Rearviewmirror
Door: FlePser
Blijf op de hoogte en volg Jesper
14 Maart 2012 | Nieuw Zeeland, Greymouth
Na de spannende en natte avonturen vlakbij Moordenaers Baij lagen we natuurlijk vroeg in ons warme bed en warden we ‘s ochtends neuriend wakker met een deuntje in ons hoofd en met een bijpassend liedje! Hoewel Samara ons deze vroege ochtend verliet waren we toch heel blij, want ik kon de auto ophalen die we de avond daarvoor gereserveerd hadden! Yeeehaaaa, eindelijk weer mijn eigen vier wielen (delende met Guido natuurlijk). Onze eigen auto, all-risk verzekerd en lekker schade mee rijden dus, we moeten de kosten er wel uithalen natuurlijk!
Roadtrippin’! Ik word door Samara afgezet bij Apex Car Rentals en loop naar binnen, geef mijn details en die van Guido en als ik de sleutel van mijn 9 jaar oude Nissan Sunny al in mijn handen heb moet ik opeens de sleutel teruggeven… Zag de vrouw de ondeugd in mijn ogen? Kon ze mijn gedachte lezen? HEKS! Vertrouwde ze me opeens niet meer? Steelt ze nu al mijn geld? WAT!?!? Gelukkig is het niet zo kwaad als ik bedenken kan en weet ze mij te vertellen dat de auto die wij zouden krijgen bijna zijn APK-keuring moet vernieuwen en dat we een andere auto krijgen. Wat een toeval, want Guido had juist daarvoor gezegd dat ze minimaal een betere auto moeten geven als de auto die wij gereserveerd hadden niet meer beschikbaar is. We krijgen nu dan ook een betere auto, een Nissan Tiida uit 2005, met leuningen, fleshouders, een handrem bij de voet, een apart vakje voor de zonnebril, elektrische ramen en zelfs een sport-modus! Ja ja, overbodige luxe en nog steeds all-risk verzekerd!
Ooh huurauto, oh huurauto neem ze zo ver als de weg maar kan, oh oh huurauto, neem me zo ver als jij maar aankan, oh oh huurauto ik hoop dat we je heel houden! Eerst even wennen aan het feit dat het een automaat is,dan even wennen aan het feit dat ze hier links rijden en dan even wennen dat de richtingsaanwijzers aan de rechterkant zitten, het is vandaag namelijk droog en het heeft weinig nu om de ruitenwissers hun werk te laten doen. Ik rij snel terug naar ons hostel om Guido onze aanwinst te showen, w00t w00t. Snel de weg op, deze stad achter ons latend, want vandaag is een heerlijke dag om op pad te gaan, de auto startend in de brandende zon na onze smerige backpack en schone kleding te hebben ingepakt, de wagen volgeladen met snacks en andere vitale reisgoederen. De roadtrip is ingezet, lekker lui in onze eigen auto, had ik al gezegd dat het nu onze auto is? Nou, onze auto dus.
We sturen onze zojuist aangeschafte (ja ja huur auto) richting Westport en in mijn spiegel zie ik de stad steeds kleiner worden, we nemen twee gezellig doch licht alcoholische Kiwis van het Noordereiland mee die al een poosje stonden te wachten op een lift, sja nadat wij een dag meegelift hebben met anderen kunnen we toch minimaal hetzelfde doen voor andere lifters, of ze nu een handdoek mee hebben of niet. We krijgen hun levensverhaal te horen en als we stoppen voor een drankje (ik aan de koffie de rest aan het bier …) en wat te happen maken we er maar meteen een feestje van. De jukebox op voluit en onze eigen muziek terwijl we wachten tot de broodjes klaar zijn en schieten natuurlijk wat pool. We droppen onze nieuwe beste vrienden voor het leven af ergens in de stad en terwijl we twee gedaantes steeds kleiner zien worden in de spiegel vinden we ons hostel waar een Duits meisje helemaal alleen een sigaretje aan het roken is. Dat doet pijn aan ons hart en vallen haar lastig met onze geniale grappen en besluiten te kaarten om daarna eens te kijken wat de kroeg hier in dit gehucht te bieden heeft. Nou en of dat gehucht wat te bieden heeft! Een bar met vijf mensen, een hooibaal en een pooltafel, perfect dus. We nemen nog een Duitser mee om het een viertal te maken en spelen uiteraard een potje pool om daarna kennis te maken met de lokale Maori. Better gezegd we maken kennis met de geniale RAINBOW WARRIOR, een Maori met een Reggea/Jamaicaanse muts en dat wordt onze nieuwe beste vriend voor het leven, hoewel ik het aan de stok krijg met een drietonner van een vrouw die peuken probeert te jatten. Maar ik heb genoeg rugby gezien om niet bang te worden wanneer er opeens 25 Maori voor me staan en de Haka uitvoeren. Ik steek mijn tong uit en drink zichtbaar onaangedaan nog wat van mijn bier als het opeens heel rustig wordt in de kroeg en iedereen weer met zijn eigen ding bezig is. We nemen er nog eentje en gaan dan echt beginnen… nee we gaan heentje.
Glowworm Cave (24 februari 2012)
Katharina vindt ons blijkbaar zo gezellig en, zoals de vertaler aangeeft, is het knokken voor twee… Ja, die begrijp ik zelf ook niet! Gelukkig valt het allemaal mee en we gaan een tour doen in Charlestone, eigenlijk niet in het dorpje zelf, maar daar begint het wel en we rijden de goede kant op, daar zijn we van overtuigd, maar Charlestone zou 20 km van Westport moeten liggen en volgens de borden waren we er toch echt bij in de buurt en we hebben maar een plaatsje gezien waar we met vijf seconde weer door waren, zou dat plaatsje dan misschien Charlestone geweest zijn? In mijn spiegel zie ik het zeer kleine dorpje al bijna niet meer. We keren en rijden weer naar dat plaatsje en zien inderdaad dat dit onze bestemming is, vier huizen en een hotel. Gelukkig kunnen onze tourguides er zelf ook om lachen want als we het busje instappen geven ze een uiterst korte, maar krachtige lijst van hoogtepunten die te doen zijn in dit dorp. (En ik dacht dat Zevenhuizen minimaal klein was).
Een toer, daarom waren we hier ja. We gaan een glowworm cave bezoeken, een grot (jaja) met daarin beesten (misschien wormen) die in het donker een bepaald licht afgeven, blijkbaar briljant en redelijk uniek. We leggen onze creditcard neer en nemen weer afscheid van een som geld, de pijn in het hart wordt elke keer iets minder. Na weer uit het busje te zijn geknikkerd mogen we een heel klein treintje in, die vroeger dienst deed voor iets anders dan toeristen vervoeren. En wanneer het treintje de, toch wel, mooie tocht aanvangt worden we begeleid door een geluid dat ik eerst niet kan plaatsen, ik kijk verbaasd en vol achterdocht om me heen om uit te vinden waar dat geluid vandaan komt. Het geluid houdt niet op en begint ook woorden en zelfs zinnen te vormen en opeens dringt het tot me door, mevrouw de machinist is een heel boeiend en grappig verhaal aan het vertellen. Gelukkig duurt de rit maar een kleine twintig minuten en nog nooit heb ik mensen zo gretig uit een trein zien stappen, hoewel ze het niet wilden laten zien en het toebedeelden aan het feit dat ze zo graag de toer willen doen. Wij drieen doen een andere toer dan de rest van de inzittenden en volgen onze leider Renee, die, volgens eigen zeggen, te vaak en te lang in de grotten doorbrengt, maar het nog steeds leuk lijkt te vinden. We proberen onze gedachtes te reinigen van de treintrip en vuren allerlei vragen af op Renee, over het leven in Charleston, de goudmijnen en natuurlijk de grot. Opeens komen we aan bij de grot en mogen we naar binnen, nou heb ik volgens mij eerder eens laten weten dat ik voorlopig wel klaar was met grotten, maar dit was toch wel weer leuk hoor. Stalagmieten en stalactieten die al honderdduizenden jaren (niet mijn woorden) hun gangetje gaan en op die manier ons een voorstelling geven en met een beetje fantasie valt er natuurlijk weer genoeg te beleven. Zo zie ik stieren die een man overhoop bulken, een giraffe die water drinkt, Romeo en Juliet en de rest ben ik vergeten.
We lopen wat in het rond, Renee gelukkig niet, die wist de weg wel en komen dan aan bij de gloeiende wormen, we zien in eerste instantie natuurlijk niets, maar wanneer we onze hoofdlampen uitzetten zien we uit het niets een heleboel sterren aan de hemel. Maar dat hoort niet, we zitten in een grot, gelukkig wordt het ons al heel snel uitgelegd door Renee, die ons weet te vermelden dat dit de wormen zijn die dankzij dit gloeiwerk muggen en zandvliegen vangen, zandvliegen vangen, zandvliegen… HELDEN zijn het HELDEN. Als ik voorstel om er een stuk of 300 mee te nemen wordt mij aangeraden om de volgende woorden zeer zorgvuldig te kiezen, ook al ben ik een betalende toerist, de woorden die ik zeg zijn de mijne en kan ik veranderen wat ik wil zeggen en niet wat ik gezegd heb. Wanneer ik probeer tegen te werpen dat het maar een gekte is om die beesten hier te laten hangen terwijl ik helemaal kapot gemaakt wordt door een stel zandvliegen. GEKTE? DIT IS WORMGLOW CAVE!!! En opeens voel ik een voet tegen mijn borst en val ik een meter of wat naar beneden. Terwijl ik val hoor ik boven me geschreeuw en het gekrijs van metaal op metaal. Wacht nee, de duisternis begint al op me in te werken en ik doe snel mijn lichtje weer aan. Brrrrrrr, mogen we gaan? Gelukkig lopen we ietsjes verder, met licht en doen we het licht weer uit om het van wat dichterbij te bekijken, dit duurt niet lang genoeg om rare ideeën te krijgen en we smeren ‘m snel de grot uit, rennen richting ons treintje die vol toeren (*kuch*) naar het busje rijdt die ons weer afzet bij onze auto. Check je later en bedankt voor de wormen! Voor ik weer in mijn spiegel kijk is het dorpje nog kleiner dan het al was.
The West Coast Scenic Route
Terwijl we allemaal het licht tot ons nemen en maar dankbaar zijn dat er geen aardbeving was om ons banger temaken dan we al waren begint het zachtjes te regen en mogen de ruitenwissers eindelijk wel met opzet aan (het duurde elke keer nogal lang voordat ik de richtingaanwijzers vond). We rijden door richting Greymouth en zien wellicht de allermooiste kust die de wereld ons kan bieden, de westkust van Nieuw Zeeland is allemachtig prachtig fantastisch mooi, zoals je wellicht op de foto’s gezien hebt. Ik kan het niet zo goed beschrijven als ik zou willen, dus probeer ik het maar niet (eerlijk gezegd is het nu 01:19 en lukt het me niet om het te beschrijven ;) ). Maar we wilden eigenlijk bij elke bocht wel stoppen om een paar foto’s te maken, de weg loopt langs kliffen en stranden en bos en rotsen en water en door wolken en alles tezamen maakt het een prachtig geheel zoals ik die nog niet gezien had. We nemen inderdaad wat foto’s en doen wat stopjes als we na twee of drie uur puur genieten aankomen bij de ‘Pancakes’. En nee, dat zijn niet heel veel straatpizza’s op elkaar gestapeld, maar een klif waarbij het lijkt alsof de rotsen opgemaakt zijn uit versteende pannenkoeken. Met de doorbrekende zon en een razende zee die enkele tientallen meters onder ons de rest van de rotsen probeert te vernietigen is ook dit weer de moeite waard. Na een klein half uur zitten we uitgewaaid in de auto en vervolgen de rest van de route naar Greymouth, terwijl ik de pancakes middels mijn spiegel in steeds kleinere porties zie veranderen, waar we veilig aankomen een pizza eten en relatief vroeg het bed in duiken.
Greymouth (24,25 en 26 februari 2012)
In Greymouth besluit ik bar weinig te doen en besluit daar dus een paar verhaaltjes te schrijven die ondertussen al weer als pre-historisch beschouwd kunnen worden ’s avonds vooral onzin praten met Rick uit Nederland. De 26e zorgen we ervoor dat Greymouth slechts nog een dorp in de spiegel is nemen we Rick mee naar Fox Glacier. Waar de winterse winden rijzen.
Roadtrippin’! Ik word door Samara afgezet bij Apex Car Rentals en loop naar binnen, geef mijn details en die van Guido en als ik de sleutel van mijn 9 jaar oude Nissan Sunny al in mijn handen heb moet ik opeens de sleutel teruggeven… Zag de vrouw de ondeugd in mijn ogen? Kon ze mijn gedachte lezen? HEKS! Vertrouwde ze me opeens niet meer? Steelt ze nu al mijn geld? WAT!?!? Gelukkig is het niet zo kwaad als ik bedenken kan en weet ze mij te vertellen dat de auto die wij zouden krijgen bijna zijn APK-keuring moet vernieuwen en dat we een andere auto krijgen. Wat een toeval, want Guido had juist daarvoor gezegd dat ze minimaal een betere auto moeten geven als de auto die wij gereserveerd hadden niet meer beschikbaar is. We krijgen nu dan ook een betere auto, een Nissan Tiida uit 2005, met leuningen, fleshouders, een handrem bij de voet, een apart vakje voor de zonnebril, elektrische ramen en zelfs een sport-modus! Ja ja, overbodige luxe en nog steeds all-risk verzekerd!
Ooh huurauto, oh huurauto neem ze zo ver als de weg maar kan, oh oh huurauto, neem me zo ver als jij maar aankan, oh oh huurauto ik hoop dat we je heel houden! Eerst even wennen aan het feit dat het een automaat is,dan even wennen aan het feit dat ze hier links rijden en dan even wennen dat de richtingsaanwijzers aan de rechterkant zitten, het is vandaag namelijk droog en het heeft weinig nu om de ruitenwissers hun werk te laten doen. Ik rij snel terug naar ons hostel om Guido onze aanwinst te showen, w00t w00t. Snel de weg op, deze stad achter ons latend, want vandaag is een heerlijke dag om op pad te gaan, de auto startend in de brandende zon na onze smerige backpack en schone kleding te hebben ingepakt, de wagen volgeladen met snacks en andere vitale reisgoederen. De roadtrip is ingezet, lekker lui in onze eigen auto, had ik al gezegd dat het nu onze auto is? Nou, onze auto dus.
We sturen onze zojuist aangeschafte (ja ja huur auto) richting Westport en in mijn spiegel zie ik de stad steeds kleiner worden, we nemen twee gezellig doch licht alcoholische Kiwis van het Noordereiland mee die al een poosje stonden te wachten op een lift, sja nadat wij een dag meegelift hebben met anderen kunnen we toch minimaal hetzelfde doen voor andere lifters, of ze nu een handdoek mee hebben of niet. We krijgen hun levensverhaal te horen en als we stoppen voor een drankje (ik aan de koffie de rest aan het bier …) en wat te happen maken we er maar meteen een feestje van. De jukebox op voluit en onze eigen muziek terwijl we wachten tot de broodjes klaar zijn en schieten natuurlijk wat pool. We droppen onze nieuwe beste vrienden voor het leven af ergens in de stad en terwijl we twee gedaantes steeds kleiner zien worden in de spiegel vinden we ons hostel waar een Duits meisje helemaal alleen een sigaretje aan het roken is. Dat doet pijn aan ons hart en vallen haar lastig met onze geniale grappen en besluiten te kaarten om daarna eens te kijken wat de kroeg hier in dit gehucht te bieden heeft. Nou en of dat gehucht wat te bieden heeft! Een bar met vijf mensen, een hooibaal en een pooltafel, perfect dus. We nemen nog een Duitser mee om het een viertal te maken en spelen uiteraard een potje pool om daarna kennis te maken met de lokale Maori. Better gezegd we maken kennis met de geniale RAINBOW WARRIOR, een Maori met een Reggea/Jamaicaanse muts en dat wordt onze nieuwe beste vriend voor het leven, hoewel ik het aan de stok krijg met een drietonner van een vrouw die peuken probeert te jatten. Maar ik heb genoeg rugby gezien om niet bang te worden wanneer er opeens 25 Maori voor me staan en de Haka uitvoeren. Ik steek mijn tong uit en drink zichtbaar onaangedaan nog wat van mijn bier als het opeens heel rustig wordt in de kroeg en iedereen weer met zijn eigen ding bezig is. We nemen er nog eentje en gaan dan echt beginnen… nee we gaan heentje.
Glowworm Cave (24 februari 2012)
Katharina vindt ons blijkbaar zo gezellig en, zoals de vertaler aangeeft, is het knokken voor twee… Ja, die begrijp ik zelf ook niet! Gelukkig valt het allemaal mee en we gaan een tour doen in Charlestone, eigenlijk niet in het dorpje zelf, maar daar begint het wel en we rijden de goede kant op, daar zijn we van overtuigd, maar Charlestone zou 20 km van Westport moeten liggen en volgens de borden waren we er toch echt bij in de buurt en we hebben maar een plaatsje gezien waar we met vijf seconde weer door waren, zou dat plaatsje dan misschien Charlestone geweest zijn? In mijn spiegel zie ik het zeer kleine dorpje al bijna niet meer. We keren en rijden weer naar dat plaatsje en zien inderdaad dat dit onze bestemming is, vier huizen en een hotel. Gelukkig kunnen onze tourguides er zelf ook om lachen want als we het busje instappen geven ze een uiterst korte, maar krachtige lijst van hoogtepunten die te doen zijn in dit dorp. (En ik dacht dat Zevenhuizen minimaal klein was).
Een toer, daarom waren we hier ja. We gaan een glowworm cave bezoeken, een grot (jaja) met daarin beesten (misschien wormen) die in het donker een bepaald licht afgeven, blijkbaar briljant en redelijk uniek. We leggen onze creditcard neer en nemen weer afscheid van een som geld, de pijn in het hart wordt elke keer iets minder. Na weer uit het busje te zijn geknikkerd mogen we een heel klein treintje in, die vroeger dienst deed voor iets anders dan toeristen vervoeren. En wanneer het treintje de, toch wel, mooie tocht aanvangt worden we begeleid door een geluid dat ik eerst niet kan plaatsen, ik kijk verbaasd en vol achterdocht om me heen om uit te vinden waar dat geluid vandaan komt. Het geluid houdt niet op en begint ook woorden en zelfs zinnen te vormen en opeens dringt het tot me door, mevrouw de machinist is een heel boeiend en grappig verhaal aan het vertellen. Gelukkig duurt de rit maar een kleine twintig minuten en nog nooit heb ik mensen zo gretig uit een trein zien stappen, hoewel ze het niet wilden laten zien en het toebedeelden aan het feit dat ze zo graag de toer willen doen. Wij drieen doen een andere toer dan de rest van de inzittenden en volgen onze leider Renee, die, volgens eigen zeggen, te vaak en te lang in de grotten doorbrengt, maar het nog steeds leuk lijkt te vinden. We proberen onze gedachtes te reinigen van de treintrip en vuren allerlei vragen af op Renee, over het leven in Charleston, de goudmijnen en natuurlijk de grot. Opeens komen we aan bij de grot en mogen we naar binnen, nou heb ik volgens mij eerder eens laten weten dat ik voorlopig wel klaar was met grotten, maar dit was toch wel weer leuk hoor. Stalagmieten en stalactieten die al honderdduizenden jaren (niet mijn woorden) hun gangetje gaan en op die manier ons een voorstelling geven en met een beetje fantasie valt er natuurlijk weer genoeg te beleven. Zo zie ik stieren die een man overhoop bulken, een giraffe die water drinkt, Romeo en Juliet en de rest ben ik vergeten.
We lopen wat in het rond, Renee gelukkig niet, die wist de weg wel en komen dan aan bij de gloeiende wormen, we zien in eerste instantie natuurlijk niets, maar wanneer we onze hoofdlampen uitzetten zien we uit het niets een heleboel sterren aan de hemel. Maar dat hoort niet, we zitten in een grot, gelukkig wordt het ons al heel snel uitgelegd door Renee, die ons weet te vermelden dat dit de wormen zijn die dankzij dit gloeiwerk muggen en zandvliegen vangen, zandvliegen vangen, zandvliegen… HELDEN zijn het HELDEN. Als ik voorstel om er een stuk of 300 mee te nemen wordt mij aangeraden om de volgende woorden zeer zorgvuldig te kiezen, ook al ben ik een betalende toerist, de woorden die ik zeg zijn de mijne en kan ik veranderen wat ik wil zeggen en niet wat ik gezegd heb. Wanneer ik probeer tegen te werpen dat het maar een gekte is om die beesten hier te laten hangen terwijl ik helemaal kapot gemaakt wordt door een stel zandvliegen. GEKTE? DIT IS WORMGLOW CAVE!!! En opeens voel ik een voet tegen mijn borst en val ik een meter of wat naar beneden. Terwijl ik val hoor ik boven me geschreeuw en het gekrijs van metaal op metaal. Wacht nee, de duisternis begint al op me in te werken en ik doe snel mijn lichtje weer aan. Brrrrrrr, mogen we gaan? Gelukkig lopen we ietsjes verder, met licht en doen we het licht weer uit om het van wat dichterbij te bekijken, dit duurt niet lang genoeg om rare ideeën te krijgen en we smeren ‘m snel de grot uit, rennen richting ons treintje die vol toeren (*kuch*) naar het busje rijdt die ons weer afzet bij onze auto. Check je later en bedankt voor de wormen! Voor ik weer in mijn spiegel kijk is het dorpje nog kleiner dan het al was.
The West Coast Scenic Route
Terwijl we allemaal het licht tot ons nemen en maar dankbaar zijn dat er geen aardbeving was om ons banger temaken dan we al waren begint het zachtjes te regen en mogen de ruitenwissers eindelijk wel met opzet aan (het duurde elke keer nogal lang voordat ik de richtingaanwijzers vond). We rijden door richting Greymouth en zien wellicht de allermooiste kust die de wereld ons kan bieden, de westkust van Nieuw Zeeland is allemachtig prachtig fantastisch mooi, zoals je wellicht op de foto’s gezien hebt. Ik kan het niet zo goed beschrijven als ik zou willen, dus probeer ik het maar niet (eerlijk gezegd is het nu 01:19 en lukt het me niet om het te beschrijven ;) ). Maar we wilden eigenlijk bij elke bocht wel stoppen om een paar foto’s te maken, de weg loopt langs kliffen en stranden en bos en rotsen en water en door wolken en alles tezamen maakt het een prachtig geheel zoals ik die nog niet gezien had. We nemen inderdaad wat foto’s en doen wat stopjes als we na twee of drie uur puur genieten aankomen bij de ‘Pancakes’. En nee, dat zijn niet heel veel straatpizza’s op elkaar gestapeld, maar een klif waarbij het lijkt alsof de rotsen opgemaakt zijn uit versteende pannenkoeken. Met de doorbrekende zon en een razende zee die enkele tientallen meters onder ons de rest van de rotsen probeert te vernietigen is ook dit weer de moeite waard. Na een klein half uur zitten we uitgewaaid in de auto en vervolgen de rest van de route naar Greymouth, terwijl ik de pancakes middels mijn spiegel in steeds kleinere porties zie veranderen, waar we veilig aankomen een pizza eten en relatief vroeg het bed in duiken.
Greymouth (24,25 en 26 februari 2012)
In Greymouth besluit ik bar weinig te doen en besluit daar dus een paar verhaaltjes te schrijven die ondertussen al weer als pre-historisch beschouwd kunnen worden ’s avonds vooral onzin praten met Rick uit Nederland. De 26e zorgen we ervoor dat Greymouth slechts nog een dorp in de spiegel is nemen we Rick mee naar Fox Glacier. Waar de winterse winden rijzen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
