Da Lat en de Central Highlands

In Da Lat kom ik redelijk laat in de avond aan, ben ondertussen weer alleen aan het reizen omdat Joel terug naar Australië ging en Damien en Haylee eerst Mui Ne willen bezoeken, de mensen van het hotel waar ik verblijf zijn supervriendelijk en maken een instant noodle voor me klaar omdat alles gesloten is, ik regel een scooter voor de volgende morgen en duik mijn hotelkamer in, helaas geen warme douche, maar wel een televisie! Ik maak er niet veel gebruik van en maak me de volgende morgen klaar om een beetje te cruisen door en om Da Lat. Wat een schitterende omgeving weer! Bergachtig en goede wegen, veel plantages en genoeg te zien in de stad zelf. Ik begin met een bezoekje aan 'The Crazy House', dat gebouwd is door een vrouwelijke architect die zich laat inspireren door dieren. Althans zo lijkt het als je het 'huis' ziet, een ware attractie waarbij geen enkele rechte muur te bekennen is, vage kleuren gebruikt zijn en een soort labyrint is waar je met moeite de juiste weg naar de plek kunt vinden waar je zijn wilt. De huizen zien eruit als beesten, maar toch ook weer niet, flinke rare capriolen dus! Ik verlaat het huis en ga op zoek naar een kabelbaan, die me naar een tempel op een berg zou moeten leiden. Maar ipv dat ik de kabelbaan vind, kom ik opeens aan bij een artificieel meer en de tempel die ik zocht, makkie weer dus, ik blijf daar even van de uitzichten genieten en keer terug naar Da Lat waar ik gewoon wat rondjes rijdt door de stad, die in vergelijking met Ho Chi Minh een oase van rust is. Het voelt lekker weer op de scooter te zitten en rijdt langs het meer bij de stad, langs de golfbaan, langs de botanische tuin en langs flink wat pho en eettentjes. Na de lunch en het avondeten houd ik het voor gezien en kijk wat televisie, 'Inglorious Basterds' mag niet gemist worden natuurlijk!

De volgende morgen ben ik redelijk vroeg uit de veren, want ik wil de Lang Biang berg beklimmen en 's ochtends is het vaak nog mooi weer om in de loop van de dag over te gaan in bewolking en soms regen, wat ik al een poos niet meer meegemaakt had. Over regen gesproken, geef mij maar gewoon een zonnetje en goed weer! Zoals altijd weet ik weer de tijd flink te rekken en raak in gesprek met twee Mexicaanse chicas die ik even later weer tegenkom in het restaurant voor ontbijt. Maar omdat het dus allemaal wat langer duurt ben ik ook wat later op weg naar de berg en valt mijn plannetje in het water. Met een beetje geluk vind ik de toegang tot de berg, zet mijn scooter neer en begin bergopwaarts te lopen (volgens de gast aan de voet van de berg zou het heen en terug naar de top zo'n drie uur moeten duren) en maak kennis met een Viet uit Saigon die toevalligerwijs ook naar de top wil. We lopen wat, praten wat en het gaat prima, helaas zien we steeds Jeeps langsrijden en heb ik helemaal geen zin meer om me te vermoeien met een wandeling terwijl het voor een beetje geld veel makkelijker kan! We bikkelen nog even door en worden regelmatig met bewondering aangestaard door de chinos achterin de jeeps, helemaal als we het laatste stuk naar de radar lopen. We zwaaien en we lachen (daar ben ik ondertussen wel goed in geworden) naar een ieder die dat maar wilt en komen redelijk bezweet en warm aan bij het restaurant aan deze top. Maar, zo vinden we uit, dit is niet de top die we zochten en moeten klaarblijkelijk een andere kant op en nog hoger klimmen, och och, wat doe ik mezelf toch aan?

We vinden onszelf richting het pad lopen dat naar de echte top leidt en zien al snel dat dit geen makkelijke route wordt. Van het asfalt is niets meer over dan modder en rotsen en na verloop van tijd is het zelfs geslonken tot een smal paadje waar je, hoewel het nog steeds droog is, glibbert en glijdt. Mijn wandelpartner heeft het er maar moeilijk mee en ik vraag hem enkele malen of hij niet terug wilt, want het wordt alleen nog maar lastiger. Maar meneer moet en zal de top bereiken, dus vervolgen we vrolijk onze, steeds moeilijker wordende, route. Als we op een gegeven moment een mijlpaal/indicator aantreffen dat aangeeft dat we nog maar 970 meter naar de top hoeven, fleuren we op, want net was het nog 2.2km! Helaas duurt het hierna nog zeker 30 minuten voor we weer een mijlpaal tegenkomen en tot mijn schrik en verbazing hoeven we nu nog maar 650 meter naar de top...Die palen zullen wel hemelsbreeds bedoelen, want we hebben zekersteweten meer dan 320 meter gelopen, maar dit is nog niet het ergste, de weg begint nu ook redelijk stijl omhoog te kruipen wat dus betekent dat we ons leven in de weegschaal gooien! Ik heb het er gelukkig niet zo moeilijk mee, maar moet steeds wachten op Vietcong, die aanzienlijk kleiner is dan ik ben en meer moeite heeft om zijn grip te houden op de route. We kruipen beetje bij beetje dichter bij de top en worden aangemoedigt door meerdere mijlpijlen die ons, al schattend, steeds weten te vermelden hoe ver we nog moeten afzien. Het pad wordt steeds lastiger en ik vrees het omhoog gaan niet zozeer, ik ben angstiger voor de terugweg die onherroepelijk komt.

Als we dan eindelijk de top halen zien we een grote groep jongeren die bezig zijn met het opruimen van het afval, wat een zooitje wordt er daarboven toch achtergelaten, ze hebben al wat afval weten te verzamelen en er blijft maar meer bij komen. Als ze het dertig minuten na onze aankomst voor gezien houden met opruimen, proberen ze het in de fik te zetten ( /sarcasme 'good game'), maar dat gaat niet helemaal zoals ze willen, want het begint te hagelen. Te wat? Te HAGELEN... Gelukkig valt het wel mee met de hoeveelheid hagel omdat de hagel snel overgaat in een regenbui en van een regenbui in een monsoon. Dus besluiten we maar snel naar beneden te gaan. Ik was niet de enige westerling op de top en ik raak aan de praat met een Canadese die, net als ik, redelijk vlot naar beneden weet te gaan. We schudden de lokale bevolking binnen mum van tijd van ons af en komen gezamenlijk dan ook zonder noemenswaardige problemen bij de asfalt weg. Hier maken we een kolosale inschattingsfout, we proberen namelijk een shortcut te nemen en verlaten de weg om rechtstreeks naar beneden te gaan, er waren namelijk tekenen van een, niet vaak gebruikte, weg en hopen dat we op deze manier wat tijd kunnen besparen om wat sneller uit deze regen te ontvluchten. Al snel begint het twijfelen, maar we lopen nog wat door richting het dal en hopen op het beste en mijn 'Vang Biang Witch Project' is al in volle gang, als we elkaar nogmaals twijfelend aankijken besluiten we i.p.v. terug te gaan het nog een paar meter te proberen en we lopen al zeker 20 minuten bergafwaarts zonder resultaat. Dan besluit ik er een punt achter te zetten, want hoewel we af en toe een Jeep horen hebben we totaal geen idee meer waar de weg is, we klimmen weer omhoog en zien in eerste instantie niets wat ons doet herinneren aan de weg naar beneden. Gelukkig zijn we niet van gister (ondanks deze hele foute keuze) en weten we nog ongeveer waar we vandaan komen en na zo'n vijf minuten meen ik weer te herinneren waar we heen moeten. We lopen nog minimaal een half uur voordat we er echt honderd procent zeker van zijn dat we op de juiste weg terug zijn. Ondertussen heb ik natuurlijk al een paar keer grappend gevraagd hoeveel water we nog hebben, hoeveel eten en misschien wat schone en warme kleding in de tas hebben zitten. Als we dan eindelijk de weg weer weten te bereiken kijk ik op de klok en is het al vier uur geweest. Dat betekent dat we zo'n anderhalf uur off-road hebben gezeten en niet de 45 minuten die we dachten. Blij en doorweekt als we zijn vervolgen we de normale weg naar beneden en zo'n drie uur na het begin van de afdaling komen we weer aan bij de ingang... Ik op mijn scooter en zij op haar fiets, ik offer haar een lift terug, maar daar wil ze niets van weten en neem afscheid. Ik weet nog steeds niet of ze het overleefd heb, want zoals je ondertussen misschien door hebt, weet ik haar naam niet meer! In de plenzende regen rijd ik met een vette grijns door de overgelopen wegen terug naar Da Lat om daar ontzettend koud een niet al te warme douche te nemen en op te warmen in mijn slaapzak. Wat een dag!

De volgende dag probeer ik contact te maken met de Vietnamees Tso, toen het begon te regenen heb ik hem namelijk mijn wintersport jas gegeven (ik had mijn regenjack) om hem te beschermen tegen de kou en het water, maar omdat we flink in tempo verschilden was er geen kans om gezamenlijk terug te keren naar Da Lat. Na een halve dag hebben we eindelijk soort van contact en probeer ik af te spreken in een cafe in het centrum, daar probeer ik ook Damien en Haylee heen te begeleiden zodat we 's avonds een biertje kunnen doen, maar in plaats van twee Australiers en een Vietnamees kom ik vier wel heel bekende Nederlanders tegen. De koppels van de Mekong Delta kom ik weer tegen, nadat ik ze per toeval ook al tegen was gekomen in Ho Chi Minh City loop ik ze hier weer tegen het lijf. We praten natuurlijk weer wat en ik vervolg mijn zoektocht. Maar na een uurtje wachten tijdens het eten besluit ik dat ik te moe ben om verder iets productiefs te doen en duik snel de hotelkamer in.

De volgende dag heb ik natuurlijk overal spierpijn, vooral in mijn schouders vanwege de tas en besluit lekker te hangen de hele dag en mijn bus naar Nha Thrang te boeken. Damien en Haylee konden geen bus regelen naar Da Lat en vertrekken naar Hoi An, dus daar hoef ik niet meer op te wachten! Ik praat weer wat met Ana en Mariana en aan het eind van de middag heb ik dan telefonisch contact met Tso, ik weet mijn jas op te halen bij zijn hotel en we spreken af met een sectie van de Vietcong ter ere van het nieuwe jaar om die avond wat te eten en te drinken. Wanneer Tso mij ophaalt ben ik weer het mannetje en we sluiten aan bij de groep in een kledingwinkel. De Vietcong is al bezig met het drinken van de rijstwijn/mango en we proosten er een paar, niet veel later ben ik niet meer uniek in mijn Westerling-zijn als twee Belgen (Rik en Dries) aansluiten. We hebben een gezellige avond en worden naar een karaoke hotel gesleurd. Fucking EINDELIJK weer eens karaoke! Hoewel Rik er in eerste instantie fel op tegen is, laat hij zich toch overhalen en bij aankomst van onze karaoke bar heeft iedereen er flink zin in. We worden naar onze airco-kamer begeleid en zetten de Vietnameze, Koreaanse, Chineze en Engelse chanson in. Iedereen doet een duit in het zakje en er lijkt niets aan het handje wat deze avond nog kapot kan maken. Helaas denkt een van de Vietcong nog steeds dat het oorlog is en omdat hij alcohol niet zo goed kan managen geeft hij eerst Tso een klets op zijn neus (Tso is een 19-jarige ontzettend naieve jongen die geen vlieg kwaad doet) en wordt dan boos op Europa. Gelukkig voor zijn welzijn blijven Belgie en Nederland er rustig onder, ook als Karate Kid mij een schot van een kind verkoopt en met een truc Rik probeert te tackelen, terwijl zijn vriend hem probeert te sussen en verklaart dat meneer dit vaker doet als hij drinkt. We laten het voor wat het is nemen vriendelijk afscheid van de rest van de Vietcong, die zich allemaal dertigduizend keer (ik heb geteld) verontschuldigen voor het gedrag van deze ontspoorde ' veteraan' (die gozer was 31, just making sure) en besluiten we de avond toch in een feestje te eindigen door een paar potjes pool te spelen. We drinken nog wat bier en sluiten de tent.

De volgende dag moet ik weer veel te vroeg op en in alle haast om mijn bus te halen verlies ik datgene wat ik echt niet wou verliezen... mijn hoedje, nu twee weken later baal ik er nog van. Ik haal de bus wel en kom ook heelhuids aan in Nha Thrang waar ik na vier minuten al een bekend gezicht zie, Dax (weet niet hoe het geschreven wordt) uit Canada is ook net aangekomen en we besluiten naar de Vietnameze Disneyland te wandelen. Dit blijkt nog een zware taak in de hitte, maar we halen het en kijken naar de prijzen om via de kabelbaan naar het eiland te gaan. We haken snel af en besluiten maar de bus terug te nemen, want in wandelen hadden we geen zin meer. We doen 's avonds een paar drankjes en ik kom aan het eind van de avond Ana en Mariana weer tegen. Die hebben drie uur later een bus te pakken dus blijven we zo lang mogelijk hangen, ik heb gelukkig 's avonds een nachtbus richting Hoi An dus ik kan nog een beetje uitslapen. De nachtbus naar Hoi An was een ware hel, maar zonder al te veel lichamelijke problemen arriveer ik wonderwel in mijn laatste Vietnameze stad.