The Khmer Rouge do it from behind

Na de schitterende dagen in Angkor was het tijd om terug te komen in de hedendaagse maatschappij en het was nog Kerst ook! Niet dat dat veel uitmaakt in het plaatsje waar wij beland waren, Battambang... Alles sluit om 21:00 en er is niets te doen hier. Waarom we hier dan in vredesnaam naar toe zijn gekomen? De Bamboe Trein natuurlijk! De wat? De bamboe trein! Een houten plank op vier loden wielen die je met z'n 30 km/u over een spoor verplaatsen. Schitterend, levensgevaarlijk, maar schitterend. Over dat spoor gesproken, het is niet echt een recht spoor, de rails buigen af en toe van elkaar af, maar op de een of andere manier dendert de trein vrolijk verder. Het was ook redelijk pijnlijk af en toe en met een knal bleef het spoor gevolgd worden. We komen een paar toeristen tegen die onze kerstmutsen (ja ja, we hadden ze weer op) geweldig vonden en kochten snoep om weg te geven. Als echte helpers van die goede Kerstman. Na Battambang snel snel naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, om ons daar wat meer te verdiepen in de recente geschiedenis van het land. En dat was een onaangename.

The Khmer Rouge
Ook hier zal ik niet al te diep ingaan op wat er allemaal gebeurd is, maar het was wel even schrikken geblazen toen we kennis maakten met de gruwelen van Pol Pot en zijn communistische partij 'The Khmer Rouge'. Wederom een uitstekend voorbeeld van genocide, maar nu met een bloedrood randje. Nazi-Duitsland? Pussies daar. Watskeburt? Ergens in de jaren '70 was er een strijd gaande in Cambodja, iedereen natuurlijk ontevreden over de gang van zaken, het vechten beu en zin in vrede. Het was dan ook haleluja geblazen toen Pol Pot en cadres Phnom Penh bevrijdden, niet vermoedend dat het leven drastisch veranderen zou. Binnen vijf dagen was de stad een verlaten leegte van ongemak, onderdrukking en 'communisme'. Pot had namelijl bedacht dat iedereen op het land moest werken, dat er maar twee klassen bestonden (de werkers en de gezagbewaarders), dat scholen niet geschikt waren en dus moesten worden gesloten, dat teken van intellegentie de kop in gedrukt moesten worden (het spreken van een andere taal, het dragen van een bril en Zachte handen waren dodelijk in letterlijke zin), dat een kom rijst genoeg moest zijn voor een dag hard werken op het land en dat iedereen een vijand kon zijn van deze ideologie. Resultaat: 3 miljoen dode Cambodianen (van 8 miljoen) in vier jaar en een ongeletterd, in chaos verkerend, armoedig land. Well done Pol Pot.

Onze, toen nog ignorante en zonnige, dag begon met het bezoek aan S21 in Phonm Penh, een school omgebouwd tot mini concentratie kamp. Daar werd ons een film voorgeschoteld met het verhaal van een uit elkaar gescheurde familie met daarop aansluitend een soort wandeling met een 'Wir haben es nicht gewusst'-gevangenisbewaarder. Toen we zelf de barrakken, maar dus eigenlijk klaslokalen, door wandelden werden we regelmatig verwelkomd door honderden fotos van gedode Cambodianen die daar even te 'gast' waren. Bam, in your face. Daarnaast kwamen de beelden van de video opeens wel heel dicht bij. Nu zal de aandachtige, doorvragende lezer zich misschien wel afvragen wat er hier dan gebeurde, werd er hier vergast, gemarteld, mishandeld, wat wat wat!?!?
Het was een gevangenis/ondervragingshuis/de laatste stop. De laatste stop? De laatste stop voor een rit naar 'The killing fields'. In S21 werden, naar verluid, 20.000 Cambodianen ondergebracht en op het eind waren er nog zeven in leven. En die waren allen behendig met hun handen. De meesten gaven toe aan de aanklachten en omdat ze 'schuldig' waren afgevoerd.

The killing fields
Na de eerste klap waren we klaar voor de finaleslag. Op bezoek bij het particuliere eigendom van een Japans bedrijf dat van de killings fields een museum heeft gemaakt. En wat voor museum, een open veld, mag ik veld zeggen? Ja, dat mag ik. Maar dat is het niet. Het is een open veld met daarnaast tientallen massagraven. We kregen een audio-apparatus omgehangen en konden op die manier een idee krijgen van hoe de laatste uren en minuten van de slachtoffers er uit gezien zouden moeten hebben, hoewel het meestal in de avond gebeurde. Je werd 'ingechecked' en gecontroleerd (want die commies hielden het allemaal methodisch precies bij) en toen naar je graf gebracht, daar werd je keel doorgesneden (want kogels waren te duur) en in de kuil gesodemieterd. Geen voer voor tere magen dus. In het midden van de graven staan twee bomen met een extra tandje horror. Een boom werd gebruikt om babies still te krijgen terwijl de andere voorzien was van speakers en een generator, de muziek die door de speakers kwam waren de communistische liederen die De Republiek Kampuchea groots zouden maken, met zo veel kabaal als mogelijk, zodat de anderen niet het geschreeuw en gerochel van hen die voor hen heengingen hoefden te horen. Als afsluiter was er het monument met 17 verdiepingen met schedels, botten en kleding om nog maar eens aan te duiden wat er voor vreselijke taferelen zijn gebeurd. De audiotour was erg erg goed, het schok effect dat ze probeerden te creeren er iets te dik opgelegd, maar wel een flinke geschiedenisles op onze dag gekregen. Tijd voor leukere dingen dus! Terug naar het hostel voor een komedie :). Wat is het toch makkelijk om dingen van je af te schudden, we moesten ook wel, want een tropisch eiland en het nieuwjaarsfeest trappelden van ongeduld!

Even wat Khmer Rouge slogans, vrij vertaald;
Het is beter om een onschuldige te doden, dan om een schuldige te laten ontsnappen.
Honger is de beste epidemie.
Het is geen verlies om je te vernietigen en geen winst je te helpen.
De zieken zijn slachtoffers van hun eigen fantasie.




Weltruste, en dat was geen slogan!