The Motorcycle Diaries

Na het overleven van de stromingen en de diepten van de vicieuze Nam Song rivier en haar verraderlijke barretjes, die al vissend, proberen je te verleiden om het pad van ontspannend genieten, rust en exploratie te verlaten, was ik er vrij zeker van de Laotiaanse wegen op een motor te slechten en warempel, ik ben met vlag en wimpel geslaagd, 'With a little help from my friends' natuurlijk.

Het is de vroege ochtend van 12 december toen wij vieren van plan waren om op de motor te stappen, ik zal de 'bike' niet vleien door het een motor te noemen, nee ik noem het een scooter, want dat is wat het werkelijk is, een scooter, wel met vier versnellingen en een neutraal!. Dus, het is de vroege ochtend van 12 december toen wij vieren van plan waren om op de scooter te stappen en om een circulaire route over de Laos snelwegen te doen, beter bekend als 'The Loop'. De afgelopen dagen hebben allemaal in het teken gestaan van het voorbereiden voor dit avontuur; het kopen van snacks, fruit en drinken, het honen van onze bromfietskunde door middel van een 'five minute crash course' en, misschien wel het allerbelangrijkste, rust om onze verzwakte geest en lichaam te laten herstellen van de taferelen in Vang Vieng. Deze morgen krijgen we echter ook slecht nieuws tot ons, Aileen voelt zich niet in de juiste staat van gezondheid om ons te vergezellen en besluit om achter te blijven, misschien is het wel het beste besluit die ze kon maken, misschien ook niet, we kunnen het niet zeggen slechts accepteren en accepteren is wat we doen. Terwijl de tranen achter de ogen zwellen zeggen we vaarwel en spreken we af tot een hereniging bij de spectaculair Kong Lo grot, drie dagen later.

Omdat Jenny een ervaren biker is, neemt zij de achterste plaats in in onze colonne, zo kan zij toezicht houden op wat Anja en ik in vredesnaam uitvogelen op deze scooters en adequate maatregelen treffen mochten we iets doen wat echt niet kan, ik ben misschien het minst ervaren in het scooteren in het buitenland (Anja heeft al in Thailand en Cambodja op de scooter gezeten) maar toch mag ik het tempo bepalen, Anja maakt het trio compleet door in het midden te bivakkeren, zodat zij de best mogelijke bescherming krijgt die ze zich wensen kan... We starten in een rustig tempo, de snelweg is breed genoeg om onze tedere scooters te dragen en het verkeer is zo goed als afwezig, een heerlijke manier dus om aan de scooters te wennen en om een beetje zelfvertrouwen te tanken, het duurt dan ook niet lang voordat Anja en ik als echte waaghalzen met maar liefst zestig kilometer per uur over de snelweg racen! Poe poe!

Onze eerst pitstop is een grot, hier laten kinderen normaliter alles vallen waar ze mee bezig zijn (meestal met school dus) om de toerist op weg naar en door de grot te wijzen. Wat wij aantreffen, na het kopen van een flink arsenaal aan snoep, is een knorrige oude man. Eerlijk toegegeven, hij wist zijn weg in de grot ook uitstekend, maar glimlachen kwam niet in zijn gezichtsuitdrukkingenwoordenboek voor en dat met twee halfnaakte vrouwen (ja ja in bikini) die over rotsen klauteren, door water ploeteren en onze gebruikelijke 'earwurms' zingen. De man bleef stoïcijns dwars kijken. Dus het vermoeden dat hij een onaangename verrassing voor ons had, stak de kop op, werkte hij misschien voor een bepaald bureau dat de organen van westerlingen verkoopt? Komt hij zo meteen met zijn samoerai monnik vrienden de grot uitrennen? Het vertrouwen in deze man is verdwenen als sneeuw voor de Laos zon, mijn aandacht is op deze vent gevestigd en hoewel hij ons continue probeert af te leiden door te wijzen op de olifanten, walvissen, stieren en wat er dan wel allemaal niet uit de stalagmieten muren tevoorschijn komt, ik laat me verrassen! Op de terugweg naar buiten, die verdacht verschilde dan de heenweg, verliest Anja bijna haar roze helm aan het water en ik bijna mijn aandacht, dus besluit ik geen risico te nemen en trek mijn 'intergalactic planetary' pak aan. Mijn broekspijpen opgerold, mijn T-shirt, mijn flip flops en mijn helm, met donkere glazen. Ha, probeer me nu maar te mindfucken, jij knorrige oude man! Natuurlijk gebeurt er niets, nu ik mijn defensieve pak aan heb en terwijl Anja alle snoep achterover slaat ben ik blij dat we wederom een gevaarlijke, zo niet dodelijke, situatie overleefd hebben.

We betalen de man snel wat afkoopgeld voor zijn leiding in de grot en zorgen ervoor dat we snel, heel snel weg zijn en niet veel later kunnen we ons laten koelen in een lagoon, hier chillen we wat, eten we wat en drinken we wat. We versterken ons lichaam omdat het besturen van een scooter op de snelweg van Laos niet zonder offer komt, natuurlijk! We hebben nog tijd genoeg en na de chill out racen we weer voort, de lange snelweg vervaagt langzamerhand en de rotsen die ons lange tijd van een afstandje aanstaarden en als toeschouwers langs de weg ons toejuichten slokken ons nu op. Het echt werk begint nu echt en we moeten maar zien over Mr. Ku zijn scooters ons naar de top kunnen leiden, de weg zelf is blijkbaar niet zo heel lang geleden vernieuwd, want we rijden zonder problemen over complete blokken beton en het lijkt soms net of we vleugels gekregen hebben. Elke keer als er een bocht komt en we kijken naar links, is de weg verdwenen en kijken we uit over een groen golvend geheel van bomen en struiken. Dit is een oerwoud en wij zijn de vliegende scootermensen, schitterend dus. Dit mocht van ons nog wat langer duren, maar helaas komen ook alle goede dingen tot een eind en wordt het oerwoud vervangen door een dorp, de betonnen vlakke weg voor gravel, zand en steentjes en het niet-bestaande verkeer voor wat karren, scooters en een enkele auto. We zijn gearriveerd in de stad Nakai en sinds het nog steeds niet zo laat is besluiten we hier eens lekker uitgebreid te lunchen. De kerstboom in het restaurant wacht ons op en het vrouwtje zet de Franse chansons aan.

Als we vertrekken en Nakai verlaten komen we tot een onaangename ontdekking, de weg die eerder al was veranderd in een zand-stenen weg verandert niet terug in een betonnen vlakte... De tijd die we dachten nodig te hebben om de afstand naar Tha Long te overbruggen is op deze manier flink gegroeid, van onze geweldige 60 tot 75 km/u moeten we vertragen tot maximaal 40 km/u en vaak zelfs nog langzamer, als we vragen waar en hoe lang Tha Long nog is aan de lokale bevolking krijgen we negen van de tien keer het antwoord dat we deze weg verder moeten rijden en dat het nog maar een paar kilometer is. Als vervolgens een scooter met een tweetal opzittende een lange tijd achter Jenny blijft rijden en er tot twee keer toe een gozer met een bivakmuts aansluit bij ons, begint het toch weer te kriebelen, en deze keer for real. De gasten achter Jenny blijven minstens een half uur achter ons aan rijden, terwijl de lokale bevolking normaal gesproken nog geen twee seconden achter ons blijft plakken. Ik rijd op dat moment best ver vooruit, maar om vooral Anja niet banger te maken dan ze is (op deze weg voelt ze zich niet zo heel erg op haar gemak) blijf ik wat vooruit rijden, continue de spiegels controlerend of er niets gebeurd. Gelukkig rijdt bivakmuts dan eindelijk vooruit, maar blijft hij even achter mij hangen, even is eventjes en als hij me dan inhaalt kunnen we opgelucht ademhalen. De almost robbery road blijft een almost robbery road.

Nu hebben we een nieuw probleem, het begint namelijk al te schemeren en we hebben geen idee hoe ver het nog is, wanneer we een stadje binnenrijden denken dat we er eindelijk zijn, maar na wat vragen aan een inwoner blijkt dat we nog zo'n 4 kilometer verder moeten (ja ja, dat kennen we) dus gaan we weer het pad op. We komen na 7 kilometer eindelijk in Tha Long aan en is het nog zaak om ons hostel te vinden, want na alle verhalen over Sabaidee Guesthouse willen we daar, en nergens anders, onze nacht doorbrengen. Als we vragen waar het zit worden we naar het eind van het dorp gestuurd, maar dit is niet het guesthouse dat we zoeken en als we daar navraag doen worden we het dorp ingestuurd. Hier rijden als een stel bandieten uit het Wilde Westen door de straten, de oudere mensen sluiten nog net niet alle ramen en deuren, maar zo verlaten is het wel. Geen kip, geen hond, geen varken, geen geit, geen kat en geen kind is te zien op de weg, allemaal gevlucht voor drie blanke scooter rijders die chaos en geweld brengen in het normaal vredelievende dorp van Tha Long. We zoeken nog wat verder en besluiten het dorp uit de rijden en terwijl het laatste licht onze weg opheldert zien we eindelijk het bord van Sabaidee. En kunnen we eindelijk onze kont rust geven. We gaan bij het vuur zitten, praten wat met de anderen en kruipen onder onze roze dekens. De eerste dag van de loop overleefd en wat een genot!

Sinds wij 'The Loop' in vier dagen doen, hoeven we ons over het algemeen niet al te druk te maken over de tijd dat we op moeten staan om te vertrekken, terwijl we ruw wakker worden gemaakt door het ronkende geluid van vertrekkende scooters, draaien we ons nog maar eens om en gaan rustig ontbijten. We vragen Mr. P. van het guesthouse wat ons te wachten staat deze dag en hij legt het ons uitgebreid uit. 15 kilometer lang een redelijk goede weg en dan begint de 40 kilometer lange 'highway to hell' dus het moet zo'n 3 tot 4 uur duren als we rustig aan rijden. We proberen een beetje snelheid te maken de eerste 15 km en dat gaat prima, maar eenmaal aangekomen bij het lastigste gedeelte van de trip gaat het tempo bizar snel omlaag, harder dan 20 km/u gaan we zeker niet, want de weg is echt een total wanorde. Maar wij zijn bikkels en laten ons niet uit het veld slaan door een slechte weg, met slechts één lange lunchbreak en een paar kleine water pauzes komen we vroeg op de dag aan in Lak Xao, vinden we in één keer het hotel dat Mister P. ons aangeraden had en kunnen we kapot en voldaan onze bedden opzoeken voor een powernap. Ik kan me niet voorstellen dat sommige mensen direct doorgaan om de trip in drie dagen te doen, want ik ben echt helemaal af, vooral na een 640ml Laobeer ;). We duiken de markt op en genieten van het aanzicht van opengesneden ratten, wasberen en kronkelende vissen terwijl we stierenballen met pittige saus verorberen. Een meisje met een rode jas blijft me aanstaren, maar zelfs mijn vriendelijkste lach en een 'Sabei Dee' lokt geen andere reactie uit. Als we het rode meisje even later op een totaal andere plek weer zien en dat ze me weer aanstaart beginnen de gedachten weer de paranoïde kant op te gaan! Gelukkig is er niets aan de hand en vinden we wat later een restaurant om te eten en zelfs om een potje dammen te spelen. We lopen terug naar ons hostel en met vijf roze dekens zeggen we dag twee gedag.