The Motorcycle Diaries (2)

Laos is een sociale republiek en ik rij op een motor, oh wacht, ik rijd op een scooter. Terwijl ik de vorige dagen heb nagedacht over een toepasselijke naam voor mijn ijzeren vriend kwam ik niet verder dan Guevara. Jenny houdt van tijgers, zowel in het Tiger Beer, Tiger Water als de tijger in Ice Age en besloot voor Diego te gaan terwijl Anja het zakelijker hield en voor Jack ging, dit omdat haar scooter het nummer 21 droeg en dat gelinked kan worden aan Blackjack. Voila, zie onze namen, nu moet echt alles goedkomen... toch?

We doen weer lekker ontspannen aan in de ochtend en besluiten te ontbijten bij ' the only one restaurant', geniale naam, want het is nog waar ook. Er zijn geen andere restauranten te vinden in Lak Xao. In dit restaurant komen we James en Pauline weer tegen, dit is een Australisch koppel die de loop in hetzelfde tempo als ons doet en die we nu overal tegen zijn gekomen. Terwijl wij binnenstappen vluchten zij snel het restaurant uit ;). Wij eten ons voedsel en stappen de scooter op, de weg naar Nam Sa watervallen is er eentje om in te lijsten, zoals er al zoveel is om in te lijsten tijdens deze rit, de omgeving is weer schitterend en we komen wat fietsers tegen, ja fietsers, hoe gek is hun moeder heuh? We genieten wat van de uitzichten en nemen uiteraard weer ruim de tijd voor onze pauzes, als we eindelijk in het dorpje aankomen waar de Nam Sa watervallen zouden moeten zijn, lopen we wonderbaarlijk genoeg voor op ons schema, want vandaag is de dag dat we Aileen weer tegen mogen komen, maar dat is pas over een uurtje over 4!

We rijden het dorpje dus in en zien daar een bordje met 'Tourist Information', kopen daar een ticket, maar krijgen geen guide mee. Terwijl dat best wel handig is, de man die daar werkt deelt ons mede dat we een zandweggetje in moeten slaan, daar na een paar honderd meter onze scooters kunnen parkeren en de rest te voet moeten afleggen. We slaan het weggetje in en komen bij een klein stroompje, nou heb ik al rivieren overgestoken in een 4x4, maar dit stroompje is toch weer wat verrassend, helemaal voor onze geachte Anja. Jenny is onze pro en laat zien dat het zonder al te veel moeite mogelijk is en dit geeft Anja voldoende vertrouwen om het ook te proberen. Plons! De scooter het water in en drie tellen later de scooter het water uit, no problemo! Als we allemaal de hindernis achter de rug hebben crossen we verder en de weg is echt slecht, maar dat kan ons niet deren, zelfs een omgevallen boom houdt ons niet tegen, we cruisen er omheen en komen bij een veldje terecht waar honderden, wacht, misschien wel duizenden vlinders rondfladderen. Hebben we de stroming toch niet overleefd? Zijn we terug in de tijd gereden? Is dit nou 'The Garden Of Eden'? Zoveel vlinders, een prachtig gezicht, eentje vliegt er pardoes mijn helm in, maar gelukkig is dat te oncomfortabel voor hem en vliegt hij er weer uit. Na deze vlucht door vlinderland komen we eindelijk ergens aan waar we echt niet verder kunnen en worden we gewaarschuwd! 'Slippery when wet' dus zullen we wel in de buurt zijn.

We stappen af en gaan te voet verder, helaas heeft geen van ons het geduld om echt te zoeken en na ruim een kwartier klauteren besluiten we ons lunchpakket op te eten, ergens op een rots in de ' rivier ', daar worden we flink geteisterd door muggen en we houden het dan ook niet langer uit dan 30 minuten voor we besluiten Aileen op te zoeken. We vragen ons nog af waarom we de scooters van de Australiers niet gezien hebben, want zover kunnen ze ons toch niet voor zijn geweest?

Het antwoord komt niet veel later op het exacte moment dat we onze scooters bevrijden van hun ketting komen daar de twee Ozzies de bocht omzetten, met een guide! Zij hebben hetzelfde betaald als wij, maar krijgen wel een guide mee, ze offeren ons om mee te gaan, maar wij houden het voor gezien. Ze zien ons scooters en vragen zich ongerust af hoe wij in vredesnaam hier zijn gekomen met die dingen, want zij hebben de gehele afstand van het huisje met informatie naar hier gelopen. Dat betekent dus dat zij nog geen vijf minuten na ons de entree betaald hebben... We zeggen wederom onze vrienden gedag en vervolgens de route naar de Kong Lo(r) Cave om eindelijk herenigd te worden met de vierde musketier. We besluiten voor de zekerheid nog even onze tanks voor te gooien en cruisen weer rustig verder, het landschap is nu drastisch veranderd. Het bergweggetje is vervangen door een vlakke egale nieuw aangelegde weg, de bergen zijn van de voorgrond verdrongen door een gele steppe en nemen nu een plaats in in de tweede ring, zich niet bemoeiend met het leven langs deze snelweg, we zwaaien onze armen uit de kom naar alle kinderen die ons fietsend, lopend of staand begroeten met een 'Sabai Dee' en een lach.

Als we eindelijk bij onze meetingpoint aankomen is Aileen, naar ons idee, nog niet gearriveerd, dus bellen we Mr. Ku en bestellen we wat te eten. Mr. Ku belt vijf minuten later terug met nieuws over Aileen, ook zij heeft een scooter gehuurd en is als het goed is al aangekomen bij het restaurant waar wij zijn. Aangezien het restaurant slechts een tafel en 6 stoelen telt zijn wij er redelijk van overtuigd dat Aileen hier niet is. We laten dat aan Mr. Ku weten en het blijkt dat Aileen ergens anders wacht op onze aankomst en dat ook zij echt NET is aangekomen. We bestellen snel wat eten en Jenny haalt Aileen op. Tegen de tijd dat Aileen en Jenny ons weer vergezellen aan de enige tafel moeten de kippen nog gebroed worden, want anderhalf uur later krijgen we eindelijk ons eten. Dit geeft ons natuurlijk wel genoeg tijd om Aileen op te hoogte te brengen van onze avonturen en voor Aileen om ons te informeren met haar dagelijkse dingetjes. Als het eten dan eindelijk komt eten we geen kip, maar varken. Welkom in de 'outback' van Laos :). We eten het maar snel op en gaan richting de grotten om een homestay te regelen. Een homestay? Ja, gewoon bij een lokale familie onder de wol kruipen, kijken hoe dat afloopt.

Na enig gezoek vinden we dan toch een homestay, we rijden het houten dorp op houten palen in en worden naar een oude man doorgewezen, we klimmen de trap op en worden verwelkomt in het huis van de opa van het gezin. Terwijl hij ons bed klaarmaakt met veel roze en met enige miscommunicatie verteld dat wij een bed hebben voor ons vieren, wat achteraf toch niet waar blijkt te zijn, kunnen wij aan tafel zitten en worden we vermaakt door de kleinkinderen die een paar goocheltrucjes hebben geleerd. Dit houdt eenieder van ons even bezig en het is tijd om te eten. Maar we hebben nog niet zo heel lang geleden varken met rijst achter de kiezen, dus het menu dat we voorgeschoteld krijgen wordt niet echt warm ontvangen. We proberen de rijst met ei zoveel mogelijk op te eten, maar de meiden komen niet verder dan een half bord. We voelen ons natuurlijk schuldig, want zoveel hebben deze mensen niet, maar aan de andere kant betalen we 50.000 KIP per persoon dus sja, dat is dan weer best veel. Na het eten spelen we wat SOLO (een versimpelde vorm van pesten) en proberen de kleinkinderen het mee te spelen. Prima dus, rond een uurtje of half negen beginnen de mensen zich al klaar te maken voor het bed en moeten wij ons om 21:00 ook maar overgeven en ons bed induiken voor een goede nachtrust.

Mocht je er ooit over nadenken om een homestay te doen, controleer dan eerst voor de volgende zaken: 1. Zijn er babies in het huis die bezig zijn met tanden te krijgen? 2. Lopen er hondenpuppies rond die hun moeder niet kunnen vinden? en 3. Hebben de hanen enig besef van tijd? Ik zal het verloop van de nacht proberen te omschrijven in een paar simpele zinnen:
Het licht is nog maar net uit of we horen een huilend puppie schreeuwen voor zijn/haar moeder, als we even later een glas horen vallen en de stilte even terugkeert begint de baby een partij de longen uit zijn lijf te krijsen, juist als de baby weer even stil is begin de puppie weer wanhopig te janken. Dan is het even stil en kunnen we de rust pakken die we nodig hebben, maar dat duurt niet al te lang, want de haan denkt er het zijne van en pakt zowel de baby, de puppie en de witte toeristen terug en kraait alsof zijn leven er vanaf hangt. Uiteraard is de haan niet de enige in het dorp en voor we het weten zijn we verwikkeld in een hanenstrijd. Ja, prima te doen dus zo'n homestay, wat zullen wij fit zijn voor dag vier.