Winter is coming
Door: FlePser
Blijf op de hoogte en volg Jesper
14 Maart 2012 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Fox Glacier (26,27 en 28 februari)
Ondanks alle regen die er in Nieuw-Zeeland op mijn tedere hoofdje valt, is het nog steeds zomer hier, maar onthoud; winter is coming. De koude winden van de winter steken de kop op en zomervrienden vervagen als sneeuw voor de zon, terwijl wintervrienden vrienden voor het leven zijn en zo kan ik nog wel wat dingen citeren uit ‘The Song of Ice and Fire’ maar dat houdt ik maar voor gezien. Fox Glacier dus, weer een minimaal dorp met een hostel dat een spa en sauna heeft, een zeer groot schaakbord en een film kamer. En dat kunnen we ook wel gebruiken aangezien het op de dag van aankomst niet al te best uit ziet. We maken dan ook plannen om de gletsjer op te gaan met een tour en wie weet wat nog wel meer. Deze avond doen we nog weinig en na een paar potten schaak met Guido houden we het voor gezien.
De volgende morgen word ik wakker om 09:45 (kan 09:44 zijn geweest) en de gletsjer toer hadden we al afgebeld, ik kijk even snel uit het raam en zie dat het zonnestralen regent, yeeeehaaaaa! Ik bedenk me geen seconde en pak mijn telefoon om een skydive center te bellen (parachutespringen) en voor ik het door heb moet ik me nog haasten ook, want om 10:00 kan ik al mee met de eerste sprong van de dag. Even snel die tandjes in de poets en zonder ontbijt richting mini-vliegveld om maar eens te kijken wat er aan de hand is hier. In mijn ochtendwaas besluit ik het maximale te doen en zie dat ik vanaf 16.000 feet (zo’n 4,8 kilometer) een vliegtuig uit moet springen, terwijl er een idioot op mijn rug zit die een GoPro camera en een handcam om zijn pols heeft gewikkeld. Gelukkig heeft die idioot ook een tweetal parachutes op zijn rug zodat we veilig beneden kunnen komen. We maken een filmpje en stappen het vliegtuig in om al het aardse achter ons te laten. Terwijl we de lucht in gaan krijg ik wat te horen over de meertjes en hoe hoger we komen hoe meer wit ik voor de ogen zie. Winter is here! Ik zie de gletsjers van boven en in de verte de torende pieken van Mt. Tasman en Mt. Cook, daarachter een wolkendek zodat ik niet het hele eiland kan zien. Aan de andere kant zie ik de Tasman zee en waarschijnlijk nog wat meertjes waarvan ik de naam allang weer vergeten ben en nog gaan we hoger en hoger tot het moment daar komt om met mijn beentjes over de reling te hangen…
Ik vraag me nog even af waar ik in vredesnaam mee bezig ben, maar die gedachte vervaagt best snel en opeens ben ik mijn orientatie kwijt, ik ben uit het vliegtuig gesprongen en val naar beneden, kijk wat om me heen en besef me dat ik niet kan ademen. Ik raak even in paniek, maar dan bedenk ik een trucje waardoor ik alsnog adem kan halen, waarom kon ik geen adem halen? Nou, ik denk dat die wind te sterk is voor me, ik heb al moeite met ademen als ik achterop de brommer zit (zonder helm, want dat is stoer) en dan val ik nu dus (zonder helm, want dat is niet nodig) recht naar beneden, kijk een paar keer in de camera, doe net of ik weet waar ik mee bezig ben en heb het idee dat mijn parachutespring bril van mijn hoofd afwaait… Wat ook bijna gebeurd omdat de onderkant van de bril mijn ogen willen doorboren, ziet er erg charmant uit! Ik geniet nog wat van het uitzicht, wat echt super super super prachtig is en voor ik het doorheb hang ik aan een parachute, de vrije val zit erop en ik mag nog even genieten van het uitzicht terwijl ik probeer de parachute te besturen. Na wat gehang in de lucht moeten we gang maken richting de landingsbaan en op het moment dat we landen wil ik METEEN weer dat vliegtuig in om het nog een keer te doen. Ondanks de pijn aan mijn oren, want ik kon niet klaren, de moeite met ademen en de bril die me blind wou maken. Geniaal en overleefd.
Heel koeltjes haal ik de foto’s en dvd op en snel terug naar het hostel waar Rick, Katharina en Guido wachten op mijn thuiskomst. Guido en Katharina gaan even naar het strand (dat ruk is) terwijl Rick en ik besluiten om naar de gletsjer te gaan lopen. En die wandeling is zo interessant, zo ongelooflijk leuk en enerverend dat we hopen dat er nooit een eind aan komt, zo’n leuke wandeling. Gelukkig is het maar een uur lopen ofzo, hoewel het een eeuwigheid leek, ondanks het feit dat zowel Rick als ik kunnen lullen als Brugman. In dit geval waren we te erg onder de indruk van deze briljante ‘bushwalk’. Eindelijk komen we in de buurt van de gletsjer en zien daar een hoge muur van ijs. Daar waar de Sworn Brothers of the Wall ons rijk verdedigen tegen dingen die niet genoemd worden en tegen ‘The Freefolk’, maar zoals gezegd laat ik het boek ‘The Game of Thrones’ er maar uit.
We zien dus een gletsjer terwijl we omgeven zijn door bos en het is nog warm ook, het klopt van geen kant, maar dat maakt het zo speciaal! We lopen er even heen nemen wat foto’s en gaan weer de ‘bushwalk’ in, maar we vonden het de vorige keer al saai en dit keer was het nog saaier, want we hadden het al gezien, dus gaan we even rennen. Ik had verwacht na 100 meter bekaf te zijn, maar dat viel nog reuze mee en we doen de hele terugrit in zo’n 30 minuten en ik denk dat we zo’n 5 minuten gerend hebben, natuurlijk niet op volle kracht, want dat hoort niet ;). Ik houd dus af en toe nog mijn conditie op peil!
Arthur’s Pass (28 en 29 februari en 1 maart)
’s Avond doen we weer weinig, kijken een film en hangen wat en besluiten dat we de volgende dag naar Arthur’s Pass gaan, nemen die ochtend dan afscheid van Rick die gaat liften richting Wanaka terwijl wij ons, met de zonneschijn voluit, klaarmaken voor de rit naar Arthur’s Pass die weer ontzettend mooi is. Het dorpje heeft 42 inwoners en dat moet dan Het Antwoord zijn? We willen de volgende dag een hike gaan doen, maar de regen gooit roet in het eten. We zien wel een trend met onze auto, want overal waar we komen schijnt ten minste een dag de zon en hebben besloten om de auto Sunny te noemen (ik zal het verder uitleggen; we zouden eerst een Sunny krijgen en we hebben vaak zon. Daar). Deze dag blijven we dus de hele dag hangen in een dorpje waar HELEMAAL niets te beleven valt, we spelen triviant, lezen wat en houden ons koest. In de avond is het middennacht, dat gebeurt elke avond, maar deze avond is het de middennacht die 1 maart brengt en er wordt voor me gezongen door Katharina en Guido en een liedje afgespeeld. Grappig!
Christchurch (1, 2, 3 en 4 maart)
Het regent de volgende dag nog steeds en we gaan dan eindelijk richting Lauren, maar eerst gaan we Christchurch bekijken en zien dat er niets gelogen is van wat we gehoord hebben over het verwoeste centrum. Vorig jaar op 22 februari was er een flinke aardbeving en het hele centrum is nog steeds afgesloten omdat er nog teveel gebouwen zijn die instabiel en gevaarlijk zijn, maar omdat er niet zo gek veel uitbetaald wordt door de verzekeringen kan het echte werk nog niet beginnen en dat geeft de afgesloten gebieden het uiterlijk van een spookstad. We vinden wel een plekje waar dingen nog gedaan worden en die worden allemaal gedaan in zeecontainers, flink gekleurd en het probeert je een beetje vrolijk te houden, maar dat werkt niet als je weer de auto instapt, alles is afgesloten of eenrichtingsverkeer en daarom lastig te navigeren. We vinden het hostel voor Guido en Katharina, doen nog even rustig aan en gaan dan eindelijk naar Lauren. Daar wordt ik opgewacht door Travis de kat, Micheal de man en Lauren de jarige job! Ik krijg een cadeautje in mijn handen gedrukt en de post die opgestuurd is (nog niet het grote overlevingspakket!). Heel leuk allemaal! Guido en Katharina gaan weer terug naar het hostel en ik ben uitgenodigd bij Laurens familie om te eten. Heerlijk gegeten en heel gezellig gehad met de Steer family.
Vrijdag is het weer een dagje van niets doen, het is niet zo goed weer en we kijken wat films, updaten vooral over onze levens en halen Zuid-Afrikaanse herinneringen naar boven, ’s avonds hebben Mike en Lauren iets met de kerk en ik heb de tijd om weer verder te lezen in mijn boek en kijk nog een film, heerlijk ontspannen dagje dus weer.
Zaterdag is de dag van het feest en na het inkopen van spullen, het inladen van Guido en Katharina en het eten wordt er dan eindelijk gefeest, Guido is de halve avond weg om een vriendin van hem te begeleiden in Christchurch, maar is ruim op tijd terug voor Beerpong en wat kaartspelletjes, de avond sluit af met Drum ’n Bass van Mike en iedereen gaat moe en voldaan een tukkie draaien.
Zondag is brakdag, maar wij gaan weer verder richting Dunedin, wat een studentstad is, maar we worden aangeraden om dat via de inlandse weg te doen en minimaal een nachtje te stoppen bij Lake Takepo en dat was een heel goed idee.
Ondanks alle regen die er in Nieuw-Zeeland op mijn tedere hoofdje valt, is het nog steeds zomer hier, maar onthoud; winter is coming. De koude winden van de winter steken de kop op en zomervrienden vervagen als sneeuw voor de zon, terwijl wintervrienden vrienden voor het leven zijn en zo kan ik nog wel wat dingen citeren uit ‘The Song of Ice and Fire’ maar dat houdt ik maar voor gezien. Fox Glacier dus, weer een minimaal dorp met een hostel dat een spa en sauna heeft, een zeer groot schaakbord en een film kamer. En dat kunnen we ook wel gebruiken aangezien het op de dag van aankomst niet al te best uit ziet. We maken dan ook plannen om de gletsjer op te gaan met een tour en wie weet wat nog wel meer. Deze avond doen we nog weinig en na een paar potten schaak met Guido houden we het voor gezien.
De volgende morgen word ik wakker om 09:45 (kan 09:44 zijn geweest) en de gletsjer toer hadden we al afgebeld, ik kijk even snel uit het raam en zie dat het zonnestralen regent, yeeeehaaaaa! Ik bedenk me geen seconde en pak mijn telefoon om een skydive center te bellen (parachutespringen) en voor ik het door heb moet ik me nog haasten ook, want om 10:00 kan ik al mee met de eerste sprong van de dag. Even snel die tandjes in de poets en zonder ontbijt richting mini-vliegveld om maar eens te kijken wat er aan de hand is hier. In mijn ochtendwaas besluit ik het maximale te doen en zie dat ik vanaf 16.000 feet (zo’n 4,8 kilometer) een vliegtuig uit moet springen, terwijl er een idioot op mijn rug zit die een GoPro camera en een handcam om zijn pols heeft gewikkeld. Gelukkig heeft die idioot ook een tweetal parachutes op zijn rug zodat we veilig beneden kunnen komen. We maken een filmpje en stappen het vliegtuig in om al het aardse achter ons te laten. Terwijl we de lucht in gaan krijg ik wat te horen over de meertjes en hoe hoger we komen hoe meer wit ik voor de ogen zie. Winter is here! Ik zie de gletsjers van boven en in de verte de torende pieken van Mt. Tasman en Mt. Cook, daarachter een wolkendek zodat ik niet het hele eiland kan zien. Aan de andere kant zie ik de Tasman zee en waarschijnlijk nog wat meertjes waarvan ik de naam allang weer vergeten ben en nog gaan we hoger en hoger tot het moment daar komt om met mijn beentjes over de reling te hangen…
Ik vraag me nog even af waar ik in vredesnaam mee bezig ben, maar die gedachte vervaagt best snel en opeens ben ik mijn orientatie kwijt, ik ben uit het vliegtuig gesprongen en val naar beneden, kijk wat om me heen en besef me dat ik niet kan ademen. Ik raak even in paniek, maar dan bedenk ik een trucje waardoor ik alsnog adem kan halen, waarom kon ik geen adem halen? Nou, ik denk dat die wind te sterk is voor me, ik heb al moeite met ademen als ik achterop de brommer zit (zonder helm, want dat is stoer) en dan val ik nu dus (zonder helm, want dat is niet nodig) recht naar beneden, kijk een paar keer in de camera, doe net of ik weet waar ik mee bezig ben en heb het idee dat mijn parachutespring bril van mijn hoofd afwaait… Wat ook bijna gebeurd omdat de onderkant van de bril mijn ogen willen doorboren, ziet er erg charmant uit! Ik geniet nog wat van het uitzicht, wat echt super super super prachtig is en voor ik het doorheb hang ik aan een parachute, de vrije val zit erop en ik mag nog even genieten van het uitzicht terwijl ik probeer de parachute te besturen. Na wat gehang in de lucht moeten we gang maken richting de landingsbaan en op het moment dat we landen wil ik METEEN weer dat vliegtuig in om het nog een keer te doen. Ondanks de pijn aan mijn oren, want ik kon niet klaren, de moeite met ademen en de bril die me blind wou maken. Geniaal en overleefd.
Heel koeltjes haal ik de foto’s en dvd op en snel terug naar het hostel waar Rick, Katharina en Guido wachten op mijn thuiskomst. Guido en Katharina gaan even naar het strand (dat ruk is) terwijl Rick en ik besluiten om naar de gletsjer te gaan lopen. En die wandeling is zo interessant, zo ongelooflijk leuk en enerverend dat we hopen dat er nooit een eind aan komt, zo’n leuke wandeling. Gelukkig is het maar een uur lopen ofzo, hoewel het een eeuwigheid leek, ondanks het feit dat zowel Rick als ik kunnen lullen als Brugman. In dit geval waren we te erg onder de indruk van deze briljante ‘bushwalk’. Eindelijk komen we in de buurt van de gletsjer en zien daar een hoge muur van ijs. Daar waar de Sworn Brothers of the Wall ons rijk verdedigen tegen dingen die niet genoemd worden en tegen ‘The Freefolk’, maar zoals gezegd laat ik het boek ‘The Game of Thrones’ er maar uit.
We zien dus een gletsjer terwijl we omgeven zijn door bos en het is nog warm ook, het klopt van geen kant, maar dat maakt het zo speciaal! We lopen er even heen nemen wat foto’s en gaan weer de ‘bushwalk’ in, maar we vonden het de vorige keer al saai en dit keer was het nog saaier, want we hadden het al gezien, dus gaan we even rennen. Ik had verwacht na 100 meter bekaf te zijn, maar dat viel nog reuze mee en we doen de hele terugrit in zo’n 30 minuten en ik denk dat we zo’n 5 minuten gerend hebben, natuurlijk niet op volle kracht, want dat hoort niet ;). Ik houd dus af en toe nog mijn conditie op peil!
Arthur’s Pass (28 en 29 februari en 1 maart)
’s Avond doen we weer weinig, kijken een film en hangen wat en besluiten dat we de volgende dag naar Arthur’s Pass gaan, nemen die ochtend dan afscheid van Rick die gaat liften richting Wanaka terwijl wij ons, met de zonneschijn voluit, klaarmaken voor de rit naar Arthur’s Pass die weer ontzettend mooi is. Het dorpje heeft 42 inwoners en dat moet dan Het Antwoord zijn? We willen de volgende dag een hike gaan doen, maar de regen gooit roet in het eten. We zien wel een trend met onze auto, want overal waar we komen schijnt ten minste een dag de zon en hebben besloten om de auto Sunny te noemen (ik zal het verder uitleggen; we zouden eerst een Sunny krijgen en we hebben vaak zon. Daar). Deze dag blijven we dus de hele dag hangen in een dorpje waar HELEMAAL niets te beleven valt, we spelen triviant, lezen wat en houden ons koest. In de avond is het middennacht, dat gebeurt elke avond, maar deze avond is het de middennacht die 1 maart brengt en er wordt voor me gezongen door Katharina en Guido en een liedje afgespeeld. Grappig!
Christchurch (1, 2, 3 en 4 maart)
Het regent de volgende dag nog steeds en we gaan dan eindelijk richting Lauren, maar eerst gaan we Christchurch bekijken en zien dat er niets gelogen is van wat we gehoord hebben over het verwoeste centrum. Vorig jaar op 22 februari was er een flinke aardbeving en het hele centrum is nog steeds afgesloten omdat er nog teveel gebouwen zijn die instabiel en gevaarlijk zijn, maar omdat er niet zo gek veel uitbetaald wordt door de verzekeringen kan het echte werk nog niet beginnen en dat geeft de afgesloten gebieden het uiterlijk van een spookstad. We vinden wel een plekje waar dingen nog gedaan worden en die worden allemaal gedaan in zeecontainers, flink gekleurd en het probeert je een beetje vrolijk te houden, maar dat werkt niet als je weer de auto instapt, alles is afgesloten of eenrichtingsverkeer en daarom lastig te navigeren. We vinden het hostel voor Guido en Katharina, doen nog even rustig aan en gaan dan eindelijk naar Lauren. Daar wordt ik opgewacht door Travis de kat, Micheal de man en Lauren de jarige job! Ik krijg een cadeautje in mijn handen gedrukt en de post die opgestuurd is (nog niet het grote overlevingspakket!). Heel leuk allemaal! Guido en Katharina gaan weer terug naar het hostel en ik ben uitgenodigd bij Laurens familie om te eten. Heerlijk gegeten en heel gezellig gehad met de Steer family.
Vrijdag is het weer een dagje van niets doen, het is niet zo goed weer en we kijken wat films, updaten vooral over onze levens en halen Zuid-Afrikaanse herinneringen naar boven, ’s avonds hebben Mike en Lauren iets met de kerk en ik heb de tijd om weer verder te lezen in mijn boek en kijk nog een film, heerlijk ontspannen dagje dus weer.
Zaterdag is de dag van het feest en na het inkopen van spullen, het inladen van Guido en Katharina en het eten wordt er dan eindelijk gefeest, Guido is de halve avond weg om een vriendin van hem te begeleiden in Christchurch, maar is ruim op tijd terug voor Beerpong en wat kaartspelletjes, de avond sluit af met Drum ’n Bass van Mike en iedereen gaat moe en voldaan een tukkie draaien.
Zondag is brakdag, maar wij gaan weer verder richting Dunedin, wat een studentstad is, maar we worden aangeraden om dat via de inlandse weg te doen en minimaal een nachtje te stoppen bij Lake Takepo en dat was een heel goed idee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
