The Motorcycle Diaries (4)

Dit wordt de laatste edities van 'The Motorcycle Diaries', niet omdat ik geen scooters/brommers meer huren zal, maar omdat ik ondertussen in Vietnam zoveel op de scooter gezeten heb dat de titels wel erg saai worden, maar omdat het in Cambodia (waar dit verhaaltje plaatsvindt) nog wel spectaculair, nieuw en enerverend is, toch maar weer een Motorcycle Diary. Huh, Vietnam, je loopt wel erg achter ondertussen Flep! Ik zal het je nog sterker vertellen, ik ben ondertussen al weer Vietnam uit en zit in de hoofdstad van Maleisie, Kuala Lumpur voor zo'n zeven dagen! Dus ik heb nog zo'n twintig dagen van Vietnam te verhalen! Laten we niet op de zaken vooruitlopen, eerst dit verhaaltje maar!

Kampot
Het was dus in Kampot, waar ik opnieuw de waaghals uit wou hangen om een scooter te huren, de avond van mijn aankomst had ik 's ochtends afgesproken met twee Joden om om 08:00 wakker te worden met een frisse duik in de rivier waaraan de bungalows gelegen waren. En hoewel ik laat het bedje indook was ik gewoon aanwezig, want het kunnen dan wel twee ex-militairen zijn (Nathanel had zeven dienstjaren en Elad vier), maar ik ben gewoon een burger die op tijd komt, nou bijna op tijd dan, ik was er om 08:03... Maar de brug was open, er was file en ik moest nog even tanken in de stad! We spreken daarna af om naar een waterval in de buurt te gaan om te zien of het daar een beetje ontspannen was, ik op mijn brommert en de Joden (want het zijn militairen) op de fiets. Zij gaan wat eerder op pad terwijl ik nog even slap ouwehoer met een paar gasten van gister, ik ben toch sneller dan die twee en als ik ook de weg op ga haal ik ze inderdaad redelijk snel bij, maar ze zijn al op de terugweg. De weg was geblokkeerd en er was geen waterval te zien, we proberen het dus even op te lossen, maar het blijkt dat de hydroplantfabriek of weet ik het nogal veel water gebruikt en dat de waterval dus foetsie was. Nou, dat was me een avontuur, ik besluit dan maar richting een nabijgelegen plaatsje te gaan dat Kep heet, want daar zou een leuk strand moeten zijn en ontspannen zou ook geen onmogelijke opgave daar zijn.

Vol goede moed ga ik dus op pad, maar omdat mijn snelheidsmeter het niet doet ga ik er met mijn naieve hoofd vanuit dat ook mijn benzinemeter het niet doet, dus ik rij vrolijk over de provinciale 'snelweg' als ik het toch niet zo vertrouw en begin te twijfelen of ik misschien toch even mijn benzine zou moeten checken. Maar ik rijd zo lekker en ontspannen over de weg en heb geen zin om te stoppen voor iets achterlijks als brandstof. Nou, lieve mensen, twintig minuten op de weg en geen tankstation gezien als plots mijn gas het niet meer doet. De tank is leeg, potverdorie, balen zeg, maar geluk is een kwaliteit en ik stop precies voor een kleine toko waar ze de benzine per fles verkopen, okee okee, niet precies, maar aan de overkant van de weg zo'n tien meter terug, daar is die toko. Ik kuier erheen, gooi er een liter in en vervolg mijn weg richting Kep.

Leuk man Kep, een strand en niets te beleven, ik eet wat en rij de mooie strandweg op en af en zie dat het al tijd is om terug te keren, want we waren om 16:00 uitgenodigd om met de manager van de bungalows een bootritje te maken. Op de weg terug krijg ik het idee dat mijn tank alweer bijna leeg is en neem dit keer geen risico en tank wat bij, kom ruim op tijd aan in Kampot en vraag de manager om de scooter nog een dag mee te krijgen zodat ik Bokor National Park kan bezoeken.

De hele crew is al aanwezig als ik de boot op spring en we genieten van de ontzettend rustige en haast lege rivier en het uitzicht dat we gratis meekrijgen, we willen eigenlijk ook nog even een zwemrondje doen, maar Ned (de manager) ziet dat er kleurrijke doeken zijn opgehangen bij zijn tante en maant ons nog even tot kalmte, want er zou zomaar eens een feestje kunnen zijn daar! We draaien de boot en stappen uit, we krijgen een zitplek rond de ronde tafels, een flesje water en wat te snacken. Al snel wordt duidelijk waarom de mensen niet echt vrolijk kijken, we zijn namelijk niet op een vreugdefeestje maar op een rouwfeestje gearriveerd. De oom van Ned is namelijk overleden en in Cambodja doen ze dat iets anders dan in Nederland, kleurrijke gordijnen en tafelkleden, er wordt volop eten gekookt en iedereen is welkom om hun laatste respect te betuigen aan de overledenen. Dat is een nogal onverwachte ommekeer van de dag, Ned wist blijkbaar niet dat zijn oom overleden was en verontschuldigt zich voor de gang van zaken, wij blijven even zitten en voelen ons niet bepaald op ons gemak, we hebben hier namelijk niets te zoeken en willen niet respectloos overkomen. Om niets te triggeren blijven we geduldig afwachten en dan komt er een ambulance aanrijden met het lichaam van Ned's oom, toppunt van ongemak is nu echt bereikt, terwijl men doet wat men normaal doet bij een begrafenis, wachten wij nog ongemakkelijk af op wat er komen gaat. De tijd gaat ontzettend langzaam dus ik heb geen idee hoe lang we daar gebleven zijn, maar het moment dat Ned ons 'komt ophalen' met rode armbandje voor 'good luck' is een opluchting voor de meesten, we tonen ons respect door gedag te zeggen tegen de familie en maken dat we wegkomen.

Op de weg terug is iedereen toch vooral stil en proberen we (Lien, Tibor, Adam en Katie schitterende mensen trouwens) uit te vinden waarom we daar in vredesnaam beland zijn, pas later op de avond komen we er achter, Ned wist echt van niets en dacht echt dat er misschien een feestje was, hij had zijn telefoon aan een vriend gegeven en dus tig gemiste oproepen en onbeantwoorde berichtjes ontvangen. We proberen Ned een paar keer de hart onder de riem te steken en wensen hem het allerbeste, zichtbaar ontroert neemt hij alles half beduusd in ontvangst en gaat verder met zijn bezigheden. Wij knijpen er allemaal even tussenuit voor wat te eten en als we terugkomen is Ned pleite. We maken er toch nog een gezellige avond van en als Ned terugkomt nemen we er een paar op zijn oom. We maken ook weer plannen en de volgende dag ga ik met Fenny uit Griekenland achterop, de twee joden begeleiden om zo'n 38km verderop naar de Franse verlaten stad te gaan. De twee joden willen uiteraard weer fietsen terwijl ik per scooter ga!

Bokor National Park
In den ochtend vertrekken Nathanel en Elad dus een stuk eerder dan Fenny en ik doen, we maken ons rustig op voor de lange rit en zorgen ervoor dat mijn tank voldoende gevuld is met benzine, we racen de weg op en komen binnen no-time aan bij de voet van de berg waarop dat verlaten Franse dorpje gebouwd is, nog geen vijf minuten later zien we onze Joodse vrienden worstelen met zichzelf, de fiets en vooral de berg. Ik wil ze best naar boven slepen, maar Elad heeft last van een blessure aan zijn schouder en kan zich niet vasthouden aan mij. Nathanel krijgt dan het briljante idee om een binnenband (die hij als baggespin gebruikt) aan mijn scooter te binden en om zijn stuur te gooien. Ik ben nog huiverig, maar ga toch akkoord. Ik sleep eerst Nathanel naar boven met deze constructie en dat gaat prima, na een poosje stop ik en gaan we Elad ophalen, maar die vogel is al gevlogen en heeft een lift weten te bemachtigen, we moeten het dus met zijn drieen doen (een scooter en een fiets) en dat gaat verbazingwekkend goed. Terwijl ik de fiets omhoog sleep haalt de lokale bevolking ons regelmatig verbaasd in, lachen en zwaaien wat en wijzen als een malle naar de constructie. Ik kan niet echt oordelen over de situatie, maar Nathanel heeft een grijns van oor tot oor en vermaakt zich opperbest en voor mij gaat het ook prima. Er is slechts een spannend moment en dat is wanneer er een wegversmalling is ivm wegwerkzaamheden en er een zwaar beladen truck onze kant op komt, die heeft natuurlijk totaal geen interesse in afremmen dus moet ik een beetje uitwijken om niet geraakt te worden door dit gevaarte. Gelukkig werkt de truck ook uit en neemt het wat pylonnen mee, maar daar hebben we helemaal geen last van. Zonder kleerscheuren komen we dus zo'n twee uur en dertig kilometer later bij de top aan en vinden Elad. Het park hebben we niet gezien, maar dat zal de natuur wel zijn geweest en het Franse verlaten dorpje is niet zo spectaculair als ik gehoopt had, maar al met al een geslaagde dag. We laten de Israeliers voor wat het is, zij mogen mooi dat hele stuk terugfietsen terwijl Fenny en ik ons met de scooter verplaatsen naar Kampot, daar eten we wat en na een douche en een biertje komen de Joden ons vergezellen aan de rivier. Perfect, ze hebben het ook overleefd :).

De volgende dag besluit ik rond 11:00 dat ik toch maar weg moet uit Kampot, het was te ontspannen en het gevaar loert dan dat ik te lang blijf hangen, en neem een bus naar Pnhom Penh, daar verblijf ik weer bij hetzelfde guesthouse en boek een boot en een bus naar Can Tho in Vietnam, Cambodja was een sfeervolle ervaring met mooie natuur, verschrikkelijk leuke mensen en interresanten backpackers, ontzettend aardige lokale bevolking en natuurlijk weer wat briljante activiteiten.