I'm only happy when it rains

Allereerst iedereen bedankt voor de berichtjes, sms’jes en zelfs kaartjes! Lauren was onder de indruk! Ik heb een leuke verjaardag gehad in Christchurch, maar dat is ook al weer een poos geleden en voordat we überhaupt over Christchurch kunnen vertellen is het eerst tijd voor mijn wandeling door het Abel Tasman Park. Ik ga nu ook de datum toevoegen van het avontuur, want anders lijkt het net of ik het allemaal gister beleefd heb en dat is niet waar he!

Abel Tasman Park (22 februari 2012)
Na het avontuurlijke liftersdagje werd het tijd om eens wat dichter bij de natuur te komen en vandaag was die dag. Met Samara en Guido afgesproken om erg vroeg op te staan zodat we al rijdend een boeking konden maken. Het leven van een reiziger valt niet altijd mee en ook deze ochtend was het weer zo’n vroege vervelende morgen, maar als je dingen wilt doen en zien dan heeft de ochtendstond goud in de mond. Dus om 07:00 stonden we allemaal fris en fruitig naast ons bedje. Buiten regent het pijpenstelen en de pannetjes worden zeik en zeiknat, maar we zijn niet van suiker, dus bereiden we ons voor met regenkleding en soortgelijke handige spullen om de regen buiten te houden. We hopen eigenlijk dat het op gaat klaren, maar hoe dichter we bij het park komen hoe harder het begint te regenen, als we na een uur het bedrijf die onze tour regelt bereiken hebben we geen stuk blauw aan de hemel kunnen spotten, wel wolken, en regen ook.
We komen nog in droge kleding binnenstappen en krijgen wat spullen van de lokale kayakvereniging, waaronder een warme dikke trui, een pak om in te kajakken en natuurlijk een kajak, daarnaast krijgen we wat simpele en handige tips om vooral niet te verzuipen en om te roeien met de riemen die we hebben, als we eenmaal te water zijn, zijn we kAjakkes. Het is, mede dankzij de erbarmelijke weersomstandigheden, rustig op het water en we zijn de eerste die te water gaan, een groep van acht; wij drieen dus, twee Canadese meiden, een Japanse meid, een oerduitser en onze vriendelijke Kiwi tourguide. Met de Canadezen hebben we weinig contact gehad, maar de Japanse en meneer Uber Deutscher zien we gedurende de dag nog regelmatig terug.
We roeien gezellig per tweetal, Guido en ik delen er eentje en vermaken ons prima met water gevechten (wat zinloos is aangezien alles waterdicht is) en een prima kijk op het natuurschoon van het Abel Tasman park als het opeens heel mistig om ons heen wordt en we in de verte Maori’s horen schreeuwen. Iedereen kijkt verwildert om zich, maar niemand die kan vertellen waar het geluid precies vandaan komt, als opeens de tourguide jammert over geesten en vergane tijden en in de verte wijst. We zien aan de kust een groep Maori heen en weer rennen terwijl er een grote groep een rare dans danst. Het lijkt een beetje op de Haka die het rugbyteam doet tijdens internationale wedstrijden, alleen nog iets angstaanjagender en heftig. We vragen ons zachtjes af wat ze in vredesnaam aan het doen zijn en waarom het er zo doorzichtig uitziet allemaal als opeens uit het niets een tweetal oude VOC-achtige schepen met een Nederlandse vlag opdoemen, daar zien we blanke mensen een beetje onzeker naar hetzelfde kijken. Aan de blikken in de ogen blijkt dat zij er ook niets van begrijpen en omdat Guido en ik nieuwsgierig genoeg zijn om dichterbij te peddelen kunnen we de scheepslieden horen en het klinkt Nederlands, maar niet echt, we verstaan er dan ook niet al te veel van en richten ons weer op wat er voor ons gebeurd.
De Ngati Tumata-kokiri, de dominante Maori stam van deze baai, komen met vier kanos en blazen op hun hoorns, alsof ze de Nederlanders willen uitdagen en tot hun verbazing en schrik beveelt de kapitein om wat tonen op de eigen instrumenten terug te blazen, om zo aan te geven dat ze alleen willen handelen. De kanos varen terug naar hun hutten en huizen en beginnen wederom aan hun dans, maar de zeemannen kunnen niet echt zien wat er gebeurd en aan het overleg te horen menen zij dat dit een goed teken is.
Wanneer de Maori weer de boten in stappen om richting de oude schepen te varen zien ze tot hun verbazing dat er tussen de oude grootse schepen een tweetal kleine bootjes dobberen, die al zwaaiend met witte linnen doeken en messen de Maori aan te moedigen om vooral dichterbij te komen en hun schepen te boorden, zodat er geruild kan worden. De Maori, nog steeds van mening dat de geesten de uitdaging geaccepteerd hebben, komen dichterbij en rammen een van de kleine bootjes, terwijl ze om zich heen hakken en bakken en vier mannen doden en er eentje overboord kieperen. Vanaf de schepen wordt er nu op de kleine bootjes gevuurd en de Maori maken dat ze wegkomen.
Verschrikt kijkt Guido me aan en ik fluister hem zachtjes toe dat ik maar hoop dat ze ons niet zien, want dan zijn we de sigaar. Guido’s ogen worden nog iets groter dan ze al waren als de Nederlandse schepen hun koers veranderen en recht op ons afvaren. Het lijkt net of ze ons niet zien en blijven in een rechte lijn op ons afkomen, als ze zo’n tien meter bij ons vandaan zijn verdwijnen ze opeens in het niets en is alles weer bij het oude. De Maori zijn verdwenen en van de Nederlandse schepen is ook niets meer te bekennen. Guido mompelt iets in de trant van Moordenaers Baij en we koersen terug naar de rest van de groep die net zo verbouwereerd om zich heen kijken als wij op dat moment waarschijnlijk doen. Het is een kleine tien minuten stil als onze kiwiguide opeens diep uitademt en ons weet te melden dat we zojuist naar de Europese ontdekking van Abel Janszoon Tasman van Nieuw-Zeeland hebben gekeken… De regen die op dat moment juist aan het afnemen was zet weer aan en verandert in een ware stortbui.
We kajakken nog wat verder langs de kust en proberen de spanning een beetje te klagen met flauwe grapjes als ‘What’s the favorite letter of a pirate?’ Nou? Nou? Denk je dat het de ‘RRRRR’ is? Nee nee, het is de ‘sea’. Echt vrolijk worden wij er ook niet van, maar gelukkig is het prachtige park er ook nog en dat vrolijkt iedereen op en na een kleine twee uur te hebben gepeddeld is het tijd om wat dichter bij een klein eilandje te gaan kijken omdat daar de zeehonden aan het luieren zijn. We zien een paar groepjes rustig chillen in de regen en proberen niet al te dichtbij te komen i.v.m. onze veiligheid als we de zeehonden een voetbal toegooien komt er eindelijk een beetje beweging in die luie lichamen en laten ze ons allemaal trucjes zien die je bij Ouwehands Dierenpark niet zo snel zult zien.
Dan is het tijd om eens lekker te lunchen en we varen naar een inham met een klein strand waar een droog plekje gemaakt wordt om uit de gietende regen te genieten van een lekker kopje koffie, een appel en een broodje gezond. Hier laat de Kiwi ons alleen en mogen we te voet proberen onze weg terug te vinden naar het dorpje, gelukkig weet hij ons te vermelden dat er regelmatig wegwijzers staan en dat er eigenlijk maar een route terug is. We hoeven ons dus geen druk te maken.
Verzadigt en ons caffeine gehalte weer op peil vangen we de barre tocht aan, ik wou mijn schoenen nog een beetje droog houden en besluit het op blote voeten te doen en vind steun bij Samara die ook gezellig de stoute schoenen aantrekt (huh?). Het gaat NOG harder regenen voor zover dat kon en vertrekken, het duurt geen vijf minuten voordat iedereen doorweekt is en zingen we ‘Waltzing Mathilda’, ‘It’s raining, it’s raining’ en ‘I can’t stand the rain’ terwijl we doorstappen, ja je moet blijven lachen! We komen niet zoveel mensen tegen die aan het stappen zijn en de mensen die we tegenkomen proberen we op te vrolijken met een grap over het weer (wat lukt want iedereen verlaat ons lachend). We genieten na een poosje dan ook volop van de regen en helemaal van het schitterende park, af en toe staan we op punten met fantastische uitzichten en door de wolken en regen ziet het er allemaal mythisch en mysterieus uit. Het eerste strand, met baai, waar we stoppen is voor de Uber Deutscher een uitgelegen mogelijkheid om te laten zien waarom hij een bikkel is en gaat zwemmen, dat is op zich niet zo bikkelig, maar daarna trekt hij zijn natte goed weer aan alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Als hij daarop wordt aangesproken weet hij te melden dat het nu juist warm is, aangezien de zee kouder was.
Mocht je je afvragen hoe het gaat met mijn blote voeten, nou, het gaat prima hoor, dank je wel. Het enige nadeel zijn de bruggetjes waar ze gaas overheen hebben gespannen om te voorkomen dat mensen uitglijden, helaas doet dit gewoon pijn aan mijn tedere voetjes. Voor de rest is het volop perfect! We lopen regelmatig met zijn vijven, behalve als Guido af en toe besluit dat de rest wat langzamer loopt en er de pas in zet of wanneer Samara besluit Japans te praten met het Japanse meisje dat je voor de rest vanwege gebrekkig Engels niet hoort. We lopen gezellig door, maar na zo’n drie uur doorstappen komt er een splitsing in de groep, de weg wordt wat onvriendelijker op te lopen voor blote voeten en Samara praat zoveel dat ze samen met Uber Deutscher een achterstandje oploopt. Guido en ik banjeren gewoon door en Japan vindt ons tempo iets prettiger en sluit aan. Elke keer als we haar vragen of ze het nog een beetje naar haar zin heeft geeft ze een grote grijns en vindt ze het allemaal supergaaf, net als wij!
We doen nog een paar stopjes om extra van het uitzicht te genieten en na vier uur komt het eind eindelijk in zicht, maar zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst en in dit geval zijn het zo’n vijf bruggen van dertig kilometer lang, met gaas. Auw. Maar daarna is het tijd om bij te komen en de voetjes wat rust te geven, we komen gezamenlijk terug bij het bedrijf en leveren onze spullen in, in ruil voor een heerlijke warme douche en een biertje, terwijl de regen naar beneden blijft komen.
I’m only happy when it rains, I’m only happy when it’s pouring down.