Same same, but awesome (continued)

Het ging niet helemaal zoals het moest de vorige keer, dus nu de tweede aflevering van 'Same same but different'.
In het hostel hoefde ik alleen maar naar Anja te vragen en werd het duidelijk dat de twee meiden er al waren, maar even waren lunchen, ik mocht de kamer op en kon eindelijk mijn voetbalsokken verruilen voor naakte voeten, mijn gare schoenen voor die heerlijke flip-flops, mijn dikke trui en jasje voor een luchtig t-shirtje en de winterjas in de tas. Heerlijk! Heerlijk! Heerlijk! Net als ik klaar ben met douchen en mij op een gepaste manier gekleed heb hoor ik wat geroezemoes op de gang en lopen de Duitse meiden de kamer op, heeeey \o\ \o\ hoooo /o/ /o/, hoewel zij net gelunched hebben, gieuwt ik aardig naar wat te snacken en kunnen ze mij mooi de weg wijzen naar een typisch Vietnamees establishement met lokaal voedsel. Terwijl we weer een beetje herinneringen ophalen van onze tijd in Panama, Duitsland en Praag blijkt dat het allemaal wel meevalt met de gevaren op de weg. Ja, het is druk. Ja, het is hectisch. Ja, je moet af en toe gewoon je ogen dichtdoen. Ja, ze letten heus wel op. Dus na een wenningsperiode ging het me redelijk makkelijk af om een weg over te steken. Dan moet ik wel zeggen dat het makkelijk is dat er af en toe ook verkeerslichten in werking zijn en het verrassende daarvan is, is dat er ook naar gekeken wordt. Het verkeer zelf is het probleem dus niet, het probleem ontstaat eerder omdat het zo small is allemaal in het oude gedeelte. Maar goed, aangezien we alledrie redelijk snel gewend zijn aan de omstandigheden is het vinden van een eettent niet zo heel gevaarlijk, maar nu is het nog zaak om iets lekkers te vinden. Restaurants zijn hier te herkennen aan de kleine tafeltes en stoeltjes die buiten geparkeerd staan, het zijn niet zomaar kleine tafeltjes en stoeltjes, maar ontzettend kleine tafeltjes en stoeltjes, kleine tafeltjes en stoeltjes waar zelfs Milanson oncomfortabel op zou zitten. Misschien een klein beetje overdreven, maar ze zijn wel erg klein en dus een klein beetje onhandig voor me. Restaurants (als je ze zo mag noemen, misschien is toko een betere benaming) serveren ook vaak maar één gerecht en hoef je alleen maar een keuze te maken naar welke toko je gaat. We babbelen nog gezellig wat verder terwijl ik mijzelf handig probeer te maken met chopsticks, tot op heden is dat nog niet echt een succes, maar de kom met eten raakt beetje bij beetje leeg en als ik drie uur later eindelijk helemaal klaar ben, gaan we terug richting het hostel, er komt deze dag namelijk nog een Duitse meid aan in Hanoi die gezellig met ons mee gaat reizen. Zodra we het hostel binnenkomen blijkt dat Jenny (want zo heet ze) net gearriveerd is en maken we kennis met deze powergirl. Zij is een vriendin van Anja, dus Aileen kent haar ook nog niet, maar het klikt eigenlijk meteen en we gaan de boel een beetje herkennen in onze direkte omgeving.

We slenteren wat door de oude, nauwe, krappe, drukke, chaotische, onoverzichtelijk, felverlichte, gezellig, leuke straatjes van Hanoi en belanden uiteindelijk bij het Hoan Kiem meer dat midden in Hanoi ligt, daar rusten we wat uit en bekijken de Vietnamezen die rondjes aan het rennen zijn om het meer, we zorgen er wel voor dat we op tijd terug zijn in het hostel, want van 19:00 tot 20:00 is het happy hour daar en in dit geval betekent dat: GRATIS BIER! Het bier is flink verwaterd en er zijn niet veel mensen, maar we vinden het evengoed wel gezellig, er komen twee Ozzies bij en na het gratis bier gaan we op zoek naar wat te eten, want we krijgen wel weer een beetje trek in wat Vietnamees. Hops, het gedruis weer in, langs de nachtmarkt naar een toko met voedsel. De Ozzies haken hier af omdat ze nog een beetje moeten wennen aan de onhygienische omstandigheden, iedereen gooit namelijk alles van zich af, ook in die tokos en het ziet er dus niet echt uitnodigend uit. Wanneer we onze stek vinden wordt het gelukkig allemaal een beetje opgeruimd en kunnen we rustig genieten van ons eten. Op de weg terug boeken we een tour naar Ha Long Bay voor de volgende morgen en direct een busticket naar Laos voor de dag dat we terugkomen, echt tijd om te acclimatiseren krijg ik dus niet en het wordt een race tegen de klok om op tijd terug te zijn vanuit Ha Long Bay, maar dat zijn zorgen voor over enkele dagen. De volgende morgen worden we om 7:45 opgehaald bij ons hostel, dus we besluiten maar om terug te keren en wat slaap te vatten (heb al een paar dagen niet al te best geslapen, dus ik kan wel wat gebruiken).

[b]Ha Long Bay / Cat Ba Archipel[/b]
De dag begint vroeg, met een gratis ontbijt (van likmevestje maar goed ;) ) en wat koffie voordat we opgehaald worden door het minibusje dat ons richting Ha Long brengt, de Vietnamezen houden er een nogal warrig systeem op na om alles in goede banen te leiden, maar we komen na zo'n 4,5 uur dan toch aan in Ha Long. Daar mogen we een mooie houten boot op en kunnen we onze kamers checken. De boot is een driedeks boot van een meter of 20 (gewoon een gok hoor, weet ik veel hoe lang dat ding is) in lengte en ziet er veilig genoeg uit, de kamers zijn redelijk ruim (ik had ze kleiner verwacht) en de badkamers zien er schoon uit. Niets te klagen dus! De tourguide vertelt na het inchecken voor de driedertigste keer wat de planning voor vandaag, morgen en overmorgen is, dus luisteren we heel goed wat we ook al weer van plan waren. Daarna mogen we onze eigen gang gaan en rennen we natuurlijk naar het bovenste deck toe om de rotsformaties in de bewolking te aanschouwen. Ik heb er foto's van gemaakt en, ondanks het feit dat ik wtfpro ben, je kunt niet zien hoe indrukwekkend het allemaal wel niet is, overal komen rotsen uit het water tevoorschijn. Groen/grijze kiezelstenen vanuit de verte, maar hoe dichterbij je komt hoe immenser het allemaal wordt. Super mooi allemaal, we mogen bij een dobberend vissersdorpje kijken naar vis, maar ik blijf liever naar de formaties staren. We blijven de rest van de middag nog ronddobberen en varen langzaamaan richting Cat Ba Island om wat mensen te droppen, daarna is het etenstijd en begint de avond met KARAOKE!!!!! Yeeee-haaaaaaaaaa. Je mag op de boot geen eigen drank drinken, maar wij zijn Europeanen en wij bepalen zelf wel wat we doen. Dus vullen we een cola blikje met rum en wat Limoen om in het 'restaurant' gewoon cola te bestellen en dit bij te vullen met onze 'chocola'. Dit gaat wonderbaarlijk genoeg de hele avond goed en de KARAOKE!!!!! van onze boot zorgt voor een goede sfeer, zo goed zelfs dat de passagiers van de boot die naast ons ligt besluiten om onze boot te enteren en mee te doen. Een geslaagde avond dus!

[b]Go go go monkey monkey monkey[/b]
De volgende morgen is de wekker om 6:30 gezet om te kijken of we een zonsopgang kunnen meenemen, maar het is al licht dus draaien we ons nog maar even om, helaas moeten we al om 7:30 present zijn voor het ontbijt en worden we niet veel later op Cat Ba Island afgezet, hier gaan we even genieten van de natuur en het strand enzo. Na een uur geduldig wachten komt onze minibus eindelijk aanzetten en rijden we over een eiland waar Jurassic Park gemaakt had kunnen zijn, ik zou zweren dat ik af en toe een velociraptor door de bosjes zag koekeloeren... En dan wacht ons zometeen een kleine wandeling bergopwaarts naar een uitkijktoren?? Dat belooft weinig goeds hoor! Een klein half uur later worden we dan afgezet bij het begin van de 'trek', onze begeleidster is een heel klein vrouwtje dat zo'n 15 woorden Engels spreekt, waarvan de voornamelijkste 'monkey', 'water' en 'go' zijn. We gaan het pad op en aangezien het een vochtige ochtend is moeten we zien te overleven met onze flip-flops op modderige gesteente en gladde trappetjes. Gelukkig is onze leidster er elke keer om ons aan te sporen verder te gaan: ' Go go go, monkey monkey monkey hahahaha'. Het is zo'n dertig minuten bergopwaarts glibberen en glijden (dat vergt veel concentratie en kunde) voordat we bij de top van de berg (blijf toch een Laaglander) aankomen en daar is het uitzicht al schitterend, maar we mogen nog wat hogerop want er staat dus een uitkijktoren zodat je een mooie panorama hebt van de omgeving. Daar eenmaal bovenopgekomen ziet de wereld er toch heel anders uit, groene bergtoppen 360 graden om ons heen, een klein gehucht en een smal weggetje, meer is er niet te zien. We krijgen er uiteindelijk een keer genoeg van, en dan begint het zwaarste en moeilijkste van de toch, terug naar beneden. Hier begint onze leidster echt met spreken en de 'monkeys', 'go' en 'water' en omdat ze alles drievoudig zegt begint het zowaar nog grappig te worden ook. Wonder boven wonder zijn er geen aanvallen van velociraptors geweest en vinden we onszelf in het restaurantje aan het begin van de berg, hier mogen we onze voeten en schoeisel wassen, een biertje nuttigen en bijkomen van de gevaren van de jungle. We vervolgen niet veel later onze trip naar Cat Ba town in het minibusje en vinden een treurig stadje aan, dat in het midden van een verbouwing lijkt te zijn, gelukkig hebben wij ervoor gekozen om beide nachten op een boot door te brengen en kunnen het stadje verkennen en op zoek gaan naar een strand, want dat was eigenlijk onze enige doelstelling voor vandaag; een strand vinden om te ontspannen.

[b]Strand(s)t(r)ijd![/b]
Als we de 'boulevard' van het stadje oplopen zien we 1,2,3 nergens een strand, alleen maar een kade en bootjes, de bootsmannen weten wel raad met vier verdwaalde toeristen en bieden ons allemaal een boottochtje aan, we vinden nog twee verdwaalde mannen die ook wel een strand kunnen gebruiken en besluiten op een voorstel in te gaan. De man springt zijn boot in van zo'n twee meter hoogte en legt een paar meter verderop aan zodat wij onder normale omstandigheden kunnen opstappen. Het geluid dat de boot maakt is onevenredig aan de snelheid waarmee de het vaartuig vooruitkomt. Het is een Harley Davidsson die wordt ingehaald door mijn oude Piaggio, maar we zitten op een boot en kunnen nog meer van de rotsformaties aanschouwen alvorens we eindelijk eens ergens een strandje zien, bij dat strandje willen we aanmeren, maar we worden weggejaagd door personeel van een hotel/resort. Het was blijkbaar een privestrand, we laten ons hierdoor natuurlijk niet van de wijs brengen en onze schipper weet nog wel een tweede strandje waar we het weer proberen. Dit keer geen personeel dat wuift en gebaart om op te sodemieteren, maar ook niet echt een handig plekje om ergens aan te meren, onze ervaren schipper heeft echter een oplossing, dus varen we richting de rotsen om zachtjes tot stop te komen op een rots, onze metgezel Tibo (spelling?) stapt braaf de rots op, neemt het touw aan de hand en zorgt ervoor dat de rest ook veilig kan uitstappen. Helaas is de rots niet zo grof als gehoopt en glijdt Tibo half uit, om niet te verzuipen houdt hij zich instinktief vast aan de rots, maar deze is scherp en snijft hij een vinger. Bloed vloeit, paniek breekt bijna uit, maar zodra we allemaal uit de boot zijn houdt Tibo zich sterk en begeven we ons over spekgladde rotsen richting het strand, ook dit weten we weer te voor elkaar te krijgen hoewel het ook dit keer niet geheel zonder gevaar ging. Het is dus glad, maar er zitten ook hele scherpe rotsen tussen, vasthouden kan niet overal en staan al helemaal niet, we klauteren ons er desondanks overheen en na zo'n 40 minuten varen en 10 minuten voorzicht klauteren komen we eindelijk aan bij het mooie strand. We hebben zelf geen EHBO spullen meegenomen, maar gelukkig is er een keuken waar we een stel kaartende Vietnamezen aantreffen, helaas hebben deze figuren als enige hulpmiddel een rol toiletpapier en moeten we dus verder kijken om Tibo met zijn levensgevaarlijke verwondingen te helpen overleven. De toeristen die daar die nacht verbleven bieden uitkomst en hebben wat alcohol (geen drank) en een pleister, Tibo wordt opgeknapt en kunnen we dan alsnog even ontspannen op het strand waar we naarstig naar snakten. Nu vergeet ik bijna te vertellen dat er op een strand twee rare snuiters bezig waren een zwijn te verzuipen. Zeg dat nog eens?

Nou, het zwijn was al dood, maar lag met z'n dikke pens op het strand dood te wezen, dus was de oplossing voor de twee mannen om het zwijn te laten verdwijnen in de oceaan. Prima oplossing natuurlijk, maar zo'n zwijn weegt niet niets en het kostte hen aardig wat moeite om 1, het zwijn te water te krijgen en 2, het zwijn ver weg in het water te krijgen. Terwijl ze dus het zwijn naar hun kayak sleepten keken wij met argusogen toe, het lukte ze eindelijk om het zwijn te krijgen waar ze wilden, maar nu moesten ze nog met de kayak de hoek om. Ook dat lukte ze na wat moeite en voldaan keerden ze terug om ons vervolgens lastig te vallen omdat wij wat ligbedden gebruikten om op te ontspannen, gelukkig was het al weer tijd om terug te keren naar het stadje. Dit was minder dan 15 minuten lopen, terwijl we hoopten dat de boot ons sneller zou brengen... Een besneden vinger ten spijt, het was toch beter om heen te gaan met het bootje. We keren dus terug om met een minibusje terug te keren naar de boot voor weer een avondje karaoke en schik. Helaas was deze avond minder succesvol dan de vorige, geen karaoke en werden we nu wel gesnapt met onze sterke drank. Desondanks was het weer een gezellige avond en wisten we van de boot af te springen om wat te zwemmen. De volgende morgen weer vroeg opgestaan om zonsopgang te kijken, nu wat eerder, maar door de bewolking niet al teveel van meegekregen, desondanks was de omgeving nog steeds schitterend en toen de zon na het ontbijt doorbrak waren we niet meer van het zonnedek af te slaan. Op een gegeven moment was er geen andere mogelijkheid meer, we gingen namelijk kayaken. Jenny en ik hebben ons daar prima mee vermaakt, terwijl Anja en Aileen op de boot bleven (zij waren namelijk al eerder geweest en hadden niet de behoefte om weer te kayaken). Hierna was de toch helaas ten einde en moesten we het Archipel achter ons laten, maar Laos lag nog helemaal voor ons!

[b]De tijd tikt door[/b]
Zoals al gezegd gingen we na Halong Bay direct door naar Laos, we hadden dus weinig tijd om in Hanoi te blijven en we hadden weinig zin om de bus te missen, we moesten dus flink aan de bak om er voor te zorgen dat we ruim van te voren in Hanoi waren. Onze oorspronkelijke tour zou ons eerst een uur laten wachten/ontspannen, daarna lunchen om rond 17:30 in Hanoi aan te komen. De bus naar Luang Prabang in Laos vertrekt elke dag om 17:30 (aldus Tony in Hanoi) en dat zou dus ietsjes te krap zijn. We proberen dus via andere manieren naar Hanoi te komen, maar een taxi is te duur en het OV niet bepaald betrouwbaar, maar onze huidige tourguide (een van de achtendertig die we in totaal voor onze kiezen kregen) kende nog wel iemand die een paar plekken in zijn minibus vrij had, vijf dollar de man extra zou ons om 16:30 in Hanoi afleveren. Geregeld, gefixed en zo gezegd zo gedaan. We danken hem vriendelijk en stappen in en hopen op het beste, gelukkig kunnen we redelijk doorrijden, maar om 16:00 begint het allemaal toch een beetje te kriebelen, we zijn nog helemaal niet in de buurt van Hanoi en we willen nog wel wat zaken als snacks en drinken regelen. Maar vreest niet, om 17:10 waren we dan uiteindelijk toch bij ons hostel en vlogen we door de straten van Hanoi om drinken, eten en snacks te regelen. We worden om 17:45 opgehaald bij ons hostel (vijftien minuten te laat!) met onze plastic zakken gevuld voor een paar uur in de bus en worden op een minibus gezet dat ons naar het station zou moeten brengen. Om 18:00 rijden we dan eindelijk weg, maar de bus vertrekt pas om 18:30 (aldus de nieuwe berichtgevingen), als we om 18:30 nog niet bij een busstation zijn begint het weer te kriebelen, maar niet veel later mogen we dan toch uitstappen. Alle tassen, backpacks en koffers worden de wagen uitgezet, maar er hoefde eigenlijk maar vier mensen uit te stappen. Dus kon het busje weer volgeladen worden met de spullen en het vee. Waarna we nog zo'n vijf minuten rijden, het is ondertussen al bijna 19:00 en sommigen geloven nog nauwelijks dat de bus gehaald wordt, na deze korte rit worden we ergens onder aan een snelweg afgezet en moeten we iemand volgen die ons ergens heenbrengt. Dat ergens kan een nierspeciaalzaak zijn, maar misschien toch naar de opstapplek van de bus. Brave schapen als we zijn vervolgen we onze route dus te voet, lopen een oprit van de snelweg op, lopen een afrit van een snelweg af en als we dan ergens tot een halt komen, staan we echt in niemandsland, maar gelukkig komt niet veel later onze bus aankachelen. We hebben nu een rit van zo'n 30 uur voor de boeg voor we in Luang Prabang, Laos zouden moeten aankomen...

Ik heb nu ook een manier gevonden om de weinige foto's die ik zelf maak te publiseren, dus:
https://picasaweb.google.com/117626227884945100212/TheEasternOrientation

hopelijk werkt dat en anders niet!

Ik zit nu al in Laos, maar daarover later meer. Dus geen cliffhanger deze keer!