The Motorcycle Diaries (3)

Er is vroeg leven in de brouwerij, heel vroeg, maar dat is ook geheel logisch als je bedenkt dat men om 21:00 de lampjes uitdoet en gewend is aan het lawaai in het dorp. Wij hebben deze dag een flinke hoeveelheid afstand af te leggen en brengen daarvoor nog een bezoek aan de opgehemelde Kong Lor grotten. Vooral Jenny is in haar nopjes met deze trip vandaag, want dat is echt een grotfanaat.

We komen rond 8:30 aan bij het park en bereiden ons voor in de vorm van een lifevest, zwemgerei en een zaklamp, want in grotten heb je over het algemeen niet al te veel licht. Helaas kunnen we niet met z'n vieren op een boot en delen we een boot met een Duitser die we tegenkomen (alsof ik nog niet genoeg Duitser om me heen had), ik ga de boot in met Jenny terwijl Anja en Aileen met de Duitsers het bootje in stappen. We gaan te voet de grot in en de grot is echt groot, hoog en breed inclusief een rivier, wel handig als je per boot gaat, een rivier.

Over de grot zelf valt niet zo gek veel te vertellen, het is een lange rivier die door de grotten loopt, de hoogte van de grotten is soms zo'n 100 meter hoog (heb ik ergens gelezen!) en het is donker maar onze stuursman begeleid onze ogen mijn zijn sterke lamp en zo zien we bomen naar beneden kijken, vleermuizen huizen, zonloze strandjes en stalagmieten en stalactieten. We moeten ons bootje drie keer verlaten omdat het te ondiep is en helpen de bootsmannen soms met het verplaatsen. Het is flink bikkelen voor de mannen, want soms kunnen we gewoon blijven zitten terwijl de boot verder duwen en trekken. Na zo'n uur varen komen we bij het eind van de grot en bevinden we ons weer ergens waar rust de boventoon voert. We varen uiteindelijk naar 'the French Landing' en kunnen daar even een break nemen. We hoeven dat gelukkig niet al te lang te doen en keren weer terug naar de grotten, dit keer gaan we met de stroming mee en hoeven we geen enkele keer uit te stappen. Het duurt dan ook zo'n 45 minuten voor we weer terug bij ons beginpunt zijn met een grot ervaring rijker.

We geven alles terug wat we geleend hadden en krijgen wat we gegeven hadden en maken ons op om naar Thak Hek te racen, want nu begint het saaie gedeelte van onze trip. Iedereen die in het logboek schreef waarschuwde over de saaie weg van Vieng Kham naar Thak Hek en dat moeten wij dus in een uurtje of zes zien te klaren. We tanken nog wat bij, maar tot onze verbazing moeten Aileen en ik meer tanken dan Jenny en Anja, terwijl we toch niet zo gek veel anders gereden hebben. We zijn er van overtuigd dat er wat benzine gestolen is, want onze tankdoppen kunnen niet op slot, terwijl die van Anja en Jenny wel op slot kunnen. Maargoed, we houden nog zo'n 44.000 KIP over en dat moet toch wel genoeg zijn om ons allemaal naar huis te loodsen. We genieten weer van de omgeving en verlaten de gele steppen voor de bergen en dan gebeurt het...

Ik voel dat ik opeens wat anders rijd en kijk even goed naar de band, is die wat zachter, of verbeeld ik me dat maar? Ik toeter wat op mijn scooter, maar niemand reageert (tegen deze tijd heb ik stuivertje gewisseld met Jenny die het tempo bepaald) dus ga ik als een maniak voorbij Aileen, die snapt in eerste instantie niet wat er aan de hand is, dan haal ik Anja in en terwijl we omhoog de bergen in bochten voel ik hoe het is om bochten te maken met een slappe band. Ik blijf natuurlijk als een gek toeteren en gelukkig kijkt Jenny in de spiegels en ziet niemand de laatste bocht uitkomen. We kruipen omhoog en vinden een veilig plekje om de scooter neer te zetten. We hebben 40.000 KIP en een lekke band, wat zal dit nou weer opleveren. Jenny en Anja rijden naar het dorpje verderop terwijl Aileen en ik bij mijn scooter blijven om wat in de zon te gaan zitten.

Na zo'n 20 minuten een attractie te zijn voor passerende trucks, autos, scooters en bussen komen Jenny en Anja met een mechanic achterop aanzetten. Zijn we gered, kunnen we Thak Hek nog halen voor het donker wordt? Hoe duur zal het zijn, och och och! De binnen- en buitenband worden verwisseld en als de man om 150.000 KIP (15 dollar) vraagt, denken wij dat hij een grapje maakt. Zo duur kan het nooit zijn, ondanks de blanke prijs! We zeggen dat we dat echt niet hebben en laten allemaal onze lege portemonnaie zien, de man ziet in dat wij echt geen geld hebben, maar blijft erbij dat het 150.000 KIP is. Wij beseffen ons dat hij geen grapje maakt en voelen de bui al hangen... we komen hier nooit meer weg! We besluiten dat we moeten bellen met Mr. Ku zodat hij ons uit deze situatie kan redden. We rijden naar zijn huisje en bellen met Mr. Ku, hij legt wat uit en dertig minuten later komen we tot een soort compromis, wij geven hem 40.000 KIP en Mr. Ku zal de rest dan wel later betalen ofzo. We verontschuldigen ons een honderd keer, bedanken de techneut en gaan met 4.000 KIP verder. Het is nog zo'n 140 kilometer naar Thak Hek, er zijn geen ATM's (banken) op de route en de scooters zouden officieel zo'n 100 kilometer op een tank moeten kunnen rijden. Dit belooft dus alsnog een spannend laatste stuk te worden van onze trip. Geen geld voor benzine en geen zonlicht om extreem rustig aan te doen.

Vol hoop gaan we dus maar weer verder en zon zakt steeds verder richting de horizon zoals onze benzinemeters steeds verder naar het rode gedeelte zakken. Als het een paar uur later begint te schemeren zit iedereen in het rood en gaan we nog een paar kilometer verder om daar te bepalen wat we gaan doen. Het is nu echt donker en mijn meter geeft aan dat er een minimale hoeveelheid benzine in de tank zit, terwijl Aileen het iets beter doet en Anja en Jenny nog halverwege het rode gedeelte zitten. Ik moet dus echt tanken, maar het tankstation waar we gestopt waren is gesloten, ik krijg 4.000 KIP en 20 Baht (Thais geld) mee en ga op zoek naar een ander station om mijn tank zoveel mogelijk vol te gooien met de nodige centiliters benzine. Wonder boven wonder krijg ik bijna een liter benzine mee en is het in ieder geval zeker dat ik Thak Hek kan bereiken. Ik kom dus triomphantelijk terug bij de meiden die nu omgeven zijn door een stel lokale mannen, vrouwen en kinderen. Er komt een man met een buisje en die offert aan om wat benzine van mijn tank in die van Aileen te storten, maar we willen geen risico nemen met het gegeven dat er sowieso een persoon richting Mr. Ku kan rijden om te helpen als we gezamenlijk langs de kant staan. We laten aan een paar mannen de hoeveelheid zien wat Aileen nog in haar tank heeft en in koor roepen ze dat Thak Hek een makkie is met zo'n tank! Waar maken deze Westerlingen zich toch in vredesnaam druk om? Het is immers nog maar 25 kilometer en het is pikke donker, natuurlijk is dat geen probleem!

Met een iets geruster hart gaan we weer de weg op, maar we doen het natuurlijk wel rustig aan, de lichten van de scooters zijn niet super en de weg is geen vlakte zonder kuilen en gaten. Met zo'n 40 a 50 km/u vinden we onze weg richting Thak Hek, terwijl Aileen met haar bijna lege tank richting Mr. Ku rijdt, gaat de rest de ATM opzoeken, want we tanks zijn echt leeg en we moeten toch pinnen. Nu we weer rijk zijn kunnen we gezamenlijk een liter tanken en om 19:00 in de avond komen we bij Mr. Ku aan. Koud, vermoeid, opgelucht, blij en bovenal zeer tevreden vertellen we Mr. Ku wat er allemaal plaatsgevonden heeft met de lekke band en zorgt hij er zelf voor dat het geld komt, daar waar het moet komen (althans, dat zegt hij). Wij kruipen hongerig het restaurant van onze hostel in, eten wat en praten met James dat we het met moeite overleefd hebben. We zijn echt kapot, maar de bus die ons naar Arne (de gozer die ook in Centraal Amerika was en een goede vriend van Anja is) en uiteindelijk naar de 4.000 Eilanden brengt, wacht al om 23:00 op ons. We schrijven dus onze ervaringen op in het logboek en praten wat na over de dagen op de scooter. We hebben 'The Loop' overleefd en het was af en toe spannend, maar gelukkig is er uiteindelijk niets gebeurd. Mocht iemand ooit van plan zijn om Laos te bezoeken... DO THE LOOP :)

Na een slopende dag en een matige busreis komen we in de vroege ochtend aan in Pakse, waar Arne ons zou opwachten bij een restaurant. Terwijl wij onze tuk-tuk naar het juiste adres nemen, komen we tot de ontdekking dat uitgerekend het restaurant dat we uitpikte niet meer bestaat. We kijken dus wat om ons heen en hopen Arne te spotten ergens, maar ja, hoe groot is de kans dat we Arne precies op dat moment tegenkomen? Best groot eigenlijk, want in de verte zien we een heel wit gedaante met een backpack op de rug en ik zeg iets als 'Tenzij mijn ogen met in de steek laten, loopt Arne daar.' En ja hoor, Arne komt daar juist aanzetten met zijn baggage!

We drinken koffie, kletsen wat en anderhalf uur later zitten we weer in de bus, dit keer naar een eiland. De meiden stappen in een mini-bus die direct naar de pond gaat en ik ga met Arne via een kleine tuk-tuk, een grote bus, dertig haltes in de stad, nog eens 15 haltes buiten de stad ook direct naar de pond... De meiden moeten dus 45 minuten op ons wachten en maken zich al zorgen of wij uberhaupt wel aankomen, aangezien zij alle vijf de tickets in handen hebben. Gelukkig komen wij dus wat later aan en kunnen we ons opmaken voor een paar relaxte dagen op een backpackers eiland.

Hier voeren we niet zo gek veel uit, spelen wat kaart, kijken naar wat zonsondergangen en besluiten ook hier te gaan tuben. Dit is alleen totaal niet te vergelijken met het tube-avontuur in Vang Vien om een paar redenen: 1. Er zijn geen barretjes. 2. Er is nul-komma-nul stroming. 3. Het is koud en na twee uur hebben we er genoeg van. Dus laten we het tuben voor wat het is en chillen weer wat verder voor we richting Cambodja en de bijbehorende Angkor tempels vertrekken.

Dit was dus het laatste wat ik van Laos zie en Laos is een magistraal machtig mooi land, de mensen zijn uniek in hun vriendelijkheid en alles gaat in het tempo manana manana. Heerlijk genoten dus en zwaar benieuwd wat Cambodja ons zal brengen.