Kruger Park

De dagen na het vetrek van de Noren waren, zoals beschreven, moeilijke. Fiona en ik waren al tot de conclusie gekomen dat het leven een stuk stiller zal zijn en dat de wijn drinkende Zweden wel gezellig zijn, maar op een andere manier. Daarnaast hoopten we op veel leuke bezoekers en goede tijden en wisten we dat Magnus ook weer terug zou komen om ons te steunen in deze zware, zware tijd en gingen we allebei twee weken ervantussen om even te gaan genieten met vertrouwde en bekende mensen. Fiona met haar vriend en zwager Blessed en Biggie of Biggy en ik met mijn vader, dat betekende weer wat afleiding in de mooiste vorm.

Ik hoef eigenlijk weinig meer te vertellen over de dagelijkse bezigheden, het werk is het werk en het uitgaan is het uitgaan. Het meeste is daar ondertussen al wel over gezegd en een terugkerende gebeurtenis. Woensdag was weliswaar anders dan de meeste woensdagen, want PSV moest weer eens voetballen en dat betekende dus Nederlanders om me heen, alvast een voorschot op de komst van mijn vader. We gingen tesamen naar de afgang van PSV kijken. Niet in de BU2, niet in de Kraplap en al helemaal niet thuis voor de buis, ver weg van daar en toch omgeven door een stel Nederlanders, of althans Nederlands pratende Afrikanen, zagen we dat PSV een maatje te klein is voor het Liverpool in vorm. Beetje drinken, beetje praten over de voetbalclub Hollandia en haar teams en een beetje praten over eventuele deelname aan een team van deze Nederlandse kolonie in Pretoria. Even snel wat schoeisel kopen en kijken wanneer ik een training of wedstrijd kan bijwonen, voorlopig dus niet, maar hopelijk in april nog! Na deze afzakkertjes depressief doch opgewekt naar huis, vreemd? Nee joh, dat heeft toch eerlijk gezegd geen uitleg nodig, maar goed: depressief omdat PSV flink ten onder gegaan is en opgewekt omdat dat een bijwerking is van het aanschouwen van een voetbalwedstrijd in een sportkantine.

De volgende dag was de donderdag, werken tot 16:00 en dan vakantie! Vakantie? Je bent toch al op vakantie? Nee, ik hoef nu niet meer te werken tot de 20e en mijn vader komt in die periode langs, vakantie dus! 's Avonds nog even geprobeerd te rennen, maar helaas was de loopbaan afgesloten en ik had een tas met me die ik niet al te graag in het park wou achterlaten terwijl ik daar rondjes ren. Geen oefening dus en geen verbetering van mijn conditie, helaas. Even boodschappen doen voor Magnus die voor Fiona en mij gaat koken, lekker simpel rijst, met kip, tomaat en ui. Een echte studentenkok die gast, goedkoop en makkelijk. 's Avonds met Fiona en aanhang, Magnus en twee Noorse meisjes even bij Eastwood drinken alvorens het bedje in te duiken. Niet al te boeiende dag dus.

Vrijdag daarentegen was een drukke dag, vandaag zou mijn vader in de avond landen terwijl de ouders van Sara en het gezin van Magnus (broer en ouders) al in de ochtend in Johannesburg landden. Twee blije Zweden richting vliegveld en zeven blije Zweden terug van het vliegveld. Even kennismaken, namen natuurlijk allang weer vergeten en even wat chillen met Magnus en zijn broer voordat ze vertrekken voor een tour door Pretoria. Ik was al van plan om naar Menlyn te gaan, het grootste warenhuis (mall of whatever) van het zuidelijk halfrond en na die van New York de grootste in de wereld, om wat kleding te kopen... shoppen dus. Uurtje of anderhalf zoet mee geweest en weer terug om verder te ontspannen in afwachting van de komst van pa. Ondertussen is het al avond en hebben de Zweden een braai, waar ik natuurlijk bij aanschuif en gezellig de verhalen aanhoor zonder ze te verstaan though. Dat is een beetje overdreven uiteraard :P. Dan komt het verlossende woord van Jan: 'Jesper, let's go.' All right then, let's go go go. Dertig minuten rijden, vijf minuten wachten en dan komt die blanke Hollander de gates uitlopen. 'Hoi, pa. Lang niet gezien.' 'Shaggie hoor.' En terug weer naar de Backpackers om weer gezellig bij de Zweden aan te schuiven die nog druk bezig zijn met na-braaien. Pa dus met iedereen kennis maken, met zijn gebrekkig Engels proberen uit te leggen hoe en wat. Hij weet wel meteen wie Stina is, zij had aardig diep in het glaasje gekeken en brabbelde Engels en Zweeds tegen mijn vader die dat maar aanhoorde en het nog verstond ook.
De volgende dag (zaterdag) stond in het teken van ontspanning en het bekijken van Pretoria. Eerst even goed ontbeten bij Café 41 op Eastwood Square, ik ging voor het Italiaanse ontbijt terwijl pa voor het Portugese ontbijt ging. Die had ik al een keer met Ann-Kristin gegeten en dat is een geweldig stukje vleis. Daarna te voet naar de Union Buildings om de tuin, het gebouw en het uitzicht te bewonderen. Het was warm, erg warm wanneer je niet in de schaduw liep dus probeerden we juist daar zoveel mogelijk te verblijven. Eenmaal aangekomen bij de Union Buildings even wat foto's maken van het uitzicht om de weg te vervolgen richting Church Square. Het was nog een onverwacht lang stuk lopen en dat viel dus nog best tegen. Het laatste gedeelte voor Church Square was de Kalverstraat van Pretoria, met winkels, winkels en veel mensen. Het viel me op dat wij de enige blanke waren die op straat liepen en het zag er dus letterlijk zwart van de mensen (een woordgrapje!). Church Square zelf was min of meer een paar grasveldjes om het Paul Kruger monument/standbeeld, met daar omheen weer een 'ringweg' en veel ouderwetse, grootse en belangrijke gebouwen inclusief Café Riche waar eenieder toch een kop koffie moet hebben gedronken als men in Pretoria is geweest. Dat hebben we dus ook gedaan en na een klein uurtje hadden we het wel gezien daar. Het menu was vermakelijk om te lezen:
Oom paul se kommetje boeretroos.
Gegeurde tees (een smaakje in je thee)
Warm sjokolade, versnitte vrugtesap (cocktail), yskoffie, bruis mengdrankjes, plaaslike bier, slaaie, soetigheid en toebroodjes die daagliks vars uit ons oond komen. En nog veel meer!
Maar goed terug naar de Backpackers maar weer en dat deden we via een minibusje <3. Even ontspannen alvorens naar Eastwood te gaan om te dineren, na het heerlijke voedsel weer terug naar de backpackers om wat te ontspannen en vroeg het nestje in, want Kruger Park zou de volgende dag gezien worden.

Zondagochtend om 06:00 werden we opgehaald door Bundu, zes uur... op zondag... Auch! Gewoon slapen tijdens de vijf uur durende rit. We waren met z'n drieën, pa en ik plus een Thaise Amerikaanse meid die op tour was door Zuidelijk Afrika. Niet veel mee gepraat, want ik probeerde wat te slapen. De dag zelf begon zonnig met een beetje bewolking, maar naarmate we dichter bij het park kwamen verschuilde de zon zich steeds meer achter de wolken en tot overmaat van ramp begon het zelfs te regen vlak voordat we Krugerpark binnenreden. Daar ging onze Night Game Drive vol met wilde dieren, hoewel het uitstekend begon. We reden het speciale gebied van Untamed Africa binnen en zagen meteen een waterbok en khudu en een goed begin is het halve werk... meestal, toch? Nou in deze trip niet in ieder geval. We kwamen aan in het tentenkamp, dat er overigens erg mooi bij lag en best luxe was, en mochten eerst even drie uur chillen en de tijd doden voordat we de sunset game drive zouden maken. Door de bewolking en miezerregen zagen we erg weinig van de zonsondergang en nog minder dieren, welgeteld twee 'eastern bunnies' werden er door ons gespot in drie uur tijd, alsjeblieft en dank u wel. En ondanks de goede hoop zou dit kenmerkend worden voor de dagen in Kruger. Om 20:00 werd het diner geserveerd dat bestond uit braaivlees met salade en een erg zoet desert. Schoon af nog een biertje doen bij de bar en rond elf uur het nestje in, de wake-up call zou immers om vijf in de morgen al gebeuren en het zou een lange dag worden.

05:00........................................... wat een tijd en dat voor tweede paasdag, het is nog erger dan zondag, maar ja, je bent op safari en je wilt toch wat diertjes schieten en digitaliseren dus vooruit maar. Om 06:00 werden we opgehaald, maar voordat we eindelijk met de Full Day Game Drive begonnen was het al weer 45 minuten later. T.I.A. Wachten en wachten en ach kom, nog eens wachten tot iedereen er is en alles geregeld is. De Amerikaanse en wij dus op jacht naar mooie en wilde beestjes en ook vandaag begon het al weer goed. Nog geen tien minuten in het park en de eerste twee giraffen al op de foto, maar daarna volgt er een lange periode van impala's, waterbokken en khudu's. Ik zal het maar kort houden. We hebben uiteindelijk geweldige ervaringen met olifanten gehad, zo nam er een grote groep olifanten met plezier een bad dat overging in een modderbad en zo zagen we een olifant op tien meter van ons op haar dooie gemakje gras eten. Daarnaast hebben we een zooi giraffen gezien, waarvan er eentje zich niet op z'n gemak voelde en er wellicht een roofdier in de buurt was (die we overigens niet gespot hebben) en stak er een giraffe roekeloos de weg over op een paar meter van ons. Zagen we een neushoorn in de verte en aan het eind van de dag ook wat dichterbij ons en hebben we honderden impala's, een zooi gnoes, wat wilde zwijnen, waterbokken en khudus gezien en zelfs nijlpaarden op land die meer op rotsen leken en een krokodil! Maar een leeuw? Of een luipaard, tijger, buffel of een panter? No way, niks, nakkes, nada, niento, a-troppo, nul-komma-nul en echt helemaal niets. Dus dat was jammer. Ook de tweede Night Drive leverde geen spectaculaire ervaringen op, behalve dat we deze keer welgeteld DRIE konijnen zagen en, jaja hoe is het mogelijk, twee impala's. Dus maar weer dineren om de nare smaak weg te spoelen, ik moet wel zeggen dat de dag erg zonnig was en het een aangename toer was. Het Kruger park is, ondanks de afwezigheid van de roofdieren, evengoed een schitterend park en de ervaring om zo dicht in een open voertuig bij de wilde dieren te komen is niet echt te beschrijven. Vooral het voorval dat we zo dicht bij een olifant kwamen was erg indrukwekkend. Maar ja, ik kwam toch een beetje voor de leeuw, tijger of luipaard en die heb ik helaas niet gezien. Gelukkig heb ik nog een paar maanden om deze dieren nog eens te op te sporen.

De volgende morgen was er wederom een wake up call vroeg in de morgen, 5:30 om precies te zijn en vandaag stond er een Game Walk op het programma. Twee uurtjes lopen door Kruger in de hoop niet aangevallen te worden door een wild beest. Ook deze Game Walk leverde niet bijster veel spectaculairs op, hoewel we redelijk dicht bij een buffel kwamen, maar die niet gezien hebben. We zagen wel een hele grote en gevaarlijke spin die niet giftig is, jaja het is me wat. Ook kregen we wat uitleg van verschillende planten en dat er in de natuur niets verloren ging en alles een nut heeft. Na deze twee uur werden we weer afgezet bij het tentenkamp om een geweldige lunch te nuttigen. Daarna moesten we even ontspannen in afwachting van de Panorama tour die geweldige uitzichten beloofden, maar het was redelijk tot zwaar bewolkt dus het uitzicht was goed en mooi, maar niet ontzettend supergeweldig. Ik denk dat pa een slechte aura heeft, want in de ochtend was het nog helder en zonnig, maar tegen de tijd dat we vertrokken voor de route begon de bewolking aardig aan te dikken, ach ja, jammer dan. Het was evengoed nog erg mooi. Na de Panorama route werden we afgezet bij een Jane Goodall Institute dat tevens een vijf-sterren lodge was, hier konden we de ongemakken (die ik niet had) van het tentenkamp achter ons laten en ons verbazen over de luxe die sommigen accommodaties aanbieden. Het was dan ook erg, erg, erg ontspannen en te luxe. Het uitzicht was mooi, de kamers waren mooi, de bar was mooi en de biljarttafel was groot, erg groot en ook mooi. 's Avonds was Man Utd op televisie en kon ik mooi zien hoe ze Roma naar de slachtbank brachten en in stukjes hakten.

De volgende dag kregen we tour door het Jane Goodall Institute dat chimpanzees een onderdak biedt wanneer ze zijn mishandeld door mensen. Chimps zijn ondertussen zwaar bedreigd met uitsterven en dit park probeert bewustzijn te creëren bij de toeristen. En dat lukt ze aardig denk ik, want ik wist niet dat chimps bedreigd werden, maar nu dus wel en jullie ook! Na de tour konden we nog even ontspannen voordat we teruggebracht werden naar Pretoria. Eenmaal in Pretoria Backpackers aangekomen werd ik zowat meteen aan het werk gezet, de nieuwe bar/receptioniste had een probleempje en ik kwam natuurlijk net aanlopen om de helpende hand te bieden. De rest van de avond gewoon gechilled omdat we toch al in de mood waren en het weer een goed gevoel was om 'home sweet home' te zijn.