Same same, but awesome

I see a red door and I want to paint it black, no colours anymore I want them to turn black.
Als ik me niet vergis is dat de intro van 'Tour of Duty' over de oorlog in Vietnam. Nu is de oorlog al flink wat jaartjes voorbij en draait die serie allang niet meer op de televisie, toch moest ik hier elke keer aan denken toen ik vanuit mijn hostel in Moskou richting het vliegveld ging.
Moskou
De laatste dag in Moskou was er eentje om snel te vergeten, het weer was dramatisch (natte sneeuw), de taxi's hadden geen tijd (alles stond vast) en ik voelde me niet op m'n best (feestje gehad). Wat was nou mijn plan voor deze dag? Zo gaar mogelijk met de taxi naar het treinstation te gaan, aldaar de trein naar het vliegveld te pakken om de winter te ontvluchten en eindelijk in het warme Vietnam te landen. Maar zoals dat wel vaker gaat, ging het ietsjes anders, het is blijkbaar niet zo makkelijk om een taxi te krijgen in de stad, dus na 20 minuten in de natte sneeuw taxi's aan te halen had ik er genoeg van en ben ik alsnog met de metro gaan reizen. Hoewel ik niet precies wist hoe ik moest reizen ging het in een keer goed en wist ik het juiste metro station te bereiken, helaas was dat niet voldoende om ook meteen bij het treinstation te zijn, gelukkig wisten enkele gebrekkig Engelssprekende stadswachten me te helpen en kwam ik krek op tijd aan om de trein te pakken. Vandaar ging alles goed en even later was ik dan in het te warme Hanoi (met mijn voetbalsokken nog aan).
Hanoi
Een lange vlucht, weinig slaap, muziekje, filmpje, boekje, gewoon een lange vlucht dus, niets speciaals aan. De boordcomputer gek gemaakt met Blackgammon en Schaken, helaas in de pan gehakt met Zeeslag. In Hanoi moest ik even wachten op mijn Visa, maar dat was niet zo heel erg lang en mijn eerste kennismaking met die chinesen zonder ziel was een merkwaardige. Natuurlijk zitten er altijd een paar taxi chauffeurs op je te wachten, maar toen ik buiten stond en op zoek was naar backpackers die ook richting Hanoi moesten, kwam er zo'n kleine Vietnamees bij me in de buurt staan, deed zijn broek iets laten zakken, zijn riem iets anders en nam uiteindeiljk dezelfde houding aan als mij. Elke keer als ik van houding veranderde, veranderde hij met mij mee. Een houdingspapagaai. In de verte zag ik een paar backpacks hun eigenaar meesleuren, dus liet ik de houdingspapagaai voor wat hij was en keek of er niet een plekje vrij was in deze minibus en, natuurlijk, was er nog plek genoeg voor mij en mijn backpack. Het duurde nog eventjes voor het busje ECHT vol was, maar toen kon het feestje beginnen. Achterin de bus opgevouwen met mijn kleinere tas op de schoot, zag ik vanuit mijn ooghoeken nog een European verscholen zitten, niet zomaar een Europeaan, maar een Nederlander, net als ik! We praten wat en voor ik het weet word ik het minibusje uitgezet omdat we bij de bushalte zijn. Stap twee van mijn tweestappenplan wordt in werking gezet, want ik moet het hostel vinden waar Aileen en Anja een bed voor me gereserveerd hebben. Ook dit valt weer reuze mee, maar de omschakeling van het rustige, tranquille Amersfoort, naar het overdreven drukke, chaotische van Hanoi is toch wel even verstikkend.
Overal, maar dan ook echt overal, komen ze vandaan, als bijen uit een grote korf, als feestvierders wanneer de kroegen leeggeveegd worden, als ... nee laat maar. De scooters, brommers, fietser en motors vliegen links en rechts langs je heen, op je af, onder je door en achterlangs. Uit alle hoeken en gaten duiken ze op en als ze uit het zicht zijn, hebben tientallen anderen ze alweer vervangen. In het oude centrum van Hanoi is het helemaal een wespennest, de straten zijn ontzetten smal en langs de kant staan de tweewielers in grote getalen geparkeerd, hierdoor lijkt het allemaal nog krapper dan het al is en wordt het nog intensiever dan wat het was toen we op de 'grote weg' reden in de minibus. Gelukkig hoefde ik niet zo veel wegen over te steken en vind ik mijn haven zonder kleerscheuren.
In het hostel hoefde ik alleen maar naar Anja te vragen en werd het duidelijk dat de twee meiden er al waren, maar even waren lunchen, ik mocht de kamer op en kon eindelijk mijn voetbalsokken verruilen voor naakte voeten, mijn gare schoenen voor die heerlijke flip-flops, mijn dikke trui en jasje voor een luchtig t-shirtje en de winterjas in de tas. Heerlijk! Heerlijk! Heerlijk! Net als ik klaar ben met douchen en mij op een gepaste manier gekleed heb,