Afscheid nemen bestaat niet

Het is al weer een poosje geleden sinds de laatste keer dat ik wat van me liet horen, maar de afgelopen zeven dagen zijn hele vreemde geweest. Niet zo zeer in de zin dat er vreemde gebeurtenissen hebben plaatsgevonden, maar meer de emoties die bij het leven in en werken bij een Backpackers horen. Natuurlijk heb ik vakanties gehad waarin afscheid werd genomen van nieuwe 'vrienden', maar daar heb je nooit zo'n sterke band mee als je na drie dagen plezier afscheid neemt en vooral niet omdat je vakantie aan het vieren bent en dus een hele andere levenswijze erop na houdt dan wanneer je vijf/zes of zeven dagen in de week aan het werk bent. Dat soort afscheid is simpel te verwerken en vaak niet eens het verwerken waard omdat het niet nodig is. Twee weken in de zon, feesten met geweldige mensen waarvan het gros ook in het dagelijkse leven al een vriend van je is en dan weer naar huis. Een echte band scheppen? Nee, dat gebeurt niet zo snel. Een vakantieliefde, ja misschien dat dat wat moeilijker is, maar na twee weken niet meer kunnen leven omdat je 'grote liefde' er niet meer is, terwijl je ondertussen weer in je dagelijkse bezigheden verdiept raakt en alles wat vertrouwd is weer om je heen hebt, nee dat is niet echt moeilijk.

Weet je wat wel moeilijk is althans voor mij, binnen zeven dagen tijd elf mensen zien vertrekken waar je een goede band mee hebt opgebouwd in de twee maanden dat je elkaar elke dag ziet. Waar je na een week of twee elke dag een praatje maakt gedurende zes weken. Waar je mee op de kamer slaapt, ook al praat je niet veel met elkaar. Waar je, als het even kan, mee uitgaat en waar je tot in de vroege morgen de grootste lol mee hebt. Twee maanden is altijd nog niet veel, is misschien geen basis voor een hechte vriendschap, maar in een omgeving waar je echte vrienden niet aanwezig zijn en waar je er dus min of meer alleen voor staat, in zo'n omgeving is het lastig om de mensen niet te missen waar je afscheid van genomen hebt in die zeven dagen. En hoewel ik Nederland op het moment niet zo zeer mis, mis ik wel de aanwezigheid van vertrouwde gezichten, vertrouwde grappen, vertrouwde relaties en vertrouwde conversaties om me heen. Maar wat dan weer vreemd is, of juist heel gebruikelijk, is het feit dat ik dus ook de vertrouwde gezichten, grappen, relaties en conversaties van de Noorse mensen mis. Geen Asbjörn meer in mijn kamer, slapend of computerend als ik om 20:00 mijn geld pak om de Mr. Delivery te betalen waar ik samen met Tine en Marlen een uur op gewacht heb. Waarna we gezamenlijk naar het achterste huis lopen om met Ann-Kristin en Silje de heerlijke pizza's te verorberen alvorens we met de hele groep naar de kroeg gaan. Geen Siv, Inguin of Tina meer die terugkomen van school en twintig minuten later klaar zijn om bij het zwembad in de zon te liggen. Geen dagelijks ge-ouwehoer meer over Noorse woorden die op het Nederlands lijken of over het Zuid-Afrikaans dat zo afschuwelijk lelijk is, maar steeds beter te verstaan en te begrijpen is voor zowel de Noren als voor mij. Geen plannen die gemaakt worden over wat er deze avond op tafel komt en hoe laat we richting Eastwood's vertrekken, geen verhalen meer van de afgelopen nacht. Geen Savannah Dry (een cider) meer voor Silje en Marlen, geen Amstel meer voor Ann-Kristin en geen water of Castle meer voor Tine. Geen handdoeken meer voor de 'Cottage girls' en geen voetbal meer voor Asbjörn. Niets, nakkes, nada. Dus wat is er dan nog over? Genoeg om te blijven genieten van dit geweldige leven hier in Zuid-Afrika, althans dit geweldige leven voor mij (nee, laat ik niet te veel gaan zaniken over het vage systeem hier, dat komt later wel). Maar het is gewoon anders, momenteel minder aangenaam, vreemd en met een leegte die niemand kan opvullen, omdat er niemand is die het op kan vullen. Fiona is er nog steeds en die blijft ook nog wel een poosje, de Zweden zijn er ook nog steeds hoewel Magnus momenteel in Johannesburg verblijft en dat is toch een beetje de gozer waar ik mee optrek, puur omdat het een gozer is hè, maar dat is het. De groep Nederlanders zijn gezellig en aangenaam, maar die zie ik niet elke dag en dat zijn gewoon vrienden en niet vrienden, als je begrijpt wat ik bedoel :P. Nee, voornamelijk Tine, Silje, Marlen en Ann-Kristin waren echt mijn vrienden geworden. Vrienden waarmee je dingen samen bedenkt, plant en uitvoert. Waar je mee gaat uit eten, drinken en waar je lekker jezelf kan zijn. Ik kan geen woorden vinden als ik zeg hoe geweldig ik Silje en Ann-Kristin vind of hoe ik mijn lol niet opkon met Marlen of hoe Tine en ik elkaar kapot probeerde te grappen, wat nooit lukte though. En omdat ik die niet kan vinden, zal ik het ook maar niet proberen. Maar ik kan wel stellen dat het vertellen over dat gemis therapeutisch werkt en dat het ook helpt om mijn gedachten weer een beetje op orde te brengen.

Maar genoeg geklaag over afscheid, het is denk ik twee weken geleden dat ik voor het laatst een bericht heb geplaatst en misschien dat sommigen van jullie al een beetje ongerust beginnen te worden. Maar dat is nog niet nodig, hoewel het wel verontrustend is dat ik zo ongeveer elke avond drink en dat mijn relatie met Jack D. in de avond uitstekend is, maar in de morgen louter uit haat en nijd bestaat. We zijn dan ook tot de conclusie gekomen dat Afrika een alcoholist van je maakt, of je nu wilt of niet en dat kan wel eens een nare impact hebben op het dagelijkse leven, maar ik ga ervanuit dat mijn lichaam een betere tijd tegemoet zal zien vanwege het vertrek van de Noorse dames. Dus het positieve van hun vertrek is dat ik wellicht minder geld zal uitgeven en dat ik minder drank naar binnen krijg en dus gezonder leef. Always look on the bright side of life. Toch heb ik de hele dag al zo'n regel in mijn hoofd: 'There ain't no sunshine while they're gone'. Ja, het zit inderdaad diep. Maar wat heb ik de afgelopen weken allemaal uitgevroten? Niet al te veel, zowat elke dag gewerkt en soms wat uitgevoerd. We zijn naar het voetballen gegaan afgelopen zaterdag met een groep van twintig mensen. En ondanks dat het voetbal zelf niet om aan te zien is, was de atmosfeer best mooi en uniek. Dansende mensen, muziek makende mensen, blauw gekleedde mensen, geel gekleedde mensen en alles en iedereen door elkaar. Rellen? No way, plezier maken en genieten, daar draait het om. Acties toejuichen die nauwelijks bijzonder zijn te noemen en keepers die niet al te zelfverzekerd in het doel staan opbeuren als ze een simpel rolletje oppakken. Maar de kip met pap was beter dan goed en dat maakte het feit dat er niet mocht worden gedronken in het stadion ruimschoots goed.

Verder hebben we een restaurant ontdekt dat de moeite waard is en waar er, na de maaltijd, elke avond een liveband optreedt. In Tings an' Times wordt er flink op de gitaren en drums geramt en dat is een lekkere basis voor het stappen in Good4Fellas, dat ik ondertussen al flink zat ben, maar toch blijf gaan omdat het altijd weer gezellig is. Een beetje zoals de Jantjes, je hebt daar ongeveer alles al gezien, maar je blijft toch gaan omdat het elke keer toch weer gezellig is. Maar ja, voorlopig dus niet :(. Afgelopen zaterdag bleef de band overnachten in de Backpackers en dat was dus een goed excuus om ze even aan te spreken en met ze te zuipen. Jammer dat het met ze zuipen er niet inzat omdat ze druk waren met de echte fans. Maar daar trokken wij ons niet al te veel van aan, Fiona en haar vriendin Yvonne hadden een suite weten te bemachtigen tijdens de voetbal wedstrijd en waren dus redelijk drunken voordat we Tings an’ Times in gingen en waren nog bezopenererer toen Kirsty, Marlen en ik hen achterlieten in The Stones en naar Good4Fellas gingen. Kirsty is een Britse meid die weet wat feesten is en dat was dus weer gezelig. De volgende morgen waren er alleen vage dingen gebeurd in de kamers: Yvonne sliep met Blessed (Fiona’s vriend) in het dubbelbed, Fiona sliep in mijn bed en ik sliep op de kamer van Marlen. En niemand wist precies waarom…. Ra ra ra. Ik werd de volgende morgen dan ook wakker zonder te beseffen waar ik was en toen ik op stond zag ik Marlen een bed verder liggen. Uh, wat doe jij hier? EEH, wat doe JIJ hier!

We zijn ook naar Boston geweest, een club in Menlyn met een dresscode (kraagje). Dan heb ik gelukkig wat t-shirts met een kraagje dus entrée was geen probleem. De kroeg zelf was nog best chique en het was kijken en bekeken worden, maar na een paar sapjes boeit dat niemand meer en met een zooi van de Nederlanders gingen we flink los. Asbjorn, die ook van de partij, was waren we aan het eind van de avond kwijt en bleek ergens in een suburb te hebben gelogeerd bij een meid van 30+. Dat zal dus wel gezellig zijn geweest. Wij hadden zelf wat problemen in de vorm van honger en geld, maar dat werd kundig opgelost door opeens ergens een 100 Rand biljet vandaan te toveren zodat we de taxi terug gewoon konden betalen.

Nou, er zijn nog andere dingen gebeurd, maar dat misschien later want er zijn weer foto’s! Op verzoek van ze CheeseNielzZer.