Het nieuwe Zeeland

Na maanden rondgezworven te hebben in Zuidoost Azië is het twee februari 2012 dan eindelijk zo ver, de vlucht naar Auckland, Nieuw-Zeeland vangt aan. Met een stop in Brisbane, Australië van zo’n drie tot vier uur, afhangende van de vertragingen die ik op zou kunnen lopen. En die vertraging loop ik ook op, gelukkig maar, want ik had de extra wel degelijk nodig om mijn vlucht te regelen. Ik land midden in de nacht in Australie en kan mijn visa die ik aangeschaft heb voor dit hele grote eiland op drie februari in werking laten treden. Dat is dus anderhalve maand eerder dan dat ik daadwerkelijk de werkreis door Australie begin, maar dat zijn zorgen en zorgen zijn voor morgen. Nu is het Nieuw-Zeeland wat de klok slaat, van drie februari tot aan achttien maart mag ik het kiwi land bewonderen in al haar glorie, het land waar ‘Lord of the Rings’ is opgenomen, waar hobbits zich nog verstoppen in de struiken en waar zwarte schapen kunnen muteren in killersheep, maar dat zullen dan ook de enige roofdieren zijn die we hier tegenkomen gelukkig. Nieuw-Zeeland, twee grote eilanden, waar ik mijn 28e verjaardag vier, waar de mensen ‘gelijk en tevree’ zijn, waar de zeemannen van Abel Tasman als eerste Europeanen hun oog op wisten te richten, waar de Maori de eerste menselijke nederzettingen hebben gebouwd en waar ik dus anderhalve maand van mag genieten.

Auckland
Ik heb veel te vertellen, want ik heb veel meegemaakt, dus zal ik alles in gebieden opsplitsen en misschien zelfs gewoon in avonturen, het is nu namelijk al de 25e van februari en ben dus al bijna een kiwi-expert te noemen, maar de eerste stappen op de Nieuw-Zeelandse bodem waren nabij Auckland, of veel preciezer nog: Auckland International Airport. Tijdens het vliegen zat ik tot twee keer toe in hetzelfde vliegtuig (dat is niet zo heeeeeel verwonderlijk) en vlakbij twee Duitsers die gebukt gaan onder de naam Florian en Wendelin en daar raak ik dus, als vanzelfsprekend, mee aan de praat en zorg voor wat gezelligheid tijdens de lange vlucht, want zo ben ik. Als we landen in Auckland slenter ik wat rond om te kijken wat nu de goedkoopste manier is om richting het centrum te gaan en zie Wendelin naar me toe komen met de vraag wat ik precies van plan ben in Auckland en of ik misschien niet met hem, Florian en een kennis van Florian mee wil rijden naar de stad en de backpackers die hij wel weet te vinden. We stappen dus en vinden inderdaad onze weg naar de backpackers, een mooi en ruim huis vol met mensen! Dat belooft dus wat te gaan worden, want Auckland is toch DE stad van Nieuw-Zeeland en hopelijk betekent dit dat er gezelligheid gevonden kan worden.
Wendelin en ik vinden op dat moment nog weinig mensen om mee te praten, dus gaan we maar even wat eten, want dat is toch wel lekker na een lange vlucht, normaal eten. Als we de kebab zien zijn we verkocht, maar moeten er wel meer voor betalen dan in Europa en echt lekker is het ook niet. We vragen ons af of het mogelijk is om de berg te beklimmen die we telkens op de achtergrond zien en vragen een willekeurig persoon of die misschien de weg weet. Tot mijn verbazing is het een Nederlander die ook in Oaklands Backpackers verblijft en tot onze vreugd weet hij wel hoe we er komen moeten en na een korte en simpele uitleg is het geen probleem om de berg te beklimmen. De berg blijkt niet bepaald een berg te zijn, maar een vulkaan overwoekerd door gras. We worden onderweg naar de top verschillende keren in gehaald door rennende kiwis en besluiten dat Nieuw-Zeeland een land is met veel sportieve mensen:

Daar boven op de berg x2
Daar heb je goed uitzicht x2
Het is eigenlijk een vulkaan x2
Dus hopen dat het niet oplicht.
En van je hela hela hela hela ho la la.


We kunnen vanaf de top de hele stad zien en hoewel het geen grote stad is, is het flink uitgestrekt tussen de toppen van verschillende vulkanen, maar dat zal wel komen omdat ze overal bomen hebben staan en het net lijkt of het een park is met af en toe een huis, zo groen is het. Dan kijken we richting het centrum van de stad en zien we een paar wolkenkrabbers die de skyline bepalen en tussen die wolkenkrabbers een vage toren die, naar het schijnt, het hoogste gebouw van het zuidelijke halfrond is; Skytower. De magie van de toren trekt ons zo aan dat we niet anders kunnen dan er meteen heen gaan, wat we dus ook doen. Het is alleen een best lange wandeling en als we na zo’n 30 a 40 minuten eindelijk aan de voet van de Skytower staan hebben we wel een biertje verdiend en een busrit terug. Helaas gaat de busrit niet zo soepel en snel als ons verteld is, maar dat zal wel komen omdat het een rondje is en wij waarschijnlijk precies de verkeerde kant op gaan. Dus na een uur in de bus te hebben gezeten, proberend wakker te blijven, komen we eindelijk daar waar we willen zijn. Ik raak al snel aan de praat met een paar Nederlanders en we besluiten de volgende dag het Chinese Nieuwjaar van dichtbij te bekijken (het is nog steeds niet afgelopen met die gekke chinos). We duiken maar eens onze bed in, want de volgende dag moeten we uitchecken en naar een ander hostel verkassen ivm volgeboekte shizzle.
Het nieuwe hostel is een kleine 10 minuten lopen van het eerste hostel en Wendelin en ik doen het rustig aan, van Florian hebben we nog niet al te veel gehoord, maar na het aanschaffen van een NZ-simkaart komt alles wel weer in orde. We hadden afgesproken om de Nederlanders en wat ander volk te ontmoeten in het eerste hostel en als we daar aankomen hebben we een redelijk grote groep mensen die de optocht van Chinese lantaarns en lampionnen wel willen bekijken, we moeten alleen even wachten tot iedereen gereed is en doen ‘piggy in the middle’ om bezig te blijven. Uiteindelijk gaan we met acht man richting het centrum en vinden het park waar de optocht en lampionnen show is. We zijn te laat voor de optocht maar het park is flink versierd met lampionnen in de vorm van draken, nijlpaarden, gebouwen, mensen en ander gedierte. Het is vermakelijk voor een drie kwartier en het wordt de hoogste tijd om de kroegen eens uit te proberen in deze metropolis! Maar omdat het bier hier natuurlijk een stuk duurder is moeten de drie Nederlanders die overgebleven zijn eerst wat goedkoper bier uit een supermarkt halen en het onderweg consumeren. We vinden een beschut plekje ergens op een grasveld en openen de biertjes, wat illegaal is want het hele centrum heeft een alcohol ban om de Maori het drinken op straat te beletten, maar wij Nederlanders staan boven de wet en drinken dus daar waar wij willen drinken en dat ging uitstekend tot er een paar zestienjarige Kiwis besluiten dat we er wel gezellig uitzien en komen bij ons staan met hun Corona’s, in het zicht van de weg en een megafoon om toch maar duidelijk genoeg te zijn. Waar dit toe leidt hoeft natuurlijk geen verrassing te heten, sterker nog, ik had ook niet anders verwacht. Nog geen vijf minuten na de aankomst van de Kiwis stopt er een politieauto en stappen twee agenten uit die gezellig met de zaklantaarn ons zicht belemmeren. We proberen natuurlijk onze biertjes te beschermen, maar moeten toch zo’n anderhalf flesje prijs geven. We maken een praatje met de agenten, want we zijn natuurlijk slechts toeristen en na een kwartier kunnen we het grasveld verlaten, zonder waarschuwing en zonder boete. De namen van de Kiwis worden wel opgeschreven, dus het kan zijn dat die wel bekeurd zijn, maar dat weet ik niet.
Terwijl we ons gesprek voeren met de agenten komen drie andere dropjes aanzetten die we herkennen als hostel mensen die geen goede kroeg konden vinden en dus op zoek waren naar ons, we gaan nog een keer K’road op en af, maar zien alleen maar saaie discotheken met een dresscode, haken af en keren terug naar het hostel, waar nog wel een gezelligheidsbiertje wordt gedronken met een paar andere gasten. Het wordt laat en dat is altijd een goed teken.
De volgende morgen aan het ontbijt hoor ik vooral Duitsers Duits praten en dat is geen pretje zo op de vroege morgen. Ook Wendelin komt weer aanzetten, hij was met Florian naar een verjaardag van vrienden van Florian en verbleef de nacht buiten het hostel en we horen dat het einde van het Chinese Nieuwjaar dan toch eindelijk in zicht komt, want deze avond wordt gevierd met vuurwerk in de stad en dat willen we natuurlijk wel bekijken, het liefst vanaf de top van Mt. Eden en we besluiten dus de berg weer te beklimmen en zien de stad nu ook tijdens de avonduren. Het vuurwerk laat niet lang op zich wachten en ziet er grappig uit vanaf waar wij het bekijken. We keren weer terug naar het eerste hostel, maar daar is niemand te vinden en gaan terug naar het huidige hostel na een drankje in de bar.
Tijdens het ontbijt van deze dag horen we weer wat Duitsers, maar maak ik ook kennis met een leuk en gezellig koppel uit Duitsland; Felicitas en Christian en we besluiten deze Nationale Feestdag op het strand door te brengen en met twee bussen komen we daar ook aan. We hebben een aardige groep van zo’n acht man meegekregen en komen op een strandje uit waar vooral lokale mensen hun vrije maandag doorbrengen. Op het veldje wordt gecricket, gerugbyd en doen wij onze duit in het zakje met wat voetbal. We spelen zelfs PARTIJTJE!!!! Na het voetbal is iedereen natuurlijk erg warm en is de eerste duik in de Hauraki Gulf een feit, wat ook meteen de laatste is. Na een paar uur smeren we hem weer terug naar het hostel om ’s avonds ‘The man who sued God’ op videoband te bekijken.
Wendelin gaat deze dag richting het zuiden en ik blijf nog een dag hangen met Christian en Felicitas, we bezoeken de haven, nemen een drankje en ik koop een vervanging voor mijn verloren scheerapparaat om de dag te eindigen met een paar potjes ‘Kakschlupfe’. Mijn laatste dag in Auckland is nogal rustig en we voeren weinig uit behalve een potje ‘Kakschlupfe’ en LOTR III.

Voor foto's : https://picasaweb.google.com/117626227884945100212/NovaZeelandia =)