen waren bezig met sluiten. Gelukkig konden we nog een standje vinden waar ze gruwelijk lekkere broodjes maakten en dat konden we wegspoelen met een lekkere fruitshake! Daarna was het oogjes toe, nog een sleeptime schnapps met Jenny en hopen op een fitte ochtend.

Watervalletje
Lekker uitgeslapen konden we onze eerste echte dag in Laos aanvangen en na een lang, rustig ontbijt was het tijd om de Mekong maar even te bekijken en het stadje te verkennen, echt ver zijn we niet gekomen en besloten we aan het eind van de ochtend om toch maar een tuk-tuk tour naar een waterval te nemen, het was immers heerlijk weer en dat hadden we al even niet meer gehad. De tuk-tuk koste een paar centen, maar zoals wel vaker gebeurd was er wat informatie achtergehouden, we moesten namelijk ook nog het bootje betalen wat ons naar de haven bracht voor de waterval en daarna nog eens een toegangsprijs om de waterval te mogen bezichtigen. Gelukkig stelt het qua geld allemaal heel weinig voor en was de waterval goed te doen, maar we hoopten op meer en begonnen we weer te hiken. Maar na een flinke wandeling langs het water, over bruggetjes door de jungle kwamen we maar een paar plekken tegen waar het er mooi uitzag. Dus moesten we ons maar schikken en kon het ontspannen beginnen, het was alleen nogal schaduwrijk, dus het werd ook snel weer frisjes. Terug naar het restaurant om nog een laatste blik te werpen over deze terraswaterval om vervolgens de weg terug in te zetten. 's Avonds heerlijk gegeten bij de eetmarkt, of hoe je het noemen wilt, om de avond weer af te sluiten met een borreltje op de kamer.

Tour de France, maar dan in Laos
Vandaag was het fietsdag! Lekker op een gaar fietsje door de straten van Luang Prabang kachelen, beetje de omgeving van het dorpje bekijken en wie weet wat er allemaal zou gaan gebeuren.Uiteraard eerst lang en rustig ontbeten, nu in een koffieplek waar ze de langzaamste versies van allerlei kerstliederen draaiden... Met dit weer ben ik er nog minder mee bezig dan normaal, maar dit werd wel een beetje gek hoor. Toen ik eindelijk uit deze kerstliederen mishandeling bevrijd was begon de dag pas echt. Fietsen dus, ontspannen en relax, maar halverwege onze trip naar de tempel aan de andere kant van de rivier gebeurde er iets onaangenaams. Ik fietste voorop en hoorde iets van een verbaasde kreet uit de keel van een van de meiden komen. Wat bleek? Er kwam een motorrijder onaangenaam dicht naast Anja rijden en de bijrijdster greep in het mandje dat aan de fiets hangt, ze pakte er wat uit en gooide het weer de straat op. Ze probeerden dus Anja te beroven van wat ze in haar mandje had, gelukkig wisten ze alleen twee kledingstukken te pakken, en die zullen wel gestonken hebben, want zonder pardoes werden ze op de drukke weg gepleurd. Na een kleine stop om even bij te komen van de schrik fietsten we bergopwaarts naar de gouden tempel, waar we ons weer veilig voelden in het samenzijn van wat monnikken. 'The robbery road to safety temple'. Na volledig tot rust te zijn gekomen kunnen we genieten van de spanning komen er vijf busjes volgeladen met touristen de weg oprijden en hun lading droppen bij de tempel, waar het op dat moment nog rustig was qua toeristen. We smeren 'm als een mallen en rijden terug naar het dorp, hier doen we even een ministop bij het strand waar de Nam Khon de Mekong instroomt en gaan we te relaxed eten bij LaoLaoBar alvorens een eind te breien aan deze enerverende dag ;).
De volgende morgen staan we in alle vroegte op om het aalmoes-ritueel eens nader te bekijken, Luang Prabang is namelijk een dorp waar de cultuur en het geloof van de monnikken nog volop aanwezig zijn, en 's ochtends vormen ze een rijtje om 'sticky rice' of andere dingen te ontvangen van mensen die ze willen eren. Maar waar we overal lezen en horen dat het respectloos is om te dicht bij de monikken in de buurt te komen tijdens deze ceremonie en dus een gepaste afstand te bewaren zien we iets wat het hele gegeven een beetje een surreeele swing geeft. Zo zag ik het voor me:

Een groep wielrenners in het oranje zit in de Tour de France enkele uren op de fiets en naderen de finish van de Alpe d'Huez op de een of andere manier zijn er een zooi spijkers neergepleurd vlak voor de top en gaan de wielrenners te voet verder. De verzamelde media en toeschouwers storten zich massaal op deze rare speling van het lot en terwijl de (wiel)renners in zichzelf gekeerd de laatste meters afleggen worden ze vanuit alle hoeken en gaten gefotografeerd. Van gepaste afstand is dus geen sprake en het respect is ver te zoeken. Met plaatsvervangende schaamte zien we om de hoek dat er een backpackers hostel leeggekieperd is met toeristen die voor vijftig cent hun zwaarverdiende 'sticky rice' offeren aan de monikken, dit terwijl er 10 meter naast hen jonge straatjongens en oude vrouwen met kapotte kleding en lege manden staan te wachten op de aankomst van deze oranjehemden die op hun beurt weer het gekregen voedsel aan deze mensen in nood geven. Sja, ieder zijn ding natuurlijk, maar vage shit vond ik het wel.


We duiken na deze ceremonie onze nest weer in, want het is natuurlijk veel te vroeg voor een reiziger zonder schema! In de middag doen we weer niet al te veel, maar we zorgen er voor dat we optijd bij Phousi Mountain (ja ja) zijn om de zonsondergang te zien, het is hier alleen stervensdruk, dus we kijken even, nemen wat foto's en vinden een rustige plek om onze meegebrachte 'chocola' te nuttigen met een plakje kerststol (iets met tweede advent). Anja was de stol vergeten, maar de drank werd gewoon genuttigd, lekker respectloos bij zo'n tempel! We blijven daar nog best lang hangen en nadat de toeristen al een paar uur gevlucht zijn nemen wij de benenwagen naar een geweldig plek genaamd Utopia. Hier worden we om 23:00 weggetrapt (avondklok etc) en als we naar buiten lopen zijn er tig tuk-tuks die ons wel naar een bowling bowling dancing dancing willen brengen. We gaan hier niet op in en krijgen daar spijt van op het moment dat we goed en wel op bed liggen. Jenny en ik besluiten om Anja en Aileen toch weer op te jutten en gaan om 00:30 de straat op, want we moeten toch een keer bowlen! Tot onze verbazing zijn de straten zo goed als leeg en is er geen tuk-tuk te zien, die avondklok werkt dus verrassend goed! Onverrichte zaken keren we wederom terug naar ons hostel en maken we ons klaar om de volgende dag naar Vang Vieng te gaan. Maar de ongelooflijke zieke shit die hier gebeuren zijn voldoende gespreksstof voor een ander verhaal (en dat al na een dag!).

https://picasaweb.google.com/117626227884945100212/TheEasternOrientation voor de fotos, hoewel er geen nieuwe bij zijn gekomen nog ;)

Toedels!