Eindelijk bij

Lake Takepo was inderdaad een goed idee, de rit begint saai en eentonig, gewoon een rechte weg met weinig te beleven, hoewel we in de verte al bergen zien die we van dichterbij willen aanschouwen, maar nu nog buiten handbereik zijn. Dan komt eindelijk de afslag landinwaarts en worden we opgeslokt door de enorme massa bruine aarde, groene bossen en witte toppen.

Lake Takepo (4,5 en 6 maart)
Nadat we aangekomen zijn bij het meer zien we redelijk dichtbij de besneeuwde bergen, heel dichtbij dat meer natuurlijk en iets verder nog meer witte bergtoppen. Onze accommodatie en het meer worden domweg omringd door dit soort bergen en het meer werkt als een soort spiegel, waardoor we alles twee keer zien, alsof het een keer niet voldoende was. We hebben een los gebouw dat we met een Iers koppel delen en maken ons op voor de heldere avond. Helaas is het ’s avonds te koud en blijven we lekker bij de elektrische open haard hangen.

De volgende dag is het tijd om het allemaal van een hoger niveau te bekijken en de berg die daar dienst voor doet is zowel te voet als per auto te bereiken, daar hoef ik natuurlijk niet lang over na te denken en besluit met Katharina de auto te pakken, terwijl Guido het stuk omhoog loopt. We geven hem een uurtje en sturen onze huurauto dan ook de berg op, de rit naar de top is al mooi, maar eenmaal op het hoogste punt kan het bijna niet prachtiger. Het meer ligt nog uitgebreider onder ons en over waar we in de verte kijken loeren bergen naar ons terug. We zien Mt. Cook ook zijn kop opsteken en we besluiten om Nieuw-Zeelands hoogste berg een bezoekje te brengen en mogen weer een schitterende route afleggen voor we in de buurt komen. We stappen uit in het dorpje en doen een kleine wandeling om het nog wat beter te bekijken. We keren met een ervaring rijker terug.

Dunedin (6, 7 en 8 maart)
Na de spannende omgeving van Mt. Cook en vrienden is het voor ons tijd om dan echt richting Dunedin te gaan, we pikken een lifter op, genaamd Carla (uit Duitsland…) en bezoeken wat Kleirotsen om daarna door te crossen naar Dunedin, vinden een hostel en in den avond is het weer eens tijd voor een Ierse pub, gezellig uiteraard. Na een avond in het hostel vol met Duitsers smeren we ‘m snel en kunnen we overnachten bij een soort tante van Katharina die in Dunedin woont en zien we de Otago Peninsula met de auto, ook weer mooi en we spotten zelfs een zeehond op het strand.

Milford Sound (8, 9 en 10 maart)
We zijn Dunedin best snel zat en maken ons op voor een rit naar Milford en haar Sounds, we stoppen voor een overnachting in Te Anau en zien daar een oude bekende, Rick de Nederlander, die heeft ook een goede tijd gehad en nemen hem de volgende dag mee om Milford te bezoeken, ook deze rit is weer geniaal en we kijken onze ogen uit, zoals al wel vaker. Rick besluit om geen cruise te doen op de wateren van Milford Sound en gaat al liftend terug, wij doen dat wel en zien wederom een schitterende omgeving (wordt een beetje saai zo he?). Helaas zijn hier ook miljoenen zandvliegen en ik wou dat ik toch een paar glowworms meegenomen had. Na de cruise weer terug naar ons hostel in Milford om, na een goede nachtrust, door te rijden naar party town Queenstown.

Queenstown (10, 11 en 12 maart)
Leuke route naar Queenstown, dat prachtig gelegen is aan een meer en omringd wordt door bergen, hoewel lager dan bij Lake Takepo. We maken kennis met een paar gasten (uit Duitsland…) en gaan stappen, wat leuke taferelen oplevert en dus een gezellige avond wordt. Zondag is brakdag en het weer werkt mee, want het regent de hele dag door, gelukkig klaart het rond 19:00 een beetje op en is het tijd voor een delicatesse, de Fergburger, in mijn geval een hamburger van hertenvlees. Heerlijk! De Fergburger is bekend over de hele wereld (blijkbaar) en hier kan McDonalds nog wat van leren. Het is super druk, maar het vlees is uitstekend en de broodjes zijn ook prima en smaakvol. Heerlijk brakdag voedsel dus, ’s avonds wordt het tijd om de Duitsers ‘Ring of Fire’ uit te leggen en daar is de eigenaar niet zo blij mee. Het is pas de eerste keer dat er deze zomer een drankspel bij hem wordt gespeeld, maar wij zijn natuurlijk erg netjes en hij moet niet zo zeiken ;). Het is wederom een gezellige en mooie avond.

Wanaka (12 en 13 maart)
Op naar Wanaka, daar schijnt een schitterend meer te zijn, nou, valt dat even tegen na Lake Takepo :). Guido heef t een voetbal gekocht en in de zon trappen we een balletje op het gras, gaat niet zo lekker als ik gehoopt had, maar ook niet zo slecht als ik verwacht had. Af en toe een stropdasje! Deze avond doen we het wat rustiger aan om bij de te komen van Queenstown.

Fox Glacier (13 en 14 maart)
Guido wil nog parachutespringen bij de Fox Glacier en dat doet hij dan ook, want als we aankomen is het wederom prachtig weer (Sunny doet goed haar best) en ondanks de wolken die langzaamaan terrein winnen heeft Guido een hele goede en mooie sprong. Guido vindt het nog niet genoeg en boekt een gletsjer wandeling voor de volgende morgen en ik kan in de tijd dat hij dit doet mooi even wat verhaaltjes uittikken! Is iedereen weer wat meer op de hoogte, toch? Guido heeft een mooie dag op de gletsjer achter de rug en ik een productieve dag achter de laptop en gaan we verder richting Christchurch, met een stop bij Arthur’s Pass, net als de vorige keer.

Arthur’s Pass (14 en 15 maart)
En net als de vorige keer komen we aan als het droog is, hoewel we nu een gedeelte in het donker moesten rijden, wat redelijk spannend was op zijn tijd. We willen hier eigenlijk nog een wandeling doen en hopen dat het de volgende dag weer lekker is om zoiets te doen. Helaas regent het net als de vorige keer, dus smeren we ‘m richting Karakoa. In Karakoa kom ik erachter dat mijn telefoon nog in de oplader zit en vinden we ons omringd door wolken, hoewel het er nog steeds mooi uit ziet.