Wellywood

Richting de hoofdstad van Nieuw-Zeeland doen Suzanne en ik een wedstrijdje, ik heb namelijk een Intercity bus en zij heeft een Nakedbus bus. We vertrekken ongeveer tegelijkertijd en moeten toch wat te doen hebben tijdens de vijf uur lange rit. De weg is weer een mooie en aangezien de zon schijnt is het om me heen kijken geblazen, de pauze is kort, maar zonnig en de aankomst in Wellington is een veilige. In Wellington moet ik nog even zoeken naar het hostel, waar Suzanne ons ingechecked heeft, maar ook dat mag geen probleem heten. Het moment dat ik mijn kamer inloop is precies het moment dat Suzanne de kamer binnen komt en dat is reden voor een biertje. We nodigen onze kamergenoten uit (Aled uit Wales en David uit Australie) en haasten ons richting een kroeg waar we wat kunnen eten en natuurlijk wat kunnen drinken.
Als we een andere kroeg in gaan blijkt Contiki er op bezoek te zijn, wat een bedrijf schijnt te zijn die mensen rondstuurt door Nieuw-Zeeland onder het genot van veel alcoholische drankjes, domme spelletjes en vage onzin. De sfeer zit er weliswaar goed in, want de schapen worden geleid door een tourguide en volgen braaf de instructies van deze mevrouw tot ze tevreden gesteld is. Wij spelen ondertussen een paar potjes ‘Screw the Dealer’ en kijken met argwaan naar de gekte die zich in de kroeg afspeelt. Het duurt niet lang voor er weer een paar nieuwe regels zijn gemaakt en opeens lopen alle mannen, nee wacht, alle jongens in ontbloot bovenlijf en de vrouwen, nee wacht, de meisjes in hun ondergoed. We besluiten ons spel af te maken en een andere kroeg op te zoeken, Suzanne haakt af en gaat terug naar het hostel en voor we het weten zijn Aled, David en ik opgeslokt in de groep der gekte. Het grappige van zo’n groep is, is dat op het moment dat er niemand zegt wat ze moeten doen, ze maar een beetje staan te staan in de kroeg. De sfeer is meteen ver te zoeken en wij maken onze eigen plannen natuurlijk, maar we hebben de Contiki’s nodig om een kroeg binnen te komen ivm korte broeken en flipflops. Dus lopen we nog maar eens de dezelfde kroeg in als hen en maken het laat.
Wanneer de zon onze kamer weer flink verlicht en het tijd is om uit te checken besluit ik een gokje te wagen en vraag aan Suzanne en David of ik niet in de kamer kan blijven crashen deze avond. Wellington heeft namelijk een festival op zaterdag, wat inhoudt dat zowel de vrijdagavond als de zaterdagavond ruim van tevoren volgeboekt was, in de hele stad zijn dus geen slaapplaatsen voor acceptabele prijzen meer te vinden. Gelukkig vinden ze het beiden niet vervelend en we beginnen de dag met een bezoek aan het Te Papa museum, wat gratis en leuk is! Suzanne en ik doen een virtueel tochtje door Nieuw-Zeeland met bewegende stoelen en dat is niet zo handig na een avondje stappen. We overleven het allemaal en kijken nog wat rond zodat we informatie meekrijgen over aardbevingen, vulkanen en de dieren van Nieuw-Zeeland. We komen tot de ontdekking dat Nieuw-Zeeland niet echt een handig land is om op te wonen, want het bevind zich tussen twee aardschijven en welke gek wil nou tussen twee aardschijven wonen??!? We pakken nog wat koffie, doen een powernap en vinden onszelf in een kabelwagen die ons omhoog duwt naar de botanische tuinen van Wellington. Het weer is nog steeds prachtig en dat maakt deze 45 minuten durende wandeling lekker aangenaam. ’s Avond spreken we weer af met Aled en David en zorgen voor wat simpel spelvermaak als ‘Screw the Dealer’ en ‘Driemannen’ alvorens we ons weer het feestgedruis van Wellington instorten. Hier kom ik tot de bizarre ontdekking dat mijn Creditcard geen geld meer kan opnemen en moet dus tot ieders spijt vroeg afhaken. Ik ga maar terug naar het hostel en maak een bed van de dekens die Suzanne niet gebruikt en mijn slaapzak, oh wat ben ik toch weer blij met mijn slaapzak. Opeens word ik wakker gemaakt en vrees het ergste, maar gelukkig is het Suzanne die vertrekt om haar Ferry naar het zuidelijk eiland te pakken. We nemen afscheid en ik kruip voor de laatste uurtjes nog even haar vorige bed in. De uurtjes heb ik ook hard nodig om me voor te bereiden op de nieuwe dag, ook ik pak namelijk een Ferry richting Picton en je weet maar nooit wat voor ruwe omstandigheden er kunnen zijn om de rit wat ongemakkelijk te maken. Gelukkig valt het allemaal reuze mee en kan ik genieten van een ferry, dat lijkt op een cruiseschip, die me door de Cook Strait naar Picton brengt. Het weer is prima en dus is het uitzicht ook niet echt om over te klagen, maar ik slaap liever wat en dat lukt gelukkig ook. Doeg doeg Noord Eiland, hallo hallo Zuid Eiland.